Bang het verkeerd te zien

[Died1010]

Hoi allemaal,

Ik weet niet of jullie dit herkennen en of het een soort zelfbescherming is of ontkenning. Maar soms zijn mijn partner en ik bang dat wij het verkeerd zien en wij onze dochter te ‘hoog’ inschatten. Misschien zit hier ook een stukje onzekerheid in en bang voor de oordelen of meningen van anderen.

Soms merk ik bij mezelf ook dat ik ga ‘zie je wellen’ gedachte. Als mijn dochter dan nog iets niet kan (wat totaal normaal is), dat ik dan denk zie je het is toch niet zo.

Laten wij voorop stellen dat ik vooral wil dat ze gelukkig is en de juiste begeleiding krijgt. En het hoeft zeker geen stempel te krijgen of iets. Maar we zien gewoon bepaald gedrag (faalangst, aanpassingsvermogen, bepaalde empathie die ze al heeft) en daarbij de interesse die ze heeft (in letters lezen en herkennen? cijfers, bepaalde vragen die ze stelt, hoe ze praat en een enorm sterk geheugen, spelen met alleen maar kinderen van veel oudere (3,5/4 jaar en ouder), motorisch gezien juist wat langzamer en echt pas dingen als zeker weet dat ze het kan en zich ook continue meten aan ons en oudere kinderen (als een kind van 4 poppetjes kan tekenen, dan vind zij dat ze dat ook moet kunnen en dan gaat ze blijven oefenen). Etc.

Moraal van dit verhaal is dus eigenlijk dat wij bang zijn dat we het niet goed doen voor haar en wij het verkeerd zien. Hebben jullie misschien tips? En herkennen jullie deze onzekerheid?

[Paula]

Leuk, zo'n vlot kleintje. Probeer vooral te genieten en je niet teveel zorgen te maken. Volg zoveel mogelijk haar interesses. Sluit met aanbieden van speelgoed en materialen aan op wat haar op dat moment boeit. Laat daarbij gerust de leeftijdsaanduidingen op de verpakking los. Hebben letters en cijfers haar belangstelling? Je kunt ze van schuimrubber kopen, of van die magnetische letters voor op de koelkast. Mijn kinderen hebben daar destijds (zij zijn inmiddels allebei in de 20) veel plezier aan beleefd. Ook legpuzzels die voor oudere kinderen waren, scoorden goed. Tenminste, bij oudste. Jongste had een minder goede fijne motoriek en hij hield bovendien niet zo van fröbelen en puzzelen. Hij was weer meer bezig met bouwwerken maken (Kapla).

Het feit dat jullie je zorgen maken dat je haar zult overvragen of overschatten, maakt eigenlijk al dat die kans best klein is. Daarvoor ben je er te bewust mee bezig. Het is heel normaal dat een jong kindje met een ontwikkelingsvoorsprong die voorsprong niet altijd op alle vlakken tegelijk laat zien. Dus: goed mogelijk dat ze enerzijds met letters en cijfers bezig is, of al heel goed praat, en anderszijds iets heel simpels nog niet lijkt te kunnen. Kinderen ontwikkelen zich met sprongetjes en die sprongetjes kunnen heel willekeurig zijn.

[Died1010]

Dankjewel voor je uitgebreide bericht Paula! Bedankt ook voor adviezen nog wat betreft haar gewoon vooral lekker volgen en er van genieten en de tips over de letters en cijfers! Het is ook zeker mooi om te zien hoe ze zich ontwikkeld en waar ze van geniet. Het is zo’n heerlijk vrolijk en lief meisje!

Het is vooral heel lastig om te zien als ze zo’n last heeft van de faalangst, ze versteend dan echt een beetje en gaat dingen uit de weg. En die aanpassingsvermogen, waarbij ze zich aanpast aan het gene waarvan zij denkt dat moe. Ze is nadat aanpassen zo anders en ook wat baldadig en huilerig. Ze moet dan helemaal ontladen. Ook na een dag op het kinderdagverblijf. Wij vinden vooral dat heel zielig. Ook omdat je niet weet wat de toekomst brengt. Misschien is het een tijdelijke voorsprong? Misschien blijft het zo of wordt het groter? Ook wat betreft het kinderdagverblijf. Ze speelt nu met de kinderen die bijna naar school gaan en als die weggaan, hoe gaat het dan?

Soms gewoon zoveel vragen! Maar de tijd zal het leren! Dankjewel in ieder geval!

[Paula]

Dat ze graag met oudere kinderen speelt, kan wel lastig zijn. Want inderdaad, die verdwijnen op een gegeven moment naar de basisschool. Onze jongste had het daar heel moeilijk mee, ook hij speelde voornamelijk met de oudste peuters toen hij 2-3 was.
Ik vind het altijd lastig om bij een heel jong kind al van faalangst te spreken. Maar tegelijkertijd wil je er ook voor zorgen dat haar angst om iets nieuws of iets moeilijks aan te pakken, groeit. Over het algemeen werkt het het beste door dingen aan te bieden die nét buiten haar gebied van naaste onwikkeling liggen. Dus dingen die ze nog niet kan/weet, maar die met een klein beetje hulp wel lukken. Zo kan ze én nieuwe dingen leren én succeservaringen op doen. Moeilijke dingen uit de weg gaan is nooit een goed idee want als je dat consequent blijft doen, leert je kind er nooit mee omgaan dat je soms gewoon moet oefenen om iets te kunnen.
Wat ook vaak helpt, is voorleven wat je bedoelt. Dus laten zien dat jij ook foutjes maakt, dat je soms eerst een paar keer moet oefenen eer iets lukt, en dat je ook om jezelf kunt lachen als het niet meteen goed gaat. Zo wordt het maken van foutjes of iets niet meteen kunnen mogelijk ook wat minder beladen.

Zijn jullie al eens met het kdv in gesprek gegaan over wat jullie thuis zien? Herkennen zij dit ook? En zo ja, is het mogelijk om op het kdv wat meer aandacht te schenken aan die zaken?

[Died1010]

Dat is wel een goede inderdaad! Wij zeggen nu ook vaak ‘blijven proberen, dan lukt het van zelf!’. Dit herhaalt ze nu ook vaak, ook als ik zelf iets aan het proberen ben wat niet in 1x lukt haha. Soms proberen wij inderdaad iets net buiten haar zone van de naaste ontwikkeling aan te bieden, soms ontdekt ze dan dat ze het wel kan en zegt: kijk mama ik kan het! Ik kan het! Ze is zich ook heel erg bewust van wat ze nog niet kan en baalt daar dan van. Zo waren wij een boekje aan het lezen en zei ze steeds zelf het laatste woord van een zin, dus wij gaven aan we hebben samen gelezen en toen zei ze heel verdrietig dat ze nog niet kon lezen. Dan breekt je hart. Maar daarna vertelde ze gelukkig trots zelf dag ze wel lettertjes kon lezen.

Ik werk zelf bij het kinderdagverblijf als manager. Mijn collega’s geven aan dat ze vooral inderdaad zien dat ze alleen met de oudere kinderen speelt en vooral ook veel in contact is en in gesprek met de juffen. Daarnaast is ze vooral heel observerend en vind ze het heel leuk om te knutselen. Ze vragen zich wel af hoe het gaat zijn als de grotere kinderen naar school gaan, dit gebeurt namelijk in maart. Misschien wel eens goed om even het gesprek aan te gaan, samen ook met mijn partner. Ze gaven daar al wel aan dat ze echt met andere dingen bezig is, dan haar leeftijdsgenootjes op de groep. Ik heb zelf wel eens contact met vroegsignalering, een instantie vanuit de gemeente die erbij wordt gehaald bij kinderen met een ontwikkelingsachterstand, maar ook voorsprong of andere bijzonderheden. Ik had bij hun wel zonder de naam van mijn dochtertje te benoemen wat wij zien bij onze dochter. Zij gaven aan dat wij haar goed in de gaten moeten houden en bij vragen altijd hun mogen bellen en wij voor de start van school misschien eens moeten praten met een HB-specialist. Vanuit mijn verhaal kon ze al heel veel opmaken. Zij zouden eventueel ook nog een keer kunnen komen kijken naar haar op het kdv. Maar voor nu gaat het gelukkig nog goed.

Hoe is dat bij jou jongste gegaan toen hij zelf dan de oudste was?

[Baloo]

Weet niet of het helpt (heb het zelf wel geprobeerd maar het is best lastig steeds maar heel bewust met je eigen reacties om te gaan): in plaats van benoemen wat wel of niet lukt of wat ze weet of kan, dat helemaal negeren en juist benoemen wat ze gedaan heeft tijdens die activiteiten. Dus niet: oh jij kunt al knippen! of bewondering tonen dat ze al zo goed een letter kent, maar: wat ben je geconcentreerd bezig, wat leuk dat je zo'n plezier hebt, ik ben blij dat je wat voor mij maakte. Kinderen voelen haarfijn aan waar jouw bewondering ligt (iets 'goed' doen, iets kunnen, iets weten) en waar ze misschien minder reactie op krijgen (dingen als zelf proberen, helpen of hulp vragen, zorgzaam zijn, durven, samenwerken, iets voor een ander doen, troosten, delen, humor, etc.). Zoals gezegd, het lukte mij meestal niet, maar misschien ben jij er handiger in.

[Paula]

Hoe is dat bij jou jongste gegaan toen hij zelf dan de oudste was?

Op de peuterspeelzaal vond hij het vanaf de 2e maand maar niks. Eigenlijk zodra de nieuwigheid eraf was. Hij wilde praten en overleggen en samen dingen bouwen terwijl andere kindjes nog lang niet zover waren. Hij voelde zich er alleen en trok zich vervolgens terug en deed gewoon zijn eigen ding. Dat laatste half jaar op de speelzaal was echt niet leuk voor hem. Met de kennis die ik nu heb, zou ik hem er zo afhalen. Maar ja, destijds wisten wij nog niet dat ons kind een ontwikkelingsvoorsprong had.

[boom]

Hoi Died1010,
Ik dacht ook jarenlang "Zie ik nu iets dat er niet is?". Maar uiteindelijk bleek het moeder-/onderbuikgevoel het toch goed te hebben en kwam pas de bevestiging 13 jaar later bij een tweede iq-test. Ik had heel erg veel signalen genegeerd, juist ook omdat de eerste iq test mijn vermoedens (en die van de juf) niet bevestigde. Dus blijf vooral vertrouwen op je intuïtie, volg je kind en neem vooral alle signalen serieus!

[Bissi]

Weet niet of het helpt (heb het zelf wel geprobeerd maar het is best lastig steeds maar heel bewust met je eigen reacties om te gaan): in plaats van benoemen wat wel of niet lukt of wat ze weet of kan, dat helemaal negeren en juist benoemen wat ze gedaan heeft tijdens die activiteiten. Dus niet: oh jij kunt al knippen! of bewondering tonen dat ze al zo goed een letter kent, maar: wat ben je geconcentreerd bezig, wat leuk dat je zo'n plezier hebt, ik ben blij dat je wat voor mij maakte. Kinderen voelen haarfijn aan waar jouw bewondering ligt (iets 'goed' doen, iets kunnen, iets weten) en waar ze misschien minder reactie op krijgen (dingen als zelf proberen, helpen of hulp vragen, zorgzaam zijn, durven, samenwerken, iets voor een ander doen, troosten, delen, humor, etc.). Zoals gezegd, het lukte mij meestal niet, maar misschien ben jij er handiger in.

Baloo, blijven oefenen helpt Mij lukte dat eerst ook niet, maar het is eigenlijk een hele fijne manier om met kinderen en jongeren het gesprek aan te gaan. Het zegt ook iets over onszelf dat we vooral op (goede) resultaten de nadruk leggen.

Ik kom in mijn werk jongeren tegen waarbij ik dat soort dingen ook zeg. Omdat bijv zoiets als om hulp vragen voor veel slimme mensen een hele stap, ze denk dat ze alles zelf moeten oplossen.

Het is dus heel goed voor je persoonlijke ontwikkeling als ouder om op andere dingen te leren letten dan, zoals je zegt: veel weten, snel iets kunnen of binnen de lijntjes kleuren.

[Bissi]

Wij zeggen nu ook vaak ‘blijven proberen, dan lukt het van zelf

Kinderen nemen uitspraken soms heel letterlijk. Je kunt dit ook horen als: Dus als het niet "vanzelf" lukt, dan moet ik blijven proberen.
Dat is niet wat je bedoelt, maar het kan zo overkomen.

Misschien eens variëren met zulke reacties en het meer 'open ' laten. Wanneer mag ze van zichzelf stoppen met proberen?

Ik herinner me dat ik ooit mezelf heb leren vlechten als peuter. Ik zag mijn moeder dat doen bij mijn zus in de ochtend. Het zag er makkelijk uit. Ik ging er een tijd (waarschijnlijk dagen) met een pop mee prutsen tot het lukte. Dat trotse gevoel het trucje zelf te doorzien herinner ik me nog. Maar ik kon gewoon stoppen en later verder gaan op het moment dat ik er weer zin in had.

Het is niet zo dat kinderen per se van buiten af met extra uitdaging gestimuleerd moeten worden. Ze kunnen ook ruimte krijgen om iets te doen wat ze zelf interessant vinden of wat hun aandacht trekt. Mijn zoon heeft zichzelf leren lezen zonder hulp van ons. Hij had er alleen niet continu interesse in. Hij was er even mee bezig, dan weer een hele tijd niet en pakte het daarna weer eens op. Na zo'n 'pauze ' was hij er wel weer veel beter in, zonder te hebben geoefend.

[Died1010]

Hoi Died1010,
Ik dacht ook jarenlang "Zie ik nu iets dat er niet is?". Maar uiteindelijk bleek het moeder-/onderbuikgevoel het toch goed te hebben en kwam pas de bevestiging 13 jaar later bij een tweede iq-test. Ik had heel erg veel signalen genegeerd, juist ook omdat de eerste iq test mijn vermoedens (en die van de juf) niet bevestigde. Dus blijf vooral vertrouwen op je intuïtie, volg je kind en neem vooral alle signalen serieus!

Dankjewel voor je reactie! En ook voor de tips! Ik moet inderdaad meer vertrouwen op mijn eigen intuïtie!

[Died1010]

Wij zeggen nu ook vaak ‘blijven proberen, dan lukt het van zelf

Kinderen nemen uitspraken soms heel letterlijk. Je kunt dit ook horen als: Dus als het niet "vanzelf" lukt, dan moet ik blijven proberen.
Dat is niet wat je bedoelt, maar het kan zo overkomen.

Misschien eens variëren met zulke reacties en het meer 'open ' laten. Wanneer mag ze van zichzelf stoppen met proberen?

Ik herinner me dat ik ooit mezelf heb leren vlechten als peuter. Ik zag mijn moeder dat doen bij mijn zus in de ochtend. Het zag er makkelijk uit. Ik ging er een tijd (waarschijnlijk dagen) met een pop mee prutsen tot het lukte. Dat trotse gevoel het trucje zelf te doorzien herinner ik me nog. Maar ik kon gewoon stoppen en later verder gaan op het moment dat ik er weer zin in had.

Het is niet zo dat kinderen per se van buiten af met extra uitdaging gestimuleerd moeten worden. Ze kunnen ook ruimte krijgen om iets te doen wat ze zelf interessant vinden of wat hun aandacht trekt. Mijn zoon heeft zichzelf leren lezen zonder hulp van ons. Hij had er alleen niet continu interesse in. Hij was er even mee bezig, dan weer een hele tijd niet en pakte het daarna weer eens op. Na zo'n 'pauze ' was hij er wel weer veel beter in, zonder te hebben geoefend.

Zo had ik er nog helemaal naar gekeken, bedankt voor dit inzicht! Ik snap nu inderdaad dat dit ook heel anders kan overkomen!

Ik moet soms inderdaad wel eens er opletten dat ik haar niet complimenteer op haar resultaat, maar op het proces! Probeer het wel steeds, maar soms zeg je onbewust toch ineens wat knap van jou of wauw wat heb je mooi getekend.

Bedankt ook voor het delen van je verhaal omtrent dat kinderen niet altijd alleen van buitenaf gestimuleerd moet worden. Je hebt al heel gauw het idee dat je ze extra uitdaging moet bieden, zeker als er verveling is. Maar misschien is zij onbewust inderdaad al wel zelf dingen aan het leren. Zo kwamen wij er vanavond achter dat zij als ze een plaatje ziet met 3 apen, zij dit niet hoeft te tellen, maar gelijk ziet dat het er 3 zijn. Dat doet ze zo automatisch. Zo zien wij elke dag weer nieuwe dingen waarvan wij versteld staan.

[Halve mandarijn]

Wees niet te streng voor jezelf zou ik zeggen. Je probeert het goed te doen, maar het is echt niet erg als dat niet altijd lukt. Misschien overvraag je je dochter een keer, misschien ondervraag je haar een periode. Of je complimenteert haar over het resultaat en niet het proces. Daar wordt een kind, welk niveau dan ook, echt niet slechter van.

Om met de wijze woorden van mijn 7 jarige zoon te spreken "Het hoeft niet altijd perfect".
Dat ouders er ook weleens naast zitten en dat dat oke is, is ook een wijze les voor kinderen.

Continue bezig zijn om het goed te doen maakt misschien ook wel dat je minder kunt genieten van het moment. Even achterover leunen, naar je dochter kijken hoe ze bezig is en verwonderen.

[Averna]

Ik herken je angst. Wij proberen nu te laten onderzoeken of de oudste (6 jaar) hb is, nadat school en de schoolarts dit vermoeden hadden. Zelf hebben we dit met 3 jaar al eens gedacht, maar ik heb mezelf al die tijd aangepraat dat ik gewoon een trotse moeder was en alle moeders vinden hun kind toch zo slim?
Wij zagen op 3-jarige leeftijd (en eigenlijk ook al eerder) toch wel signalen zoals bij jouw dochter. Zo ging onze oudste lopen van de één op de andere dag, was ze zindelijk toen zij zei dat de luier uit moest en begon ze pas met 2,5 met praten, maar wel direct heel goed. Op de peuterspeelzaal speelde ze vrijwel niet met andere kinderen, het liefst zat ze bij de juffen.
Ze is ook perfectionistisch, gaat vaak door tot iets lukt (als baby al) en stelde (nu nog) constant vragen. Op 3-jarige leeftijd bijvoorbeeld constant "hoe laat is het?" Zo heeft ze zelf de hele en halve uren leren aflezen.
En toch twijfel ik nu nog vaak. Ligt het aan mij? Zie ik dingen die er niet zijn? Dat de schoolarts en de IB'er ook dingen zien die opvallen, helpt me relativeren. Het ligt in ieder geval niet aan mij.
Op zo'n jonge leeftijd is het ook gewoon lastig er iets van te zeggen. Mijn zoontje loopt bijvoorbeeld ook wel voor (ik werk zelf met peuters dus heb wel wat vergelijkingsmateriaal en het cb gaf ook al aan dat we moeten opletten dat hij zich niet gaat vervelen) maar nog durf ik er niets over te zeggen. Wat betreft persoonlijkheidskenmerken zie ik ook wel dingen, maar daar heb ik dan weer de angst dat hij z'n grote zus misschien na doet.
Ik blijf nu vooral kijken naar waar hun interesses liggen en probeer ze vaak speelgoed/activiteiten aan te bieden dat net iets moeilijker is dan wat ze al hebben, zodat ze weer even uitgedaagd worden.

[Hanneke]

Wij zeggen nu ook vaak ‘blijven proberen, dan lukt het van zelf

Kinderen nemen uitspraken soms heel letterlijk. Je kunt dit ook horen als: Dus als het niet "vanzelf" lukt, dan moet ik blijven proberen.
Dat is niet wat je bedoelt, maar het kan zo overkomen.

Misschien eens variëren met zulke reacties en het meer 'open ' laten. Wanneer mag ze van zichzelf stoppen met proberen?

Ik herinner me dat ik ooit mezelf heb leren vlechten als peuter. Ik zag mijn moeder dat doen bij mijn zus in de ochtend. Het zag er makkelijk uit. Ik ging er een tijd (waarschijnlijk dagen) met een pop mee prutsen tot het lukte. Dat trotse gevoel het trucje zelf te doorzien herinner ik me nog. Maar ik kon gewoon stoppen en later verder gaan op het moment dat ik er weer zin in had.

Het is niet zo dat kinderen per se van buiten af met extra uitdaging gestimuleerd moeten worden. Ze kunnen ook ruimte krijgen om iets te doen wat ze zelf interessant vinden of wat hun aandacht trekt. Mijn zoon heeft zichzelf leren lezen zonder hulp van ons. Hij had er alleen niet continu interesse in. Hij was er even mee bezig, dan weer een hele tijd niet en pakte het daarna weer eens op. Na zo'n 'pauze ' was hij er wel weer veel beter in, zonder te hebben geoefend.

Vind ik een goede!
Het is ook gewoon prima om iets niet te kunnen, en daar vrede mee hebben. Dat was een les die ik altijd herhaalde. Je hoeft niet alles, niet alles hoeft ook " nu" , en ergens geen energie in willen stoppen is ook goed.

[Died1010]

Wees niet te streng voor jezelf zou ik zeggen. Je probeert het goed te doen, maar het is echt niet erg als dat niet altijd lukt. Misschien overvraag je je dochter een keer, misschien ondervraag je haar een periode. Of je complimenteert haar over het resultaat en niet het proces. Daar wordt een kind, welk niveau dan ook, echt niet slechter van.

Om met de wijze woorden van mijn 7 jarige zoon te spreken "Het hoeft niet altijd perfect".
Dat ouders er ook weleens naast zitten en dat dat oke is, is ook een wijze les voor kinderen.

Continue bezig zijn om het goed te doen maakt misschien ook wel dat je minder kunt genieten van het moment. Even achterover leunen, naar je dochter kijken hoe ze bezig is en verwonderen.

Dankjewel voor je lieve woorden! Dat doet mij echt goed! En de zin het hoeft niet altijd perfect, is een hele mooie!

[Died1010]

Is hier iemand bekend met spugen na spanning? Mijn dochter is de laatste week aan spugen ‘s avonds. Ze is verder niet ziek, geen koorts en oogt ook niet ziek. Wij dachten eerst gewoon een soort van buikgriepje, maar het was een paar dagen weg en nu hebben wij een lang dagje weg gehad in de dierentuin en vanavond ging ze ineens weer spugen. Ze heeft gewoon gegeten vandaag en was ook niet misselijk zei ze. Je ziet haar wel de hele dag alles ontzettend in haar opnemen en observeren, het lijkt wel alsof ze doet vanuit spanningsklachten. Herkennen jullie dit?

[merriedroom]

Overprikkeling kan een reactie geven om te spugen. Zie bijvoorbeeld de reactie van de maag na een hersenschudding. Na het dagje dierentuin, is ze niet misschien (ook) wagenziek?

[Died1010]

Overprikkeling kan een reactie geven om te spugen. Zie bijvoorbeeld de reactie van de maag na een hersenschudding. Na het dagje dierentuin, is ze niet misschien (ook) wagenziek?

Wij kennen het niet van haar dat ze wagenziek is.

De afgelopen twee weken zien wij onze dochter een beetje veranderen. Na de drie dagen opvang is ze heel vermoeid, baldadig en overprikkeld. Het lijkt wel alsof ze zich dan continue aan het aanpassen is. Vandaag ook weer, de hele dag goed gegaan op het kinderdagverblijf en thuis gelijk spugen. Ook bij drukke dagen thuis en bezoek van anderen: zien wij dat ze zich aanpast en ze het daarna kwijt moet. Vooral na bezoek van familie en of iets spannend zoals het dagje dierentuin of van de week de echo van haar broertje of zusje. Vannacht is ze de hele nacht wakker geweest en heeft ze ook gespuugd.

Vanmiddag vroegen wij of ze de dagen te druk vond en toen knikte ze heel verdrietig ja. Ze zit zo met zichzelf in de knoei. Ze wil al heel veel kunnen wat een 4 jarige kan en is daar continue mee bezig en te gelijkertijd is ze heel erg oververmoeid. Ze is de hele dag alles aan het observeren en in zich aan het opnemen.

Hebben jullie nog tips?

[loekie]

Mijn enige tip is om het wat rustiger aan te doen: even minder uitjes, alleen korte bezoekjes en rustige uitjes (naar bos/strand of zo). En als het dan niet beter gaat toch (terug) naar de huisarts. Ook op het kdv vragen of ze wat rustmomenten in kunnen bouwen (voorlezen?).

[merriedroom]

Het wagenziek was even een buiten-de-doos-gedachte. Maar dot klinkt inderdaad als een reactie op overprikkeling. Is het mogelijk om dit soort bezoeken in tijd te verkorten? Dan heeft ze meer tijd om bij te komen en duurt de piekbelasting minder lang. Heeft ze op het kinderdagverblijf een snoezelruimte oid om zich (verplicht) terug te trekken om op adem te komen? Ze zal het niet willen, maar misschien kan ze het verband al leggen met het overgeven.

[Died1010]

Het wagenziek was even een buiten-de-doos-gedachte. Maar dot klinkt inderdaad als een reactie op overprikkeling. Is het mogelijk om dit soort bezoeken in tijd te verkorten? Dan heeft ze meer tijd om bij te komen en duurt de piekbelasting minder lang. Heeft ze op het kinderdagverblijf een snoezelruimte oid om zich (verplicht) terug te trekken om op adem te komen? Ze zal het niet willen, maar misschien kan ze het verband al leggen met het overgeven.

Ja lief dat je meedenkt! Bedankt ook voor je tips! Ik ga denk ik inderdaad maar even meer rust momenten inlassen en bezoekjes verkorten. Dat van het even terugtrekken op het kinderdagverblijf is wel een slim idee! Ze slaapt gelukkig ook nog wel een beetje daar. Maar misschien dat wij ook even kunnen vragen inderdaad of ze haar even aan tafel willen zetten met bijvoorbeeld een boekje. Dat is wel slim! Kunnen het haar denk ik wel uitleggen!

Dankjewel voor het meedenken!

[Died1010]

Mijn enige tip is om het wat rustiger aan te doen: even minder uitjes, alleen korte bezoekjes en rustige uitjes (naar bos/strand of zo). En als het dan niet beter gaat toch (terug) naar de huisarts. Ook op het kdv vragen of ze wat rustmomenten in kunnen bouwen (voorlezen?).

Dankjewel voor je tips! Gaan dit weekend ook even echt rustig aan doen en haar gewoon even laten spelen thuis en even echt laten ontprikkelen. Hopelijk gaat het dan wat beter en vind ze weer een beetje haar rust! Het is zo sneu om haar zo te zien!

[Died1010]

Ik heb toch weer even een vraag voor jullie. Hopelijk vinden jullie dat niet vervelend. Het kinderdagverblijf dat ze toch wel zien dat mijn dochtertje van 2 jaar en 4 maanden zich anders ontwikkeld dan andere peuters van haar leeftijd. Ik had zelf al aangegeven dat wij toch soms tegen dingen aanlopen thuis. Het gaat dan vooral om de juiste dingen aanbieden die goed voor haar zijn en de juiste begeleiding bieden. Ze is bijvoorbeeld heel autonoom en het is dan steeds aftasten of het gewoon peutergedrag is of dat het echt te maken heeft met een eventuele ontwikkelingsvoorsprong, want dan is er misschien een andere benadering nodig. Zo wilde ze laatst perse zelf de trap op klimmen, maar ze was aan het treuzelen. Wij gaven toen aan dat ze nu moest doorlopen en dat wij haar anders naar boven gingen tillen. Hierop reageerde ze niet en dus hadden wij haar genoeg gewaarschuwd en hebben wij haar naar boven getild. Eenmaal boven hadden wij een extreem overstuur kind met echt hele dikke oprechte tranen. Ze gaf hierbij aan dat ze dit zelf kan en dit bleef ze herhalen. Als wij haar dan helpen heeft ze ontzettend gevoel dat wij niet in haar geloven. Ook wordt haar rechtvaardigheidsgevoel gevoel steeds heviger, wat voor problemen zorgt bij het avondeten, als zij een kleiner stukje vlees krijgt of maar 1 broodje en wij 2. Ze is dan echt alles aan het tellen en aan het verdelen hardop. Ze snapt dan niet dat zij minder krijgt of het op een andere manier. Ze is dan zo intens verdrietig en zegt ook dat het niet eerlijk is. Dit soort dingen heb ik ook aangegeven bij het kinderdagverblijf(ik werk hier zelf als manager). Zij gaven aan dat het slim was om toch eens te kijken voor hulp, waar wij met onze vragen terecht kunnen.

Een tijdje geleden heb ik dan ook contact gelegd met de instantie die ook wel eens kinderen bij mij op het kinderdagverblijf komt observeren. Bijvoorbeeld in gevallen van probleem-gedrag, ontwikkelingsachterstanden of voorsprongen. Ik heb hierbij niet de naam van mijn dochtertje gelijk genoemd, maar wel de situatie uitgelegd. Ik vroeg toen vooral naar tips met betrekking tot de faalangst en het gevoel hebben dat ze alles al moet kunnen. Zij gaf toen wel al wat tips en vroeg ook of er verder hoogbegaafdheid in de familie zit. Hierbij gaf ik aan dat de zus van mijn partner hoogbegaafd is. Ook vroegen ze hoe ze als baby was, dus ik heb aangegeven dat ze al van jongs af aan passen dingen laat zien als ze zeker weet dat ze het kan. Naar aanleiding van het laatste gesprek met het kinderdagverblijf weer contact gezocht. Toen gaf de instantie aan dat ze niet via de reguliere weg (dat ze dus komen observeren op het kinderdagverblijf) kunnen komen. Zij geven namelijk aan dat de vermoedens van een ontwikkelingsvoorsprong/hoogbegaafdheid vrij aanwezig zijn en zij daar niet de expertise voor in huis hebben en dat observeren op het kinderdagverblijf dus geen zin heeft. Zij gaf aan dat wij een aanmelding moest doen bij het sociale team van de gemeente en dat ze vanuit daar de juiste expertise in huis gaan halen die ons kunnen helpen en ook op het kinderdagverblijf.

Toch voelt dit voor ons als een enorme drempel. Wij hebben twijfels omdat wij ook niet gelijk een stempel willen drukken op onze dochter van 2 jaar. Soms denken wij moeten wij het niet gewoon nog even aankijken? Maar aan de andere kant willen wij ook niet dat we ‘te laat’ zijn en zij niet de juiste begeleiding krijgt van ons. Hoe kijken jullie hier tegenaan? En wat zouden jullie doen?

[Wombat]

Ook wordt haar rechtvaardigheidsgevoel gevoel steeds heviger, wat voor problemen zorgt bij het avondeten, als zij een kleiner stukje vlees krijgt of maar 1 broodje en wij 2. Ze is dan echt alles aan het tellen en aan het verdelen hardop. Ze snapt dan niet dat zij minder krijgt of het op een andere manier.

Wij zijn ooit met onze peuters bij vrienden gaan eten. Zij hadden toen ook twee peuters, een van 1 en een van 2,5, net als wij. Er was voor iedereen een croissantje, behalve voor hun kinderen. Die kregen een gezond bolletje, want, die hadden dat verschil toch niet door. Wij hebben echt met groeiende verbazing zitten kijken hoe die kinderen zonder morren hun broodjes zaten op te eten. Dat hadden we bij die van ons echt niet hoeven proberen, want die zouden luidkeels hebben geprotesteerd (zelfs al kon de jongste op dat moment nog niet echt woorden zeggen)
Als wij niet wilden dat onze kinderen iets aten, moesten we dat zelf ook niet eten, of stiekem 's avonds als ze in bed lagen. Als het om snoep of ongezonde dingen ging, aten wij dus altijd ook een kinderportie.
Je zou kunnen uitleggen dat jullie meer eten omdat jullie groter zijn en meer op kunnen. Ik legde ook wel eens uit dat eten bij elkaar hoort, dus dat als je echt 3 porties vlees wil, er óók 3 porties broccoli naast horen te liggen (en dan natuurlijk niet alles in 1x opscheppen, anders blijft de broccoli gewoon liggen )
Nu hadden wij het geluk dat we heel talige peuters hadden, waar je een gesprek mee kon voeren, en die daar dan ook redelijk op reageerden. Dat is natuurlijk niet voor iedereen zo. Als praten niet helpt, zou ik gewoon voor iedereen hetzelfde opscheppen en dan als volwassenen een tweede portie pakken. Hopelijk voelt ze dan zelf aan dat ze na haar portie geen honger meer heeft. Wil ze dan toch per se ook een tweede portie, maar kan ze die niet op, dan kan je haar daar de keren daarna aan helpen herinneren.
Het kost best wat energie, maar waarschijnlijk loopt alles een stuk soepeler als ze begrijpt dat "eerlijk" niet altijd "hetzelfde" betekent. En dat jullie naar haar luisteren.

Wat betreft dat stempel, dat moeten jullie uiteindelijk zelf beslissen. Ik snap dat de stap groot is, maar je wilde haar eigenlijk toch al laten observeren. Je zou het ook anders kunnen zien: op dit moment signaleren mensen een ontwikkelingsvoorsprong, dus is het niet meer dan logisch dat als je ondersteuning vraagt, er op dit moment hulp gezocht wordt van iemand die daar verstand van heeft. Is er later geen sprake meer van een ontwikkelingsvoorsprong, geen probleem. Is het moeilijke gedrag "gewoon" peutergedrag: geen probleem, goed om te weten. En dat "stempel" hoef je natuurlijk niet mee te nemen naar de basisschool, als je dat niet wil.

[Bissi]

Het gaat dan vooral om de juiste dingen aanbieden die goed voor haar zijn en de juiste begeleiding bieden. Ze is bijvoorbeeld heel autonoom en het is dan steeds aftasten of het gewoon peutergedrag is of dat het echt te maken heeft met een eventuele ontwikkelingsvoorsprong, want dan is er misschien een andere benadering nodig.

Died, het valt me op dat je zo onzeker lijkt over de juiste aanpak voor je dochter en je hoop lijkt te zetten op 'de juiste begeleiding' en 'de juiste dingen die goed voor haar zijn' aanbieden. Het lijkt bijna alsof je met zulke zinnen meer redeneert als manager, dan als ouder. Elke ouder ontwikkelt zich met vallen en opstaan tot een goede opvoeder van zijn of haar kind. Dat is een soort leerproces dat alsmaar doorgaat. Het is spannend: jij en je kind moeten het met elkaar doen. Je krijgt geen handleiding bij de geboorte. Je ontdekt wie je kind is, wat het nodig heeft, wat wel werkt of minder goed uitpakt. En net als je denkt dat je het zo'n beetje weet, maakt je kind weer een groeisprong en moet je opnieuw leren hoe daarmee om te gaan. Fouten maken is onvermijdelijk daarbij, want alleen zo kun je leren wat werkt, leer je jouw kind kennen en wie jij bent als ouder.

Een ander kan dat nooit zo goed als jij. Je kunt tig mensen laten observeren, je kunt adviezen krijgen over de begeleiding van allerlei coaches, maar jij bent haar moeder en je man is haar vader. Jullie kennen haar het allerbeste, jullie houden van haar en zij van jullie. Geen expert weet het beter dan jullie en alle adviezen die je krijgt zul je moeten toetsen aan de realiteit van jouw kind. En als er ooit een broertje of zusje komt, zul je merken dat je dat kindje weer anders moet opvoeden, want geen twee kinderen zijn hetzelfde.

Dat is superspannend. Het is de 'unbearable lightness of being': elk moment opnieuw reageren jullie op elkaar. Dan doe je iets wat positief uitpakt of niet. En op basis van het effect stuur je je aanpak bij. Je neemt beslissingen op basis van wat je op dat moment weet en wat er op dat moment aan de hand is. En je kind reageert op jullie en ontwikkelt zich vanuit die wisselwerking met de ouders en andere belangrijke mensen om zich heen.

Je kunt inspiratie opdoen door vragen te stellen, door te lezen over opvoeden, door een training te doen enz. Maar jij en je man zijn de ouders en jullie doen het uiteindelijk met elkaar. En echt niemand kan dat beter dan jullie.

In wat je schrijft, lees ik hoe je dochter zich ook spiegelt aan jullie. Zij wil vanalles al kunnen, ze stelt hoge eisen aan zichzelf, onderschat wat ze allemaal al kan. Ze neemt allerlei dingen zwaar op. Zo kom jij op mij ook over En ergens terecht: groot worden is niet makkelijk en een ouder zijn is een zware taak.

In plaats van te denken dat zij of jijzelf het fout doen, zoals bij het treuzelen op de trap incident, kun je het ook als een mooi leermoment zien voor jou en haar. Voor haar hoe ze om kan leren gaan met teleurstelling, voor jou in hoe je mag zijn als ouder.
Je kunt in zo'n situatie op allerlei manieren reageren die prima zijn: haar emoties benoemen (ik zie dat je heel verdrietig bent), of haar vasthouden en troosten zonder woorden, of zachtjes een liedje zingen, dus: haar dat verdriet laten hebben zonder te veronderstellen dat er iets fout gegaan is.

Een volgende keer maak je er in zo'n situatie misschien een grapje van, of kietel je haar. Of neem je nog eerder de leiding over omdat je even geen zin of energie hebt in getreuzel, of wat dan maar OK voelt.

Het is allemaal goed. Jij hoeft niet perfect te reageren en zij ook niet.

Leer te vertrouwen op jezelf als ouder. Je weet al heel veel, je bent liefdevol en empathisch. Je hebt alles in je om een fantastische ouder te zijn, die durft te doen, met vallen en opstaan.

[boom]

Mooi verwoord, Bissi!

[Halve mandarijn]

Absoluut bissi.
Het hoeft niet perfect en het zal ook niet perfect gaan. Als ouder doe je je best, naar eer en geweten. Soms handel je vanuit verstand of gevoel, soms vanuit frustratie. Soms is het oeps en zeg je sorry. Het hoort er allemaal bij.

[merriedroom]

En we maken allemaal fouten.

Ida praat met haar dochter Sarah
over opvoeden:
Daar word je niet voor opgeleid.
Je doet maar wat als moeder.
Sarah: Ach joh, dat geeft niet.
Ik doe ook maar wat als dochter.

- Paul Blokhuis

En kwetsbaarder: Ik vertelde een vriendin over een fout die ik maakte richting mijn kind en dat ik daar heel erg van was geschrokken, van mezelf vooral. Dat gaf voor haar de ruimte om voor het eerst te vertellen over een ongeluk die zij haar kind had laten overkomen. Ze schaamde zich er zo ontzettend voor. Ze durfde dit nu jaren later voor het eerst te delen met iemand en het luchtte zo erg op. En ze wist nu ook dat ze niet de enige was.

We kunnen fouten niet altijd voorkomen. Gelukkig hebben we psychologen die later onze kinderen kunnen helpen met al hun opgelopen trauma’s…

[Halve mandarijn]

Dat inderdaad Merriedroom. En gelukkig kunnen kinderen zich heel veel dingen niet herinneren van voor hun vierde levensjaar. Dat geeft ouders de tijd om een beetje te proberen.

[Died1010]

Het gaat dan vooral om de juiste dingen aanbieden die goed voor haar zijn en de juiste begeleiding bieden. Ze is bijvoorbeeld heel autonoom en het is dan steeds aftasten of het gewoon peutergedrag is of dat het echt te maken heeft met een eventuele ontwikkelingsvoorsprong, want dan is er misschien een andere benadering nodig.

Died, het valt me op dat je zo onzeker lijkt over de juiste aanpak voor je dochter en je hoop lijkt te zetten op 'de juiste begeleiding' en 'de juiste dingen die goed voor haar zijn' aanbieden. Het lijkt bijna alsof je met zulke zinnen meer redeneert als manager, dan als ouder. Elke ouder ontwikkelt zich met vallen en opstaan tot een goede opvoeder van zijn of haar kind. Dat is een soort leerproces dat alsmaar doorgaat. Het is spannend: jij en je kind moeten het met elkaar doen. Je krijgt geen handleiding bij de geboorte. Je ontdekt wie je kind is, wat het nodig heeft, wat wel werkt of minder goed uitpakt. En net als je denkt dat je het zo'n beetje weet, maakt je kind weer een groeisprong en moet je opnieuw leren hoe daarmee om te gaan. Fouten maken is onvermijdelijk daarbij, want alleen zo kun je leren wat werkt, leer je jouw kind kennen en wie jij bent als ouder.

Een ander kan dat nooit zo goed als jij. Je kunt tig mensen laten observeren, je kunt adviezen krijgen over de begeleiding van allerlei coaches, maar jij bent haar moeder en je man is haar vader. Jullie kennen haar het allerbeste, jullie houden van haar en zij van jullie. Geen expert weet het beter dan jullie en alle adviezen die je krijgt zul je moeten toetsen aan de realiteit van jouw kind. En als er ooit een broertje of zusje komt, zul je merken dat je dat kindje weer anders moet opvoeden, want geen twee kinderen zijn hetzelfde.

Dat is superspannend. Het is de 'unbearable lightness of being': elk moment opnieuw reageren jullie op elkaar. Dan doe je iets wat positief uitpakt of niet. En op basis van het effect stuur je je aanpak bij. Je neemt beslissingen op basis van wat je op dat moment weet en wat er op dat moment aan de hand is. En je kind reageert op jullie en ontwikkelt zich vanuit die wisselwerking met de ouders en andere belangrijke mensen om zich heen.

Je kunt inspiratie opdoen door vragen te stellen, door te lezen over opvoeden, door een training te doen enz. Maar jij en je man zijn de ouders en jullie doen het uiteindelijk met elkaar. En echt niemand kan dat beter dan jullie.

In wat je schrijft, lees ik hoe je dochter zich ook spiegelt aan jullie. Zij wil vanalles al kunnen, ze stelt hoge eisen aan zichzelf, onderschat wat ze allemaal al kan. Ze neemt allerlei dingen zwaar op. Zo kom jij op mij ook over En ergens terecht: groot worden is niet makkelijk en een ouder zijn is een zware taak.

In plaats van te denken dat zij of jijzelf het fout doen, zoals bij het treuzelen op de trap incident, kun je het ook als een mooi leermoment zien voor jou en haar. Voor haar hoe ze om kan leren gaan met teleurstelling, voor jou in hoe je mag zijn als ouder.
Je kunt in zo'n situatie op allerlei manieren reageren die prima zijn: haar emoties benoemen (ik zie dat je heel verdrietig bent), of haar vasthouden en troosten zonder woorden, of zachtjes een liedje zingen, dus: haar dat verdriet laten hebben zonder te veronderstellen dat er iets fout gegaan is.

Een volgende keer maak je er in zo'n situatie misschien een grapje van, of kietel je haar. Of neem je nog eerder de leiding over omdat je even geen zin of energie hebt in getreuzel, of wat dan maar OK voelt.

Het is allemaal goed. Jij hoeft niet perfect te reageren en zij ook niet.

Leer te vertrouwen op jezelf als ouder. Je weet al heel veel, je bent liefdevol en empathisch. Je hebt alles in je om een fantastische ouder te zijn, die durft te doen, met vallen en opstaan.

Wauw, bedankt voor dit hele uitgebreide antwoord! Hier kan ik zeker wat mee en je hebt hierin ook helemaal gelijk! Ik moest even een paar keer je tekst lezen, aangezien ik het zo waardevol vind. Misschien laat ik mij ook iets te veel leiden door mijn eigen onzekerheid hierover en dat ik gewoon het beste voor haar wil! Ik ga hier zeker mee aan de slag en zal wat vaker ook aan jou woorden denken! Dankjewel!

[Paula]

Wij zeiden altijd tegen de kinderen "opvoeden is een soort trial and error. We nemen wat dingen mee die we van onze eigen ouders geleerd hebben, we lezen wat, we voegen daar wat eigen inzichten aan toe, en verder is 't een beetje uitproberen wat wel of niet werkt. En dat betekent dat papa's en mama's ook fouten kunnen maken want soms weten we het gewoon niet". Ze waren al wel wat ouder toen, een jaar of 9 denk ik, maar een aangepaste versie van dit verhaal kun je met een jonger kind ook prima bespreken denk ik.