De jongste haalt de oudste in

[Vlinder42]

Zijn er anderen die dit ook hebben? Onze jongste haalt de oudste in. De jongste zit in groep 4, de oudste in groep 7. De jongste leest ineens beter dan de oudste. Ook begrijpt ze dingen vaak beter dan de oudste. Ik schrik hiervan.. Hoe moet je daar nou mee omgaan?

[boom]

Ik denk dat het goed is vooral de inzet te benadrukken, niet het resultaat. Mijn jongste hoefde op de basisschool ook geen enkele moeite doen en was in groep 4 AVI “uit”, rekenen ging ook heel goed. Mijn oudste ging veel minder hard en moest echt moeite te doen om elk half jaar een AVI niveautje omhoog te gaan. Best confronterend en dat deed wel wat met het zelfvertrouwen. Echter, nu jaren later heeft oudste enorm veel profijt van het kunnen leveren van inzet, het doorzettingsvermogen en heeft jongste problemen doordat die nooit heeft leren leren. Dus het proces is op de basisschool zoveel belangrijker dan het tempo waarin bepaalde vaardigheden eigen gemaakt worden. Uiteindelijk leert iedereen lezen. Degenen die daar moeite voor moeten doen, leren ook nog eens leren. Een fijne bijkomstigheid.

[Vlinder42]

Ik snap wat je bedoelt en dat vind ik zelf ook. Maar ik zie wel dat het het zelfvertrouwen van de oudste geen goed doet, terwijl ze ook op andere vlakken de laatste tijd al wat minder zelfvertrouwen lijkt te hebben. Dus dat vind ik wel naar.

[merriedroom]

Dat is zeker een lastige. Ik ken het ook van een gezin, hoewel het leeftijdsverschil kleiner was. De oudste heeft er ook een flinke deuk in het zelfvertrouwen gekregen. Het was ook niet alleen cognitief, maar ook lichamelijk op veel terreinen.

We willen allemaal vergelijken en met brusjes nog het meest. Ik zou het als ouder ook niet ontkennen of negeren dat deze ontwikkeling er is, maar juist erkennen voor de oudste. En op zoek gaan naar focus in de oudste zelf; wat vindt ze belangrijk, waar is ze trots op, wie vindt ze dat ze is als persoon?

En wees trots op haar eigen prestaties en ga elke mogelijke vergelijking tussen die twee uit de weg, ook richting anderen. Dat voelen kinderen. Daar ging de oudste in mijn voorbeeld ook nog het meeste onder gebukt. De oudste voelde zich constant in de schaduw staan van de jongere.

[Marthe]

Mijn tweede ging mijn oudste voorbij, niet alleen qua snelheid in leren en lezen.
Ook fysiek groede ze hem een halve kop boven zijn hoofd ondanks dat er twee jaar verschil tussen zit.
Gelukkig had oudste weer hele andere dingen waar hij goed in was. Die zat veel beter in zijn klas en hij zat beter in zijn vel dan de tweede.
We hebben hier altijd uitgelegd dat iedereen zijn eigen manier van leren heeft. Dat dat lang niet altijd in een rechte lijn gaat maar dat het de ene keer lastiger gaat dan de andere keer en dat daardoor leeftijd lang niet altijd wat zegt.

[Paula]

Onze jongste ging zo hard dat hij oudste ook leek in te halen. Ze hebben daardoor ook een aantal jaren in dezelfde (combi)klasse gezeten. Dat is voor hen nooit een probleem geweest, oudste heeft zich nooit bedreigd gevoeld door jongste, ze waren elkaars beste vriendjes. Want zij zag bijvoorbeeld heel goed dat jongste cognitief hard ging, maar dat hij motorisch hopeloos was. Terwijl zij juist motorisch heel sterk was. En zo waren er nog wat verschillen. Ze hadden allebei hun eigen sterke en minder sterke kanten en dat hebben wij ook altijd zo met ze besproken (en ook laten zien dat ándere kinderen en volwassenen ook sterke en minder sterke kanten hebben, iedereen ontwikkelt zich op zijn/haar eigen manier).

Het heeft bij ons in zoverre zelfs geholpen, dat oudste leerde om beter aan te geven hoe ze zich voelde en wat ze welde. Jongste maakte namelijk heel duidelijk op school en thuis hoe hij het schoolwerk ervaarde en daarop volgden dan aanpassingen. Oudste zweeg meestal en zei "oh goed" als wij vroegen hoe het op school ging, ook als we zeker wisten dat het helemaal niet zo goed ging. Zij leerde van jongste dat als je je mond open doet, je meer kans hebt dat er iets mee gedaan wordt.

[Rabbit]

Hier ook herkenning. Er zit minder dan 2 jaar verschil tussen de twee. De oudste in groep 7 en de jongste in groep 5. De jongste is beter in de tafels automatiseren, heeft een mooier handschrift en kan beter fietsen. Wij benadrukken inderdaad het proces en ook dat iedereen zijn/haar eigen tempo mag hebben en dat ook aanleg bij iedereen verschilt, maar het lastige is dat de kinderen zelf zo competitief zijn. Niet met alles gelukkig, ze zijn ook elkaars beste maatjes, maar de oudste voelt zich soms wel rot over de tafels bijvoorbeeld. Er zijn ook dingen waar de oudste beter in is, zoals Engels lezen en schrijven, maar dat helpt haar niet omdat dit voor haar gevoel gewoon komt doordat ze ouder is (terwijl ze het al jarenlang goed kan, maar dat overziet ze zelf niet). Hier zitten ze allebei op een andere sport en op een ander muziekinstrument, zo worden ze vanzelf ergens steeds beter in (zolang ze goed hun best doen) en hebben ze iets dat niet vergeleken kan worden met de ander.

[Dee85]

Ik herken dat ook wel, maar lijkt niet zo'n issue te zijn. Bij onze oudste is er een heel duidelijke reden voor te geven, namelijk ASS. We kunnen haar altijd heel goed uitleggen waarom bepaalde dingen haar zusje gemakkelijker afgaan. Neemt niet weg dat er soms wel verdriet om is. Dat mag er ook zijn.

We vertellen ze alle drie dat we trots op ze zijn. En naar oudste toe benoemen we ook hoe hard ze kan werken als het nodig is, dat heeft ze vorig jaar wel bewezen.

[Meisje16]

Ik herken het zelf van vroeger; ik werd heel erg 'geremd' in de dingen die ik kon en wilde. Dat voelde toen niet leuk en kan ik nog steeds verdrietig om worden. Mijn zus is ruim 2.5 jaar ouder.
Idd het proces benadrukken, het ergens moeite voor moeten doen, laten weten dat het kind daar van leert en trots op mag zijn. En wellicht - met mogelijk wat dieper graven - ook zaken vinden waar de oudste (al dan niet logischerwijs) wel 'beter' (verstandiger, sneller etc.) in is.
Iedereen is verschillend, in wat men kan, hoe men zich voelt, wat men leuk vindt etc. Het een is niet beter dan het ander. Succes met het hierover in gesprek gaan met je kinderen.

[Hanneke]

Neemt niet weg dat er soms wel verdriet om is. Dat mag er ook zijn.

Dit vind ik echt zo ontzettend belangrijk! Dat verdriet mag er inderdaad ook gewoon zijn.

[Marthe]

Zeker weten!
Bagatelliseren of wegduwen werkt zo ontzettend averechts.
Dat breekt een kind af. Juist deze kinderen die vaak toch al een tikkie anders zijn dan klasgenoten kunnen dat niet gebruiken maar hebben bevestiging nodig.

[Marthe]

Idd het proces benadrukken, het ergens moeite voor moeten doen, laten weten dat het kind daar van leert en trots op mag zijn. En wellicht - met mogelijk wat dieper graven - ook zaken vinden waar de oudste (al dan niet logischerwijs) wel 'beter' (verstandiger, sneller etc.) in is.

Waar je hier wel bij op moet letten is dat het niet te gezocht gaat klinken.
Kinderen voelen heel duidelijk aan als het alleen maar een compliment is om een compliment.
Eén van mijn kinderen had altijd als commentaar op zijn rapport dat de leerkrachten veel van hem geleerd hadden over games.
Hij had haarscherp door dat ze eigenlijk niet zoveel positiefs over hem wisten te bedenken terwijl die dingen er echt wel waren.
Het is een heel behulpzaam kind dat b.v. vaak de klassedienstbeurten van andere kinderen overnam als ze eerder weg moest.
Ondanks diverse, voor de buitenwereld niet zo zichtbare, fysieke beperkingen doet hij zijn best om dingen echt onder de knie te krijgen.
Die complimenten reëel houden is dus wel belangrijk.

[Vlinder42]

Ja, ik vind het moeilijk. Ze zei namelijk laatst tegen haar zusje zoiets als ‘Ja, maar jij kan alles altijd goed.’ Dus ze heeft dit wel door. Het is ook niet alleen met lezen, maar ook motorisch is de jongste handiger en durft daardoor ook meer. Het is wel verklaarbaar, maar dat maakt de onzekerheid er niet minder om. Zeker als er op school dan ook dingen zijn, heeft ze daar meer last van. En het zijn twee meisjes, ze zijn elkaars beste vriendin, maar ze kijken ook heel erg naar elkaar.

[Axator]

Mijn zusje heeft 2 jongens met 1,5 jaar verschil. Waarbij de tweede duidelijk beter scoort op school. Dat heeft periodes voor veel frustatie gezorgd, maar werd eigenlijk ook wel weer beter met het ouder worden. De oudste kon het beter accepteren, de jongste weet dat hij er niet zo mee moet "pochen", want dat het voorbijstreven een doel werd, dat was niet gezond. Ze leken soms meer naar de ander te kijken dan naar hun eigen prestaties. Ze zitten nu allebei op hun eigen gepaste niveau, waar ze allebei tevreden mee zijn.

Ook krijgt de oudste meer verantwoordelijkheid, daarin is hij echt wel vooruit. Dus bijv een keertje helpen met eten koken, en inmiddels ook zelf koken. Of een boodschap halen, opblijven, etc. Echt "grote" jongens dingen.

[Marthe]

Begrijpelijk Vlinder. Zeker als het een heel gevoelig kind is hakt het erin.
Ik hoop van harte dat jullie een manier vinden om haar zelfvertrouwen te voeden.
Of dat je een activiteit vindt waar ze heel goed in is. Iets wat haar zusje niet doet maar zij wel.

[Hanneke]

Idd het proces benadrukken, het ergens moeite voor moeten doen, laten weten dat het kind daar van leert en trots op mag zijn. En wellicht - met mogelijk wat dieper graven - ook zaken vinden waar de oudste (al dan niet logischerwijs) wel 'beter' (verstandiger, sneller etc.) in is.

Waar je hier wel bij op moet letten is dat het niet te gezocht gaat klinken.
Kinderen voelen heel duidelijk aan als het alleen maar een compliment is om een compliment.
Eén van mijn kinderen had altijd als commentaar op zijn rapport dat de leerkrachten veel van hem geleerd hadden over games.
Hij had haarscherp door dat ze eigenlijk niet zoveel positiefs over hem wisten te bedenken terwijl die dingen er echt wel waren.
Het is een heel behulpzaam kind dat b.v. vaak de klassedienstbeurten van andere kinderen overnam als ze eerder weg moest.
Ondanks diverse, voor de buitenwereld niet zo zichtbare, fysieke beperkingen doet hij zijn best om dingen echt onder de knie te krijgen.
Die complimenten reëel houden is dus wel belangrijk.

Helemaal eens!

[Vlinder42]

Die verantwoordelijkheden. Dat is een goeie. Ze is inderdaad heel trots dat ze alleen naar school mag en soms naar de winkel. Ik zal eens kijken of ik daar iets mee kan.

[merriedroom]

En soms doe je er als ouder alles aan en lijkt dat nog niet voldoende. Het verschil kan ook andersom zijn. Twee kinderen, broertje en zusje, 1,5 jaar verschil. Oudste is een vlotte, de jongste juist niet. De jongste was zich constant aan het vergelijken met oudste. Zijn eigenwaarde kelderde en de faalangst was groot. Op de middelbare ging het iets beter omdat ze hun eigen niveau deden op verschillende scholen. Pas op de vervolgopleiding ging het met de jongste beter en kon hij positiever naar zijn eigen resultaten kijken. Inmiddels heeft hij een diploma en een baan en is de oudste nog aan het studeren. Het vergelijk blijft, maar hij is trots op z’n eigen resultaten.

Wat ik ermee wil zeggen is, het lijkt een wat universeler probleem te zijn die soms pas opgelost kan worden door het kind/tiener/jongvolwassene in kwestie. Want die moeder heeft alle steun gegeven die ze kon geven. Het leven is niet eerlijk en ook dat kan een belangrijke levensles voor een kind zijn.

[Rianne2]

Ik heb zelf 2 zonen (21 en 23 jaar oud). Oudste is net afgestudeerd en jongste is bezig om zijn bachelor af te ronden. Oudste is overduidelijk hb. Moest op kleuterleeftijd versnellen naar gr 3. Ging vlot door het gymnasium en zijn studie is ook gelukt.

Jongste is wat onduidelijker, maar ook superslim. Helaas zag niet elke leerkracht dat en heeft hij zich heel vaak niet gezien gevoeld. Inmiddels zit hij op de uni en gaat het qua studie echt goed.

In september gaat hij (als het goed is) aan zijn master beginnen. Een paar maanden geleden vroeg hij ineens aan mij of hij het dan sneller af zou kunnen ronden dan zijn broer?!? Ik wist niet wat ik hoorde. Schijnbaar zit dat dus heel diep. Ik heb direct een heel gesprek met hem aangeknoopt (wat ik sowieso heel veel gedaan heb de laatste jaren ) en kwam erachter dat hij zich altijd de mindere heeft gevoeld. Ontzettend jammer, want net als hierboven al beschreven, ze hebben beiden hun eigen kwaliteiten.

[Vlinder42]

Die concurrentie is echt lastig. Dat is hier ook, met alles. Ze vergelijken zelfs hoeveel hageltjes ze op hun brood hebben.. Als we de ene een compliment geven omdat ze bijv haar spreekbeurt goed gedaan heeft, gaat de ander piepen ‘Waarom zeggen jullie noooooit dat ik het goed doe?!!’ Dat doen we uiteraard wel, we zijn trots op allebei onze kinderen, maar dat helpt niets.

[Cindy]

Hier heeft het heel veel kapot gemaakt bij middelste. Hier drie kinderen en oudste ging altijd al snel, maar daar zag niemand boven en de andere 2 hielden zich daar nog helemaal niet mee bezig. Middelste is 15 maanden jonger dan oudste en 18 maanden ouder dan jongste. Qua klas zou hij 2 klassen hoger moeten zitten dan jongste, maar jongste ging ook heel snel. Zij zat net in groep 1 toen middelste in groep 3 zat en als hij eens aan het lezen was, vond zij dat interessant en deed mee en soms verbeterde ze middelste zelfs.

School besloot dat jongste groep 2 over zou slaan en plaatste haar in groep 3 toen middelste naar groep 4 ging. Zeker met taal had ze in groep 3 ook al niet veel te zoeken en daarom plaatste school haar voor de taalvakken in groep 4, bij haar broer. Dit deed zijn zelfvertrouwen echt geen goed. Zat ie opeens met zijn kleine zusje in de klas. School zag dit ook wel en plaatste hem daarom in de groep 4 die al wat verder was (was een school waar de kinderen per vak op hun niveau werden ingedeeld), maar eigenlijk zat hij daar ook niet op zijn plek.

Het jaar erop ging school klassikaler werken en was hij van zijn zusje af, maar zijn zelfvertrouwen had al te veel schade opgelopen. Zoon is echt ook we slim, maar bij de schoolvakken uitte zich dat minder en sinds die tijd ging hij vooral de clown uit hangen. Echt goed is dat tot nu toe niet gekomen. Er speelde wat meer waardoor zoon niet meer in zichzelf geloofde en in de tweede klas op het vo is hij thuis komen te zitten en daar zit hij al 3 jaar.

Zou het echt goed in de gaten houden, want kinderen denken soms dingen die je niet zou bedenken. Middelste zei bijvoorbeeld een keer dat hij wel weer bleef zitten, maar hij was nog nooit blijven zitten. Hij bleek dus serieus te denken dat het blijven zitten was als je niet versnelde en iedereen was altijd zo negatief over zittenblijven...

[Vlinder42]

Dat is heel naar, Cindy. Ik hoop maar dat het hier niet zover komt. Samen in 1 klas is ook wel erg ongelukkig. Bij ons zitten de kinderen op verschillende scholen en is het leeftijdsverschil 3 jaar. Ze zullen dus nooit echt bij elkaar in de klas komen. Maar de jongste heeft nu leesniveau M7, terwijl de oudste in groep 7 zit. Dat vindt ze moeilijk, ze is net zelf Avi uit, terwijl ze eind groep 6 E6 had. Vlot lezen is niet haar sterkste kant al vanaf groep 3, dit jaar moest ze ook weer extra oefenen met lezen van de juf omdat ze IV op de dmt had. Dan is het best moeilijk als je kleine zusje zonder moeite dit zomaar ineens kan. Ze gaat ook ineens als een pijl uit de boog die kleine. Ik ben er zelf heel blij mee, het onderpresteren lijkt ineens voorbij. Maar voor de oudste is het wel even een verrassing. Ik hoop maar dat ze ziet dat ze nog veel meer te bieden heeft, maar als er net gedoe is in de klas waardoor ze wat onzeker is, dan versterkt zoiets nog meer.

[Paula]

Wat bij ons ook hielp, was het benadrukken van de voordelen die de snelle ontwikkeling van jongste had: dezelfde boeken kunnen lezen en daar samen over praten, samen (reken-_en andere) spelletjes doen, etc. Daarnaast ook aandacht geven aan dingen waar elk kind afzonderlijk goed in was (fantasie, verhalen verzinnen, sport). Onze kinderen hebben juist heel veel steun aan elkaar gehad door de jaren heen. Maar dat het ook anders kan, besef ik terdege.

[Brenda1978]

Ik zie dit bij mijn nichtje en neefje. Nichtje inmiddels groep 5 en neefje groep 2 hij is een januari kind en zou qua leren makkelijk naar groep 3 kunnen maar ik denk dat zus en zwager zien dat dat het verschil wel heel klein maakt.

Neefje wil leren lezen en zus houd het af maar ondertussen las hij mij zonder hakkelen een boekje voor wat ik hem gaf. 'niet tegen mamma zeggen he" zegt hij dan. Als nichtje tafels oefenen doet neefje leuk mee. Ik zou zeggen ga er juist gewoon in mee want dit maakt dat kind wat voorloopt zich gaat schamen.