Moeilijk gedrag en slecht luisteren

[Karan_1]

Ik hoop dat dit de juiste plaats is. Op het vorige forum schreef ik over mijn jongste van 7 jaar, die soms lastig gedrag vertoont. Ik zou hier graag verder willen praten.

In het kort: jongste is een slimme jongen (niet getest), maar vertoont de laatste tijd op sociaal gebied lastig gedrag. Dit gedrag was er altijd wel, maar is duidelijk verergerd het afgelopen jaar. Mensen in zijn omgeving vinden het lastig om daar mee om te gaan en weten niet altijd hoe ze hem aan moeten pakken. Jongste vond school altijd erg leuk, maar met de leerkracht van dit jaar klikt het niet zo. Vorig school vond hij het schoolwerk ook al stom, maar vond hij de jonge leerkracht zo leuk dat hij met groot plezier naar school ging. Nu voor het eerst heeft hij echt weerstand tegen school en laat hij niet altijd zien wat hij kan (onvoldoende scoren op de tempotoets tafels, terwijl dit geen enkel probleem mag zijn).
Hij is ook opvallend onrustig: kan niet stilzitten. Dit was ook altijd al zo, maar is verergerd.

Zoon lijkt vaak de irritatie op te zoeken en stopt niet op tijd als hem dat door anderen (vriendjes of volwassenen) gevraagd wordt. Hij lijkt niet door te hebben, wanneer het tijd is om te stoppen. Irritatie bij anderen merkt hij niet zo op. Hij is ook erg bepalend en vindt het enorm lastig om zich te voegen naar de wensen van anderen (bij spelen met vriendjes doet hij dat wel, maar dat gaat gepaard met veel gemopper en boosheid; hij heeft niet door dat hij hier de sfeer enorm door bepaalt, dat snap ik ook wel, want dat is best lastig te snappen voor een kind, dat sociaal niet heel handig is).

Hij heeft ook weinig remmingen: vraagt alles en zit overal aan, ook als dat niet gepast is. Op zich fijn dat hij zo vrij is, maar ik zou soms wel willen dat hij iets terughoudender was. Corrigeren is hier ook weer moeilijk, hij stopt pas als ik of anderen echt boos worden.

Na deze (veel te lange ) inleiding de kern van de zaak: ik weet zelf ook niet meer zo goed, hoe ik hem aan moet pakken en hij is op een aantal plekken niet meer welkom.
Zijn sport lukt eigenlijk niet meer: de trainingen worden gegeven door jonge jongens/meiden van een jaar of 16 en hij luistert alleen als hij iets leuk vindt. De andere kinderen vinden zijn gedrag vervelend.
Voor een andere culturele activiteit heeft hij grote aanleg en hij vindt het ook leuk, maar zijn gedrag is dusdanig, dat het geduld van de docenten zeer op de proef wordt gesteld. Ik ben een paar keer mee geweest en ik snap hen volledig. Deze activiteit ging 2 jaar geleden nog wel goed.
Vriendjes zijn vergevingsgezind, maar ik merk dat ze steeds vaker niet meer met jongste willen spelen. Er zijn veel escalaties geweest.

Kortom, ik zit een beetje met mijn handen in het haar. Deze week heb ik nog overleg met school (hij is versneld, maar ik vrees dat het werk nog steeds te makkelijk is). Het doet mij enorm verdriet dat we in zo'n negatieve spiraal zitten. Ik ben van nature geduldig, maar mijn geduld en begrip begint op te raken. Ik geloof niet dat hij het allemaal expres doet, maar hij laat zich niet sturen, ook met zachte hand niet. Ik prijs hem uitbundig als het een keer redelijk verloopt, maar deze momenten worden steeds minder. Ik laat hem eigenlijk zelden met een gerust hart ergens achter, ben altijd bang dat er iets misloopt.

[Pompom]

Misschien is integratieve kindertherapie iets voor hem? Of psychomotorische therapie? Of creatieve therapie?

Allemaal manieren om door een emotioneel niet-betrokken derde zaken onder zijn aandacht te brengen, zonder ervoor te gaan zitten. (Nou ja, terwijl hij ondertussen schildert / speksteent / basketbalt / monopoly doet)

[Lisa80]

Dat klinkt als een behoorlijke worsteling, Karan_1... Kan mij voorstellen dat het je raakt en bezighoudt.
In hoeverre heb je het idee dat hij er zelf last van heeft? En is hij een kind dat dat dan laat blijken, of zijn eigen worstelingen bijv. meer van binnen 'verstopt'?

Hebben jullie wel eens overwogen om met een HB-specialist te overleggen? Bijv. om wat meer zicht te krijgen op wat er speelt bij je jongste en wat daarbij zou kunnen helpen?

Groetjes,
Lisa80.

[Karan_1]

Misschien is integratieve kindertherapie iets voor hem? Of psychomotorische therapie? Of creatieve therapie?

Allemaal manieren om door een emotioneel niet-betrokken derde zaken onder zijn aandacht te brengen, zonder ervoor te gaan zitten. (Nou ja, terwijl hij ondertussen schildert / speksteent / basketbalt / monopoly doet)

Aan zoiets ben ik wel aan het denken inderdaad. Het zou dan echt om het sociale gaan: het begrijpen van interacties.

[Karan_1]

Dat klinkt als een behoorlijke worsteling, Karan_1... Kan mij voorstellen dat het je raakt en bezighoudt.
In hoeverre heb je het idee dat hij er zelf last van heeft? En is hij een kind dat dat dan laat blijken, of zijn eigen worstelingen bijv. meer van binnen 'verstopt'?

Hebben jullie wel eens overwogen om met een HB-specialist te overleggen? Bijv. om wat meer zicht te krijgen op wat er speelt bij je jongste en wat daarbij zou kunnen helpen?

Groetjes,
Lisa80.

Hij laat zelf weinig blijken. Ik denk dat hij er wel last van heeft, maar zeker weten doe ik het niet.

Hij belooft altijd beterschap, maar vervalt vrijwel altijd weer in oud gedrag.

Ik heb hem er al een paar keer tijdens lastige situaties vriendelijk aan gemaakte afspraken proberen te herinneren, maar hij lijkt dit "in the heat of the moment" helemaal niet op te pakken.

[Karan_1]

Om nog een concreet voorbeeld te geven (vind ik zelf wel fijn): hij zat pas aan iets wat niet van hem was en deed iets fout waardoor dat voorwerp kapot kon gaan. Zowel man als ik zeiden meerdere malen dat hij het niet zo moest doen (op het laatste erg duidelijk). En toch bleef hij het doen, want hij was er van overtuigd dat het wel zo kon...

Het gaat maar weinig fout, omdat hij ontzettend slim is en een groot inzicht heeft, maar tegen deze situaties lopen we heel vaak aan. Ik heb al geprobeerd uit te leggen dat oudere mensen vaak (niet altijd) meer ervaring hebben. Geen idee wat ik verder zou kunnen doen (behalve ontzettend boos te worden, waardoor hij uiteindelijk wel luistert).

[merriedroom]

In jouw omschrijving herken ik dochter wel een beetje. Ze is zo vol in haar hoofd soms dat de omgeving even plaats moet maken en zich moet schikken. Dat kan niet altijd en zeker niet in de klas. Haar op gelijkwaardig niveau aanspreken, helpt haar goed om te focussen en beter aan te passen. Zodra de correctie komt, komt bij haar ook de weerstand wat zich uit in grootse discussies en onderbouwde argumenten. Op niveau aanspreken kan niet altijd (tijdgebrek) en het kan nog zoeken zijn hoe dat eruit ziet. De juf heeft bijvoorbeeld de aandacht van dochter als de juf onderkent dat dochter al heel veel al weet en daarop aansluit. Als dit voor je zoon ook geldt, laat dat duidelijk weten aan school, want hier kunnen ze anders maar moeilijk achterkomen. Laat ze maar uitproberen wat er gebeurt als ze hem meer op zijn niveau of zelfs hem overvragen. Kijk wat er gebeurt en wat hij dan gaat doen.

Een bijzondere tip die ik ergens op internet tegen kwam: Versnellen kan soms ook goed zijn voor kinderen die vinden dat ze alles al weten en kunnen. Ze hebben de ervaring nodig iets nog niet te kunnen om ze zo minder naast hun schoenen te laten lopen. Het kan zorgen voor een gezonder zelfbeeld. Ik vond dit een interessante kijk op versnellen.

[Al dansende]

Dit lijkt een beetje op wat we zien bij onze dochter , 4 1/2 dus veel jonger, maar ik deel het toch, wellicht herken je iets. En heb je er iets aan.


Ze is altijd al erg intens, maar er valt goed met haar te praten, zolang ze regels begrijpt kan ze zich er met wat hulp ( leeftijdsadequaat) aan houden. Ze is erg sociaal en verzorgend.

Tenminste dat was de situatie afgelopen augustus. Toen startte ze op school, twee maanden later hadden we een kind dat overal dwars tegen in ging, niet leek te merken wat haar gedrag voor invloed op anderen had, niet kon stoppen met iets als we dat van haar vroegen, slecht at en heel slecht sliep.
Op school werd haar gedrag ook steeds moeilijker.
Op zwemles (wat ze geweldig vind) ging het ook steeds moeizamer, kwa meedoen en luisteren.
Gedrag dat jij ook lijkt te beschrijven bij je zoon.

Ze wou wel heel graag en vond het vreselijk om een gesprek te hebben over wat er gebeurde, ze wou er niet mee geconfronteerd worden.

Ze zat duidelijk met zichzelf in de knoop en was verdrietig.

We weten inmiddels dat ze op school niet aansloot op haar behoeften , ook niet een klein beetje. Ze heeft heel erg geprobeerd zich aan te passen, maar dat koste haar steeds meer van zichzelf.
Dit aanpassen lees ik ook in de leven van jouw zoon in de afgelopen anderhalf jaar terug.

We hebben haar toen in overleg met de school thuis gehouden om tot rust te komen. ( Nog niet leerplichtig) en zijn vandaar uit de lockdown ingevallen. Ze is dus een flinke tijd niet op school geweest.

Toen ze thuis was haar mentaal kunnen voeden ging het langzaam steeds beter, we hebben bijna ons meisje terug .

Ik deel dit om aan te geven hoe een niet passend aanbod op school kan doorwerken in alle andere delen van het leven van een kind. Ze raken dan ook de leuke dingen steeds meer kwijt. Willen wel 'goed' zijn, maar dat lukt steeds minder.

En ook na het oplossen van de school situatie kan het een lange tijd duren voor een kind zichzelf hervindt. Wellicht lijkt het in eerste instantie niet te helpen.
Onze dochter heeft eerst vooral veel geslapen en films gekeken, met haar normale interesses konden we haar in het begin niet bereiken.
En het gedrag bleef lastig, wat heel veel geduld vergt.

Ik hoop dat je voor je zoon oorzaak en oplossing vindt.

Heel veel sterkte gewenst,
Al Dansende

[Vlinder42]

Hallo Karan,

Moeilijk voor jullie. Zijn gedrag doet mij erg denken aan het gedrag van mijn oudste, die inmiddels 10 jaar is. Ik had ook gereageerd op je bericht op het oude forum. Sommige dingen gaan bij ons inmiddels beter, andere niet. Het blijft een zoektocht. Het lastige met dit soort gedrag is, dat het nog wel getolereerd wordt als ze wat kleiner zijn, maar hoe groter ze worden hoe minder begrip ervoor is. Ik zou met hem naar een orthopedagoog gaan, zeker omdat het nu ook zijn prestaties op school raakt. Hopelijk kan die je helpen om het gedrag bij te sturen en je helpen hoe je daar als ouder mee om moet gaan. Ik zou niet op eigen houtje allerlei therapieën gaan doen zonder dat je weet wat er aan de hand is. Dat hij van sommige dingen meer last begint te krijgen, is niet zo gek. De eisen worden ook steeds hoger die op school en sociaal aan een kind worden gesteld. Bij ons begonnen de problemen ook rond 7 jaar.

Niet opgeven, hoor. Het lijkt misschien of hij niet luistert, maar je moet toch alles aan hem uit blijven leggen, vooral hoe mensen zich voelen en wat er sociaal om hem heen gebeurt en wat de consequenties zijn. Het lijkt erop of hij daar weinig oog voor heeft en dus moet je hem dat expliciet leren. Wat ook helpt zijn hele duidelijke afspraken maken. Als hij iets stuk aan het maken is en je zegt er 2x iets van, dan zeg je bij de 2e waarschuwing, dat als hij niet luistert, dat je het weglegt. En dat doe je dan ook bij de 3e keer. De emotie is voor hem geen grens, dus zul je die grens op een andere manier moeten trekken. Je hoeft niet boos te zijn, maar wel duidelijk. Je moet dan wel ervoor zorgen dat hij je ook echt hoort. Dus niet van de andere kant van de kamer iets zeggen terwijl hij gefocust is op zijn activiteit. Als je hem niet ergens durft achter te laten om te spelen, dan moet je mee gaan of de kinderen bij je thuis uitnodigen en dit begeleiden. Bij het ene kind is dat soms langer nodig dan bij het andere.

Als hij weinig remmingen heeft, is het misschien zo dat hij er allemaal weinig aan kan doen. Als hij er weinig aan kan doen, dan helpt prijzen niet om zijn gedrag te veranderen, want dat werkt alleen bij gedrag waar hij wel invloed op heeft. Je moet het natuurlijk wel blijven doen, want met al die afwijzing kan hij wel een oppepper gebruiken. Maar het kan zo zijn dat je je verwachting over het effect daarvan op zijn gedrag bij moet stellen en andere wegen moet zoeken.

Ik vind het lastig om al te veel over onze persoonlijke situatie hier te delen. Als je wilt kun je me ook een pb sturen.

[Karan_1]

Dit lijkt een beetje op wat we zien bij onze dochter , 4 1/2 dus veel jonger, maar ik deel het toch, wellicht herken je iets. En heb je er iets aan.


Ze is altijd al erg intens, maar er valt goed met haar te praten, zolang ze regels begrijpt kan ze zich er met wat hulp ( leeftijdsadequaat) aan houden. Ze is erg sociaal en verzorgend.

Tenminste dat was de situatie afgelopen augustus. Toen startte ze op school, twee maanden later hadden we een kind dat overal dwars tegen in ging, niet leek te merken wat haar gedrag voor invloed op anderen had, niet kon stoppen met iets als we dat van haar vroegen, slecht at en heel slecht sliep.
Op school werd haar gedrag ook steeds moeilijker.
Op zwemles (wat ze geweldig vind) ging het ook steeds moeizamer, kwa meedoen en luisteren.
Gedrag dat jij ook lijkt te beschrijven bij je zoon.

Ze wou wel heel graag en vond het vreselijk om een gesprek te hebben over wat er gebeurde, ze wou er niet mee geconfronteerd worden.

Ze zat duidelijk met zichzelf in de knoop en was verdrietig.

We weten inmiddels dat ze op school niet aansloot op haar behoeften , ook niet een klein beetje. Ze heeft heel erg geprobeerd zich aan te passen, maar dat koste haar steeds meer van zichzelf.
Dit aanpassen lees ik ook in de leven van jouw zoon in de afgelopen anderhalf jaar terug.

We hebben haar toen in overleg met de school thuis gehouden om tot rust te komen. ( Nog niet leerplichtig) en zijn vandaar uit de lockdown ingevallen. Ze is dus een flinke tijd niet op school geweest.

Toen ze thuis was haar mentaal kunnen voeden ging het langzaam steeds beter, we hebben bijna ons meisje terug .

Ik deel dit om aan te geven hoe een niet passend aanbod op school kan doorwerken in alle andere delen van het leven van een kind. Ze raken dan ook de leuke dingen steeds meer kwijt. Willen wel 'goed' zijn, maar dat lukt steeds minder.

En ook na het oplossen van de school situatie kan het een lange tijd duren voor een kind zichzelf hervindt. Wellicht lijkt het in eerste instantie niet te helpen.
Onze dochter heeft eerst vooral veel geslapen en films gekeken, met haar normale interesses konden we haar in het begin niet bereiken.
En het gedrag bleef lastig, wat heel veel geduld vergt.

Ik hoop dat je voor je zoon oorzaak en oplossing vindt.

Heel veel sterkte gewenst,
Al Dansende

Dank voor het delen van jullie ervaring. School is nooit passend geweest, al ging hij altijd weer graag (met een geheel aangepast programma). Zoon wordt vooral heel blij van nieuwe dingen leren en school is vooral heel veel herhalen. Het wachten op andere kinderen tijdens instructie ervaart hij ook al heel storend (maar daar is hij dan weer totaal niet subtiel in).

[Karan_1]

Hallo Karan,

Moeilijk voor jullie. Zijn gedrag doet mij erg denken aan het gedrag van mijn oudste, die inmiddels 10 jaar is. Ik had ook gereageerd op je bericht op het oude forum. Sommige dingen gaan bij ons inmiddels beter, andere niet. Het blijft een zoektocht. Het lastige met dit soort gedrag is, dat het nog wel getolereerd wordt als ze wat kleiner zijn, maar hoe groter ze worden hoe minder begrip ervoor is. Ik zou met hem naar een orthopedagoog gaan, zeker omdat het nu ook zijn prestaties op school raakt. Hopelijk kan die je helpen om het gedrag bij te sturen en je helpen hoe je daar als ouder mee om moet gaan. Ik zou niet op eigen houtje allerlei therapieën gaan doen zonder dat je weet wat er aan de hand is. Dat hij van sommige dingen meer last begint te krijgen, is niet zo gek. De eisen worden ook steeds hoger die op school en sociaal aan een kind worden gesteld. Bij ons begonnen de problemen ook rond 7 jaar.

Niet opgeven, hoor. Het lijkt misschien of hij niet luistert, maar je moet toch alles aan hem uit blijven leggen, vooral hoe mensen zich voelen en wat er sociaal om hem heen gebeurt en wat de consequenties zijn. Het lijkt erop of hij daar weinig oog voor heeft en dus moet je hem dat expliciet leren. Wat ook helpt zijn hele duidelijke afspraken maken. Als hij iets stuk aan het maken is en je zegt er 2x iets van, dan zeg je bij de 2e waarschuwing, dat als hij niet luistert, dat je het weglegt. En dat doe je dan ook bij de 3e keer. De emotie is voor hem geen grens, dus zul je die grens op een andere manier moeten trekken. Je hoeft niet boos te zijn, maar wel duidelijk. Je moet dan wel ervoor zorgen dat hij je ook echt hoort. Dus niet van de andere kant van de kamer iets zeggen terwijl hij gefocust is op zijn activiteit. Als je hem niet ergens durft achter te laten om te spelen, dan moet je mee gaan of de kinderen bij je thuis uitnodigen en dit begeleiden. Bij het ene kind is dat soms langer nodig dan bij het andere.

Als hij weinig remmingen heeft, is het misschien zo dat hij er allemaal weinig aan kan doen. Als hij er weinig aan kan doen, dan helpt prijzen niet om zijn gedrag te veranderen, want dat werkt alleen bij gedrag waar hij wel invloed op heeft. Je moet het natuurlijk wel blijven doen, want met al die afwijzing kan hij wel een oppepper gebruiken. Maar het kan zo zijn dat je je verwachting over het effect daarvan op zijn gedrag bij moet stellen en andere wegen moet zoeken.

Ik vind het lastig om al te veel over onze persoonlijke situatie hier te delen. Als je wilt kun je me ook een pb sturen.

Ook bedankt voor je post. Ik vind het ook lastig om veel te delen, probeer het ook bewust een beetje algemeen te houden.

Vanaf heel jong moest ik voor jongste al heel streng en duidelijk zijn inderdaad en vooral een oneindig lange adem hebben. Lastig, want dat is een manier van opvoeden die niet van nature in mij zit. Hij vraagt een totaal andere aanpak, dan mijn andere kinderen.

Het is inderdaad wat je zegt: bij een klein kind wordt veel getolereerd. Bij jongste is het gedrag verergerd én er wordt meer van hem verwacht. Dat schuurt.

Hebben jullie ervaring met een orthopedagoog? Was dat iemand met ervaring met hoogbegaafde kinderen (ik weet niet of hij hoogbegaafd is, de omgeving beschouwt hem wel als zodanig). Antwoord mag ook in pb.

[Anne72]

Dag Karan

In jouw post hierboven en in je voorbeeld herken ik wel elementen waar ik met ons menneke ook tegen aan gelopen ben en waar ik altijd alert op moet blijven.
Het opzoeken en overgaan van grenzen, het autonome en eigengereide, het niet luisteren, het gebrek aan gevoel voor hiërarchie, het experimenterende, vrij, ontdekkende en energieke gedrag.

Jouw wanhoop heb ik ook gevoeld. Het niet weten hoe ik een goede moeder voor hem kon zijn omdat ik mijn geduld verloor en niet wist hoe ik hem in een gareel moest houden.

Na weer eens een nare aanvaring zag ik een aanbod voor een training communiceren met kinderen vanuit de Gordon aanpak en het boek how2talk2kids.
Aan beide heb ik heel erg veel gehad.

Het werd mij bijvoorbeeld duidelijk dat ik te vaak zei wat hij niet moest doen en niet wat hij wel moest doen. Ik stelde hem vragen waar hij geen nee op mocht zeggen: wil je je jas ophangen? In plaats van hang je jas op. Tegenwoordig zeg ik alleen nog jas. .

Ik leerde ook op een andere manier kijken naar zijn gedrag en naar mijn grenzen daarin. Om bij jouw voorbeeld te blijven: als ons menneke iets pakte dat niet van hem is en dat misschien kapot kan gaan door de manier waarop hij er mee om kan gaan wat is dan precies jouw punt. Mag hij niet aan iets komen dat niet van hem is. Mag hij het pakken ook al is het niet van hem als hij er mee om gaat als hij jouw instructies volgt. Of zitten er consequenties aan als hij het stuk maakt. Ik zei dan vaak Menneke wil je dat niet doen zo gaat het stuk! Waarop hij terecht zei dat het niet stuk ging. Tot het moment dat het te laat was. En voor die tijd had ik mijn doevoorzichtig 100 keer gezegd en was ik op van de stress. Eigenlijk wilde ik niet dat hij er aan kwam. Dus de boodschap: leg dat neer op de goede plek. Het is van mij en ik wil niet dat je er aan komt voldeed. En als hij het wel mag gebruiken alleen op een bepaalde manier benoemde ik het zo: wil je met de ....? Dat is goed als je het op deze manier doet. en als hij het op zijn manier deed benoemde ik dat ook: ik wil mijn ... terug omdat je er op een andere manier mee om gaat als ik wil.

Wat ik ook lees is dat je zorg hebt over de andere mensen en hoe zij met jouw kind om moeten gaan en wat dat met hen doet. Dat heb ik losgelaten. Dat hoort bij hen. Natuurlijk ging ik tips geven over wat wel of niet werkt. (Toen ik daar eenmaal achter was) en voor zwemles heb ik zelfs aparte regels met hem afgesproken (wij mochten kijken) omdat zijn badmeester totaal de plank mis bleef slaan. Is hij ergens niet meer welkom, bij ons niet gebeurd bij groepjes wel bij vriendjes, dan legde ik dat uit zonder hem te sparen. Dit is het gedrag dat zij bij jou hebben gezien en niet willen in hun huis.

Ik leerde in de loop van jaren ook van hem wat er bij hem gebeurde. Dat hij sommige dingen spannend vind en dan ongepaste grapjes maakt. Op moeilijke momenten benoemde ik dat: ik zie je dit en dit doen. Het is een spannende situatie zo’n feestje. Toch is het belangrijk dat je even ademhaalt en luistert. Nu zegt hij dat zelf: vorig jaar bij een een preoperatieve screening: ik vind dit een spannend gesprek. Dan ga ik vaak clowntje spelen en maak ik de verkeerde grappen. Ik neem het wel serieus, ik zeg het maar vast.

My het ouder worden gaan heel veel dingen beter. Hij snapt nu dat vragen als wil je even stil zijn, een sociaal nut hebben. Dat het vriendelijker overkomt. Dat hij even moet bedenken of checken of het vraag vraag is of doe dit vraag. Dat lukt steeds beter. Ook daaar maakt hij nu grappen maken. Als hij heeft gekookt vraagt hij mij de tafel te dekken en zegt dan: voor je nee zegt, dit klinkt als een vraag maar is het niet.

Maar wij zijn inmiddels ook al 8 jaar verder. Mijn advies aan jou schakel hulp is als je denkt dat je kind dat nodig heeft. Dat hebben wij op bepaalde momenten met school ook gedaan. Tegelijkertijd: reflecteer op wat je zelf doet. Voor mij was dat loslaten dat wat voor ons meiske werkte en wat heel erg bij mijn natuurlijke opvoedstijl paste. Eik heb nieuw gereedschap gekregen en veel geleerd over wat hij van mij nodig heeft. Veel daarvan werkt nu ook als ons meiske wat puberaal gedrag vertoond. Dat is dan wel weer grappig.

Sterkte er mee

anne72

[Karan_1]

Anne72, erg herkenbaar wat je schrijft. Mijn dochter gaat ook veel om met twee jongens en dat zijn echt een soort kopieën in gedrag van mijn jongste (maar dan dus in de jong-puberversie).
Jongste snapt inderdaad het sociaal nut (nog) niet van bepaalde vragen. Als we ergens wachten, waar stilte gepast is, weet ik tegenwoordig dat ik niet moet vragen of hij wil stoppen met fluiten, want dan gaat hij verder met stampen ("Je moet geen geluid maken" is voor hem dan logischer).

[Vlinder42]

Dat is mooi, Anne72, een vraag vraag en een doe vraag. Die ga ik onthouden!

[boom]

Doet met denken aan mijn zoon die ook dat onderscheid lastig vond, bijvoorbeeld: “Kom je aan tafel?”
Zijn reactie: “Is dat een vraag, of is dat een zeg?”. “Dat is een zeg”, zei ik dan.

[Karan_1]

Ondertussen hebben we een gesprek met school gehad. School ziet een leerling, die zich, ondanks een versnelling en veel pluswerk, kapot verveelt op school. Dat is ook onze observatie/indruk en wat jongste zelf ook aangeeft.
De komende weken wordt hij verder doorgetoetst en dan wordt er een plan gemaakt. Ik vind het wel erg lastig, want eigenlijk is hij cognitief groep 5 wel ruim voorbij. Maar nog een keer versnellen heeft niet onze voorkeur, omdat hij sociaal echt zijn leeftijd is (en qua impulsbeheersing echt nog jong).

Kortom, lastig dus. Ik weet eigenlijk nog niet zo goed hoe we dit aan moeten pakken... (HB-onderwijs is hier in de buurt niet voorhanden en daarmee geen optie om te bekijken).

[merriedroom]

Ik snap je zorgen helemaal Karan. Misschien is versnellen niet direct nodig door naar een jaargroep hoger te gaan? Met zo’n snelle leerling zijn er ook met een leerjaarversnelling veel aanpassingen nodig. Je ogen sluiten voor de voorsprong is ook niet werkbaar natuurlijk. Wie weet kan de school een hoop organiseren in zijn eigen klas.

[Ollie]

Bij onze jongste speelt ook het ‘probleem’ is al versneld en verveelt zich kapot. Om sociaal-emotionele redenen + een ontvangende klas die erg onrustig is, wil school nu niet fysiek versnellen. Als tussenoplossing is ervoor gekozen om jongste op een eigen leerlijn te zetten voor alle kernvakken. Die gaat ze dus in eigen tempo door. De zaakvakken doet ze mee met de klas, ook dat is eigenlijk te makkelijk, maar is deels wel nieuw en op die manier voorkomen we dat ze een eilandje in de klas wordt. Bovendien moet er in die vakken ook geregeld samengewerkt worden en dat is ook een belangrijke vaardigheid, die ze daarmee kan oefenen. Naar gelang het thema laten ze jongste gewoon dieper de stof in gaan met eigen projecten ernaast die ze op haar eigen niveau en naar eigen interesse kan doen (muurkrant maken oid).

School is zich er van bewust dat we moeten blijven kijken hoe lang er nog voldoende stof is om jongste zinvol bezig te houden. Dat bezien we we elke paar maanden opnieuw. Dat kan uiteindelijk resulteren in alsnog fysiek versnellen, maar dat zien we tegen die tijd. Voor nu is dit de beste oplossing. Wij denken overigens dat ze sociaal ook een klas hoger mee zou kunnen, maar ook in deze klas zit ze prima op haar plek. Dus dat is wel anders dan bij jullie. Of het gaat werken en hoe het verder uit gaat pakken is nog afwachten want dit is pas zeer recent besloten.

Misschien is een dergelijke constructie bij jullie ook mogelijk?

[Vlinder42]

Spannend. Maar het lijkt wel een adequate aanpak van school. Ben benieuwd wat er uit het doortoetsen komt. Hopelijk kunnen ze iets in zijn eigen klas regelen.

[Karan_1]

School lijkt nu door te pakken. Jongste vertelde dat hij met de meeste instructies niet mee hoeft te doen en dat ook het meeste reguliere rekenwerk is geschrapt. Hij kwam de afgelopen dagen een stuk vrolijker uit school. Ik hoop dat we deze lijn kunnen voortzetten!

[merriedroom]

Fijn, Karan! Heel vergelijkbaar met mijn dochter. Krijgt nu rekenen met groep 4 ipv groep 3. Alleen al het doortoetsen met de toetsbladen van groep 4 gaf haar al meer focus en rust. Juf zag duidelijk verschil in haar houding en weet nu ook dat haar gedrag een signaal is of we nog goed op haar aansluiten. Wat verveling kan doen met een kind

[Karan_1]

Nog even een update. Het lijkt steeds een stukje beter te gaan, nu zoon geen taal, spelling en rekenen meer hoeft mee te doen met de klas.
Wel blijft op alle plekken opvallen dat zoon erg op zichzelf gericht is en wat moeite heeft de mensen om zich heen te zien. Hij ziet ook niet zijn aandeel in sociaal verkeer en hoe hij zelf communicatie en omgang met anderen kan beïnvloeden. Zelf zien we dat thuis ook en op school en op de plusklas gaan ze hier mee aan de slag.
Op school blijkt zijn cognitieve voorsprong, ondanks versnellen, nog erg groot. Dit is dus nog wel een lastige, want dit maakt samenwerken, wat zoon zo lastig vindt, ook moeilijker. Wat dat betreft is het ook lastig dat klassen nog niet mogen mengen, want voorheen werd hij regelmatig gekoppeld aan iemand van groep 7 of 8.

[Ollie]

Wij hebben ooit een oudercursus gedaan bij Marieke van der Zee. Volgens mij heette het ‘Nooit meer machtsstrijd’. Een erg prettige methode die ons nog steeds helpt.

Ik denk dat accepteren dat hij zijn ‘beperkingen’ heeft in hoeverre hij al in staat is rekening te houden met anderen en hem liefdevol maar duidelijk grenzen te bieden wellicht kan helpen. Als voorbeeld het speelgoed dat kapot kan gaan: je waarschuwt hem dat wanneer je er op die manier mee speelt dat het kapot kan gaan en heeft aan dat hij er op manier x mee kan spelen. Luistert hij niet, dan pak je (zonder oordeel!) het speelgoed af (of eigenlijk nog beter, vraag he hem het speelgoed aan jou te geven) en meld je dat je ziet dat hij er nog niet op een goede manier mee om kan gaan en dat je het even weglegt en dat hij het op een later moment weer kan proberen.

Heel veel succes!

[Marthe]

Is je zoon weleens uitgebreid getest? Zowel op intelligentie als ook andere persoonskenmerken?
Want er zou meer kunnen spelen dan alleen (u)hb en dan is het best fijn om handvatten te hebben hoe je daarmee om kunt gaan.

Wel blijft op alle plekken opvallen dat zoon erg op zichzelf gericht is en wat moeite heeft de mensen om zich heen te zien. Hij ziet ook niet zijn aandeel in sociaal verkeer en hoe hij zelf communicatie en omgang met anderen kan beïnvloeden. Zelf zien we dat thuis ook en op school en op de plusklas gaan ze hier mee aan de slag.

[Karan_1]

Nee, hij is nooit getest. IQ was nooit nodig, omdat iedereen zijn voorsprong wel zag en wat de dingen die ik noemde betreft: het is (nog) niet er ernstig genoeg om verdere actie te ondernemen. Mocht het wel nodig zijn, dan staan we daar zeker voor open.

Het valt bij zoon vooral op omdat hij qua kennis en taalgebruik veel ouder overkomt. Maar sociaal en emotioneel heeft hij zeker geen voorsprong (en misschien wel een achterstand(je). We zien gelukkig wel verbetering op diverse vlakken.