Tips kindje dat niet lekker in haar vel zit...

[Averna]

(Bij voorbaat sorry voor het iets te lang geworden verhaal, ik moest even m'n ei kwijt.. )

Onze dochter (5,5) is een zeer temperamentvolle meid. Altijd al geweest eigenlijk.
Als baby probeerde ze al dingen te grijpen, te tijgeren of vormpjes in een vormenstoof te duwen en als dat niet lukte werd ze ontzettend kwaad. Ook kon ik haar eigenlijk nooit alleen laten, het leek alsof ze 24 uur per dag overal bij moest zijn en sliep erg weinig. (hazenslaapjes..)
Als dreumes en peuter werd het alleen maar erger.
Omdat ze heel lang niet praatte (pas met ruim 2,5 begon ze, maar toen ging het al snel heel goed) dachten we dat veel van haar frustratie kwam doordat ze zich niet kon uiten, ook al was ze non-verbaal erg sterk en begreep ze alles.
Ze had ook fases waarin ze geobsedeerd leek door dingen (zo had ze een fase waarin ze elke 5 minuten vroeg hoe laat het was, totdat ze door had dat ze aan de stand van de wijzers in ieder geval de hele uren kon aflezen).
De tip "zet haar gewoon even voor de tv als je iets moet doen", werkte ook absoluut niet. Om de minuut werd ik geroepen omdat mijn dochter weer vragen had.
En nu is ze 5,5, ik hoopte dat ze wat tot rust zou komen. Maar steeds vaker heeft ze uitbarstingen van woede/frustratie/verdriet. Soms door iets wat niet mag/kan, soms staat ze in een hoekje en zegt ze dat ze boos is op zichzelf, of dat ze boos is zonder te weten waarom. Dit komt vrijwel dagelijks voor en die buien duren soms wel een uur. Ze geeft aan dat knuffelen helpt, maar vaak is ze zo boos dat ze het niet toelaat.
Ook is ze erg onrustig, tijdens het eten kan ze bijvoorbeeld niet stil op haar stoel zitten. Ze valt er regelmatig af, staat naast haar stoel of gooit haar beker om.
Ze slaapt altijd al weinig en vaak onrustig (praten in haar slaap, woelen, nachtangsten).
Nu zijn het vooral de uitbarstingen die ons als gezin opbreken, maar ze lijkt ook echt niet lekker in haar vel te zitten, wil plotseling niet meer naar school, zegt dat ze geen vriendinnetjes heeft...
Op school is ze zo ongeveer de perfecte leerling. Ze doet goed mee, is rustig, vriendelijk, leergierig. Ze zien daar helemaal geen problemen, maar ik heb binnenkort wel een gesprek met de IB'er en de schoolarts.
We hebben al van alles geprobeerd. Opvoedondersteuning (maar hun tips lijken steeds maar even te werken), een planbord, extra veel bewegen dmv dansen, massage (dat vindt ze wel fijn, maar helpt verder niet veel), yoga, een verzwaringskussen tegen het wiebelen. Heeft er iemand nog ideeën hoe ik haar kan helpen lekkerder in haar vel te zitten, wat tot rust te komen en ons gezin wat gezelliger te maken?

[MrsBucket]

Hoe gaat het in de vakanties? Merk je dan verschil in haar gedrag?

Mijn ervaring met mijn zoon: hij was op school de perfecte leerling (“zo wil ik er nog wel 15”) maar thuis was hij vooral veel boos, sliep heel onrustig (kroop zijn hele bed door in zijn slaap), leek af en toe niet meer na te kunnen denken. Hij bleek een schooltrauma op te lopen/hebben gelopen op school. We hebben hem per direct van school gehaald en toen werd het beter. Andere school gezocht waar ze hem maatwerk bieden en hij was op slag een ander kind, hij kon zichzelf weer zijn.

http://www.hblinq.nl/toxische-stress-tr ... rd-gedrag/

Dit artikel hielp mij erg om dit in te zien.

Misschien herken je er niets in, maar wellicht ook wel. Het is zwaar, om altijd met je kind bezig te moeten zijn. Succes.

[Baloo]

Dank voor je verhaal Averna, het klinkt als een situatie die heel veel energie van iedereen kost. Ik weet niet direct wat ik je zou kunnen zeggen, maar als ik je verhaal lees dan hoor ik je vertellen over een kindje dat enorm veel energie stopt in het zichzelf passend maken op school of buitenshuis, en dat niet goed weet wat ze met haar spanningen aan moet. Mijn intuitie zegt me als ik dit lees dat ik zowel heel erg graag zou willen weten waar haar spanning vandaan komt, als graag zou willen weten wat er voor haar werkt om die spanning te ontladen. Misschien is het goed om je, naast in HB, te verdiepen in hoogsensitief en strong willed. Misschien dat in die hoek (HB/HSP/sterke wil) je iets vindt waardoor je je dochter beter kunt begrijpen, haar kunt helpen om spanning kwijt te kunnen of minder op te bouwen, en kan helpen haar omgeving beter te laten aansluiten op wat ze nodig heeft. Sterkte!

[merriedroom]

Wat MrsBucket ook zegt: zijn er momenten dat je merkt dat haar woede en frustratie minder is? Bijvoorbeeld in het weekend, op bepaalde dagen na school bijv. na schoolfeestdag/theaterbezoek/bezoekindeklas of in de vakanties, of nadat jullie een dagje uit zijn gegaan naar museum of juist pretpark? Daar kun je misschien uit afleiden wat helpt of waar behoeftes van haar liggen.

[Hanneke]

Het speelde ook al voor ze naar school ging zeg je. Hoe was ze toen op bijvoorbeeld psz of kdv?

Je denkt ook aan hb, omdat 2 mensen dit gedrag en deze dingen herkennen en linken aan hb.
Zou goed kunnen natuurlijk. Maar er kunnen ook hele andere dingen spelen.

Ik denk dat het daarom sws goed is om dat eerst uit te zoeken.
Wij hebben het destijds via een kinderpsycholoog gedaan, gespecialiseerd in hb.Er speelde hier ook e.e.a. en ik wilde daar hulp voor. Misschien kan dat ook bij jullie een eerste stap zijn.

[Vlinder42]

Ik zou zoals Hanneke ook zegt, uit laten zoeken wat er met je kind is. Het kan hb zijn of iets anders of een combinatie.

Ik heb zelf 2 meisjes. Ze zijn allebei slim, maar de ene heeft ook adhd en de ander niet. Dat is wel een zoektocht geweest. Zo’n grote onrust, dat heeft alleen ons kind met adhd. Maar laat praten, blijven hangen in boze buien en geobsedeerd zijn door dingen, dat herken ik niet bij allebei mijn kinderen. Wat heeft het consultatiebureau en de schoolarts gezegd?

Je vroeg om tips. Het valt me op dat je planborden enzo noemt. Het wordt heel vaak in structuur gezocht, maar bij ons werkte dat niet. Deze dingen werkten bij ons.

Je zou voor het slapen eens een verzwaringsdeken kunnen proberen. Mijn dochter vindt dat heel fijn en ze slaapt er veel beter door. Mijn kind is 11 en we hebben er eentje van 5 kg. Maar ze zijn er ook voor kleinere kinderen.

Als je dochter moeite heeft met in slaap komen, ga dan niet proberen om aan alle ongemakken, angsten etc iets te doen. Mijn dochter kon mij daar ook mee bezig houden en sliep dan nog steeds niet. Ik dacht dat ze niet sliep door die dingen, maar daar heb ik me lang in vergist. Het was andersom. Ze sliep niet en lag dan alleen wakker in bed en dan ging haar hoofd maar door en dan hoorde en zag en bedacht ze vanalles..

Bij ons hielp iets later naar bed doen. Ze sliep dan uiteindelijk op ongeveer dezelfde tijd, maar wel met minder wakker liggen en gedoe. We deden in die tijd dan iets rustigs, voorlezen, een klein spelletje, een rustig kinderprogramma kijken, even lekker in bad.. Accepteer dat je kind nou een keer wat later slaapt en beperk de wakker lig tijd.

Wat ook hielp was in de kamer ernaast zelf iets gaan doen. Bij ons is de studeerkamer naast haar kamer en het hielp als papa daar wat zat te werken. Maar ik heb ook wel van moeders gehoord die de was gingen opvouwen of strijken ofzo. Dat je er bent, vlakbij maar niet in haar kamer kan misschien helpen.

Op aanraden van onze arts gebruikt ze sinds een tijdje melatonine van de drogist. Dat helpt ook.

[Vlinder42]

Wat betreft de woede en onrust zou je kunnen kijken of je de hoeveelheid prikkels kunt verminderen. Als je kind al zo druk is van zichzelf en de onrust van binnenuit komt, en daar komen dan veel prikkels van buiten bij, dan is het niet zo vreemd als ze boze buien heeft zonder te weten waarom. Het hoofd loopt dan gewoon over.

Drukke muziek en dansen lijkt misschien leuk om energie kwijt te raken, maar misschien geeft het op dat moment teveel prikkels. Misschien is een rustigere manier van bewegen zonder muziek dan fijner. Dit is maar een voorbeeld. Misschien geeft extra bewegen zelf veel prikkels. Of rommel in de kamer. Of de patroontjes van het behang. School geeft zeker bij de kleuters ook veel prikkels. Spelen met andere kinderen ook. Misschien gaan kortere speelafspraakjes beter. Mijn dochter kon de schooldag beter aan toen ze tussen de middag thuis kon eten ipv op school. Probeer eens te kijken naar haar activiteiten en omgeving en de mogelijkheden hoe je de prikkels voor haar kunt verminderen. Misschien kunnen ze op school daar ook iets aan doen en haar de ruimte geven dat ze zich even terug mag trekken als ze daar behoefte aan heeft.

Als ze uit zichzelf in een hoekje gaat staan, dan zou je voor haar een fijn hoekje kunnen maken waar ze kan zitten als ze behoefte heeft aan rust of zich naar voelt. Misschien met een fijne zitzak, een tentje of zo’n eistoel van de ikea en wat spulletjes die ze dan fijn vindt. Of wat voor vorm je daaraan wilt geven.

Dit zijn maar wat ideeën, deze dingen werkten bij ons. Het is uitproberen wat voor jullie werkt.

[Averna]

Bedankt voor allefijne reacties. Ik zal proberen wat vragen te beantwoorden.

Ze was als peuter wat rustiger, wel altijd al erg aanhankelijk, wilde niet veel alleen doen en zat vol met vragen. Op de peuterspeelzaal ging het ook eigenlijk hetzelfde als nu op school. Ze was daar lief, rustig en deed goed mee. Ze speelde alleen niet veel met andere kindjes, maar het liefst zat ze de hele ochtend naast de juffen.

Toen ze naar school mocht was ze helemaal blij, maar na een paar weken school kwam een lockdown en zat ze weer thuis. Ze had verder wel plezier in school. De juf vond haar echter sociaal emotioneel nog niet klaar voor groep 2, dus deed ze dit schooljaar nog een keer groep 1. Helaas was het een zeer chaotisch schooljaar, met de verlengde schoolvakantie, zelf erg ziek geweest, ons gezin een paar weken in quarantaine, en 4 verschillende leerkrachten voor de klas. Dit zal zeker mee spelen.

Ik merk in de vakanties niet zo veel verschil tot nu toe, ze zei toen ze net naar school ging wel dat ze naar school wilde ipv vakantie. Maar de laatste tijd wil ze juist niet naar school, dus ik ben benieuwd hoe het deze vakantie gaat. Ik merk wel dat als ik veel activiteiten voor haar bedenk (van knutselen tot spelletjes en van buitenactiviteiten tot samen lezen) ze een stuk rustiger is. Ik werk zelf altijd al met kinderen, dus kan gelukkig wel van alles bedenken, maar juist haar stimuleren om gewoon eens te spelen lukt niet.

Ik zag ook tips voorbij komen voor het naar bed brengen. Gelukkig heeft ze bijna nooit moeite met in slaap komen, wel slaapt ze vaak onrustig. Een verzwaringsdeken is wel een goed idee, kunnen we zeker proberen.

Een hoekje voor haar om zich terug te trekken heeft ze ook, maar daar wil ze eigenlijk nooit gebruik van maken.

Mijn man heeft al eens geopperd dat ze misschien ADHD heeft, maar omdat ze op school/psz zo rustig is, lijkt me dat niet waarschijnlijk. Waar de onrustige, boze en verdrietige buien vandaag komen weten we helaas niet. Aan hb hebben we ooit eerder gedacht, maar toen deed ik het af als "elke moeder denkt dat haar kind super slim is". Nu ik de optie van meerdere mensen heb gehoord en me er wat meer in verdiept heb herken ik wel erg veel kenmerken. Maar datzelfde geldt ook voor hoogsensitief.

Ik heb wel weer eens bij de jeugdarts aangegeven dat we echt hulp willen. We hebben daarom vragenlijsten over haar gekregen om in te vullen. Daar zat er ook 1 bij voor de leerkracht. Maar daar ging het helemaal mis, de leerkracht zag het probleem niet (op school zijn er immers geen problemen), dus ze reageerde heel bot en raar op mij, alsof ze niets geloofde van wat ik zei. Dit was zelfs nog voordat ik op het pad van hb terecht kwam, dat ging puur over dat ze niet lekker in haar vel zou zitten.
Uiteindelijk kreeg de IB'er op school dit ook te horen en hebben we over een paar weken (kon helaas niet eerder) een gesprek met de IB'er en de jeugdarts. Ik heb ook gebeld met een instantie gespecialiseerd in hb en die zeiden naar aanleiding van het gesprek ook wel dat ze zeker veel kenmerken vertoont, maar ik heb natuurlijk een verwijzing nodig om het echt te laten onderzoeken.

Wat er ook is, of ze nu hb is of niet, we willen gewoon zo graag weten wat haar dwars zit, zodat we haar kunnen helpen.

[Hanneke]

Ik denk dat je de goede stappen gezet hebt. Ik hoop dat jullie nu ook antwoorden gaan krijgen.

[MrsBucket]

Die verwijzing naar een hb-specialist kan eventueel via de huisarts, daar kan die specialist ook mee helpen.

Voor het slapen: Als tussenoptie heb je eventueel ook een slaaptunnel. Dat is een soort sok die je om de matras heen doet en daar ligt je kind dan in. Mijn kind vond een verzwaringsdeken vervelend, maar de slaaptunnel zweert hij bij. Als je een naaimachine hebt, kan je die zelf heel makkelijk maken.

[Averna]

Die verwijzing naar een hb-specialist kan eventueel via de huisarts, daar kan die specialist ook mee helpen.

Voor het slapen: Als tussenoptie heb je eventueel ook een slaaptunnel. Dat is een soort sok die je om de matras heen doet en daar ligt je kind dan in. Mijn kind vond een verzwaringsdeken vervelend, maar de slaaptunnel zweert hij bij. Als je een naaimachine hebt, kan je die zelf heel makkelijk maken.

Ze zeiden tegen mij dat het verwijzen via een organisatie voor jeugdhulp moest. Zij zijn ook betrokken bij school, dus ik hoop dat er na het gesprek met school iets in gang gezet kan worden. Anders ga ik zeker kijken of het via de huisarts kan.

Van een slaaptunnel heb ik inderdaad ook wel eens gehoord, helaas ben ik niet zo handig met een naaimachine dus zelf maken gaat hem niet worden.

[Bissi]

Ik las laatst een autobiografie getiteld Dat deed je gewoon. Geschreven door een 100-jarige man, over zijn leven in de afgelopen 100 jaar.
Hij beschrijft hoe hij als kind ook zulke woedeaanvallen had die urenkondendurenendan wist hij niet waarom. Zijn moeder had hulp gezocht, hij kreeg onder andere coaching. De afspraak was, dat als hij zo'n aanval kreeg, hij naar zijn kamer ging om uit te razen. Als het weer over was, ging hij naar beneden en zei: ik ben klaar. Verder werd er thuis niet speciaal iets mee gedaan. Na jaren was het op een gegeven moment ook weer over.
Zo gingen ze er dus vroeger mee om.

[Zoonmoeder01]

Ik als moeder herken wel degelijk onderdelen van jouw verhaal. Mijn beide kinderen hebben een diagnose binnen het autismespectrum (als kind gekregen) maar nu jaren later, mijn kinderen zijn inmiddels jongvolwassen, denken wij ouders al heel lang dat het "probleem"
niet het veronderstelde autisme is. De gebruikelijke dingen die bij autisme worden ingezet, zoals structuur aan brengen hielpen dan ook helemaal niet. Mijn oudste zoon ging relatief laat praten (mijn jongste was ook niet super vroeg) maar de zinnen waren wel meteen (grammaticaal) goed met een aardige woordenschat. Het leek het erop dat ze de oefenen fase oversloegen (wat dus ook zo was) en in het algemeen ging de ontwikkeling niet zoals ik dat uit de studieboeken op de Pabo had geleerd. Ik zag als moeder mijn eerste kind dingen doen, waarvan het consultatiebureau zei dat dat nog niet kon, maar ik zag ze wel. Middagslaapjes e.d. als baby, daar deden mijn kinderen niet aan, ik was al lang blij dat ze gewoon 's nachts sliepen. Mijn jongste had naar mijn indruk aan school niet genoeg, na school was ik in mijn beleving, obsessief bezig, om hem te vermaken. (Obsessie, autisme?) Hoewel ik destijds al dacht dat mijn jongste zoon heel "slim" was, maar zeker niet aan hoogbegaafdheid heb gedacht, dat is voor een ander soort mensen, zag de leerkracht dat tot mijn verbazing helemaal niet wat hij al kon, volgens zijn eerste rapport kon hij al goed tot 5 of misschien tot 10 tellen. In de auto telde hij zonder dat iemand hem hi geleerd had, in sprongen van tien achteruit. Hij vertoonde dus op school een enorm aanpassingsgedrag en je moet je afvragen of een kind met autisme dat kan, omdat te kunnen moet je zeer bewust zijn van je sociale omgeving. Om heel eerlijk te zijn ik snapte er destijds hellemaal geen barst van! Mijn oudste kreeg als kleuter een extreme woedeaanval (tijd om actie te ondernemen) toen ik stopte met voorlezen. De adviezen die ik kreeg, gebruik picto's (planbord) dat hielp helemaal niet, daar verzetten beide kinderen zich tegen. Na enkele weken school, zag ik mijn jongste gewoon dicht klappen, maar school had van hem helemaal geen last, rustig kind. Ondertussen kreeg ik mij kind niet op tijd op school en als moeder kreeg ik daarvan de schuld. Ik wist dat er een probleem met school was, lang voordat de gedragsproblemen (waar zij last van hadden) op school begonnen. Pas in groep 3 gaf school aan dat ze aan hoogbegaafdheid dachten en na uithoren vertelde mijn zoon dat hij op school allemaal dingen leerde die hij al geleerd had. (De IQ-test gaf een gemiddelde leerling aan, wat gewoon niet kon gezien zijn schoolresultaten) Pas jaren later, na een vruchteloze zoektocht binnen de reguliere GGZ, kwam ik in contact met meerdere hb-deskundigen. Zij herkenden, tot mijn verbazing, mij wel mijn verhaal. (Er zijn later ook bureaus geweest die de problemen niet herkenden en omdat de eerste problemen zich al voor school voordeed in ASS bleven hangen) De hb-deskundige psycholoog gaf aan dat ze autisme niet kon (mocht) uitsluiten, maar raden ons als ouders een aantal specifieke dingen aan. Een hb-aanpak (ik laat even in het midden wat dat is), peers (ik bedoel daarmee andere hb-ers) en psycho-edcucatie. Ik ben uiteindelijk voor het sociaal-emotionele stuk bij een andere hb-deskundige terecht gekomen die werkten met groepen van ontwikkelingsgelijken, psycho-educatie gaf enz. Door de psycho-educatie gingen wij ouders veel beter mij kind (kinderen) begrijpen. Na de psycho-educatie begreep ik waarom mijn oudste als kleuter een woedeaanval had, omdat ik stopte met voorlezen, hij had gewoon een enorme leerhonger en kwam te kort. We hadden hem, omdat hij een ontwikkelingsachterstand had, o.a. laat met praten, hij tekende niet, gedragsproblemen, in een klasje voor kinderen met een ontwikkelingsachterstand gezet, natuurlijk kwam hij op meerdere gebieden te kort. Ook mijn jongste kwam ook in de kleuterklassen te kort, en daarom moest ik thuis zo intens met hem aan de slag. Het was geen obsessie maar leerhonger! Inderdaad zijn belangstelling voor iets nieuws was er nooit lang (next) wat op zich weer een probleem was, maar dat is het tegenovergestelde van een obsessie. De psychiater had bij mijn oudste aangeven dat we van zijn verstand niks hoefde te verwachten (hij vertoonde tijdens het onderzoek, extreem oppositioneel gedrag, er was eigenlijk was er helemaal geen uitkomst) toch scoorde hij binnen 3 maanden, in het klasje voor kinderen met een achterstand, de hoogste score op de Cito, voor eind groep 2. Inderdaad toen hij een kleine baby had ik inderdaad gedacht dat hij heel slim was, maar volgens die psychiater "zag" ik het verkeerd, en dat hij als 4 jarige, de snelheid boven de weg kon lezen, dat was nu typisch zijn autisme. Het verhaal werd nog vreemder, toen hij in groep 2 zat juist lager op de cito ging scoren (hij ging onderpresteren). Pas velen jaren later, kwam bij "toeval" zijn oorspronkelijke niveau weer enigszins bovendrijven. Ook bij hem begonnen de gedragsproblemen in groep 3 op school (dat zag je bij zijn broertje dus ook, hb-deskundige wezen mij op een patroon) en hij zette hij de hele klas op stelten. Verklaring "overprikkeld", en het werd een enkeltje speciaal onderwijs. Doordat hij zijn frustraties thuis uitte, school zag de benoemde problemen niet, werd het een klinische opname voor autisme. Pas jaren later leerde ik door psycho-educatie op het gebied van hb over de alternatieve verklaringen voor zijn gedrag, en vielen de dingen die voorgevallen waren veel meer op zijn plaats. Bepaalde dingen die ik ook geleerd had over autisme, had ik ook los gelaten mijn kinderen hebben juist veel behoefte aan autonomie. Pas jaren later kon mijn oudste spontaan vertellen dat hij als peuter niet tekende omdat het toch niet zo ging worden dan dat hij het in zijn hoofd had. (Precies dit las ik ook één van de boeken van Tessa Kieboom een bekende hb-deskundige) Mijn beide kinderen hebben overig maar weinig met het etiketje "hoogbegaafdheid" op en zullen zelf die term ook nooit gebruiken. Maar door de kennis rond hoogbegaafdheid ben ik mijn kinderen wel beter gaan begrijpen. Ik vertrouw inmiddels ook steeds meer op mijn eigen deskundigheid. Ondanks dat ik aangeef dat wij ouders denken dat het geen autisme is, zijn, mijn kinderen wel complex.

Sinds mijn jongste zoon weg is uit het reguliere onderwijs hebben we nauwelijks woedeaanvallen gezien, mijn zoon sloeg letterlijk gaten in de muren. Verveling en de eindeloze herhaling in de klas (toch zat hij op vwo) speelde daarbij wel een rol. De enige keer dat ik hem sindsdien echt woedend heb gezien, toen ik aangaf dat hij op zijn vader moest wachten zodat die mee kon kijken, bij het verbouwen van zijn computer. Nadat ik dat gezegd had ging het mis en begaf zijn computer het. Woedend! Maar op school (de drop-out voorziening) was die woede geheel niet merkbaar. Discussie over wat die tegenstelling in gedrag betekende, typisch autistisch of juist niet? Jaren later vertelde hij mij dat hij zo boos was, omdat ik gezegd had dat hij op zijn vader moest wachten. "Was dat nu alles? " Ik besefte dat ik toch nog onvoldoende rekening hield met zijn behoefte voor autonomie. Ik moet hem fouten laten maken. Van fouten maken leert hij. Maar inderdaad van fouten maken kan hij heel boos worden want dat is hij niet gewend. Hij zal moeten leren hier mee om te gaan. Dat pleit eerder voor meer uitdaging (op verschillende) gebieden dan minder uitdaging.

Ik denk dat het zinvol is om je (ook) in hoogbegaafdheid te verdiepen.

[Averna]

Een update:
Ik ben me (verder) gaan inlezen in hb en probeer wat tips mee te nemen over hoe ik met mijn dochter kan omgaan. Ook al is ze niet hb, dan nog zijn het wel fijne tips en het lijkt ook wel iets te werken.
Verder heb ik een gesprek gehad met de IB'er van school en de jeugdarts. Omdat onze meid een vroege leerling is en ze groep 1 nu voor de 2e keer heeft gedaan, gaat ze nu wel naar groep 2. Ze gaan wel verrijking aanbieden en kijken wat ze daar mee doet, aangezien ze nu op school niets afwijkends (positief of negatief) laat zien. Daarnaast krijgen we een verwijzing naar een organisatie gespecialiseerd in kinderen met hb/ontwikkelingsvoorsprong. Dus we gaan het zien.