Axator schreef: ↑wo 20 apr , 2022 1:55 pm
Dan mag ik blij zijn.. De mijne zit in de hulpverlening en zit zo op zijn plek..
Bij iemand die geen specialisme in HB heeft. Daar ook expres voor gekozen. Juist iemand gekozen die verder kan kijken dan alleen de slimheid. Maar het hele kind ziet. Ook de emoties, de overprikkeling, de gevoeligheid. Die PMT werkt echt goed bij hem.
Dit jaar nog niet gehoord dat hij uit het raam wilde springen
SWT wilde hem wel naar een HB-coach, maar het probleem was zoveel breder dat ik niet alleen daar de focus op wilde uitleggen (meer uitdaging kwam al van de plusklas)
Ik weet niet hoe oud jouw zoon of dochter is maar ik vind je opmerking over uit het raam springen erg triest. Mijn zoon praat juist niet en op sommige momenten is dat nog enger, ik weet niet wat in zijn hoofd omgaat. Op een gegeven moment was ik bang dat....
Ondanks deze trieste gedachten wil ik graag op jou reactie reageren. Er zijn verschillende visies op het gebied van hoogbegaafdheid die beslist niet allemaal de nadruk leggen op de hoge(ere) intelligentie. Naar mij mening zal een goede hb-coach nooit alleen de nadruk leggen op intelligentie maar op het hele zijn. Als dat niet zo is dan heeft deze coach, het naar mijn mening, niet begrepen, en is deze beperkt in zijn of haar expertise. Een goede hb-coach zal dan ook beslist niet negatief tegenover "lichaamsgerichte therapieën" staan en het zelfs aanraden. Als het meezit zullen ze daar ook elementen van in hun eigen coaching gebruiken. De hb-begeleider van onze zoon gebruikte daarnaast ook spelelementen, elementen uit de creatieve therapie enz. Maar maakt indien nodig ook gebruik van deskundigen met een andere (hb-) expertise. Ze is zelfs bezig op een hulphond op te leiden. Het is naar mijn mening niet of een hb-coach of PMT maar eerder beiden. Psycho-educatie op het gebied van hoogbegaafdheid kan voor ouders en kind heel belangrijk zijn.
De strekking van het geplaatste verhaal is dus voor mij ook niet nieuw, maar het artikel is wel goed geschreven. Een artikel die je inderdaad aan je huisarts, internbegeleider, zorgcoördinator enz. zou willen laten zien. Maar ik zou het artikel juist ook willen laten zien aan de PMT-trainer die werkt voor de time-out voorziening, waar mijn zoon dus begeleiding van heeft gehad. Gedrag wat uit onderprikkeling of juist uit overprikkeling ontstaat kan erg op elkaar lijken, maar vereist wel een andere aanpak. De PMT-trainer zag inderdaad een kind in de stress. Waarschijnlijk een kind met een beetje vreemd gedrag. Ik weet eigenlijk niet wat hij allemaal zag, maar hij wist wel precies wat er met mijn zoon aan de hand was, het was een Asperger. (Een Asperger die nauwelijks praat?) Hij met zijn "expertise" wist het allemaal precies en zijn conclusie was dat er op school te veel van mijn zoon wordt gevraagd! Zijn ouders erkende niet de eerder gestelde autismediagnose, de stress was dus de schuld van de ouders enz. Mijn zoon mocht door zijn adviezen, een bepaalde opdracht van Engels niet doen (terwijl mijn zoon dat wel wou, want hij wou graag zijn Cambridge certificaat halen = motivatie) omdat hij dan overprikkeld zou raken. Eigenlijk zeg ik, PMT is een prima therapie, maar als niet het verband wordt gelegd tussen (mogelijke) hoogbegaafdheid dan kan het alsnog verkeerd uitwerken. Volgens de PMT-trainer, die dus bij de overleggen van het samenwerkingsverband zat, was zijn welzijn het belangrijkst en werd er door ons ouders te veel nadruk op prestaties gelegd. (Terwijl zelfs het onderzoeksrapport aangaf dat hij zich verveelde) Zonder dat ik het door had (zijn mail kwam mijn spambox terecht) begon de PMT-trainer allerlei adviezen te te geven, naar welke hulporganisatie we moesten gaan, dat jeugdzorg er boven op moest gaan zitten enz. Hoewel is dus helemaal achter PMT sta, was mijn ervaring ermee dus niet erg positief. (Viel mij erg tegen)
De PMT-trainer dacht dus aan overprikkeling (vorm van autisme). Uiteindelijk had ik als ouder niet veel keus, mijn zoon moest naar het speciaal onderwijs, hij moest één niveau lager omdat het speciaal onderwijs meestal geen vwo-niveau kent. En zelfs daar heb ik mijn hard voor moeten maken, want het liefst hadden ze hem hier in de regio geplaatst, waar hij alleen mavo kon doen en niet het gewenste profiel. Al die deskundigen van het samenwerkingsverband hadden als ze de kans hadden gekregen hem nog verder de vernieling in geholpen. Is een lager niveau nu zo erg? Een lager schoolniveau betekent, dat er niet aan één de belangrijke issues wordt gewerkt, zijn frustratiegrens (te moeilijk) wordt niet of nauwelijks opgerekt. Ook verveling ligt op de loer. Maar positief, merk wel dat de VSO- school hem wel meer ziet en zelf zegt hij dat hij op deze school meer aandacht krijgt. De school heeft door dat bij meerdere jongeren (ook) problematiek rond begaafdheid speelt en ze huren ook een hb-deskundige in. Helaas is van haar inzet in de coronajaren niet veel terecht van gekomen. Toch is fijn om als ouder om (vandaag) een terugkoppeling te krijgen, die voor de verandering eens zegt, wat je ziet dat klopt. Want mijn zoon heeft niet zozeer een probleem in de executieve functies, zoals ook onze hb-deskundige al was nagegaan, mijn zoon zet pas zijn executieve functies in als hij er niet meer onderuit komt. Inderdaad heeft hij grotendeels (zoals verwacht) zijn profielwerkstuk in de laatste twee nachten voor de deadline geschreven. Een goede hb-deskundige "onderzoekt" de executieve functies. Terwijl er vaak standaard vanuit wordt gegaan dat hb-ers een gebrek hebben aan executive functies omdat ze er weinig mee hebben geoefend. Dus een extra jaartje (blijven zitten), vaak na versnelling op de basisschool, om aan de executieve functies te werken kan helemaal geen kwaad. Op de hb-profiel school hier in de buurt is dat een standaardstrategie en ook op zijn huidige school wordt daar automatisch aan gedacht. Maar eigenlijk kan mijn zoon prima plannen, zelfstandig werken, samenwerken, hoofd en bijzaken onderscheiden enz. Maar mijn zoon gaat echt niet zijn huiswerk in zijn agenda schrijven, zolang hij denkt dat dat huiswerk maken helemaal niet nodig is of al af. Maar als hij de volgende dag met de trein moet dan heeft hij alles gepland, zijn kaart opgeladen, uitgezocht is het goedkoper met de bus of de trein enz. Eigenlijk zijn er maar weinig jongeren net zo zelfstandig als mijn jongste zoon, hij regelt alles zelf. (Gaat natuurlijk ook wel eens een keertje mis maar ook dat lost hij zelf op)
Na jaren van verkeerde hulpverlening, hadden we precies op het juiste moment ook een beetje geluk, onze hb-begeleider was net voor zich zelf begonnen. Ruime ervaring in de reguliere GGZ, ervaringsdeskundige en aanvullende opleiding. Onze hb-begeleider heeft dacht ik haar diploma's door Jeugdzorg wel erkend gekregen en wordt ook in onze regio grotendeels via PGB vergoed. (Misschien inmiddels ook in natura) Maar waar we ondanks dat toch tegen aanliepen is dat haar kennis door de scholen en het samenwerkingsverband niet werd erkent. En ook de hb-deskundige die gericht was op educatie werd niet erkent en ook de psycholoog gespecialiseerd in hb werd niet erkent. Eigenlijk moest er een stempel van de reguliere GGZ op. En zonder het beroemde IQ-cijfertje gingen ze de problemen al helemaal niet (h)erkennen. Dat is dan ook mijn "probleem" met hb-scholen, die heel gericht zijn op dat cijfertje, de kinderen die dat misschien wel het hardste "de hulp" nodig hebben worden helemaal niet bereikt. Een kind kan om allerlei redenen (niet meer) dat cijfertje halen en toch (hoog)begaafd zijn. Ook op een school voor hoogbegaafden gaat het soms met een kind mis. Hb-profielscholen hebben soms niet daadwerkenlijk verstand van hoogbegaafdheid, ze mogen hun eigen definitie bepalen. Het samenwerkingsverband van de basisscholen in deze regio, zet vooral in bij uitvallende hb-ers op een gedragsaanpak.