Jong naar het VO

[Hanneke]

Ik denk dat met laten falen bedoeld wordt dat een kind consequenties merkt van een onhandige aanpak. Als een kind bijvoorbeeld een woordjestoets in één avond wil leren en niet open staat voor verspreid leren kan het nuttig zijn om te laten ervaren dat zijn aanpak niet werkt.

Dat denk ik ook.

[Paula]

Dat is inderdaad wat ik bedoelde. Natuurlijk laat je een kind niet keihard onderuitgaan als onvermogen of psychische problemen een rol spelen. Dan leidt het niet tot een zinvolle leerervaring maar alleen tot een negatieve ervaring. Dat is niet de bedoeling.
Ik doelde op dingen als 'als jij het zo wilt aanpakken en niet wil luisteren als je tips krijgt om het anders/effectiever te doen, dan moet je ervaren dat jouw manier niet werkt'. En ja, dat kan een vette (of meerdere) onvoldoende tot gevolg hebben. Omdat je niet goed geleerd hebt, niet gepland hebt, niet op tijd ingeleverd hebt, etc.
Ik ben het met je eens Vlinder, als daarbij de samenwerking/communicatie met school niet goed is (en dat geluk hadden wij wel), dan zal deze aanpak mogelijk niet het gewenste effect gaan hebben.

[Vlinder42]

Ik begrijp wel wat jullie bedoelen, maar wat ik bij mijn eigen kind zo vreemd vindt is, dat het best wel duidelijk is dat haar aanpak niet werkt, maar dat is voor haar tot nu toe geen reden om het anders te gaan doen. Het leidt alleen tot meer terugtrekken.

[Bissi]

Voor jou is dat duidelijk, maar is dat ook voor haar zo? Er kunnen hele vaststaande irreële ideeën in iemands hoofd zitten, inclusief bijbehorende negatieve emoties. Die doorbreken kan heel lastig zijn. Ook al zou je denken als volwassene dat dat toch zo te ontkrachten is. Maar juist als je slim bent, hecht je vaak geloof aan je eigen gedachten. Omdat die vaak kloppen, ook al denken anderen van niet. Maar helaas kunnen we beter niet alles geloven wat we denken. Maar hoe maak je iemand duidelijk dat iets een drogredenering is?

Ik sprak laatst een hb student die zich verveelde en een gevoel van grote zinloosheid had. Hij wist wat hij heel leuk vond om te doen (nu zijn hobby), maar dat kon hij dus niet gaan doen. Toen we daar op verder gingen vertelde hij dat hij dan zeer waarschijnlijk heel succesvol zou worden in zijn hobby. Succes zou leiden tot geld en macht. Macht corrumpeert en dat wilde hij juist per se niet, omdat hij daar op neerkeek.
Deze capabele, slimme persoon had zichzelf met deze zeer ontmoedigende redenering vakkundig in de hoek geverfd: goed worden in wat je leuk vindt, leidt tot corruptie. Dus zijn oplossing was: niet gaan doen wat je leuk vindt, maar alleen iets waar je een goede baan mee krijgt. Maar ja, dat voelde niet zo inspirerend...

Ik vroeg hem: zouden er ook uitzonderingen kunnen zijn hierop? Mensen die dan toch niet gecorrumpeerd raken. En hoe pakken die dat dan aan? Kun je dat eens uitzoeken door met wat mensen te praten?
Dat leek hem wel wat. Ik hoop dat hij nu leuke gesprekken gaat hebben waarmee hij ruimte kan scheppen om wel zijn interesse te mogen volgen.

[Paula]

Ik begrijp wel wat jullie bedoelen, maar wat ik bij mijn eigen kind zo vreemd vindt is, dat het best wel duidelijk is dat haar aanpak niet werkt, maar dat is voor haar tot nu toe geen reden om het anders te gaan doen. Het leidt alleen tot meer terugtrekken.

Soms is het gewoon gemakkelijker om te blijven doen wat je doet, ook als je weet dat het niet de juiste aanpak is. Omdat het alternatief moeilijk, spannend of eng is. Je weet wat je hebt (ook al blijkt het niet zo goed te werken) maar niet wat je krijgt als je dingen anders gaat doen. Voor mijzelf was dat vroeger een grote drijfveer om dingen niet anders te willen doen. De onzekerheid voelde voor mij 'groter' dan de zekerheid van het falen (want ik zag echt wel dat mijn aanpak niet werkte).

[Hanneke]

Ik begrijp wel wat jullie bedoelen, maar wat ik bij mijn eigen kind zo vreemd vindt is, dat het best wel duidelijk is dat haar aanpak niet werkt, maar dat is voor haar tot nu toe geen reden om het anders te gaan doen. Het leidt alleen tot meer terugtrekken.

Soms is het gewoon gemakkelijker om te blijven doen wat je doet, ook als je weet dat het niet de juiste aanpak is. Omdat het alternatief moeilijk, spannend of eng is. Je weet wat je hebt (ook al blijkt het niet zo goed te werken) maar niet wat je krijgt als je dingen anders gaat doen. Voor mijzelf was dat vroeger een grote drijfveer om dingen niet anders te willen doen. De onzekerheid voelde voor mij 'groter' dan de zekerheid van het falen (want ik zag echt wel dat mijn aanpak niet werkte).

Dat denk ik ook.

Het kan een vorm van faalangst zijn inderdaad. En een heel ingewikkelde.

[Karan_1]

Tijdje verder en het kabbelt hier een beetje voort. Prima cijfers, maar verder totale chaos en geen sociale aansluiting.

Lastig dus, want als je puur naar de cijfers kijkt is er geen probleem, maar wij, en gelukkig ook school, zien wel (dreigende) problemen. Het is ook niet echt helpend dat de anders kinderen ook niet goed in hun vel zitten, dat is veel en kost de nodige energie. Betere tijden zullen wel vaan volgen, maar nu dus even niet.

[Karan_1]

Hoe is het met alle jonge kinderen?

We merken dat hier bij zoon de koek wel een beetje op is dit schooljaar. Hij is enorm aan het mopperen, heeft moeite met het vroege opstaan, met huiswerk, met alles eigenlijk.

We zitten een beetje in een status quo: zoon haalt met weinig inspanning goede cijfers en zit dus qua niveau wel goed. Alleen school vraagt te veel van hem en school deelt deze mening. Ik krijg de kriebels als ik bedenk dat hij volgend jaar naar klas 2 moet. Maar een andere oplossing hebben we ook niet en voor hulp en diagnostiek staan we nog altijd op de wachtlijst. Het liefste zou ik hem volgend jaar nog een keer de brugklas laten doen, maar dat is qua cijfers geen optie. We gaan nu wel proberen hem de gelegenheid te geven even uit de situatie te gaan als de emoties zich opbouwen. Wie weet helpt dit iets. Sociaal is er ook nauwelijks aansluiting, gelukkig heeft hij buiten school nog wel een beetje aansluiting, anders werd het wel heel karig.

[Paula]

We merken dat hier bij zoon de koek wel een beetje op is dit schooljaar. Hij is enorm aan het mopperen, heeft moeite met het vroege opstaan, met huiswerk, met alles eigenlijk.

Dat geldt denk ik voor veel leerlingen Karan, niet alleen voor de (veel) jonge(re) leerlingen.

Wel lastig dat hij qua niveau goed lijkt te zitten maar dat de rest eigenlijk minder passend lijkt. Heeft je zoon zelf ook problemen met het gebrek aan aansluiting bij klasgenoten? Ik vraag dit omdat het soms vooral een zorg van ouders en/of docenten is, niet elk kind ervaart het hebben van weinig sociale contacten op school ook als een probleem (onze oudste vond het bijvoorbeeld geen enkel probleem, zij zocht vooral rust).
Hebben jullie de zorg dat school misschien teveel van hem vraagt ook met hem besproken? Kan hij zelf aangeven wat hem zou helpen, of waar hij blij van zou worden? Soms komt een kind zomaar zelf met de oplossing waar school en ouders nog niet aan gedacht hebben. Als school zich vervolgens flexibel wil opstellen, blijkt er in veel gevallen best veel mogelijk.

[Karan_1]

We merken dat hier bij zoon de koek wel een beetje op is dit schooljaar. Hij is enorm aan het mopperen, heeft moeite met het vroege opstaan, met huiswerk, met alles eigenlijk.

Dat geldt denk ik voor veel leerlingen Karan, niet alleen voor de (veel) jonge(re) leerlingen.

Wel lastig dat hij qua niveau goed lijkt te zitten maar dat de rest eigenlijk minder passend lijkt. Heeft je zoon zelf ook problemen met het gebrek aan aansluiting bij klasgenoten? Ik vraag dit omdat het soms vooral een zorg van ouders en/of docenten is, niet elk kind ervaart het hebben van weinig sociale contacten op school ook als een probleem (onze oudste vond het bijvoorbeeld geen enkel probleem, zij zocht vooral rust).
Hebben jullie de zorg dat school misschien teveel van hem vraagt ook met hem besproken? Kan hij zelf aangeven wat hem zou helpen, of waar hij blij van zou worden? Soms komt een kind zomaar zelf met de oplossing waar school en ouders nog niet aan gedacht hebben. Als school zich vervolgens flexibel wil opstellen, blijkt er in veel gevallen best veel mogelijk.

Hij heeft er zelf vooral heel veel last van, wil heel graag vrienden maken en baalt er enorm van dat het maar niet lukt. Mijn twee oudere kinderen zaten er zelf veel minder mee, maar jongste wil er dolgraag bijhoren.

[Karan_1]

Ik (en school deelt deze mening) vermoed dat zijn klasgenoten op sociaal en vooral emotioneel gebied jaren op hem voorlopen. Dat staat goede contacten in de weg. Op executief gebied wordt het consequent overvraagd. We zien wel hele kleine verbeteringen, maar ook dat hij continu op zijn tenen loopt en dat begint zijn tol te eisen. Twee weken meivakantie was ook niet voldoende om weer op te laden merkten we.

[Paula]

Hoogbegaafde kinderen ontwikkelen zich vaak asynchroon. Ze kunnen zich cognitief, motorisch en emotioneel op verschillende snelheden ontwikkelen. Voor het kind zelf kan dit verwarrend zijn, voor ouders en school ook.

Dat je zoon er zelf ook last van heeft (sociale contacten) is vervelend. Soms kan het helpen om in de klas een maatje aan te wijzen, iemand die het andere kind 'op sleeptouw' wil nemen om hem zo meer bij de groep te betrekken. Maar als verschillen in de sociale en emotionele ontwikkeling heel erg groot zijn, is dat een stuk lastiger. Misschien kan schoolmaatschappelijk werk iets betekenen voor je zoon? Hem handvatten geven op dit gebied?

Het gebrek aan executieve functies herken ik wel, onze 9-jarige had hier veel moeite mee op het VO. Sociaal, emotioneel en cognitief zat hij in de brugklas helemaal op zijn plek, motorisch liep hij achter op zijn kalenderleeftijd, zijn executieve functies waren niet-bestaand en zijn weerstand voor wat betreft elke dat moeten was groot.

Tot de 4e klas was het duwen en trekken en vaak ook vechten. Niet leuk voor hem, niet leuk voor ons. Een doublure in de 3e klas heeft niet geholpen. De stof was al geen grote uitdaging, na de doublure voelde zoon nog minder noodzaak tot inspanning. Huiswerkondersteuning extern hielp wel wat, het haalde in elk geval de strijd en frustratie thuis weg. Hij was gewoon klaar met werken als hij thuis kwam.

Het lastige is, dat er vaak geen alternatief is. De huidige schoolsituatie is niet optimaal, maar een andere optie lijkt er niet te zijn. Dan moet je roeien met de riemen die je hebt ... zoek de samenwerking met school, kijk wat de mogelijkheden zijn om je zoon te begeleiden, om eventueel het lesstofaanbod aan te passen, om af en toe een niet-noodzakelijke les te mogen skippen zodat hij wat meer rust krijgt, dat soort dingen. Hier is geen draaiboek voor, je zult het samen moeten schrijven. En dat is best een intensief project.

[Karan_1]

Ik onderschrijf je post volledig, ik zie bij onze jongste echt een asynchrone ontwikkeling. En het lastige is dat hij zich, nu hij ouder wordt, steeds beter beseft dat hij "anders" is, terwijl het een heel sociaal kind is dat niets liever wil dan met veel vrienden heel veel buiten spelen.

School heeft begin dit jaar al individuele begeleiding opgestart: kind vond het leuk en stond er ook voor open. Alleen begeleiding gaf na een tijdje ook eerlijk aan dat ze de expertise missen en dat er veel speelt.

Een alternatief hebben we helaas ook niet, nog een jaar basisschool had hem ook schade opgeleverd en nu hebben we ook geen goed alternatief. Een 10-14-school met VO-leerstof in een basisschoolachtige setting was voor hem ideaal geweest, maar zoiets hebben we (nog) niet hier in de buurt. Dat vind ik heel jammer, want ik denk dat zoiets hem perfect gepast had.

[MrsBucket]

Het schooljaar is bijna voorbij hier, alleen nog een paar toetsen. Zoon heeft het nog steeds naar zijn zin op school, het blijft verbazingwekkend lang goed gaan! Hij heeft zin in de vakantie, maar zegt ook dat hij zijn vrienden gaat missen. Dat heb ik hem nog nooit eerder horen zeggen!

School ziet hem nog steeds goed en het contact blijft fijn.

Hier is het plannen en organiseren van huiswerk een drama, maar dat heb ik van hem overgenomen. Zoon overziet het niet, vergeet het, staat er niet bij stil dat hij wat moet doen. Dus ik maak iedere week een planning en hij voert uit. Voor nu werkt het. Ik weet dat zijn brein nog niet genoeg is ontwikkeld om deze executieve vaardigheid goed uit te kunnen voeren.

[Paula]

Hier is het plannen en organiseren van huiswerk een drama, maar dat heb ik van hem overgenomen. Zoon overziet het niet, vergeet het, staat er niet bij stil dat hij wat moet doen. Dus ik maak iedere week een planning en hij voert uit. Voor nu werkt het. Ik weet dat zijn brein nog niet genoeg is ontwikkeld om deze executieve vaardigheid goed uit te kunnen voeren.

Dat heb ik ook gedaan, plus overhoren van toetsen (deed ik bij beide kinderen, eerste jaar verplicht, daarna op aanvraag). Halverwege de 3e klas accepteerde zoon mijn hulp niet meer. Met als gevolg vergeten opdrachten, vergeten toetsen, etc. We gingen met school ingesprek en besloten samen om hem zijn neus te laten stoten. Het was een harde leerschool maar zowaar, binnen een paar maanden ging het stukken beter! Hij had inmiddels én wat meer vaardigheden ontwikkeld, én een soort van intrinsieke motivatie gevonden om het te doen (zijn motivatie bestond eerlijk gezegd uit "hoe eerder ik hier weg kan hoe beter").

[MrsBucket]

Hier is het plannen en organiseren van huiswerk een drama, maar dat heb ik van hem overgenomen. Zoon overziet het niet, vergeet het, staat er niet bij stil dat hij wat moet doen. Dus ik maak iedere week een planning en hij voert uit. Voor nu werkt het. Ik weet dat zijn brein nog niet genoeg is ontwikkeld om deze executieve vaardigheid goed uit te kunnen voeren.

Dat heb ik ook gedaan, plus overhoren van toetsen (deed ik bij beide kinderen, eerste jaar verplicht, daarna op aanvraag). Halverwege de 3e klas accepteerde zoon mijn hulp niet meer. Met als gevolg vergeten opdrachten, vergeten toetsen, etc. We gingen met school ingesprek en besloten samen om hem zijn neus te laten stoten. Het was een harde leerschool maar zowaar, binnen een paar maanden ging het stukken beter! Hij had inmiddels én wat meer vaardigheden ontwikkeld, én een soort van intrinsieke motivatie gevonden om het te doen (zijn motivatie bestond eerlijk gezegd uit "hoe eerder ik hier weg kan hoe beter").

Fijn dat het uiteindelijk beter ging. Ik ga er maar vanuit dat het hier over een jaar of 2/3 ook beter gaat. Hij is ook gewoon echt nog jong.

[Noelle]

Wat gaat de tijd snel dat de eerste klassers nu al bijna tweede klasser zijn. Lastig Karan. Een weg terug lijkt me idd geen oplossing maar hopelijk wordt t makkelijker als je zoon ouder is: dan spelen leeftijdsverschillen misschien toch wat minder? Mijn dochter is juist oud. Ze is een late leerling en was dus al 12 toen school begon en al in het voorjaar 13 gewonden. Ik merk dat ze daar voordeel bij heeft. Ze staat ‘nogal stevig in haar schoenen’ en is sociaal sterk. Natuurlijk niet alleen door haar leeftijd maar heb wel de indruk dat het uitmaakt in vergelijking met mijn andere kinderen die beide juist late leerlingen zijn. Hier zeker geen kind dat goed is in plannen/ weten wat er moet gebeuren maar een ster zal geen eerste klasser daarin zijn denk ik. Ik hoef (gelukkig) niet mee te kijken. Het lost zich wel op. Soms idd stress of niet ingeleverd of niet geleerd. Lot van de jongste is vrees ik toch ook dat we het idee hebben dat de eerste nog erg relaxed is maar dat ervaart zij vast anders. Mijn beeld is dat de eerste klassers best streberig zijn en graag pochen over hoge cijfers. Of t haar heeft geholpen (al geeft het ook druk) weet ik niet maar met nog een toetsweek te gaan voorlopig alleen maar heel hoge cijfers. ook dat geeft zelfvertrouwen wat me prettig lijkt voor haar. Aan vakantie zijn we wel toe! Gelukkig is dat al bijna.

[Noelle]

Excuus-dacht dat dit de eerste klassers berichtjes waren…

[Karan_1]

Helaas nu totale instorting en zoon is nu thuis tot de vakantie (nog 3 weken). Het ging echt niet meer. We gaan bedenken wat we volgend schooljaar gaan doen (wat in deze staat naar 2 gym gaat niet lukken) en er wordt (eindelijk!) hulp opgestart. Het nieuwe schooljaar start over 2 maanden alweer, dus een beetje zorgen maak ik mij wel.

Leren plannen: mijn kinderen van 16 en 18 kunnen dat ook nog niet, dus als er een erfelijke component in zit maak ik mij niet echt illusies. Die van 18 is uiteindelijk naar havo overgestapt en dat was voor ons een enorme opluchting, want geen stress meer thuis over schoolwerk, die van 16 maakt het elk jaar weer enorm spannend en slaagt er dan in om net over te gaan. De oudste van 19 kan ook niet plannen, maar die redt het al jaren op intelligentie en een excellent geheugen.

Maar goed, nu eerst hopen dat zoon enigszins tot rust komt de komende weken (en daarmee wij ook).

[Karan_1]

Wat gaat de tijd snel dat de eerste klassers nu al bijna tweede klasser zijn. Lastig Karan. Een weg terug lijkt me idd geen oplossing maar hopelijk wordt t makkelijker als je zoon ouder is: dan spelen leeftijdsverschillen misschien toch wat minder? Mijn dochter is juist oud. Ze is een late leerling en was dus al 12 toen school begon en al in het voorjaar 13 gewonden. Ik merk dat ze daar voordeel bij heeft. Ze staat ‘nogal stevig in haar schoenen’ en is sociaal sterk. Natuurlijk niet alleen door haar leeftijd maar heb wel de indruk dat het uitmaakt in vergelijking met mijn andere kinderen die beide juist late leerlingen zijn. Hier zeker geen kind dat goed is in plannen/ weten wat er moet gebeuren maar een ster zal geen eerste klasser daarin zijn denk ik. Ik hoef (gelukkig) niet mee te kijken. Het lost zich wel op. Soms idd stress of niet ingeleverd of niet geleerd. Lot van de jongste is vrees ik toch ook dat we het idee hebben dat de eerste nog erg relaxed is maar dat ervaart zij vast anders. Mijn beeld is dat de eerste klassers best streberig zijn en graag pochen over hoge cijfers. Of t haar heeft geholpen (al geeft het ook druk) weet ik niet maar met nog een toetsweek te gaan voorlopig alleen maar heel hoge cijfers. ook dat geeft zelfvertrouwen wat me prettig lijkt voor haar. Aan vakantie zijn we wel toe! Gelukkig is dat al bijna.

Ik denk dat dit zeker een voordeel is. Ik heb ook weleens gelezen dat dit uit onderzoek bleek: een late leerling zijn zorgt voor een statistisch voordeel op school (zowel in leerprestaties als in sociale verhoudingen).

[loekie]

Ik denk dat dit zeker een voordeel is. Ik heb ook weleens gelezen dat dit uit onderzoek bleek: een late leerling zijn zorgt voor een statistisch voordeel op school (zowel in leerprestaties als in sociale verhoudingen)

In een onderzoeksgroep waarin de totale populatie is opgenomen klopt dat. Dat wil niet zeggen dat het voor (hoog)begaafde kinderen ook zo werkt. Als zij de oudste in de klas zijn ligt verveling op de loer en is er weinig noodzaak om de executieve functies te ontwikkelen.
Er is ook onderzoek te vinden waaruit blijkt dat voor hoogbegaafde leerlingen versnellen een effectieve maatregel is; dan zijn ze juist jonger dan hun klasgenoten.
Ook omstandigheden hebben invloed. Zo heb ik wel eens gelezen dat leerlingen die hun schoolcarrière combineren met topsport vaak goed kunnen plannen. Ik denk dat dat mijn jongste ook geholpen heeft. Als je wil trainen en daardoor op de dag voor het proefwerk geen tijd hebt om te leren ben je wellicht eerder geneigd om het leren niet tot de laatste dag uit te stellen.

[Bissi]

...

[Bissi]

Dubbel

[Bissi]

Leren plannen: mijn kinderen van 16 en 18 kunnen dat ook nog niet, dus als er een erfelijke component in zit maak ik mij niet echt illusies.

Eerste versies van planningen maken is voor de meesten uiteindelijk niet zo'n probleem. Vandaag doen wat je je eerder deze week zelf voorgenomen hebt, dat is al weer een heel stuk lastiger. Dat lukt veel jonge mensen alleen als het om hun baantje gaat, 'want dan moet het van de baas'. Een planning van huiswerk en toetsvoorbereiding bijstellen, wat hoort bij een planning uitvoeren, blijkt ook lastiger dan het maar opgeven.
Plannen is daarmee een complexe vaardigheid, zeker vooreenheeljong kind dat veel op z'n bordje heeft.

Wat heel erg zou helpen is apps zoals Magister en Som eruit doen, zodat ze zelf alles moeten opschrijven en onthouden vanaf de brugklas. En consequenties verbinden aan iets te laat inleveren of niet maken, net als op het werk.
Plus: onverwachte overhoring die meetellen. Dan voelen ze meer de urgentie. Geen druk, geen leereffect.
Nu wordt er heel veel volwassenheid en zelfsturing van pubers verwacht op jonge leeftijd.

[Noelle]

Ik denk dat dit zeker een voordeel is. Ik heb ook weleens gelezen dat dit uit onderzoek bleek: een late leerling zijn zorgt voor een statistisch voordeel op school (zowel in leerprestaties als in sociale verhoudingen)

In een onderzoeksgroep waarin de totale populatie is opgenomen klopt dat. Dat wil niet zeggen dat het voor (hoog)begaafde kinderen ook zo werkt. Als zij de oudste in de klas zijn ligt verveling op de loer en is er weinig noodzaak om de executieve functies te ontwikkelen.
Er is ook onderzoek te vinden waaruit blijkt dat voor hoogbegaafde leerlingen versnellen een effectieve maatregel is; dan zijn ze juist jonger dan hun klasgenoten.
Ook omstandigheden hebben invloed. Zo heb ik wel eens gelezen dat leerlingen die hun schoolcarrière combineren met topsport vaak goed kunnen plannen. Ik denk dat dat mijn jongste ook geholpen heeft. Als je wil trainen en daardoor op de dag voor het proefwerk geen tijd hebt om te leren ben je wellicht eerder geneigd om het leren niet tot de laatste dag uit te stellen.

Ik denk dat het voor kinderen die makkelijk leren lastig blijft om op de basisschool te leren plannen. Ik vraag me af of ‘het curriculum’ zich daarvoor leent. Er zijn veel andere minder cognitieve doelen op de basisschool in mijn beleving en de stof is voor de makkelijk lerende leerling erg behapbaar. Ik vraag me zelf af of versnellen daar veel verandering in brengen en heb ook wel begrepen dat de drijfveer om te versnellen vaak is gebaseerd op andere factoren (meer aansluiting in andere groep etc). Ik snap uiteraard dat het ook cognitief moet passen maar ook voor veel niet versnelde kinderen geldt natuurlijk dat de uitdaging op de basisschool niet op cognitief gebied ligt. Het is zo kindsafhankelijk denk ik wat het beste past. Ik heb soms wel de indruk dat we op fora als deze lijken te vergeten dat niet versnellen ook voordelen heeft. Ik denk ook voor (sommige) hb kinderen.

[Karan_1]

Ik denk dat dit zeker een voordeel is. Ik heb ook weleens gelezen dat dit uit onderzoek bleek: een late leerling zijn zorgt voor een statistisch voordeel op school (zowel in leerprestaties als in sociale verhoudingen)

In een onderzoeksgroep waarin de totale populatie is opgenomen klopt dat. Dat wil niet zeggen dat het voor (hoog)begaafde kinderen ook zo werkt. Als zij de oudste in de klas zijn ligt verveling op de loer en is er weinig noodzaak om de executieve functies te ontwikkelen.
Er is ook onderzoek te vinden waaruit blijkt dat voor hoogbegaafde leerlingen versnellen een effectieve maatregel is; dan zijn ze juist jonger dan hun klasgenoten.
Ook omstandigheden hebben invloed. Zo heb ik wel eens gelezen dat leerlingen die hun schoolcarrière combineren met topsport vaak goed kunnen plannen. Ik denk dat dat mijn jongste ook geholpen heeft. Als je wil trainen en daardoor op de dag voor het proefwerk geen tijd hebt om te leren ben je wellicht eerder geneigd om het leren niet tot de laatste dag uit te stellen.

Ik heb het gevoel dat het voor hoogbegaafde kinderen nog steeds gunstig is om bij de oudsten in de klas te horen, mits de leerstof op niveau is. Is dat niet zo (en die kans is erg aanwezig), dan wordt het voordeel van de oudste zijn ingehaald door het nadeel van verveling en nog niet klaar zijn voor het VO.
Bij mijn kind blijkt uit alles dat hij er nog niet klaar voor is. Dat vreesden wij vooraf ook al, maar, wellicht tegen beter weten in, hoop je dan op een verrassing. En misschien speelt er bij ons kind ook iets neurotypisch mee, dat pas naar voren komt, nu hij in het nauw zit. Maar dat hopen we it te vinden deze zomer.

[Paula]

Ik heb het gevoel dat het voor hoogbegaafde kinderen nog steeds gunstig is om bij de oudsten in de klas te horen, mits de leerstof op niveau is. Is dat niet zo (en die kans is erg aanwezig), dan wordt het voordeel van de oudste zijn ingehaald door het nadeel van verveling en nog niet klaar zijn voor het VO.
Bij mijn kind blijkt uit alles dat hij er nog niet klaar voor is. Dat vreesden wij vooraf ook al, maar, wellicht tegen beter weten in, hoop je dan op een verrassing. En misschien speelt er bij ons kind ook iets neurotypisch mee, dat pas naar voren komt, nu hij in het nauw zit. Maar dat hopen we it te vinden deze zomer.

Ik denk niet dat je die conclusie kunt trekken op basis van één (jouw) kind. In Amerika zijn onderzoeken gedaan naar jonge leerlingen in het middelbaar onderwijs, daaruit komt naar voren dat de voordelen van - meerdere keren - versnellen over het algemeen groter zijn dan die van aangepast werk in de eigen leeftijdsgroep. Veel hb kinderen zijn namelijk behalve cognitief ook sociaal en emotioneel hun kalenderleeftijd vooruit. Ook in Nederland heeft een dergelijk onderzoek plaatsgevonden.

Lang niet alle hb kinderen ontwikkelen zich asynchroon. Onze jongste (9 toen hij naar het VO ging, nul studievaardigheden en motorisch zwak) bijvoorbeeld wel, maar onze oudste was mooi in balans, zij ging met krap 10 jaar naar het VO en heeft daar (behalve te weinig uitdaging in de onderbouw) nooit problemen ervaren. Binnen de hb afdeling waar mijn kinderen heen gingen, viel op dat het niet leren leren op de basisschool bij de meeste versnelde leerlingen een groter probleem was dan hun kalenderleeftijd. Dit bleek ook bij de niet-versnelde leerlingen het geval te zijn.
Ja, soms waren de jonge leerlingen jong in gedrag. Maar dat kan een 13-jarige ook zijn!

Wanneer een hb leerling de oudste in de klas is en daar aangepaste leerstofaanbod krijgt aangeboden, kan dat een passende oplossing zijn. Maar dat zal zeker niet voor elk kind gelden! Wanneer het verschil met de groep erg groot is, bestaat het risico dat zo'n leerling een eilandje in de groep wordt en nergens echt bij hoort. Onze jongste bijvoorbeeld vond het verschrikkelijk om altijd zelfstandig te moeten en niet in groepsverband te kunnen werken. Hij miste de sociale contacten (die er in de klas überhaupt nauwelijks waren, want hij was op sociaal vlak zijn kalenderleeftijd ver vooruit) en hij werd er onzeker van omdat hij niet kon inschatten hoe hij het deed ten opzichte van anderen, hij vormde een eilandje in de klas omdat hij altijd andere taken had dan de rest.

Als we het dan toch hebben over n=1: In een grijs verleden zat ik als hb'er van nét na de 1 oktober grens op het VO. Ik vond op de basisschool al wenig aansluiting, op het VO was dat niet anders. Mijn interesses lagen op een ander gebied dan die van de 'gemiddelde' puber, ik was sociaal en emotioneel mijn kalenderleeftijd vooruit, en het feit dat ik bijna een heel jaar ouder dan mijn klasgenoten was, maakte het alleen maar erger. Ik ben vooral erg eenzaam geweest op school. Pas toen ik op het VO versnelde, kwam ik bij gelijkgestemden in de klas.

Wat mij betreft is er dus geen "deze aanpak is het beste". Het blijft altijd maatwerk, omdat elk hb kind anders is en andere behoeften heeft, en omdat elke school andere (on)mogelijkheden heeft.

[Noelle]

Ik denk ook dat het maatwerk is. Maar juist omdat het maatwerk is ben ik best verbaasd dat ik online vaak vooral succesverhalen lees over versnellen en verhalen uit het dagelijks leven in de omgeving echt een ander beeld geven. Wij hebben bewust gekozen voor niet versnellen en dat heeft bij 3 kinderen goed uitgepakt.

Maar uiteraard heb ik ook twijfels bij N=1 / 3 of iig N=een klein getal verhalen. Het gemak waarmee soms lijkt te worden gezegd dat versnellen zo positief is kent in mijn ogen zeker wel nuances.

[Paula]

Het gemak waarmee soms lijkt te worden gezegd dat versnellen zo positief is kent in mijn ogen zeker wel nuances.

jNatuurlijk. Er spelen meer factoren mee dan alleen kalenderleeftijd en cognitieve ontwikkeling. Denk aan wel/niet asynchrone ontwikkeling, houding van ontvangende leerkrachten, sfeer op school naar jonge leerlingen toe, (on)mogelijkheden om aanpassingen in de leerstof te bewerkstelligen, aanpak ná die versnelling (als een school denkt dat de versnelling alles oplost, is deze bijna gedoemd om te mislukken want meestal is er veel meer nodig), wel/niet aanwezigheid van peers, verwachtingen overweer van kind, school en ouders, veerkracht/flexibiliteit van kind/ouders/school, etc. Met zoveel variabelen kun je nooit één oplossing hebben, elke situatie is immers anders en dat zal om een andere aanpak c.q. oplossing vragen.

[Karan_1]

Het lastige is dat ons kind (en dat is niet alleen onze indruk, maar ook die van meerdere professionals) een asynchrone ontwikkeling kent en op een aantal gebieden duidelijk achterloopt op zijn kalenderleeftijd. Mede dit zorgt toch wel voor enige frictie tussen hem en zijn klasgenoten, omdat hij erg jong gedrag vertoont. Dat is niet erg en we vermoeden dat dit wel goed komt, maar voor nu levert dat elke keer problemen op bij sociale interacties en zorgt het ervoor dat hij geen langdurige vriendschappen kan onderhouden (wat wel zijn grote wens is, want het is wel een sociaal kind).

Alhoewel we eerder wel een kind zagen dat "anders dan anders was", begin ik nu wel steeds meer aan ASS te denken. Het is niet heel duidelijk, maar een combinatie van allerlei kleine dingetjes, waarbij ik het mogelijk acht, dat hij door intelligentie heel veel kan compenseren. We moeten even het oordeel van deskundigen afwachten. Hij zit op dit moment in een periode waarbij hij niet kan relativeren en extreem in de hyperfocus zit (hyperfocus heeft hij al zijn hele leven, alleen deze periode vind ik pittig)

Voor nu is hij over naar klas 2, maar zowel man als ik zien dat eigenlijk niet zitten. We zien dat school veel van hem vraagt en zijn beide bang dat hem dit op sociaal gebied gaat belemmeren. Beiden vinden we op de moment zijn sociale ontwikkeling en geluk belangrijker dan school.
Helaas lijkt elke oplossing ook nadelen te hebben.

- Afstromen naar 2 havo kan de druk van het huiswerk verlichten, maar het probleem van de sociale aansluiting zal dan blijven en mogelijk verergeren.
- Doubleren zou ik heel graag willen, maar is lastig met zijn cijfers en gaat ook voor verveling zorgen. Wellicht komt er dan wel ruimte voor hobby's en buitenschoolse activiteiten (we zijn nu met alles gestopt, omdat kind aangaf overbelast te zijn, bij hobby's zijn er wel de contacten, die er in de klas niet zijn).
- Doorgaan naar 2 gym gaat denk ik lastig worden, aansluiting in de klas is er totaal niet (ligt niet aan de klas), aantal contacturen verminderen kan helpen, maar hij is niet in staat tot zelfstandig leren. Huiswerkbegeleiding in combinatie met minder contacturen is een optie, maar draagt niet bij aan het sociale aspect.
- Intensieve begeleiding thuis en op hobby's hebben we afgelopen jaar gedaan. Ik moet er eerlijk in zijn dat ik deze optie niet meer trek in combinatie met werk, andere kinderen en mantelzorg.
- 10-14 school klinkt als ideale optie, maar is er in onze gehele regio niet
- Thuiszitter: dit is eigenlijk de optie waar ik helemaal niet heen wil, voor zoon lijkt mij het ook geen goed idee.

[Karan_1]

Ik denk dat dit zeker een voordeel is. Ik heb ook weleens gelezen dat dit uit onderzoek bleek: een late leerling zijn zorgt voor een statistisch voordeel op school (zowel in leerprestaties als in sociale verhoudingen)

In een onderzoeksgroep waarin de totale populatie is opgenomen klopt dat. Dat wil niet zeggen dat het voor (hoog)begaafde kinderen ook zo werkt. Als zij de oudste in de klas zijn ligt verveling op de loer en is er weinig noodzaak om de executieve functies te ontwikkelen.
Er is ook onderzoek te vinden waaruit blijkt dat voor hoogbegaafde leerlingen versnellen een effectieve maatregel is; dan zijn ze juist jonger dan hun klasgenoten.
Ook omstandigheden hebben invloed. Zo heb ik wel eens gelezen dat leerlingen die hun schoolcarrière combineren met topsport vaak goed kunnen plannen. Ik denk dat dat mijn jongste ook geholpen heeft. Als je wil trainen en daardoor op de dag voor het proefwerk geen tijd hebt om te leren ben je wellicht eerder geneigd om het leren niet tot de laatste dag uit te stellen.

Dat laatste vind ik wel een interessante. Mijn jongste deed tot op heden ook op hoog niveau aan een sport. We gaan echter stoppen, omdat hij de trainingen niet meer kan opbrengen en het plezier sinds dit schooljaar weg lijkt te zijn. Het is een dure hobby, die ook veel van ons vergt, dat hebben we ee graag voor over, maar de voorwaarde is dan wel dat het kind er plezier in heeft. We hebben nu dus min of meer voor kind de beslissing gemaakt te stoppen, al hoewel ik het erg jammer vind, omdat kind hier meer geaccepteerd werd dan op school.

Ik vind het wel zorgelijk dat er geen activiteiten buiten school meer over blijven nu.

[Paula]

Mijn jongste deed tot op heden ook op hoog niveau aan een sport. We gaan echter stoppen, omdat hij de trainingen niet meer kan opbrengen en het plezier sinds dit schooljaar weg lijkt te zijn. Het is een dure hobby, die ook veel van ons vergt, dat hebben we ee graag voor over, maar de voorwaarde is dan wel dat het kind er plezier in heeft. We hebben nu dus min of meer voor kind de beslissing gemaakt te stoppen, al hoewel ik het erg jammer vind, omdat kind hier meer geaccepteerd werd dan op school.

Ik vind het wel zorgelijk dat er geen activiteiten buiten school meer over blijven nu.

Ik weet niet om welke sport het gaat, maar is het misschien mogelijk om de sport op recreatief niveau te blijven beoefenen? Dus even geen wedstrijden of competitie, maar gewoon 'voor de lol'? Voor mijn kinderen was het sporten juist de uitlaatklep die ze nodig hadden. School kostte vooral jongste veel energie (naast het 'altijd moeten' en gewoon minder vrije tijd hebben dan voorheen), bij het sporten was hij even helemaal niet met school bezig. Én had hij meer aansluiting, want ook al is niet iedereen in je team hb, je deelt een passie en dat zorgt voor genoeg gesprekstof.
Wat Loekie ook zegt, op school leek zoon niet te kunnen plannen, maar doordat hij trainingen, vrije speelavonden en competitiewedstrijden had, werd hij gedwongen om daar met huiswerk maken en leren rekening mee te houden. Dat hebben we natuurlijk eerst samen gedaan (zeker 2-3 jaar want als 9-jarige lukte dat echt nog niet), na verloop van tijd kon hij het zelf.

Kan je jongste ook aangeven wat hij zélf zou willen? Qua school, en qua sport? Soms komen daar verrassend heldere wensen uit. Dan kun je daarna gaan kijken hoe je dat met z'n allen kunt vormgeven.

[Karan_1]

Ik heb voorgesteld om de sport recreatief te beoefenen, maar de lol en het plezier lijken weg en het moeten staat hem tegen (teamsport, dus je moet wel op wedstrijden verschijnen). Alles wat moet is teveel momenteel.

Zelf weet hij niet wat hij wil. In elk geval niet vertragen, want dat voelt als zittenblijven. Ik krijg dat niet goed uitgelegd. Qua sport weet hij het ook niet. Wil je doorgaan? Weet niet? Wil je stoppen? Weet niet? Wil je een andere hobby? Weet niet.

Hij zit zo diep in een hyperfocus dat hij eigenlijk alleen nog maar daar over kan praten. Helaas is het een hyperfocus die ons niet zo interesseert, dus het kost ons best moeite om hiervoor enige interesse te blijven tonen.
Het afgelopen jaar heb ik hem best intensief geholpen met school en sport. Ik moet eerlijk toegeven dat dat alles in combinatie met alle andere dingen te zwaar is gevallen.

[Paula]

Super lastig als je kind zelf ook niet goed weet wat hij wil. Dat duidt wel op een 'overload'. Misschien is het dan inderdaad helemaal niet zo verkeerd om een tijdje het moeten van de sport (trainen, wedstrijden) weg te halen uit zijn toch al zware week. Zelf zou ik dan wel een alternatief willen hebben, zodat hij kan ervaren dat er meer is in het leven dan school. Iets wat voor ontspanning kan zorgen, maar niet direct vol verplichtingen zit. Er zijn ook sporten waarbij je gewoon kunt spelen maar niet per se wedstrijden of competitie hoeft te spelen. Of misschien geen sport, maar iets anders dat zijn belangstelling heeft. Vaak is het zo dat als je één ding per week hebt om naar uit te kijken, de rest van de week iets draaglijker wordt.

Wij merkten overigens wel dat het eerste jaar op het VO door onze kinderen (en dan vooral jongste die 9 was toen hij startte) als het meest zware jaar werd ervaren. Toen ze eenmaal gewend waren, het huiswerk maken routine werd en minder tijd kostte (jongste ging dat eerste jaar ook veel in verzet, vaak was het een enorme strijd om hem aan het werk te krijgen, het daadwerkelijk werk was dan binnen een half uur bekeken. Dat kostte ons allebei veel energie) ging het steeds beter. Ik hoop dat het bij jullie ook steeds beter zal gaan.

[Karan_1]

Dank voor je helpende posts. Ik hoop stiekem dat vanaf nu beter gaat worden. Anderzijds zie ik het bij de op een na jongste nu pas een beetje in gang komen (hij doet dit jaar eindexamen). Mijn kinderen zijn geen vroegbloeiers op dit gebied.

[Paula]

Dank voor je helpende posts. Ik hoop stiekem dat vanaf nu beter gaat worden. Anderzijds zie ik het bij de op een na jongste nu pas een beetje in gang komen (hij doet dit jaar eindexamen). Mijn kinderen zijn geen vroegbloeiers op dit gebied.

Geen hb'er is hetzelfde . Onze oudste was al jong supergestructureerd, gedreven en georganiseerd. Jongste was dat wel toen hij heel jong was, maar eenmaal op school verdween dat totaa. Nu hij 24 is, zien we deze dingen alleen terug op het moment dat zijn intrinsieke motivatie groot genoeg is. Twee heel verschillende kinderen uit hetzelfde nest.

[Karan_1]

Met mijn oudste heb ik mij nooit met school hoeven bemoeien, die fietste overal fluitend doorheen en nu op de universiteit nog steeds. Misschien is dat het lot van de oudste? Bij ons thuis was er ook een duidelijk verschil.

Via de mentor gaan we in elk geval inzetten op minder contacturen. Hopelijk kan dat verlichting brengen. Ik zou het liefst zien dat de lol in het leren weer terug keert, ik vind het jammer om te zien hoe een zo leergierig kind in een jaar tijd zo'n weerstand tegen leren kan ontwikkelen. Uiteraard weet ik van mijn oudere kinderen dat dit bij de puberteit hoort, maar ergens verwacht ik nog niet dat puberteit bij een net 11-jarige al zo'n rol speelt, maar misschien komt die puberteit ook met de brugklas.

[Paula]

Minder contacturen gaf bij onze kinderen inderdaad verlichting. Hopelijk kan en wil school creatief naar oplossingen zoeken en willen ze jouw jongste nog even de tijd geven om te landen op het VO.

[Karan_1]

Ik durf net bijna niet hardop te zeggen, maar we zien heel langzaam een sprankje ontspanning en wat plezier ontstaan. We doen heel weinig nu en hij moet bijna niets en dat lijkt langzaamaan wat effect te gaan hebben. Hoop dat we deze stijgende lijn kunnen houden. We hebben zowaar gisteren samen een keer over hoogspanningsmasten kunnen praten in plaats van over Macbooks!

[Karan_1]

En school komt dichterbij en de spanning stijgt ook. Ik hoop dat we binnenkort met school kunnen overleggen (want kind wil nooit van zijn leven meer naar school, ligt elke dag tot 12 uur in bed en vindt het wel prima zo....hallo puberteit).

[boom]

Wat jammer, Karan1, dat de spanning weer toeneemt met het naderen van het einde van de vakantie. Heel herkenbaar ook. Het starten na een onderbreking (vakanties, weekenden) was hier ook vaak het allermoeilijkste. En hoe raar het ook klinkt: geen oplossing (binnen de schoolmuren) is ook een oplossing. Het opent weer andere deuren.
Sterkte.

[Karan_1]

Wat jammer, Karan1, dat de spanning weer toeneemt met het naderen van het einde van de vakantie. Heel herkenbaar ook. Het starten na een onderbreking (vakanties, weekenden) was hier ook vaak het allermoeilijkste. En hoe raar het ook klinkt: geen oplossing (binnen de schoolmuren) is ook een oplossing. Het opent weer andere deuren.
Sterkte.

Dankjewel voor je post.

Ik probeer mij (hoe lastig ook) nog niet teveel zorgen te maken, we zien wel waar het schip strandt (of misschien vaart het schip wel gewoon, al dan niet op een andere koers, gewoon door.

[Karan_1]

Nog een weekje en dan beginnen de scholen weer. Ik probeer positief te blijven, ook naar kind, maar als ik heel eerlijk ben heb ik er een hard hoofd in. Kind is ook weer gestopt met een hobby, die voor hem de laatste jaren best belangrijk was. Ik heb daar wel moeite mee, maar ja, ik kan hem niet dwingen en in zijn hoofd is er momenteel geen enkele ruimte voor nuance. Met zeer gemengde gevoelens heb ik zijn lidmaatschap maar stopgezet.

Wat uiteraard ook niet helpt is dat ik de afgelopen weken best heel druk met werk was en ik merk dat er in mijn hoofd dan ook minder ruimte is om positief en ondersteunend te blijven en zoon de ruimte te geven, ook als zijn buien en humeur een stuk minder zijn en de hakken in het zand gaan.

Ik ben er van overtuigd dat vertrouwen in kind hebben en een goede afloop de beste benadering is, maar ik vind het soms wel lastig momenteel.

[Bissi]

Het is ook gewoon moeilijk. Ook al had je veel meer tijd en energie, dan zou het niet meteen beter gaan. Want enerzijds lijkt hij te zijn gaan puberen en dat is ook niet zelfgekozen, maar gewoon iets wat zijn hormonen in gang zetten. En in de puberteit ga je je steeds meer afzetten tegen je ouders. En anderzijds ziet hij op tegen teruggaan naar school omdat het gewoon niet leuk was en dit jaar niet sterk verandert.

Dus ook jij kunt niet veel meer dan dit verdragen, gezien de opties. Dat is frustrerend, zelfs voor een engel van een moeder

[Karan_1]

Het is ook gewoon moeilijk. Ook al had je veel meer tijd en energie, dan zou het niet meteen beter gaan. Want enerzijds lijkt hij te zijn gaan puberen en dat is ook niet zelfgekozen, maar gewoon iets wat zijn hormonen in gang zetten. En in de puberteit ga je je steeds meer afzetten tegen je ouders. En anderzijds ziet hij op tegen teruggaan naar school omdat het gewoon niet leuk was en dit jaar niet sterk verandert.

Dus ook jij kunt niet veel meer dan dit verdragen, gezien de opties. Dat is frustrerend, zelfs voor een engel van een moeder

Dank je voor je lieve bericht. De combinatie van stress door school en beginnende puberteit is geen beste. Gelukkig puberden mijn andere kinderen kort en heftig en waren ze na 2 jaar weer aanspreekbaar en redelijk. Hoop dat het bij de jongste ook niet te lang gaat duren.

[Karan_1]

Maandag begint school weer en de stress is er bij mij nu ook wel. Ik had gehoopt dat 9 weken rust en niets van hem vragen of verwachten verbetering op zou leveren, maar eigenlijk zie ik kind alleen maar afglijden. Hij wil absoluut niet over school praten (hij vindt school een strafkamp en mishandeling en leerplicht het meest verwerpelijk idee ooit), weet momenteel niet wat 2 + 3 is en wil eigenlijk niets (en dan te bedenken dat hij tot voor een jaar nog een ontzettend leergierig kind was en ook begin brugklas nog).

Ik ontzie hem zoveel mogelijk en probeer niets van hem te vragen of verwachten en probeer het onderwerp school te vermijden, maar heel af en toe nu de scholen weer beginnen probeer ik het onderwerp heel voorzichtig aan te snijden. Hij komt dan niet verder dan "weet niet" en gaat daarna zichzelf pijn doen en spullen kapot gooien.

Als ik heel reëel ben zie ik hem niet naar school gaan, maar tegelijkertijd vind ik het ook heel zwaar om hem zoveel thuis te hebben. De hele situatie vreet energie momenteel en ik merk dat ik ook redelijk hard richting er doorheen zitten ga. Sociaal kan hij ook absoluut niet met andere kinderen en alles eindigt in ruzie. Als ik niets doe zit hij 12 uur per dag achter een scherm en is alleen maar bezig met eten de hele dag. Als ik begrens is het weer ruzie. Ik probeer hem af en toe naar iets mee te nemen en als we dan eenmaal bezig zijn is het leuk en gezellig, maar voor zover ik hem zover heb...Hij ruimt niets op in huis en vragen helpt niet (ik weet dat ik geen verwachtingen van hem moet hebben, maar je eetspullen opruimen zou toch moeten kunnen).
Het is echt onvoorstelbaar hoe een ander kind het is in vergelijking tot een jaar terug.

Ik heb aan man en school ook aangegeven dat ik hem niet kan helpen met plannen en met huiswerk momenteel. Misschien later, als ik wat mentale ruimte heb, maar nu niet (werk, zorgen om (schoon)ouders, andere kinderen met hun problemen, overgang, ik loop op mijn laatste benen).

Ik loop ondertussen al alle scenarios's af. Weerstand tegen leren is ineens zo groot dat ik al denk, laat hem lekker vmbo doen, dan zijn we dat huiswerk kwijt en hoeft hij niet na te denken, maar ik ben dan echt heel erg bang voor pesten (dat is vrijwel een zekerheid, zoals hij nu is).

[boom]

Ai. Geen woorden voor.
Wel een hele dikke knuffel.

[Paula]

Oef Karan, dat is zwaar. Om je kind zo te zien, maar ook voor jezelf want ik weet uit ervaring dat zo'n situatie heel veel energie kost. Je kunt je inderdaad afvragen of nu terug naar school zo'n goed idee is. Blijkbaar is zijn weerstand zo groot, dat hij zichzelf niet meer is. Maar ik begrijp ook dat je niet uitkijkt naar een thuiszitter.
Misschien kun je voor tips of advies terecht bij https://spirare.org/? Zij zijn bekend met dit soort situaties.

[merriedroom]

Heftig Karan.

Geen idee, het popt zo in me op: is een sportcoach nu niet iets? Een man/gozer die hem op sleeptouw neemt en in beweging zet. Werken aan conditie en het lijf (weer) voelen. Zoiets als 2sur5.