Sinds een jaar of 2 is mijn 11-jarige een ramp met spullen: hij laat zijn spullen ergens liggen of ze gaan kapot.
Mijn verwachtingen liggen na 3 kinderen niet te hoog, maar bij hem is het best extreem: vrijwel elke week wordt er iets op school vergeten en het komt, ondanks labels, ook nooit meer terug. Score van de laatste tijd: gymtassen, fietssleutel, huissleutel, opladers, schoolboeken, lunchboxen, rekenmachine, etui, schriften, thermosflessen en vast nog wat meer.
Qua electronica gaat er vooral veel kapot. Score van dit jaar: twee ereaders, 4 telefoons en een laptop. Allemaal dure reparaties of zo duur dat repareren geen zin heeft. Nu is er alweer een telefoon na 2 dagen gesneuveld (scherm kapot).
Ik word er een beetje moedeloos van en kind ook. Het erge is dat ik het onder mijn ogen mis zie gaan en kind niet echt lijkt te leren van voorvallen. Dus blijft hij zijn telefoon 200 keer per dag uit de beschermhoes halen (want fijner dan een fidgettoy), waardoor die telefoon dan uiteraard weer een keer kapot valt omdat hij zonder hoes valt.
Eigenlijk wil ik geen telefoon meer aanschaffen op dit moment. De vraag is eigenlijk niet of een telefoon sneuvelt, maar meer binnen hoeveel weken dat gebeurt. Mijn geldboom is niet oneindig en kind is ook door het spaargeld heen.
Lastige is wel dat hij dol is op laptops en telefoons, maar er dus eigenlijk (nog) niet mee om kan gaan.
Herkent iemand dit? Zou dit op bijvoorbeeld ADHD kunnen duiden? En heeft iemand misschien een goede tip?
11 jaar en omgang met spullen
Re: 11 jaar en omgang met spullen
Hoewel ik vergeetachtigheid en telefoons stuk laten vallen herken, is dat niet in die mate die je bij jouw zoon beschrijft. Met wat he verder beschreven hebt over zijn situatie denk ik aan chronische stress (er vanuit gaande dat dit vroeger niet zo sterk bij hem speelde).
Onderstaande tekst vond ik op internet (https://www.specialistinhoogbegaafdheid ... e-kinderen), daarin wordt het duidelijk uitgelegd.
*Stress bij je kind zorgt ervoor dat je kind sneller is afgeleid en zich minder kan concentreren. Hoogbegaafde kinderen ervaren mogelijk meer stress door hun gevoeligheid, door problemen met vrienden, doordat ze zich niet begrepen voelen of doordat ze niet (de juiste) uitdaging krijgen. Wanneer een kind stress ervaart komt het in de vecht-vlucht reactie terecht. Van oudsher is het belangrijk dat men in een gevaarlijke situatie gericht is op de gehele omgeving en zich dus laat afleiden door alles wat de veiligheid in gevaar kan brengen. Hoewel de tegenwoordige situaties vaak niet meer gaan over leven en dood is de stress reactie nog altijd dezelfde. Van belang is om de stress te verminderen waardoor de vecht-vlucht reactie wordt opgeheven en je kind zich weer beter kan focussen.
*Een stressreactie kan kortdurend zijn, maar ook langdurend. We spreken dan over chronische stress. Wanneer er bij kinderen sprake is van chronische stress dan kunnen er (in)slaapproblemen ontstaan. Hierdoor zijn de hormonen cortisol en adrenaline in grote mate aanwezig in het lichaam. Het hormoon adrenaline zet jouw kind in actie waardoor het moeilijker in slaap kan komen. Cortisol heeft invloed op het ontwaken. Wanneer deze hoog is wordt je vaker of vroeger wakker. Het gevolg hiervan is dat je kind vermoeid is en steeds vermoeider raakt. Waardoor het steeds moeilijker wordt om zich te concentreren zonder snel afgeleid te raken
Onderstaande tekst vond ik op internet (https://www.specialistinhoogbegaafdheid ... e-kinderen), daarin wordt het duidelijk uitgelegd.
*Stress bij je kind zorgt ervoor dat je kind sneller is afgeleid en zich minder kan concentreren. Hoogbegaafde kinderen ervaren mogelijk meer stress door hun gevoeligheid, door problemen met vrienden, doordat ze zich niet begrepen voelen of doordat ze niet (de juiste) uitdaging krijgen. Wanneer een kind stress ervaart komt het in de vecht-vlucht reactie terecht. Van oudsher is het belangrijk dat men in een gevaarlijke situatie gericht is op de gehele omgeving en zich dus laat afleiden door alles wat de veiligheid in gevaar kan brengen. Hoewel de tegenwoordige situaties vaak niet meer gaan over leven en dood is de stress reactie nog altijd dezelfde. Van belang is om de stress te verminderen waardoor de vecht-vlucht reactie wordt opgeheven en je kind zich weer beter kan focussen.
*Een stressreactie kan kortdurend zijn, maar ook langdurend. We spreken dan over chronische stress. Wanneer er bij kinderen sprake is van chronische stress dan kunnen er (in)slaapproblemen ontstaan. Hierdoor zijn de hormonen cortisol en adrenaline in grote mate aanwezig in het lichaam. Het hormoon adrenaline zet jouw kind in actie waardoor het moeilijker in slaap kan komen. Cortisol heeft invloed op het ontwaken. Wanneer deze hoog is wordt je vaker of vroeger wakker. Het gevolg hiervan is dat je kind vermoeid is en steeds vermoeider raakt. Waardoor het steeds moeilijker wordt om zich te concentreren zonder snel afgeleid te raken
Re: 11 jaar en omgang met spullen
Dank voor je reactie, ik vind het ook wel verhelderend om te lezen. Alhoewel ik geïrriteerd ben dat hij steeds dezelfde fouten maakt, vind ik het ook ontzettend sneu voor hem. Het bevestigt een beeld van hemzelf dat het elke keer weer mis gaat.
Re: 11 jaar en omgang met spullen
Ja inderdaad. Als er iemand is die het hem kan uitleggen, zou dat kunnen helpen voor zijn zelfbeeld. Dat dit iets tijdelijke is vanwege stresshormonen, dat het niet zo is dat hij 'nu eenmaal onhandig is '.
Iets van ontspanningsoefeningen uit headspace of zo zou kunnen helpen, dat zijn visualisaties, of muziek, langzame bewegingen. Maar wel uitgelegd door iemand van wie hij zoiets wil aannemen.
Iets van ontspanningsoefeningen uit headspace of zo zou kunnen helpen, dat zijn visualisaties, of muziek, langzame bewegingen. Maar wel uitgelegd door iemand van wie hij zoiets wil aannemen.
Re: 11 jaar en omgang met spullen
Motorische onhandigheid komt wel vaak voor bij adhd. Maar je kunt daar dan vrij weinig aan doen.
Voor het kwijtraken van spullen kun je wel alles merken met naamstickertjes en hopen dat het op die manier in elk geval terug komt.
Het zou ook kunnen zijn dat je te lief bent. E-readers, laptops en mobiels kapot laten gaan en dat dan sneu vinden voor hem en meteen nieuwe geven, geeft niet de goede boodschap af. Mijn dochter heeft adhd en ik heb bij haar wel gemerkt dat duidelijke consequenties en grenzen soms wel helpen. Het gaat haar niet makkelijk af, maar dan kan ze ineens dingen wel als het gaat om dingen die belangrijk voor haar zijn. Ik vind het zelf moeilijk om zo’n moeder te zijn, mijn man is daar beter in, maar het werkt soms wel. Als het geld gewoon op is, dan komt er geen nieuwe.
Voor het kwijtraken van spullen kun je wel alles merken met naamstickertjes en hopen dat het op die manier in elk geval terug komt.
Het zou ook kunnen zijn dat je te lief bent. E-readers, laptops en mobiels kapot laten gaan en dat dan sneu vinden voor hem en meteen nieuwe geven, geeft niet de goede boodschap af. Mijn dochter heeft adhd en ik heb bij haar wel gemerkt dat duidelijke consequenties en grenzen soms wel helpen. Het gaat haar niet makkelijk af, maar dan kan ze ineens dingen wel als het gaat om dingen die belangrijk voor haar zijn. Ik vind het zelf moeilijk om zo’n moeder te zijn, mijn man is daar beter in, maar het werkt soms wel. Als het geld gewoon op is, dan komt er geen nieuwe.
Moeder van 2 meiden, de oudste op het VO, de jongste op de basisschool 1x versneld.
Re: 11 jaar en omgang met spullen
We kopen geen nieuwe dingen. Zo heeft hij nu geen ereader, want geen geld voor een nieuwe. We denken uiteraard wel mee over hoe we het op kunnen lossen. Voor de laptop gelukkig een servicecontract. Voor een telefoonverzekering gaat het te vaak mis. Hij had nu een oude reservetelefoon van een gezinslid geleend, maar die was binnen een dag kapot (gevallen en scherm volledig kapot).
We merken alles al, alleen had hij pas een voorwerp van een ander per ongeluk meegenomen en dat ook weer vervolgens kwijt geraakt...
Als hij oo school iets vergeet moet hij er van mij zelf achteraan gaan, maar dat vergeet hij dan op school weer. Daar word ik dan wel weer boos om, want hij is echt al heel veel spullen op school kwijtgeraakt.
We merken alles al, alleen had hij pas een voorwerp van een ander per ongeluk meegenomen en dat ook weer vervolgens kwijt geraakt...
Als hij oo school iets vergeet moet hij er van mij zelf achteraan gaan, maar dat vergeet hij dan op school weer. Daar word ik dan wel weer boos om, want hij is echt al heel veel spullen op school kwijtgeraakt.
Re: 11 jaar en omgang met spullen
Ik herken het van onze jongste, toen hij jonger was en op school slecht in zijn vel zat. Hij is altijd wel een beetje een warhoofd geweest, maar het vergeten en kwijtraken van dingen nam duidelijk toe naarmate hij meer stress ervaarde op en rondom school. Gymtassen, rekenmachine, boeken ...
Ondanks dat het stressgerelateerd leek te zijn, hadden wij wel een duidelijke afspraak met hem: je kunt één keer iets vergeten of kwijtraken, dan vervangen wij het. Bij een volgende keer betaal je zelf. Telefoon laten vallen en kapot? Ontzettend jammer en vervelend, maar dan mag je zelf een nieuwe kopen. Of ervoor sparen. Dat hebben we heel consequent volgehouden (en nee, dat voelde echt niet altijd leuk). Toen hij zich begon te realiseren wat sportschoenen, winterjassen etc. kosten, werd hij zich veel meer bewust van zijn spullen.
Maar eerlijk is eerlijk, het gaat pas écht goed sinds hij wat ouder is en gewoon lekker in zijn vel zit, geen stress meer heeft rondom school of opleiding, etc. We zien nu pas dat hij eigenlijk best heel gestructureerd kan zijn. Als de omstandigheden juist zijn.
Met alles wat jij over je jongste schrijft Karan, zou chronische stress zomaar eens een rol kunnen spelen. Maar ook dan denk ik dat je afspraken kunt maken met elkaar over controleren of je alles hebt, eventueel een checklijstje zodat je het zeker weet, etc.
Ondanks dat het stressgerelateerd leek te zijn, hadden wij wel een duidelijke afspraak met hem: je kunt één keer iets vergeten of kwijtraken, dan vervangen wij het. Bij een volgende keer betaal je zelf. Telefoon laten vallen en kapot? Ontzettend jammer en vervelend, maar dan mag je zelf een nieuwe kopen. Of ervoor sparen. Dat hebben we heel consequent volgehouden (en nee, dat voelde echt niet altijd leuk). Toen hij zich begon te realiseren wat sportschoenen, winterjassen etc. kosten, werd hij zich veel meer bewust van zijn spullen.
Maar eerlijk is eerlijk, het gaat pas écht goed sinds hij wat ouder is en gewoon lekker in zijn vel zit, geen stress meer heeft rondom school of opleiding, etc. We zien nu pas dat hij eigenlijk best heel gestructureerd kan zijn. Als de omstandigheden juist zijn.
Met alles wat jij over je jongste schrijft Karan, zou chronische stress zomaar eens een rol kunnen spelen. Maar ook dan denk ik dat je afspraken kunt maken met elkaar over controleren of je alles hebt, eventueel een checklijstje zodat je het zeker weet, etc.
Re: 11 jaar en omgang met spullen
En vanmorgen weer een telefoon kapot gegooid. Niet eens een van hemzelf, maar een geleende. Wisten we niet, dat hij er een van een ander geleend had...
Het begint nu toch wel echt problematisch te worden en ik heb geen idee wat we moeten doen. School ging met een half rooster redelijk, maar gisteren ontplofte hij weer omdat er na school (een klein beetje) huiswerk was. Ik ben ondertussen allang zo ver dat dat huiswerk van mij niet hoeft, alleen blijft hij er maar over door gaan hoe oneerlijk het is, dat hij niet wil, maar dat het moet e.d. Dat vind ik lastig, ik zou er totaal geen problemen mee hebben als hij dit jaar zou doubleren. Het hele gezin heeft er momenteel enorm last van. Ik loop ook zelf continu te de-escaleren. De weerstand tegen dingen, die moeten is zooo immens groot momenteel.
Helpt ook niet mee dat ik veel nachtdiensten werk en dat hij mij consequent 's ochtends wakker maakt, waardoor ik op mijn tenen loop qua slaaptekort. Ik leg dat uit, hij snapt het en heeft oprecht spijt, maar de volgende ochtend doet hij het weer.
Diagnostiek loopt nu eindelijk. Hoop dat we dan handvatten krijgen.
Ik zou zo graag eens willen dat hij gewoon eens iets deed, ook al heb je een keer geen zin. Maar dat is momenteel teveel gevraagd.
Sorry, voor deze lange post, maar ik merk dat ik er doorheen zit en geen flauw idee heb hoe het aan te pakken en of ik goed doe of juist exact het verkeerde.
Het begint nu toch wel echt problematisch te worden en ik heb geen idee wat we moeten doen. School ging met een half rooster redelijk, maar gisteren ontplofte hij weer omdat er na school (een klein beetje) huiswerk was. Ik ben ondertussen allang zo ver dat dat huiswerk van mij niet hoeft, alleen blijft hij er maar over door gaan hoe oneerlijk het is, dat hij niet wil, maar dat het moet e.d. Dat vind ik lastig, ik zou er totaal geen problemen mee hebben als hij dit jaar zou doubleren. Het hele gezin heeft er momenteel enorm last van. Ik loop ook zelf continu te de-escaleren. De weerstand tegen dingen, die moeten is zooo immens groot momenteel.
Helpt ook niet mee dat ik veel nachtdiensten werk en dat hij mij consequent 's ochtends wakker maakt, waardoor ik op mijn tenen loop qua slaaptekort. Ik leg dat uit, hij snapt het en heeft oprecht spijt, maar de volgende ochtend doet hij het weer.
Diagnostiek loopt nu eindelijk. Hoop dat we dan handvatten krijgen.
Ik zou zo graag eens willen dat hij gewoon eens iets deed, ook al heb je een keer geen zin. Maar dat is momenteel teveel gevraagd.
Sorry, voor deze lange post, maar ik merk dat ik er doorheen zit en geen flauw idee heb hoe het aan te pakken en of ik goed doe of juist exact het verkeerde.
Re: 11 jaar en omgang met spullen
Ik heb in ieder geval geregeld dat ik geen nacht- of avonddiensten meer loop de komende maanden. Ik werk heel graag in de nacht, maar ik ben als de dood dat ik grote fouten ga maken door slaapgebrek. Ik ben er eigenlijk heel verdrietig over, want ik ben er al vaker tegenaan gelopen dat werken conflicteert met onze jongste en ik dus weer maatregelen moet nemen (en ik werk al veel minder uren dan ik zou willen en kunnen).
Re: 11 jaar en omgang met spullen
Sterkte Karan.
Je doet je best. Je kunt het niet oplossen nu. Niemand kan dat even snel nu. Ooit wel, nu even niet.
Ik moet denken aan de mensen in de covid tijd, die tegen de golven gingen schreeuwen om hun frustratie eruit te gooien. Het hielp, ook al bleven de omstandigheden hetzelfde.
Sommige mensen gaan in de auto zitten schreeuwen, anderendansen op harde muziek, whatever works.
Is er iets dergelijks wat je met hem kunt doen?
Erkennen dat je het nu niet kunt fixen. Dat dit k***e voelt. Niet troosten maar emoties uiten, samen.
Je doet je best. Je kunt het niet oplossen nu. Niemand kan dat even snel nu. Ooit wel, nu even niet.
Ik moet denken aan de mensen in de covid tijd, die tegen de golven gingen schreeuwen om hun frustratie eruit te gooien. Het hielp, ook al bleven de omstandigheden hetzelfde.
Sommige mensen gaan in de auto zitten schreeuwen, anderendansen op harde muziek, whatever works.
Is er iets dergelijks wat je met hem kunt doen?
Erkennen dat je het nu niet kunt fixen. Dat dit k***e voelt. Niet troosten maar emoties uiten, samen.
Re: 11 jaar en omgang met spullen
Dank voor de reacties. Ik probeer regelmatig iets positiefs met hem te doen. Dat gaat ook meestal wel goed. Helaas ben ik er niet altijd of altijd beschikbaar, dat is voor mij ook niet (meer) haalbaar. Naar mijn gevoel vraagt onze jongste in zijn eentje meer energie dan de overige drie kinderen (die ook echt niet de makkelijkste zijn) bij elkaar. Voorheen was hij heel vrolijk en sprankelend/spontaan, dat maakte het makkelijker om met hem bezig te zijn. Nu vrijwel alles escaleert en hij veel boos is vind ik het lastiger.
Ik moet vertrouwen in hem hebben en in zijn volwassen worden houd ik mijzelf altijd maar voor (en vooral geen verwachtingen
). Sommige mensen kunnen hem enorm waarderen, maar ik weet ook dat er mensen en kinderen zijn die zich enorm aan hem ergeren en dat vind ik lastig als ouder (al van jongs af aan kwamen er jonge kinderen naar mij toe om wat beschaamd te zeggen dat ze mijn kind eigenlijk helemaal geen leuk kind vonden).
Ik moet vertrouwen in hem hebben en in zijn volwassen worden houd ik mijzelf altijd maar voor (en vooral geen verwachtingen
). Sommige mensen kunnen hem enorm waarderen, maar ik weet ook dat er mensen en kinderen zijn die zich enorm aan hem ergeren en dat vind ik lastig als ouder (al van jongs af aan kwamen er jonge kinderen naar mij toe om wat beschaamd te zeggen dat ze mijn kind eigenlijk helemaal geen leuk kind vonden).Re: 11 jaar en omgang met spullen
Ook hier geen magische oplossing. Het is gewoon waardeloos als je je kind zo ziet, hem eigenlijk niet meer herkent omdat hij zo anders is dan een paar jaar geleden, en zelf op je tenen loopt om het nog vol te houden. Het enige dat ik kan zeggen is, blijf geloven in je kind en blijf hem steunen, ook als je er eigenlijk even niet meer in gelooft. Er is licht aan de horizon, alleen is dat licht soms heel verweg als je nog middenin de situatie zit.
Voor wat het waard is: doubleren is niet altijd een oplossing. Want de frustraties en weerstand tegen school verminderen er doorgaans niet door. Het aanpakken van de kern (waar komt die weerstand vandaan? wat maakt dat hij zich gedraagt zoals hij zich gedraagt?) is zinvoller. Want van daaruit kun je weer verder. Dat is gemakkelijk gezegd natuurlijk, ik weet uit ervaring dat een situatie als deze op je hele gezin een uitwerking heeft, en dat het echt niet zo gemakkelijk is om een (beginnende) puber te helpen terwijl je nog meer kinderen hebt en zelf ook staande probeert te blijven. Veel sterkte Karan!
Voor wat het waard is: doubleren is niet altijd een oplossing. Want de frustraties en weerstand tegen school verminderen er doorgaans niet door. Het aanpakken van de kern (waar komt die weerstand vandaan? wat maakt dat hij zich gedraagt zoals hij zich gedraagt?) is zinvoller. Want van daaruit kun je weer verder. Dat is gemakkelijk gezegd natuurlijk, ik weet uit ervaring dat een situatie als deze op je hele gezin een uitwerking heeft, en dat het echt niet zo gemakkelijk is om een (beginnende) puber te helpen terwijl je nog meer kinderen hebt en zelf ook staande probeert te blijven. Veel sterkte Karan!
Re: 11 jaar en omgang met spullen
Helaas ook nu ook de (best prijzige) laptop gesneuveld. Is ook dusdanig gemolesteerd dat ik mijn afvraag of repareren nog zin heeft. Kind heeft nu dus geen laptop meer. Is lastig, want nodig op en voor school, maar dat is even niet mijn probleem.
Ik hoop echt dat hij dit onder controle krijgt. Kind is wel enorm opgeknapt van noodgedwongen geen schermen meer. Maar ja, dat is natuurlijk tijdelijk. Man en ik zijn aan het nadenken hoe we dit op termijn gaan reguleren, want kind kan er slecht mee omgaan. Als we thuis zijn hebben we er oog op, maar ja, hij is ook regelmatig thuis als wij er niet zijn (want ook al een beetje tricky is, want hij heeft momenteel wat pyromaanachtige trekjes.
Ik hoop echt dat hij dit onder controle krijgt. Kind is wel enorm opgeknapt van noodgedwongen geen schermen meer. Maar ja, dat is natuurlijk tijdelijk. Man en ik zijn aan het nadenken hoe we dit op termijn gaan reguleren, want kind kan er slecht mee omgaan. Als we thuis zijn hebben we er oog op, maar ja, hij is ook regelmatig thuis als wij er niet zijn (want ook al een beetje tricky is, want hij heeft momenteel wat pyromaanachtige trekjes.
Re: 11 jaar en omgang met spullen
Als ik het zo lees dan verwacht ik dat er meer aan de hand is dan alleen stress.
En zelfs als het alleen stress zou zijn zou ik toch echt hulp inroepen.
Dit gedrag is problematisch én de resultaten ervan en commentaren die hij er op krijgt doen zijn zelfvertrouwen ook geen goed.
Dan gaat het van kwaad tot erger.
Van een kind van 11 verwachten dat hij zijn gedrag onder controle krijgt is niet realistisch.
Daar is hulp bij nodig aangezien 'gewoon' opvoeden dit resultaat geeft.
En zelfs als het alleen stress zou zijn zou ik toch echt hulp inroepen.
Dit gedrag is problematisch én de resultaten ervan en commentaren die hij er op krijgt doen zijn zelfvertrouwen ook geen goed.
Dan gaat het van kwaad tot erger.
Van een kind van 11 verwachten dat hij zijn gedrag onder controle krijgt is niet realistisch.
Daar is hulp bij nodig aangezien 'gewoon' opvoeden dit resultaat geeft.
Re: 11 jaar en omgang met spullen
We hebben meer dan een half jaar geleden al hulp ingeroepen, maar het gaat allemaal zo tergend langzaam. Wachten op een beschikking van de gemeente, wachtlijsten, ziekte hulpverleners etc. Nu sinds deze zomer gestart met hulp, maar we zitten nog midden in een diagnostisch traject. Misschien moet ik meer geduld hebben, maar ik zou zo graag zien dat we structureel aan de gang gaan. En vooral tips hoe wij als ouders er mee om moeten gaan.
Helaas herken ik het van oudere kind. Dat ging ook zo moeizaam met de hulpverlening. En bij dat kind ging het nota bene om een hb-gespecialiseerde, goed bekend staande praktijk (waar ik niet tevreden over was, vandaar dat we het nu dichter bij huis hebben gezocht, zodat jongste er in elk geval zelfstandig heen kan).
Helaas herken ik het van oudere kind. Dat ging ook zo moeizaam met de hulpverlening. En bij dat kind ging het nota bene om een hb-gespecialiseerde, goed bekend staande praktijk (waar ik niet tevreden over was, vandaar dat we het nu dichter bij huis hebben gezocht, zodat jongste er in elk geval zelfstandig heen kan).
Laatst gewijzigd door Karan_1 op vr 04 okt , 2024 12:35 pm, 1 keer totaal gewijzigd.
Re: 11 jaar en omgang met spullen
En wat het is, geen idee. Jongste is altijd al een pittig, intensief kind geweest, maar door ons wel goed te handelen. Of het school is (problemen zijn er sinds start onderwijs VO), beginnende puberteit of toch een diagnose, die nu pas zichtbaar wordt, het zou allemaal kunnen en misschien speelt alles mee. Er lijkt uiteindelijk een beeld te ontstaan van een slim kind, dat enorm zwak is op executief gebied en op concentratie, het lastig heeft met sociale conventies, continu grenzen opzoekt en op sommige gebieden slecht leerbaar is.
Maar ook een enorm spontaan kind, dat heel sociaal, invoelend en meelevend kan zijn en een gevoel voor humor heeft. Sommigen lopen met hem weg en anderen kunnen niets met hem (vooral leeftijdsgenoten).
Enfin, zonder op de zaken vooruit te lopen eerst maar de resultaten van het diagnostisch traject afwachten.
Maar ook een enorm spontaan kind, dat heel sociaal, invoelend en meelevend kan zijn en een gevoel voor humor heeft. Sommigen lopen met hem weg en anderen kunnen niets met hem (vooral leeftijdsgenoten).
Enfin, zonder op de zaken vooruit te lopen eerst maar de resultaten van het diagnostisch traject afwachten.