Groep 7 en 8 2023/2024

[Vlinder42]

Hier is de vakantie alweer bijna voorbij. Bij ons gaat de jongste naar groep 8. Wie schrijft er mee?

[Ilumen]

Bij ons duurt de vakantie nog even, maar dochterlief gaat ook naar groep 8. Spannend jaar vind ik zelf.

[merriedroom]

De groepen waren niet heel druk afgelopen schooljaar. Is het een idee om een bovenbouwgroep te maken (6, 7 en 8) en een middenbouwgroep (3, 4 en 5) in het andere subforum? Heb je de bovenbouw weer bij elkaar.

[Shura]

Hier gaat onze meid ook naar groep acht. Een beetje met gemengde gevoelens: ze wil graag bij haar vrienden blijven, maar ze ziet er wel tegenop om daarna tussen al die grote kinderen te gaan zitten. We hebben dan ook serieus overwogen om haar nog een jaartje groep zeven te laten doen, maar cognitief gezien was dit gewoon niet haalbaar. Volgend schooljaar zal dus een spannend jaar zijn

[Peanutbutter]

Hier een dochter naar groep 7 komend schooljaar.
Helaas alweer de laatste dagen vrij. De schoolvakantie gaat mij veel te snel!

[Vlinder42]

Hier zijn ze deze week weer begonnen. De jongste in groep 8 zit niet echt lekker in haar vel. Ze vindt de juf een mopperkont en moet naast een jongen zitten helemaal achterin de klas. Op vakantie had ze allemaal vriendinnetjes, maar in de klas niet helaas. Dus komt ze weer alleen thuis en wil dan niks anders doen dan lezen of op de ipad/mobiel. Ik vind het zelf moeilijk om mee om te gaan. Als ik voorstel om samen iets te doen dan wil ze dat ook niet echt. Maar dit is niet echt goed voor haar humeur.

[Peanutbutter]

Wat jammer Vlinder, dat ze het niet echt naar haar zin heeft in de klas!
Ziet ze het zitten om bijv. op een (team)sport te gaan of op een andere club? Scouting? Muziekles/tekenles/oid bij een Volksuniversiteit? Om zo wat buiten de deur te doen en voor wat extra sociale contacten?

[Blokje]

Ik schrijf mee! Hebben een TOP schooljaar achter de rug voor onze oudste na járenlang struggelen (lees: vooral heel ongelukkig zijn) op het regulier onderwijs. Oudste is UHB getest en heeft afgelopen schooljaar voor het eerst in een voltijds HB groep gezeten (andere basisschool). Heb hem zo enorm zien opbloeien en hij heeft zoveel vrienden gemaakt. Fijne leerkrachten en vakdocenten gehad ook.

Kijk ook met volle teugen uit naar groep 7.

[Vlinder42]

Hoe zouden jullie omgaan met het volgende. Ons kind zit in groep 8 en heeft een klas overgeslagen. Het gaat prima, ze vindt alleen huiswerk maken een crime. Ze is nog een beetje jong op dat vlak, ze is net 10 geworden. Op deze school geven ze heel veel huiswerk in groep 8 (elke dag) en de juf is nogal van de discipline. Dus dat botst. Wij proberen ons kind te stimuleren door interesse en motivatie.

De juf heeft ons kind een preek gegeven en gedreigd met straf als ze haar huiswerk niet of niet goed maakt. Er zijn alleen geen concrete afspraken gemaakt in de zin van wat de regels dan zijn in de klas (bijv. 3x niet gemaakt = nablijven). Het komt achteraf dus vooral over als een preek die indruk moet maken en ervoor moet zorgen dat ze dit gaat doen uit angst voor een boze juf. De redenering is dat ze dit volgend jaar op het VO ook moet kunnen omdat ze anders zal blijven zitten en dus moet ze het nu ook al kunnen. Wij mogen haar niet helpen, want ze moet zelfstandig zijn volgens de juf.

Voor mij voelt dit niet goed. Onze oudste zit in de 2e van het VO en heeft geen klas overgeslagen, maar die was in de 1e een jonge leerling en er ook nog niet aan toe om huiswerk geheel zelfstandig te doen. We hebben haar geholpen en nu in de 2e is ze verder ontwikkeld en pakt het zelf meer op. Op die VO-school kunnen wij als ouders gewoon in een app zien wat het huiswerk is. Ik zie geen reden waarom onze jongste niet begeleiding zou mogen krijgen zolang dat nodig is en zich mag ontwikkelen zoals bij haar past.

Ik vind dat de juf voor onze jongste te streng is. Natuurlijk moet ze huiswerk maken. Maar het is niet haar schuld dat ze een klas heeft overgeslagen en dat ze jong is. Ik heb er moeite mee dat mijn kind steeds maar te horen krijgt: ALS je dan zo slim bent, DAN moet je dit en dat ook kunnen. De juf zei nog net niet dat ze moest blijven zitten omdat ze vast nog niet toe is aan het VO. Terwijl ons kind de dagen aftelt dat ze van de basisschool af is.

We hebben meerdere keren aangegeven dat we graag de positieve kanten wilden benadrukken, maar dat had geen enkel effect. Hoewel het waarschijnlijk vanuit de beste intenties was van de juf, is nu het tegengestelde bereikt van wat de bedoeling was. Dochter was zwaar gedemotiveerd, verdrietig en heeft geen vertrouwen in de juf. Terwijl wij graag zouden willen gaan voor een fijn laatste jaar op de basisschool.

[Ilumen]

Ik heb er moeite mee dat mijn kind steeds maar te horen krijgt: ALS je dan zo slim bent, DAN moet je dit en dat ook kunnen. De juf zei nog net niet dat ze moest blijven zitten omdat ze vast nog niet toe is aan het VO. Terwijl ons kind de dagen aftelt dat ze van de basisschool af is.

Dat klinkt als een juf die het niet snapt...

Op zich is het goed dat ze al huiswerk krijgen, dan kunnen ze er alvast mee om leren gaan. Maar idd, ze moeten het leren. Het ene kind kun je er vrijer in laten dan het andere. Ik zou jufs mening hierover in de prullenbak gooien en ritueel verbranden. Doe vooral waar jullie je fijn mee voelen. Help gewoon met structureren en plannen. Vraag wat er is, wanneer ze wat gaat doen, of ze het aangeeft in de agenda dat het af is, help als ze iets niet snapt, etc.

En wellicht met de IB-er van school erover praten? Die kan misschien de juf wat bijsturen...

[Faya]

Tjonge jonge, ze heeft toch ook nog dit hele jaar om toe te groeien naar het VO?

Sterkte met deze discussie. Accepteert je dochter wel jullie hulp, of wil ze het zelf ook alleen doen omdat de juf zegt dat het zo moet?

[Peanutbutter]

Ik zou thuis je kind begeleiden bij het huiswerk. Als jullie dat volhouden op VO ook het eerste jaar, net als jullie andere kind zoals je beschrijft, is er geen probleem lijkt me. Waarom zou je het als brugklasser zelfstandig moeten kunnen? Natuurlijk werk je toe naar zelfstandigheid maar ieder kind heeft een eigen tempo daarin.
Overigens begrijp ik wel dat het niet maken van huiswerk consequenties heeft. Het niet maken zou ik proberen te voorkomen. Huiswerk hoort er bij (helaas voor veel kids), maar het haar helemaal zelf laten uitzoeken zoals de juf wil als ik het goed begrijp, dat zou ik niet doen.

[loekie]

Wij mogen haar niet helpen, want ze moet zelfstandig zijn volgens de juf.

Wat bedoelt de juf hiermee? Bedoelt ze werkelijk dat je haar niet zou mogen herinneren aan het huiswerk en dat je niet samen een planning zou mogen maken? Of bedoelt ze dat je het niet samen gaat zitten maken en niet vraag voor vraag samen door gaat nemen?

[Baloo]

Wat een vervelende situatie. Onze jongste zit in 2 gym en die heeft ook nog geen totale zelfregie met huiswerk, dat hoeven ze echt niet vanaf dag een van de brugklas helemaal zelfstandig te beheersen hoor. Wat ik ook zag, is dat het huiswerk op de basisschool ´leeg´ huiswerk was. Jongste wilde dat ook niet maken, omdat het nergens over ging en ze geen doel zag. Het waren meer-van-hetzelfde invulbladen van iets wat je al kunt, dus wat is dan het (leer)doel? Als je het niet doet, dan heb je niks gemist en niks minder geleerd. Daar hebben mijn kinderen echt moeite mee. Op de middelbare zijn er nooit problemen geweest met 'iets doen wat je nou eenmaal moet doen' (= basisschool type huiswerk), dat snappen ze best en ze doen braaf hun huiswerk. Maar er zijn wel problemen met 'hoe overzie je een grotere berg werk en knip je het in behapbare brokken' (want dat deed juf op de basisschool), 'hoe pak ik dit specifieke type huiswerk aan (bv stampen vs begrijpen, oefenen, samenvatten, etc.)' (want daar leende het basisschool huiswerk zich niet voor), 'hoe blijf ik bij met de stof door te zorgen dat ik mijn huiswerk altijd maak en mezelf nakijk en leer van mijn fouten' (want zo snel ging dat op de basisschool echt niet dus bijblijven was niet nodig).

Terugkijkend vond ik dat de basisschool vooral probeerde een soort routine-verwachting te kweken (er is nou eenmaal huiswerk waar je elke dag mee bezig bent) zonder dat er aandacht was voor hoe je dat huiswerk dan aanpakt en waarom het belangrijk is (of onontbeerlijk) dat je het niet alleen maakt, maar er ook iets nieuws van leert. En ik denk ook dat het niet echt anders kan, omdat de hoeveelheid, complexiteit en verscheidenheid van het huiswerk op de basisschool zich daar ook niet goed voor leent. Vooral niet in groep 8, waar het tempo eerder omlaag gaat dan omhoog qua nieuwe stof. Het is een beetje alsof school wil dat je elke dag oefent met het vasthouden van een voetbal, want anders kun je straks niet jongleren. Maar je kunt pas leren jongleren als je moet gooien en vangen, en als je meerdere jongleerballen tegelijk in de lucht moet houden. En je snapt niet wat jongleren is en hoe lastig dat is, voordat je het echt gaat doen.

Waar zit het probleem van je dochter? In het principe van huiswerk maken en het maken van tijd daarvoor? Of vindt ze het werk zelf ook lastig en heeft ze daar hulp bij nodig? Als alleen het eerste het geval is dan zou ik met haar proberen af te spreken dat iedereen ook zijzelf het liefste van het gezeur van juf af is en dat dat het gemakkelijkste gaat door direct na school even een half uurtje te besteden aan die werkbladen zodat het van de baan is. Net zoals mensen niet voor hun hobby tandenpoetsen maar het toch elke dag even doen als gezonde routine. Als ze weet dat het niet meer is dan dat, is de druk er misschien een beetje af?

[Vlinder42]

Wij mogen haar niet helpen, want ze moet zelfstandig zijn volgens de juf.

Wat bedoelt de juf hiermee? Bedoelt ze werkelijk dat je haar niet zou mogen herinneren aan het huiswerk en dat je niet samen een planning zou mogen maken?

Dit. Het ging vooral over dingen zoals het opschrijven van het huiswerk, dus wat ze moet doen en wanneer.

Het huiswerk zelf is heel makkelijk, wat Baloo ook schrijft. Het is heel saai en er wordt nauwelijks naar gekeken door de juf. Het wordt ook niet echt besproken in de klas. Het voelt heel nutteloos aan. Het is grotendeels huiswerk om het huiswerk. Ons kind heeft hier grote weerstand tegen.

Sommige delen van het huiswerk zijn wel zinvol in de zin dat ze echt iets nieuws leert, bijv Engels of topo. Maar door de weerstand die het huiswerk oproept, komt ze daar niet aan toe, door alle emotie en gedoe wat er elke keer ontstaat.

Daarnaast besteden ze ook geen aandacht op school aan hoe je dingen moet leren, zoals bijv woordjes leren. Ons kind heeft gewoon geen idee hoe dat moet, want niet geleerd en nooit nodig gehad. Ik probeer haar dat wel te leren, maar dat gaat best moeilijk door alle weerstand die er al is plus het ongemak van dat ze niet weet hoe dit moet en faalangst.

Helaas heeft ze door een klas over te slaan en wat daaraan vooraf ging 1,5 jaar aan uitleg gemist, vooral van rekenen. Hoewel ze over het algemeen goede cijfers haalt voor rekenen, zitten er toch wel hiaten in de rekenstrategieën. Dit wordt wel door school geconcludeerd, maar niet aangepakt. Dat is ook een bron van onzekerheid voor ons kind. Maar dat wordt geheel bij haar neergelegd dat ze uitleg moet vragen, alleen dat doet ze dus niet.

Dit probeert ze allemaal te vermijden door het huiswerk gewoon niet op te schrijven of niet te vertellen dat er een toets is of haar map of haar agenda op school te laten liggen of kwijt te raken. En dat levert dus ook weer veel gedoe op, omdat we dan niet weten wat ze moet doen of de leerstof niet hebben.

[Hanneke]

Ik zou dit niet op z'n beloop laten. De juf heeft blijkbaar strakke ideeën, maar voor je dochter gaat dit niet werken zo. Zij moet inderdaad het hoe en waarom van huiswerk nog leren . Daar heeft ze een heel schooljaar voor, en aangezien er meer dan genoeg basisscholen zijn die nooit huiswerk geven is ook de brugklas nog een jaar om dit te leren.

Huiswerk dat zinloos is, en slechts opgegeven wordt "om aan huiswerk te wennen" is sws een heel erg slecht idee.

Ik zou een gesprekje met juf aanvragen, en vragen of je dochter inderdaad het huiswerkbeleid goed heeft begrepen. Als dat zo is, zou ik haar beweegredenen vragen waarom zij dit beleid hanteert.
En als laatste zou ik dan aangeven wat je dochter hierin nodig heeft.
Ze is jonger, er zijn hiaten , ze heeft dus wat extra aandacht nodig hiermee.

[loekie]

Het huiswerk zelf is heel makkelijk, wat Baloo ook schrijft.

Dat was een reden om bij mijn jongste in gesprek te gaan met de leerkracht. Mijn kind leerde namelijk vooral dat huiswerk nutteloos is en dat het zonde van de tijd is. Plannen was voor het leerwerk ook nauwelijks nodig, want als hij het 's ochtends om 8.05 uur even bekeek kwam hij met een 10 terug.
Deze argumenten hebben ertoe geleid dat zijn huiswerk werd aangepast: 1x per 2 weken ontleden (ipv elke week) en 1x per 2 weken verrijkingswerk (Cryptogrammen oplossen). Dat had een positief effect op de motivatie van jongste en op de noodzaak om te plannen.
Ik zou het gesprek aangaan met de leerkracht en daarbij niet de nadruk leggen op wat ze verkeerd doet, maar benadrukken hoe je samen een plan kan maken om je dochter de benodigde vaardigheden te leren. Wellicht helpt het als je zelf al een voorstel doet om te werken aan doelen:
doel 1: huiswerk in agenda schrijven (eerste weken helpt leerkracht, daarna doet kind het zelf en controleert leerkracht of het er goed in staat, na paar maanden afbouwen; verder vaardigheden leren om thuis te achterhalen wat je kunt doen als het toch niet duidelijk in agenda staat (klasgenootje bellen)
doel 2: benodigde spullen mee naar huis nemen en weer mee naar school (zowel thuis als op school reflectiemoment inbouwen voor kind vertrekt)
doel 3: plannen wanneer huiswerk wordt gemaakt.

[Vlinder42]

Bedankt voor het meedenken. Eerlijk gezegd weet ik het niet zo. Dochter heeft het beleid van de juf wel goed begrepen, want we zaten er zelf bij.

De punten die Loekie noemt zijn hele logische, die doen we ook wel zo. Alleen, het is weerstand, niet dat ze het niet kan (het opschrijven van het huiswerk). En helaas is het toch zo dat als het op het leren aan komt, er grote drama’s ontstaan. En dat is niet uit verveling, maar omdat ze het gewoon dan nog niet heeft geleerd en ook niet beheerst en daar niet mee om kan gaan. Van het saaie maakwerk heeft ze inmiddels wel door dat dat gewoon een kwestie is van even 5 minuutjes maken om van het gezeur af te zijn.

[Baloo]

omdat ze het gewoon dan nog niet heeft geleerd en ook niet beheerst en daar niet mee om kan gaan

dat is een veel interessantere constatering dan de hele huiswerk discussie. Geen idee of het lukt om daar in groep 8 al wat mee te doen, maar het was voor onze jongste echt cruciaal dat het muntje viel dat het er niet om gaat dat je alles weet en kunt, dat iets niet kunnen geen falen is, maar dat het erom gaat hoe je zelf stappen maakt als je het nog niet weet of kunt. Dat je niks leert als je alles al kan en er nooit wat fout gaat, en dat het echt nog niet zo makkelijk is om zelf actief regie te nemen over je leerproces (jezelf controleren, kijken of je begrijpt waarom het fout gaat, nog een keer proberen, leerkracht vragen, etc. etc.). Het is misschien wel goed dat ze hier nu in groep 8 tegenaanloopt, maar hoe je het aan kan pakken om de weerstand en frustratie om te zetten naar motivatie vind ik een lastige.

[Peanutbutter]

Samen hebben over fixed en growth mindset? Daar bestaan vast wel goede boeken en tips over ook, hoe je daar stappen in kan zetten.

[Vlinder42]

Het punt is dat ze deze dingen MOET leren van de juf, ze WIL dat zelf niet. Het leren zelf kost haar heel weinig moeite, als ze het doet is het zo gepiept. ALS dus, want ze doet dat niet en ziet er het nut niet van.

[Hanneke]

Herkenbaar.

Moet het van juf, of is het ook echt zinvol?
Wanneer het zinloos is, gaat het ook niet helpen om een goede leerhoiding te krijgen. Integendeel.

[Ilumen]

Wanneer het zinloos is, gaat het ook niet helpen om een goede leerhoiding te krijgen. Integendeel.

Idd. Huiswerk is niet alleen het huiswerk zelf. Het is het leren opschrijven in de agenda, leren in de agenda te kijken, plannen wanneer je het doet, bijhouden wat af is. Maar als je elke dag zinloos huiswerk krijgt, dan snap ik wel de weerstand wel.

Mijn dochter krijgt ook huiswerk in groep 8, maar dus minder vaak. Haar leerkrachten spelen met op welke dag ze het geven, welke dag het af moet zijn, hoeveel tijd ze hebben voordat het af moet zijn en de hoeveelheid werk. Maar het huiswerk zelf stelt meestal niet veel voor qua niveau of nieuwigheid.

Vlinder42, misschien dat de juf niet doorheeft dat het voor je dochter zinloos huiswerk is? Want voor andere kinderen is het misschien wel pittig...

[Vlinder42]

Nou, het is niet alleen maar zinloos. Vorig jaar wel, maar nu hebben ze ook bijv Engels toetsen waarvoor ze toch wel op zijn minst woordjes moet leren. Maar het is niet alleen met huiswerk zo, ook bijv bij een spreekbeurt en helaas ook bij activiteiten en sport buiten school. Waar ik echt mee worstel is dat ook bijv growie en fixie ervan uit gaan dat iemand uiteindelijk iets wil bereiken, maar als dat niet zo is, wat kun je dan zeggen tegen je kind? De dingen die mis gaan zijn blijkbaar voor haar niet erg genoeg om er anders mee om te gaan.

[Ilumen]

Nou, het is niet alleen maar zinloos. Vorig jaar wel, maar nu hebben ze ook bijv Engels toetsen waarvoor ze toch wel op zijn minst woordjes moet leren. Maar het is niet alleen met huiswerk zo, ook bijv bij een spreekbeurt en helaas ook bij activiteiten en sport buiten school. Waar ik echt mee worstel is dat ook bijv growie en fixie ervan uit gaan dat iemand uiteindelijk iets wil bereiken, maar als dat niet zo is, wat kun je dan zeggen tegen je kind? De dingen die mis gaan zijn blijkbaar voor haar niet erg genoeg om er anders mee om te gaan.

Mijn zoon is van een fixed mindset naar een growth mindset gegaan, wat heel fijn is. Maar, motivatie blijft zijn sleutel. Hij denkt nu wel "dat kan ik NOG niet", maar dat wordt gevolgd door de vraag "maar WAAROM zou ik dat doen?" Als daar geen goed antwoord op komt dan kun je het vergeten

Is er iets waar ze wel voor werkt? Wat ze zelf leuk vindt en moeite in steekt?

[Vlinder42]

"maar WAAROM zou ik dat doen?" Als daar geen goed antwoord op komt dan kun je het vergeten

Dit bedoel ik idd.

Waar ze wel gemotiveerd voor is weet ik niet. Het lijkt alsof ze nergens echt gemotiveerd voor is, maar ik weet niet of dat klopt. Het is ook moeilijk om daarover te praten met haar.

[Ilumen]

Waar ze wel gemotiveerd voor is weet ik niet. Het lijkt alsof ze nergens echt gemotiveerd voor is, maar ik weet niet of dat klopt. Het is ook moeilijk om daarover te praten met haar.

Lastig… klinkt erg als mijn zoon, daar kan ik meestal ook geen hoogte van krijgen

[Hanneke]

Was hier net zo. Met alle 3. En eigenlijk nog steeds.
Wanneer ze wel iets willen, dan gaan ze er ook voor.

Misschien dan op z'n beloop laten, en in ieder geval dit huiswerkstuk bij school laten.

[Eigenwijsneus]

Mijn zoon is ook moeilijk te motiveren. Toen de leerkracht aangaf dat huiswerk en taken plannen afmaken en inleveren vaardigheden zijn die ook op de middelbare school belangrijk zijn en dat hij nu daarmee moet laten zien dat hij dat aankan voor een "goed" (passend) advies, begon het iets meer te leven bij hem. Jarenlang op een school zitten waar het weer te makkelijk is lijk hem niks. Nu gebruiken de leerkracht en wij als ouders ook extra beloningen en hebben we zeer regelmatig contact hierover. Zoon krijgt ook weinig ruimte (meer). We kwamen erachter dat voor ons kind veel begrip betekent veel ruimte voor gedoe en dat we daar allemaal gefrustreerd en boos van worden. Dus nu zijn we streng.

[Hanneke]

Dat laatste is soms inderdaad een valkuil.

Begrip is heel belangrijk, maar wanneer het een vrijbrief wordt voor ontwijken gaat er iets niet goed.

[boom]

Mijn zoon zat over mijn schouder mee te lezen en zei dat boos worden alleen maar weerstand zal oproepen en niet helpt om de intrinsieke motivatie te vinden…

[Hanneke]

Mijn zoon zat over mijn schouder mee te lezen en zei dat boos worden alleen maar weerstand zal oproepen en niet helpt om de intrinsieke motivatie te vinden…

Ja, dat vond de juf van middelste ook altijd Tot ze door kreeg dat school en intrinsieke motivatie slecht samen gaan.
Soms moeten dingen zonder intrinsieke motivatie gebeuren.

[merriedroom]

Kaders stellen kan belangrijk zijn. Hoe meer ruimte dochter krijgt, hoe meer ze die gaat pakken. Motivatie komt ook door weten wat de bedoeling is, weten dat je het juiste doet.

[boom]

Toch even advocaat van de duivel spelen: waarom is naar school gaan “het juiste doen”? Dat is wat wij in de Westerse wereld hebben bedacht voor kinderen, dat dat het juiste is. Maar niet iedereen past door dat hoepeltje. Waarom willen we nou uit alle macht dat kind er toch doorheen duwen?

Intrinsieke motivatie bij mijn zoon kwam eventjes om de hoek kijken toen hij dat papiertje nodig had om zijn droom te realiseren… en was ook meteen weer weg toen hij droomde van een ander pad, waar dat papiertje niet voor nodig was.

Waarom is er niet meer vrijheid, je op je eigen tempo mogen ontwikkelen, hoe hard of hoe langzaam ook. Brengt dat de kinderen niet veel dichterbij zichzelf, dichterbij hun eigen waarde en het vinden van intrinsieke motivatie om te leren wat ze willen en waarvoor?

Maar nu raken we van het rechte pad af.

[Hanneke]

Nee hoor, interessante insteek.

Maar zou dat " je eigen pad volgen" niet vooral kunnen als daar ook een financiële basis voor is?
Maw: niet iedereen kan zich waarschijnlijk de luxe veroorloven buiten het gebaande pad te gaan?

[Paula]

Mijn zoon zat over mijn schouder mee te lezen en zei dat boos worden alleen maar weerstand zal oproepen en niet helpt om de intrinsieke motivatie te vinden…

Dat is ook mijn ervaring met jongste.

[boom]

Nee hoor, interessante insteek.

Maar zou dat " je eigen pad volgen" niet vooral kunnen als daar ook een financiële basis voor is?
Maw: niet iedereen kan zich waarschijnlijk de luxe veroorloven buiten het gebaande pad te gaan?

Ja en nee, denk ik. Er gaat nu enorm veel talent verloren omdat bijvoorbeeld voor het halen van een bepaald niveau middelbare schooldiploma alles gemiddeld een 5,5 moet zijn. Als je meer vrijheid krijgt om je talenten te ontdekken en te mogen ontwikkelen en niet iedereen met 0 talent voor taal een 4,5 hoeft te staan op Duits om over te gaan naar 3 vwo, kijk dan eens hoeveel jongeren met meer motivatie en dus inzet hun eigen weg zullen durven gaan! En dan mag dat echt op alle vlakken zijn, van het maken van meubels, tot IT’er, tot chef-kok, tot weet-ik-veel-wat. Als je ergens interesse in hebt of je bent ergens goed in en je mag dat talent ontwikkelen onder professionele begeleiding (en dat hoeft dus niet op school), kijk dan eens wat er groeit en bloeit!
Ik denk dat kinderen nu te weinig op hun talenten worden aangesproken en te veel op wat ze nog niet beheersen, waardoor ze allemaal voor die 5,5 gaan en dit in hun werkende leven voortzetten. Als jongeren gewend zijn te doen waar ze goed in zijn en waar ze waardering voor krijgen, zullen ze betere resultaten halen en dat zorgt er denk ik uiteindelijk voor dat ze beter betaald zullen worden voor het werk dat ze gaan doen.

Maar waar waren we ook alweer gebleven met groep zeven?

[boom]

Mijn zoon zat over mijn schouder mee te lezen en zei dat boos worden alleen maar weerstand zal oproepen en niet helpt om de intrinsieke motivatie te vinden…

Dat is ook mijn ervaring met jongste.

Dat zal mijn zoon vast leuk vinden om te lezen, Paula.

[Eigenwijsneus]

Mijn zoon zat over mijn schouder mee te lezen en zei dat boos worden alleen maar weerstand zal oproepen en niet helpt om de intrinsieke motivatie te vinden…

Ik vind het wel een interessante discussie maar ben wat verrast dat je leest dat wij boos worden en dat onze zoon daarom aan het werk gaat. Dat is zeker niet het geval. Boos worden om huiswerk helpt niets. Wat we merken is dat zoon zonder duidelijke kaders ruimte gaat pakken en dat dat bij hem frustratie en boosheid oplevert en dat dat bij ons als ouders ook veel energie kost, en soms ook boosheid oplevert. Ik vind een kind dat steeds boos is namelijk niet zo gezellig.
Ik streef ook geen intrinsieke motivatie na bij hem op dit moment voor huiswerk, maar schep kaders. Sommige dingen moeten nou eenmaal omdat dat afspraken zijn in bijvoorbeeldeen klas. En ik wil ook niet zeggen dat dit voor elk kind de oplossing is. Maar mijn kind wordt hier gelukkiger van dan hem vrij laten en hem zelf intrinsieke motivatie laten vinden. Die is er simpelweg niet voor rekenen en taal op dit moment.

[Hanneke]

Nee hoor, interessante insteek.

Maar zou dat " je eigen pad volgen" niet vooral kunnen als daar ook een financiële basis voor is?
Maw: niet iedereen kan zich waarschijnlijk de luxe veroorloven buiten het gebaande pad te gaan?

Ja en nee, denk ik. Er gaat nu enorm veel talent verloren omdat bijvoorbeeld voor het halen van een bepaald niveau middelbare schooldiploma alles gemiddeld een 5,5 moet zijn. Als je meer vrijheid krijgt om je talenten te ontdekken en te mogen ontwikkelen en niet iedereen met 0 talent voor taal een 4,5 hoeft te staan op Duits om over te gaan naar 3 vwo, kijk dan eens hoeveel jongeren met meer motivatie en dus inzet hun eigen weg zullen durven gaan! En dan mag dat echt op alle vlakken zijn, van het maken van meubels, tot IT’er, tot chef-kok, tot weet-ik-veel-wat. Als je ergens interesse in hebt of je bent ergens goed in en je mag dat talent ontwikkelen onder professionele begeleiding (en dat hoeft dus niet op school), kijk dan eens wat er groeit en bloeit!
Ik denk dat kinderen nu te weinig op hun talenten worden aangesproken en te veel op wat ze nog niet beheersen, waardoor ze allemaal voor die 5,5 gaan en dit in hun werkende leven voortzetten. Als jongeren gewend zijn te doen waar ze goed in zijn en waar ze waardering voor krijgen, zullen ze betere resultaten halen en dat zorgt er denk ik uiteindelijk voor dat ze beter betaald zullen worden voor het werk dat ze gaan doen.

Maar waar waren we ook alweer gebleven met groep zeven?

O, maar dat is ook absoluut waar!

Mijn kinderen raakten pas intrinsiek gemotiveerd voor iets toen ze halverwege of aan het eind van het VO zaten.
Boos worden was hier nooit aan de orde, maar wel aansturen en grenzen stellen.

[Hanneke]

Mijn zoon zat over mijn schouder mee te lezen en zei dat boos worden alleen maar weerstand zal oproepen en niet helpt om de intrinsieke motivatie te vinden…

Ik vind het wel een interessante discussie maar ben wat verrast dat je leest dat wij boos worden en dat onze zoon daarom aan het werk gaat. Dat is zeker niet het geval. Boos worden om huiswerk helpt niets. Wat we merken is dat zoon zonder duidelijke kaders ruimte gaat pakken en dat dat bij hem frustratie en boosheid oplevert en dat dat bij ons als ouders ook veel energie kost, en soms ook boosheid oplevert. Ik vind een kind dat steeds boos is namelijk niet zo gezellig.
Ik streef ook geen intrinsieke motivatie na bij hem op dit moment voor huiswerk, maar schep kaders. Sommige dingen moeten nou eenmaal omdat dat afspraken zijn in bijvoorbeeldeen klas. En ik wil ook niet zeggen dat dit voor elk kind de oplossing is. Maar mijn kind wordt hier gelukkiger van dan hem vrij laten en hem zelf intrinsieke motivatie laten vinden. Die is er simpelweg niet voor rekenen en taal op dit moment.

Herkenbaar.
Mijn kinderen waren nooit intrinsiek gemotiveerd voor schoolse zaken. Nou ja, middelste af en toe, en oudste toen hij van 2 havo naar 3 vwo wilde.

En ja, dat was misschien anders geweest als het Nederlandse onderwijssysteem anders in elkaar had gezeten. Maar dat is nu eenmaal niet zo.

Er gaat zeker talent verloren ( ogenschijnlijk), maar tegelijk heeft ook echt niet iedere ouder de ( financiële) mogelijkheden om hun kind dan maar buiten de gebaande paden te laten gaan.

[boom]

@Eigenwijsneus: dan hebben we wat je schreef over boos worden en streng zijn verkeerd begrepen!

@Hanneke: toevallig zaten we net met het hele gezin gezellig in de tuin te lunchen en kwam ter sprake dat een meisje van 18 na verschillende mbo-opleidingen te hebben geprobeerd, voor zichzelf is begonnen. Zij heeft nu een goedlopende nagelsalon, verdient haar eigen centen, echt !
Een studerend kind kost een ouder heel wat meer dan een ondernemend kind. En juist dat ondernemende wordt totaal niet gestimuleerd op scholen. Integendeel: gewoon doen wat er van je gevraagd wordt en zelf vooral niet te veel nadenken over het nut ervan, anders maak je het jezelf alleen maar moeilijk.

[Hanneke]

Klopt, die voorbeelden zijn er genoeg.

Maar niet iedereen kan ondernemer worden, of topsporter. De maatschappij draait vooral dankzij hele gemiddelde mensen, met hele gemiddelde banen.

En daarnaast heeft volgens mij echt niet iedereen de luxe om ( zijn kind) op zijn gemak uit te ( laten) zoeken wat het beste pad is.

[boom]

Klopt, die voorbeelden zijn er genoeg.

Maar niet iedereen kan ondernemer worden, of topsporter. De maatschappij draait vooral dankzij hele gemiddelde mensen, met hele gemiddelde banen.

En daarnaast heeft volgens mij echt niet iedereen de luxe om ( zijn kind) op zijn gemak uit te ( laten) zoeken wat het beste pad is.

Jammer genoeg niet inderdaad. Niet met dit huidige schoolsysteem. Zou zo mooi zijn als al die “gemiddelde mensen met die gemiddelde banen” meer op hun talenten zouden zijn aangesproken.
Maar ik zal nu weer even van mijn stokpaardje afstappen.

[Hanneke]

Klopt, die voorbeelden zijn er genoeg.

Maar niet iedereen kan ondernemer worden, of topsporter. De maatschappij draait vooral dankzij hele gemiddelde mensen, met hele gemiddelde banen.

En daarnaast heeft volgens mij echt niet iedereen de luxe om ( zijn kind) op zijn gemak uit te ( laten) zoeken wat het beste pad is.

Jammer genoeg niet inderdaad. Niet met dit huidige schoolsysteem. Zou zo mooi zijn als al die “gemiddelde mensen met die gemiddelde banen” meer op hun talenten zouden zijn aangesproken.
Maar ik zal nu weer even van mijn stokpaardje afstappen.

Iedereen het beste uit zichzelf halen, iedereen een winnaar
In de perfecte wereld doet iedereen inderdaad wat ie leuk vindt en waar ie goed in is, en verdient daar nog geld mee ook.

Dat heeft niet (alleen) met het schoolsysteem te maken. Dat heeft vooral te maken met geld. Met privilege.

[merriedroom]

Nou, als ik kijk hoeveel ruimte we hebben om onze eigen opleiding en baan te kiezen, hoe makkelijk het tegenwoordig is om zelfstandig te ondernemen, dan denk ik dat velen al doen wat ze zelf graag willen. Dat hoor ik ook heel veel mensen zeggen.

Je wordt geen bakker meer omdat je vader bakker was. Nu word je bakker omdat deeg je passie is. En het grootste bewijs voor mij is nog wel het aantal coaches en influencers die mij tonen dat echt alles kan.

En vergis je niet hoeveel mensen heel graag een normale baan willen bij een normale werkgever. De meesten houden echt van gewoon doen en een stuk zekerheid hebben.

[Hanneke]

Nou, als ik kijk hoeveel ruimte we hebben om onze eigen opleiding en baan te kiezen, hoe makkelijk het tegenwoordig is om zelfstandig te ondernemen, dan denk ik dat velen al doen wat ze zelf graag willen. Dat hoor ik ook heel veel mensen zeggen.

Je wordt geen bakker meer omdat je vader bakker was. Nu word je bakker omdat deeg je passie is. En het grootste bewijs voor mij is nog wel het aantal coaches en influencers die mij tonen dat echt alles kan.

En vergis je niet hoeveel mensen heel graag een normale baan willen bij een normale werkgever. De meesten houden echt van gewoon doen en een stuk zekerheid hebben.

Daar ben ik het wel mee eens. Met dat laatste sowieso! Hoeveel jongeren kampen niet met een dreigende burnout of zijn overspannen, omdat ze toch druk voelen om uit te blinken? Normaal en doorsnee lijken wel verboden woorden geworden ( gechargeerd nu)

Wanneer je kind buiten het schoolsysteem valt en je daarbinnen ook geen weg vindt om verder te komen, dan ga je door een bepaalde bril kijken.

Was dat ook niet een kanttekening die @paula plaatste? Velen van ons kwamen hier omdat ons kind moeite had met het schoolsysteem. Dat er ook hb ers zijn die een glanzende schoolcarrière ervaren zonder noemenswaardige hobbels vergeet je dan snel.

[Eigenwijsneus]

Wij naderen zo langzamerhand de periode waarin we naar middelbare scholen moet gaan kijken. Gelukkig hebben we ook een kind in groep 8 dus we kunnen dat wel makkelijk combineren en vooral voor de oudste kijken en hopen dat de jongste ook een idee op doet.
Ik vind school vaag doen over het mogelijke advies wat gericht kijken naar scholen voor hem moeilijker maakt. Moet ik nu naar een gymnasium kijken of juist een brede scholengemeenschap met ook VMBO? School kwam vorig jaar, toen wij aangaven hem nog jong te vinden om hier al over te moeten nadenken, met alternatieven voor zoon zoals naar een groep 9, een priveonderwijsinstelling of een school die zo ontzettend ver weg is dat we daar liever niet over willen nadenken.

Voor wat betreft de groep 9: heeft iemand hier ervaring mee? Het is hier allemaal nog heel erg nieuw en ik hoor wisselende dingen over bijvoorbeeld 10-14 scholen. Ik weet niet of mijn kind wel in het profiel van een dergelijke klas past.

[Paula]

Ik weet niet of mijn kind wel in het profiel van een dergelijke klas past.

Daar kom je denk ik alleen achter door in gesprek te gaan met de school die een dergelijke klas biedt. Breng goed in kaart wat je kind nodig heeft, waar de leerpunten liggen, hoeveel ruimte er is om daaraan te werken, en vraag goed uit over het aanbod (laat ze ook voorbeelden noemen, die maken vaak meer duidelijk dan 'ja natuurlijk kunnen wij dit'). Kijk samen of vraag en aanbod matchen. Eigenlijk is dit niet anders dan bij het zoeken naar een geschikte VO-school.

Het is al wel een tijd geleden (zoon is 23 nu) maar toen wij voor onze 9-jarige (en ten tijde van de zoektocht 8-jarige) een VO zochten, hebben we ook de mogelijkheid van een tussenjaar onderzocht. We zijn in gesprek gegaan met de school die dat jaar bood (in de eigen woonplaats; een tussenjaar voor kinderen die klaar waren met de basisschool maar nog niet toe waren aan de overstap naar het VO). Zij gaven toen zelf aan dat ze zoon misschien een half jaar zinvol bezig zouden kunnen houden, maar dat meer niet mogelijk was. Hun programma bood daar geen ruimte voor en ze hadden geen specifieke kennis van hb. Omdat dat het probleem zou verplaatsen van de basisschool naar de tussenschool, hebben we uiteindelijk toch gekozen voor het VO (met hb-afdeling in de onderbouw).

[merriedroom]

Met het ontvangen van de VO-gids van de ib’er is hier het jachtseizoen ook officieel geopend voor middelbare scholen. Ik heb al even rondgekeken en bij dochter gepeild, maar zij wil niet schuin oversteken naar een andere basisschool met evt. een groep 9. En een intermezzo op een middelbare of 10-14 is hier niet in de ruime omgeving. Het ligt ook aan het kind zelf of zoiets passend is, maar omdat zoiets hier niet is ga ik dat ook niet verder onderzoeken. Ik ga nu vooral af op wanneer ik de twinkel in dochters ogen ga zien.

[Eigenwijsneus]

De 10-14 school en de pre-gymnasiumklas zitten hier allebei ook bepaald niet in de buurt. Dus het moet wel heel erg veel extra bieden ten opzicht van de middelbare scholen hier in de buurt willen we dit serieus gaan overwegen. Maar door de afstand ken ik dus ook geen kinderen die op deze scholen zitten. Eigenlijk valt het dus al af, maar de basisschool kwam er mee als optie.

[Vlinder42]

Wij hebben hier geen groep 9 oid, maar ik denk ook niet dat het voor ons kind veel meerwaarde heeft. Ze telt de dagen af op de basisschool, zij wordt echt niet blij van nog een extra jaar op de basisschool.

[Paula]

@Merriedroom: Die twinkel in de ogen van je kind (of uit uitblijven ervan) is zeker een goede indicator! Wij bezochten met oudste een school waar man lief en ik een goed gevoel over hadden. Hb beleid, veel mogelijkheden buiten het reguliere curriculum. Dochter kwam na 15 minuten naar ons toe, helemaal wit, en wilde onmiddellijk naar huis want 'het voelt hier niet goed'. Op de school waar ze uiteindelijk zelf voor koos (ze had iets in de krant gelezen over hb onderwijs), zagen we die twinkel bij het kennismakingsgesprek wel verschijnen.

@Eigenwijsneus: 'Niet bepaald in de buurt' of echt niet te bereizen? Wij hebben ervaren dat afstand soms een groter struikelblok lijkt dan het in werkelijkheid is. Wij kozen er daarom voor om eerst een selectie te maken op basis van leer- en ontwikkelbehoeften van ons kind en (on)mogelijkheden van de school, en daarna pas te kijken naar praktische zaken zoals reisafstand of - tijd. Want voor praktische zaken zijn vaak ook praktische oplossingen te vinden. Voor een niet passend leerstofaanbod meestal niet. Als de afstand echt onoverbrugbaar is, wordt het natuurlijk wat anders.

@Vlinder: Bij ons richtte dat tussenjaar zich echt op het VO; leren omgaan met agenda, huiswerk, alvast proeven aan een paar vakken, werken aan planningsvaardigheden en studievaardigheden, eventuele hiaten bijspijkeren, ruimte voor en ondersteuning bij emotionele groei. Het was dus niet 'nog een basisschooljaar'. Maar jongste telde ook af op de basisschool, hij zag zo'n tussenjaar helemaal niet zitten want dan zou hij nog een jaar langer naar school moeten. Wij hebben de mogelijkheid destijds wel onderzocht maar uiteindelijk bleek het VO van zijn/onze keuze dus meer mogelijkheden en ruimte te bieden dan de school die het tussenjaar bood.

[boom]

En toch zegt zo’n open dag echt niet zo veel. Ik kwam als kind beteuterd terug van de open dag van een school waar ik uiteindelijk een geweldige tijd heb gehad. Had het aan mij gelegen, dan was ik voor die andere school gegaan met die supergave gymzaal. Net als zoonlief: die had wel die lichtjes in zijn ogen nadat we met hem een open dag bezochten van een school met sportklassen. Hij heeft het er helaas maar 1,5 jaar uitgehouden...
Kortom: een open dag is een momentopname en totaal niet representatief voor hoe een kind de schooltijd gaat beleven.
Succes met kiezen!

[Vlinder42]

@Vlinder: Bij ons richtte dat tussenjaar zich echt op het VO; leren omgaan met agenda, huiswerk, alvast proeven aan een paar vakken, werken aan planningsvaardigheden en studievaardigheden, eventuele hiaten bijspijkeren, ruimte voor en ondersteuning bij emotionele groei. Het was dus niet 'nog een basisschooljaar'. Maar jongste telde ook af op de basisschool, hij zag zo'n tussenjaar helemaal niet zitten want dan zou hij nog een jaar langer naar school moeten. Wij hebben de mogelijkheid destijds wel onderzocht maar uiteindelijk bleek het VO van zijn/onze keuze dus meer mogelijkheden en ruimte te bieden dan de school die het tussenjaar bood.

Dat zal allemaal, Paula. Heel goed bedoeld van de volwassenen, maar in de beleving van het kind (in elk geval ons kind) is het wel nog een extra jaar op de basisschool of in elk geval nog niet op de middelbare school.

[Eigenwijsneus]

@Vlinder: Bij ons richtte dat tussenjaar zich echt op het VO; leren omgaan met agenda, huiswerk, alvast proeven aan een paar vakken, werken aan planningsvaardigheden en studievaardigheden, eventuele hiaten bijspijkeren, ruimte voor en ondersteuning bij emotionele groei. Het was dus niet 'nog een basisschooljaar'. Maar jongste telde ook af op de basisschool, hij zag zo'n tussenjaar helemaal niet zitten want dan zou hij nog een jaar langer naar school moeten. Wij hebben de mogelijkheid destijds wel onderzocht maar uiteindelijk bleek het VO van zijn/onze keuze dus meer mogelijkheden en ruimte te bieden dan de school die het tussenjaar bood.

Dat zal allemaal, Paula. Heel goed bedoeld van de volwassenen, maar in de beleving van het kind is het wel nog een extra jaar op de basisschool of in elk geval nog niet op de middelbare school.

Bovenstaande bevestigt eigenlijk wel wat ik er bij dacht en dat de doelgroep anders is waar mijn kind behoefte aan heeft. Hij heeft geen hiaten voor zover we weten en hij kan uitstekend plannen en ook zijn studievaardigheden zijn op orde. Hij komt sociaal prima mee en dat was destijds ook de belangrijkste reden om hem te versnellen. Hij is alleen niet intrinsiek gemotiveerd voor schoolse zaken, maar een jaar extra basisschool en een focus op bovenstaande zaken lijkt me niks voor hem. Dan neig ik eerder naar de pre-gymnasium klas waar ze een jaar verdieping bieden.

[Eigenwijsneus]

En toch zegt zo’n open dag echt niet zo veel. Ik kwam als kind beteuterd terug van de open dag van een school waar ik uiteindelijk een geweldige tijd heb gehad. Had het aan mij gelegen, dan was ik voor die andere school gegaan met die supergave gymzaal. Net als zoonlief: die had wel die lichtjes in zijn ogen nadat we met hem een open dag bezochten van een school met sportklassen. Hij heeft het er helaas maar 1,5 jaar uitgehouden...
Kortom: een open dag is een momentopname en totaal niet representatief voor hoe een kind de schooltijd gaat beleven.
Succes met kiezen!

Dit vind ik herkenbaar bij de scholenzoektocht van oudste. De school waarvan wij als ouders denken dat die het best past vindt oudste "oud gebouw, rare kunst, een beetje saai". Oudste wil naar de prachtige school iets verderop met grote sportvelden, splinternieuwe gymzalen met klimwand en een enorme mediatheek. Oudste houdt helemaal niet van sporten... Wij zien de eerste keuze van oudste als een prima school en vinden het okay als dat de uiteindelijke school wordt, maar kijkend naar profiel en vooral populatie op de scholen denken we dat de eerstgenoemde school veel beter past. We houden de kinderen wel steeds voor dat een open dag en alle andere activiteiten reclame zijn, dat dingen mooier kunnen worden voorgesteld dan ze zijn en dat de werkelijkheid anders is. Dat de proefjes bij scheikunde niet elke les worden gedaan en dat je een varkenspoot slechts 1x in de 6 jaar die je doorbrengt op school gaat ontleden. Maar dat is lastig doorheen te prikken. We gaan het zien.

[Vlinder42]

Wij zijn bij een school geweest waar ze groep 9 hebben in een andere regio ivm mogelijke verhuizing, maar daar zit dat jaar gewoon bij de basisschool in het gebouw. Er werd ons gezegd dat je alleen wordt toegelaten als er met je kind iets aan de hand is dusdanig dat het niet op dat moment naar de middelbare school kan. Dat is bij ons kind niet het geval. Ik vond het eerlijk gezegd niet zo aantrekkelijk, hoewel ik een tussenjaar voor ons kind gezien haar leeftijd wel goed zou vinden. Maar de insteek op problemen en ‘snuffelen’, een jaar is lang. Dat boort hier in elk geval weinig motivatie aan. Wat heeft het kind om naar uit te kijken als het daarheen gaat?

En die open dagen, tja. Wij zijn ook naar diverse scholen geweest met allebei de kinderen. Het is fijn dat ze er diverse gezien hebben. Vooral als er een rondleiding was door kinderen die al op die school zitten, was dat wel informatief vonden wij.

[Ilumen]

Wij doen zelf de "voorselectie" voor de scholen, want we hebben hier 5 scholen in de stad met een VWO-vorm. Dan kan DL kijken bij de paar scholen die overblijven. DL heeft door dat bij een open dag o.i.d. alles extra mooi lijkt, maar ik ben benieuwd of ze er echt doorheen prikt tijdens zo'n open dag.

[Eigenwijsneus]

Wij doen zelf de "voorselectie" voor de scholen, want we hebben hier 5 scholen in de stad met een VWO-vorm. Dan kan DL kijken bij de paar scholen die overblijven. DL heeft door dat bij een open dag o.i.d. alles extra mooi lijkt, maar ik ben benieuwd of ze er echt doorheen prikt tijdens zo'n open dag.

Bij ons moeten ze 7 scholen opgeven voor de loting, dus dat is helaas geen optie. Ik had anders denk ik inderdaad alvast een selectie gemaakt obv afstand en profiel.

[Ilumen]

Bij ons moeten ze 7 scholen opgeven voor de loting, dus dat is helaas geen optie. Ik had anders denk ik inderdaad alvast een selectie gemaakt obv afstand en profiel.

Dat is wat anders... Dat lijkt me heel lastig

[Hanneke]

Wij zijn destijds bij scholen gaan kijken rond de tijd dat de meeste leerlingen naar huis gingen. Gewoon buiten dus.
( tja, wel bijzonder, een beetje posten bij een school) Dat gaf wel een heel goed beeld van de sfeer tussen leerlingen.
Die sfeer klopte vervolgens ook wel bij wat we op de open dag zagen.
Ik kijk en luister eigenlijk nooit naar de mooie verhalen , maar probeer vooral de sfeer te voelen.

Onze kinderen kozen alle drie voor dezelfde school vanwege het gevoel erbij.
Het enige dat achteraf een beetje tegenviel waren de beperkingen binnen de profielkeuze, en een gebrek aan / afwezigheid van keuzevakken. Daar had ik niet naar gevraagd of gekeken. De sfeer was in werkelijkheid net zo goed en veilig als we dachten.


Inmiddels wordt in onze regio voor sommige scholen ook geloot. Dat lijkt me echt heel vervelend.

[Vlinder42]

Helaas hier gister weer een heel drama over het leren van 1 bladzijde Engelse woordjes. Hoewel we daarover hier een tijdje terug interessante, meer algemene gedachtes hadden, mis ik toch duiding waarom dit haar zo emotioneel uit balans brengt. Dat talent alleen niet voldoende is, maar dat er soms ook inzet nodig is, dat heeft ze de afgelopen tijd wel gezien. Topo niet/half geleerd is 4,8, topo goed voorbereid is 10. En dat geldt ook voor spreekbeurten en andere vakken.

Maar toch gisteren weer urenlang gedoe. Het niet willen doen. Na 1 minuut vragen of ik haar wil overhoren, maar dat had geen enkele zin want ze had nog niets geleerd. Discussies aan proberen te gaan over alles, huilen, boos zijn, alles komt voorbij. Maar waarom? Als ze gewoon 10 minuutjes zou leren dan zou ze klaar zijn en zouden we iets gezelligs kunnen gaan doen. Ze kan snel leren, ik begrijp niet waarom ze liever deze ellende door gaat, dan gewoon het talent wat ze heeft te gebruiken.

Ik vind het als moeder moeilijk. Ze hoopt erop dat als ze maar moeilijk genoeg doet, dat ze het dan niet hoeft te doen, maar dat lijkt me niet goed. Aan de andere kant is het wel moeilijk om te zien dat m’n kind het emotioneel hier zo moeilijk mee heeft. Maar wat ik ook zeg en hoeveel begrip ik ook voor haar heb, dat komt niet aan. En doorzetten en dan een goed cijfer halen, helpt ook niet, ondanks dat het haar wel het inzicht geeft dat je inzetten een beter resultaat oplevert, waar ze dan ook wel blij mee is. De keer daarop dat ze iets moet leren, gaat het weer net zo moeilijk.

We hebben ook nog een keer een gesprek gehad met de juf. Dat liep best goed dacht ik, maar tegen ons kind werd toch weer de ‘dat kan je op de middelbare school ook niet zo doen’-preek afgestoken. Met als gevolg ‘De juf is dom.’ Zucht.

[Paula]

Helaas heb ik geen bruikbaar advies voor je Vlinder. Alleen herkenning. Wij hebben met jongste hetzelfde meegemaakt. Het verzet tegen huiswerk maken of leren voor een toets duurde vaak uren. Smoesjes, gillen, weglopen. Het daadwerkelijk maken of leren duurde 10 minuten tot maximaal een half uur. En elke dag was het verzet hetzelfde. Nog niet zozeer in groep 7/8, want daar kwam hij weg met onderweg naar school in de auto alles even overlezen. Maar in de brugklas lukte dat niet meer. De sfeer thuis werd er niet beter op, met de dagelijkse strijd.

Toen hij ouder was, kon hij deels uitleggen wat er met hem gebeurde toen hij jonger was. Hij verzette zich tegen het 'moeten'. Leren was leuk, nieuwe informatie opdoen ook, maar dan bij voorkeur op de momenten en de manier die híj koos. Niet omdat het moest van school. Daarnaast speelde zijn fixed mindset (ik wil het kunnen/weten, niet moeten oefenen) hem parten. En - maar dat is eigen vermoeden, gebaseerd op mijn eigen fixed mindset toen ik zelf nog op school zat - de gedachte dat als je niets doet, je bij falen kunt zeggen 'ja dat komt doordat ik er niets voor gedaan heb'. Dat is een stuk gemakkelijker te behappen dan wél werken/studeren en vervolgens misschien toch een laag cijfer halen. Want dát is falen.

Zijn verzet werd wel langzaam minder, aan het eind van de brugklas leek het kwartje te zijn gevallen.

[Axator]

Helaas hier gister weer een heel drama over het leren van 1 bladzijde Engelse woordjes. Hoewel we daarover hier een tijdje terug interessante, meer algemene gedachtes hadden, mis ik toch duiding waarom dit haar zo emotioneel uit balans brengt. Dat talent alleen niet voldoende is, maar dat er soms ook inzet nodig is, dat heeft ze de afgelopen tijd wel gezien. Topo niet/half geleerd is 4,8, topo goed voorbereid is 10. En dat geldt ook voor spreekbeurten en andere vakken.

Maar toch gisteren weer urenlang gedoe. Het niet willen doen. Na 1 minuut vragen of ik haar wil overhoren, maar dat had geen enkele zin want ze had nog niets geleerd. Discussies aan proberen te gaan over alles, huilen, boos zijn, alles komt voorbij. Maar waarom? Als ze gewoon 10 minuutjes zou leren dan zou ze klaar zijn en zouden we iets gezelligs kunnen gaan doen. Ze kan snel leren, ik begrijp niet waarom ze liever deze ellende door gaat, dan gewoon het talent wat ze heeft te gebruiken.

Ik vind het als moeder moeilijk. Ze hoopt erop dat als ze maar moeilijk genoeg doet, dat ze het dan niet hoeft te doen, maar dat lijkt me niet goed. Aan de andere kant is het wel moeilijk om te zien dat m’n kind het emotioneel hier zo moeilijk mee heeft. Maar wat ik ook zeg en hoeveel begrip ik ook voor haar heb, dat komt niet aan. En doorzetten en dan een goed cijfer halen, helpt ook niet, ondanks dat het haar wel het inzicht geeft dat je inzetten een beter resultaat oplevert, waar ze dan ook wel blij mee is. De keer daarop dat ze iets moet leren, gaat het weer net zo moeilijk.

We hebben ook nog een keer een gesprek gehad met de juf. Dat liep best goed dacht ik, maar tegen ons kind werd toch weer de ‘dat kan je op de middelbare school ook niet zo doen’-preek afgestoken. Met als gevolg ‘De juf is dom.’ Zucht.

Ow, dat is zo herkenbaar van groep 7/8 van D.. We hebben met de leerkracht kunnen afspreken dat als hij niet leert en een onvoldoende haalt, hij de consequentie maar moet zien: in de pauze leren en daarna opnieuw toets maken.
We hebben de verantwoordelijkheid bij hem gelegd. Als ouders wel af en toe herinneren, als leerkracht ook even het kind aankijken als ze de klas herinnert aan een toets de volgende dag. Maar verder was het zijn probleem.
(wat daar ook kon, omdat ze niet echt keken naar de cijfers, er hing verder niks vanaf qua schooladvies)

Hier heeft D van begin groep 7 tot midden groep 8 PMT gehad. Dat haalde ook wel de scherpe kantjes van de emoties af. Hij raakte niet meer in die overdreven boze reactie maar kon blijven nadenken. En dat in combi met die consequentie meemaken was genoeg om het af te zwakken. Het besef daalde in dat hij er gewoonweg niet omheen kon.

(nu in de 1e klas pakt hij zonder problemen zijn huiswerk op. Zelfs het "ceremonieel mopperen" is verkleind tot een paar seconden ipv minuten/uren.

[merriedroom]

Wat een mooi resultaat, Axator. Het is hier ook heel herkenbaar wat je schrijft, Vlinder. De angst, het blokkeren, de weerstand, 1001 smoezen, liegen zelfs. Al die uitvluchten kosten ook bakken met energie. Ik denk dat net als bij de zoon van Axator het al meer dan de helft scheelt als ze zo snel mogelijk door heeft dat ze er niet omheen kan.

[Vlinder42]

Bedankt voor jullie reacties. De herkenning is al heel fijn. Ik begrijp wel dat er geen toverstaf is, maar het is gewoon zo rot om elke keer mee te maken. Maar als ik jullie zo lees, is bij de meesten het uiteindelijk wel goed gekomen. Dat geeft me wel moed om er geduldig mee te zijn. Het kwartje zal wel vallen, het is meer de vraag wanneer.

[Paula]

Het vraagt denk ik wel om een lange adem ja. Al is het ene kind natuurlijk wat hardnekkiger dan het andere . Succes met diep ademhalen! (bij ons hielp humor nog wel eens).

[Eigenwijsneus]

Ik moest gisteren aan dit forum denken toen mijn zoon na 1 minuut "eindeloos lang" geleerd had aan zijn topotoets en nog steeds 3 dingen niet wist. Na veel drama met huilen en drammen mocht ik dan overhoren en binnen 5 minuten wist hij alles (hij wist voor de melt down alles behalve die 3 steden volgens hem, maar dat bleek nog wat optimitisch). Ik snap er ook niets van. Het kost hem geen enkele moeite en dan zo'n drama. De spelling is voor hem moeilijker, maar dat moet hij van mij en de leerrkacht toch doen om er nog iets van een uitdaging van te maken. Dat vindt hij dan "oneerlijk". Maar ik lees hier, en in het topic van vorig jaar, dat dit dus vrij normaal is.

[Vlinder42]

“Eindeloos lang” idd

[Paula]

Als ik terugdenk aan hoe ik zelf als kind/puber was: je inspannen en dan misschien geen 10 halen, voelde erger dan niets doen en een 6 halen want dan kon ik gewoon zeggen "ja ik had niet geleerd, anders was het wel beter geweest". Daarnaast heb ik oefenen/herhalen altijd gezien als een zwaktebod; het betekende immers dat je iets nog niet kon/wist en dát was erg! Het duurde tot m'n 45e eer ik écht ging beseffen hoe mijn gedachten en overtuigingen (fixed mindset) me altijd in de weg hebben gezeten. Wat dat betreft zijn kinderen een mooie spiegel ... toen jongste vastliep door zijn fixed mindset, ging ik ineens van alles bij mezelf herkennen.
Bij jongste kwam er ook bij dat hij spelenderwijs wilde leren. Op school moet je op bepaalde momenten bepaalde dingen doen/leren/oefenen en daar verzette hij zich tegen. Hij wilde zijn leerproces zelf bepalen en bij het woord 'moeten' gingen zijn hakken in het zand.

[Eigenwijsneus]

De angst om misschien geen 10 te halen zit diepgeworteld helaas, dus ik denk dat dit meespeelt bij mijn zoon. Ook vrees ik dat een deel gewoon luiheid is. Mijn oudere kind is veel makkelijker in het accepteren dat dingen nou eenmaal moeten. Daardoor zijn er ook veel minder drama's over huiswerk en kunnen we het snel afronden en iets leuks gaan doen. Met mijn oudste is het overhoren gezellig, met mijn jongste een strijd.

Ik keek gisteren de documentaire "de utopie van Sofie" (wat ik overigens een matige docu vond wegens het gebrek aan context, ik had geen idee waar ik naar keek). Hierin zag ik veel gedrag van deze kinderen terugkomen wat ik bij mijn eigen kinderen zie.
Het snel uit het veld geslagen zijn als iets niet lukt, maar niet naar aanwijzingen willen luisteren. Het uberhaupt niet kunnen starten van een opdracht, want de veronderstelling is dat het "niet goed genoeg zal zijn" ook al gaat het over een tekening. Het vermijden van het maken van huiswerk, of wel maken maar niet inleveren. Ik vind het alleen zo lastig te duiden of dit een probleem is wegens hun hoge intelligentie of dat dit gewone gedragingen zijn wat elk kind in meer of mindere mate heeft. Mijn kinderen zijn in hun gedrag minder "extreem" dan de kinderen in de docu en omdat er geen situatieschets was weet ik ook niet in hoeverre de kinderen gestimuleerd werden om iets te doen.

[merriedroom]

Zijn jullie al aan het oriënteren op een middelbare school? Hier is de overstap als het goed is nog een jaartje weg, maar de ib’er adviseerde om zeker al scholen te gaan bezoeken om wat meer beeld te krijgen en te oriënteren.

Ik had niet gedacht dat de keuze in deze omgeving zo reuze was (straal van <7 km). Gymnasium, Technasium, TTO, Plus-trajecten en zelfs een Montessori-VO. Categoraal Gym is wat verder weg. Hoe kiezen jullie een school? Waar let je op? En zijn er extra aandachtspunten als het kind nog 10 is?

[Eigenwijsneus]

Zijn jullie al aan het oriënteren op een middelbare school? Hier is de overstap als het goed is nog een jaartje weg, maar de ib’er adviseerde om zeker al scholen te gaan bezoeken om wat meer beeld te krijgen en te oriënteren.

Ik had niet gedacht dat de keuze in deze omgeving zo reuze was (straal van <7 km). Gymnasium, Technasium, TTO, Plus-trajecten en zelfs een Montessori-VO. Categoraal Gym is wat verder weg. Hoe kiezen jullie een school? Waar let je op? En zijn er extra aandachtspunten als het kind nog 10 is?

Wij gaan wel met zoon kijken bij scholen. Ik vind hem er nog helemaal niet aan toe en hij zichzelf eigenlijk ook niet. Mijn oudste zit nu in groep 8 dus we gaan sowieso naar open dagen van scholen, dus de jongste kan mee. Aangezien er geloot moet worden en zoon niet in aanmerking komt voor een MDO zal hij ook gewoon mee moeten loten dus een keuze is slechts een voorkeur voor een school en geen plaatsingsgarantie. Zoon heeft nu bedacht dat het 'zinloos' is om zich te verdiepen in scholen omdat hij ofwel naar de school van oudste gaat (indien die school een broertjes/zusjes regeling heeft en oudste moet nog ergens geplaatst worden) of naar de slecht aangeschreven scholengemeenschap met een net nieuw onderwijsconcept dat uit gaat van intrinsieke motivatie.. Hij heeft dus geen idee en wil er niet over nadenken. Ik vind het dus echt lastig om hem mee te nemen in dit proces waar hij helemaal niet aan toe is en weerstand voelt. Maar wellicht verandert dit in het komende jaar.

[Ilumen]

Zijn jullie al aan het oriënteren op een middelbare school? Hier is de overstap als het goed is nog een jaartje weg, maar de ib’er adviseerde om zeker al scholen te gaan bezoeken om wat meer beeld te krijgen en te oriënteren.

Ik had niet gedacht dat de keuze in deze omgeving zo reuze was (straal van <7 km). Gymnasium, Technasium, TTO, Plus-trajecten en zelfs een Montessori-VO. Categoraal Gym is wat verder weg. Hoe kiezen jullie een school? Waar let je op? En zijn er extra aandachtspunten als het kind nog 10 is?

Wij zijn in groep 7 naar de ouderavonden gegaan. We hadden daarna een idee van welke scholen (in onze ogen) geschikt zouden zijn. Toen specifiek gevraagd naar de mogelijkheden voor hb kinderen.
In groep 8 weer alles langsgegaan. Ons beeld werd bevestigd.

Maar wat het beste is.. dat hangt af van het kind en ook van de school. Je kent je kind het beste en krijgt bij zo’n voorlichting het idee of het wel/niet zou passen…

[Paula]

Wij deden in groep 6 een soort vooronderzoek (welke scholen zijn er in de regio? wel/niet ervaring met hb en jonge leerlingen? mogelijkheden om van het reguliere programma af te wijken?)
In groep 7 gingen we met de kinderen naar een aantal open dagen en maakten we een voorselectie.
In groep 8 nogmaals een paar open dagen bezocht en daarnaast gesprekken met de 3 scholen die door onze voorselectie heenkwamen.

We hadden ons eigen 'eisenpakket' en daarnaast hadden ook de kinderen hun eigen wensen en eisen. Die hebben we ook meegenomen. Gewapend met die punten hebben we gesprekken gevoerd met de 3 scholen die een echte optie leken. Dus los van de open dagen, die vooral alles laten zien wat mooi en fijn is.

Ergens op dit forum staat volgens mij nog een oud draadje met de vragen en criteria waar je op kunt letten bij het zoeken naar een passende VO school.

[Vlinder42]

Mijn dochter had er in groep 7 met 9 jaar ook niet zo’n belangstelling voor. We hebben in groep 7 een keer online gekeken op devogids.nl en hebben toen een selectie gemaakt. Die scholen hebben we met haar met de open dagen bezocht. Ze heeft zelf bepaald dat ze naar de school van de oudste wil. In groep 8 is ze tot nu toe zelf nog van 3 scholen naar de open lesmiddag gegaan, en ook met school heeft ze nog een paar scholen bezocht, maar het heeft aan de keuze zelf niets meer veranderd. Groep 8 is toch ook een jaar van afscheid nemen van de basisschool en bezig zijn met de overstap. Ik zie het meer in dat licht. Maar goed, bij ons hoef je niet te loten. Wij moesten bij de oudste 3 scholen opgeven en ze werd gewoon geplaatst bij keuze 1.

Wat ons kind wel heel leuk vond, was het pre-gymnasium. Dat is hier een lessenreeks bij het gymnasium voor kinderen van groep 8 met vwo-advies. Ze gaan dan op woensdagochtend daarheen ipv naar de basisschool. Onze dochter vond dit heel leuk, zo jammer dat het maar een paar maanden is. Vriendinnen gemaakt en het sleepte haar door de schoolweken op de basisschool heen. Wel op tijd opgeven, want het is zo vol.

Als die school met dat nieuwe onderwijsconcept de school is die ik denk dat je bedoelt, dan hoeft dat helemaal niet zo slecht te zijn. Een kennis van mij heeft een hb kind op die school en die is daar wel happy. Bij ons is er niet zo’n school en voor mijn kinderen zou daar denk ik te weinig structuur zijn.

[merriedroom]

De eerste scholen zijn bezocht tijdens een open dag. Het pakt heel goed uit. Dochter krijgt een goed gevoel bij ‘de middelbare school’ en ook in wat ze eigenlijk wil. Er is tegenwoordig zoveel keus: groepsonderwijs, klassikaal onderwijs, tto, gymnasium, technasium, plusroutes voor nóg vlottere leerlingen, extra vakken zoals Chinees of Spaans. Noem maar op.

Haar ogen glunderen, zoveel te ontdekken en te leren. Ze is totaal niet onder de indruk van de veel grotere leerlingen op de middelbare, sterker ze wordt daar juist enthousiast van. Lekker aanspraak op haar niveau. Als ik het haar zou vragen, dan begint ze morgen. Ze dacht even in een moment van miscommunicatie dat ze komend schooljaar al de overstap mocht maken. We gaan dan zeker inzetten op pretrajecten voor groep 8’ers. So far so good.

[Blokje]

Zijn jullie al aan het oriënteren op een middelbare school? Hier is de overstap als het goed is nog een jaartje weg, maar de ib’er adviseerde om zeker al scholen te gaan bezoeken om wat meer beeld te krijgen en te oriënteren.

Ik had niet gedacht dat de keuze in deze omgeving zo reuze was (straal van <7 km). Gymnasium, Technasium, TTO, Plus-trajecten en zelfs een Montessori-VO. Categoraal Gym is wat verder weg. Hoe kiezen jullie een school? Waar let je op? En zijn er extra aandachtspunten als het kind nog 10 is?

Hier starten binnenkort ook de open dagen. We kijken in eerste instantie naar twee (vwo) scholen die op fietsafstand te doen zijn. Categoraal gymnasium zit er niet. Nergens in de wijde omtrek trouwens. Er is een school met Agora-onderwijs maar daar zou hij dan de trein voor moeten nemen. Het expertise-centrum waar zoon is getest is heel erg enthousiast over deze onderwijsvorm, maar mij spreekt het niet aan. Zoon is van het type: als ik niks hóef te doen, zal ik het ook niet doen. Krijgt hij een opdracht en moet hij iets laten zien: dan laat hij het zien.

Ik vind het zeer complex. Zoon komt uit zichzelf namelijk vaak totaal niet geïnteresseerd of leergierig over, maar haalt altijd wel top-resultaten. Wat ik hier lees (en van sommige andere ouders hoor) dat kinderen glunderen bij het idee veel te mogen gaan leren; nieuwe talen, mythologie, science etc: zoon komt bij voorbaat al verveeld over met een houding van: moet dat.
Zelfs het naar school fietsen zou hij laten afhangen van: dat wat niet teveel moeite kost.

Ik vind het dus heel moeilijk. Moet ook loslaten dat wat ik zelf wel gewild zou hebben als kind, want zoon is echt compleet een ander type persoonlijkheid.

Omdat hij in een voltijds hb-klas zit vermoed ik dat een groot aantal leerlingen een vwo-advies krijgt (uitzonderingen daargelaten) en dat hij wel gevoelig is voor waar de anderen naartoe zullen gaan. Ook dat is voor mij iets om los te laten. Ben benieuwd...

[Ilumen]

Hier starten binnenkort ook de open dagen. We kijken in eerste instantie naar twee (vwo) scholen die op fietsafstand te doen zijn. Categoraal gymnasium zit er niet. Nergens in de wijde omtrek trouwens. Er is een school met Agora-onderwijs maar daar zou hij dan de trein voor moeten nemen. Het expertise-centrum waar zoon is getest is heel erg enthousiast over deze onderwijsvorm, maar mij spreekt het niet aan. Zoon is van het type: als ik niks hóef te doen, zal ik het ook niet doen. Krijgt hij een opdracht en moet hij iets laten zien: dan laat hij het zien.

Ik vind het zeer complex. Zoon komt uit zichzelf namelijk vaak totaal niet geïnteresseerd of leergierig over, maar haalt altijd wel top-resultaten. Wat ik hier lees (en van sommige andere ouders hoor) dat kinderen glunderen bij het idee veel te mogen gaan leren; nieuwe talen, mythologie, science etc: zoon komt bij voorbaat al verveeld over met een houding van: moet dat.
Zelfs het naar school fietsen zou hij laten afhangen van: dat wat niet teveel moeite kost.

Ik vind het dus heel moeilijk. Moet ook loslaten dat wat ik zelf wel gewild zou hebben als kind, want zoon is echt compleet een ander type persoonlijkheid.

Omdat hij in een voltijds hb-klas zit vermoed ik dat een groot aantal leerlingen een vwo-advies krijgt (uitzonderingen daargelaten) en dat hij wel gevoelig is voor waar de anderen naartoe zullen gaan. Ook dat is voor mij iets om los te laten. Ben benieuwd...

Ik vind het ook best spannend. DL is 99.99% zeker waar ze naar toe wilt, we hebben alleen nog de open dag van die school te gaan. Ze was meteen gecharmeerd van het onderwijsconcept en daarna van het gebouw en de sfeer.

Ze is ook totaal niet gevoelig waar anderen naartoe gaan. Haar vriendin op school heeft een andere voorkeur, de kinderen waarmee ze klikt bij de externe plusklas ook. Dat vindt ze jammer, maar geen probleem. Haar keuze staat...

[Blokje]

Ik vind het ook best spannend. DL is 99.99% zeker waar ze naar toe wilt, we hebben alleen nog de open dag van die school te gaan. Ze was meteen gecharmeerd van het onderwijsconcept en daarna van het gebouw en de sfeer.

Ze is ook totaal niet gevoelig waar anderen naartoe gaan. Haar vriendin op school heeft een andere voorkeur, de kinderen waarmee ze klikt bij de externe plusklas ook. Dat vindt ze jammer, maar geen probleem. Haar keuze staat...

Dat is wel fijn. Zoon is daar dus wel enigszins gevoelig voor. Maar hij heeft sinds de schoolwissel vorig jaar nu eindelijk vrienden en het gevoel aansluiting te hebben bij leeftijdsgenoten, dus ik begrijp het wel. En wil dan dus niet teveel sturen naar "mijn" voorkeur, want als hij dan het eerste jaar weer geen vrienden zou maken dan vrees ik dat hij in gemoedstoestand weer een enorme dip gaat krijgen. Kan ik het schoolaanbod nog zo geweldig vinden, hij zal er zes jaar moeten doorbrengen.

Eerst maar eens open dagen afwachten, misschien komen we onverwachts nog wel op dezelfde voorkeur uit

Wel wil ik dat hij niveau gaat volgen dat de leerkracht adviseert en al zes jaar uit de cito-scores blijkt. Daar doe ik eigenlijk geen water bij de wijn als zou blijken dat alle vrienden een ander niveau moeten gaan doen. Maar ook dat vind ik wel moeilijk hoor, voelt toch of ik hem mogelijk iets ga ontnemen...

[Eigenwijsneus]

Mijn dochter had er in groep 7 met 9 jaar ook niet zo’n belangstelling voor. We hebben in groep 7 een keer online gekeken op devogids.nl en hebben toen een selectie gemaakt. Die scholen hebben we met haar met de open dagen bezocht. Ze heeft zelf bepaald dat ze naar de school van de oudste wil. In groep 8 is ze tot nu toe zelf nog van 3 scholen naar de open lesmiddag gegaan, en ook met school heeft ze nog een paar scholen bezocht, maar het heeft aan de keuze zelf niets meer veranderd. Groep 8 is toch ook een jaar van afscheid nemen van de basisschool en bezig zijn met de overstap. Ik zie het meer in dat licht. Maar goed, bij ons hoef je niet te loten. Wij moesten bij de oudste 3 scholen opgeven en ze werd gewoon geplaatst bij keuze 1.

Wat ons kind wel heel leuk vond, was het pre-gymnasium. Dat is hier een lessenreeks bij het gymnasium voor kinderen van groep 8 met vwo-advies. Ze gaan dan op woensdagochtend daarheen ipv naar de basisschool. Onze dochter vond dit heel leuk, zo jammer dat het maar een paar maanden is. Vriendinnen gemaakt en het sleepte haar door de schoolweken op de basisschool heen. Wel op tijd opgeven, want het is zo vol.

Als die school met dat nieuwe onderwijsconcept de school is die ik denk dat je bedoelt, dan hoeft dat helemaal niet zo slecht te zijn. Een kennis van mij heeft een hb kind op die school en die is daar wel happy. Bij ons is er niet zo’n school en voor mijn kinderen zou daar denk ik te weinig structuur zijn.

Het ging hier over een school die al jaren bestaat maar nu wegens een dalend leerlingenaantal over is gegaan naar Dalton-onderwijs. De uitvoering daarvan is, van wat ik hoor, matig. Agora-onderwijs of Kunskapsskolan lijkt me ook totaal ongeschikt overigens voor mijn kind, maar is hier ook niet in de buurt dus hoeven we niet over na te denken.
Pre-gymnasium klinkt erg leuk, maar ook dat wordt hier niet aangeboden helaas.

[Vlinder42]

Wat kun je als ouder doen als je hb kind op school niets doet, thuis ook geen huiswerk wil doen en vervolgens een onvoldoende haalt en daar niet mee om kan gaan? Het is iedereens schuld, het is een oud boekje, iedereen had een slecht cijfer etc volgens haar, wij zijn stom, de juf is stom, maar het komt gewoon doordat ze niet heeft opgelet in de klas en niet geleerd heeft, of geprobeerd heeft om weken werk in 1 uurtje bij te werken. Ze heeft een hekel aan de juf. Wat wij of de juf ook zeggen, niets helpt tot nu toe. Haar conclusie is ‘O, ik word gedwongen’. Ja, in de kern is dat zo, door de leerplicht word je gedwongen. Je kunt er boos en met weerstand doorheen gaan, of het gewoon doen en tijd overhouden voor leukere dingen. Zij kiest voor het 1e. Ik vind het zo moeilijk. Ik begrijp gewoon niet waarom ze hiervoor kiest.

[Paula]

Wat kun je als ouder doen als je hb kind op school niets doet, thuis ook geen huiswerk wil doen en vervolgens een onvoldoende haalt en daar niet mee om kan gaan? Het is iedereens schuld, het is een oud boekje, iedereen had een slecht cijfer etc volgens haar, wij zijn stom, de juf is stom, maar het komt gewoon doordat ze niet heeft opgelet in de klas en niet geleerd heeft, of geprobeerd heeft om weken werk in 1 uurtje bij te werken. Ze heeft een hekel aan de juf. Wat wij of de juf ook zeggen, niets helpt tot nu toe. Haar conclusie is ‘O, ik word gedwongen’. Ja, in de kern is dat zo, door de leerplicht word je gedwongen. Je kunt er boos en met weerstand doorheen gaan, of het gewoon doen en tijd overhouden voor leukere dingen. Zij kiest voor het 1e. Ik vind het zo moeilijk. Ik begrijp gewoon niet waarom ze hiervoor kiest.

Hoe zit het met haar mindset? Is ze faalangstig? Soms is het 'gemakkelijker' om in verzet te gaan en niets te doen (want dan weet je voor jezelf waarom je die onvoldoende hebt gehaald) dan je inspannen en het risico lopen dat het niet helemaal goed gaat. Want dat is 'falen'
Lang geleden is dit hoe ik er zelf op school in stond. Niets doen was beter dan je inspannen en misschien geen topprestatie neerzetten - al moet ik wel zeggen dat dit pas op het VO aan de orde was, nog niet op de basisschool want daar ging alles min of vanzelf.

[Eigenwijsneus]

Wat kun je als ouder doen als je hb kind op school niets doet, thuis ook geen huiswerk wil doen en vervolgens een onvoldoende haalt en daar niet mee om kan gaan? Het is iedereens schuld, het is een oud boekje, iedereen had een slecht cijfer etc volgens haar, wij zijn stom, de juf is stom, maar het komt gewoon doordat ze niet heeft opgelet in de klas en niet geleerd heeft, of geprobeerd heeft om weken werk in 1 uurtje bij te werken. Ze heeft een hekel aan de juf. Wat wij of de juf ook zeggen, niets helpt tot nu toe. Haar conclusie is ‘O, ik word gedwongen’. Ja, in de kern is dat zo, door de leerplicht word je gedwongen. Je kunt er boos en met weerstand doorheen gaan, of het gewoon doen en tijd overhouden voor leukere dingen. Zij kiest voor het 1e. Ik vind het zo moeilijk. Ik begrijp gewoon niet waarom ze hiervoor kiest.

In het begin van dit schooljaar speelde dit al toch? Toen las ik veel begrip van jullie kant voor haar positie. Dat het huiswerk ook niet zinvol (inhoudelijk uitdagend) was en dat je dacht dat ze deze vaardigheden ook op de middelbare school zou op doen? Wat is er veranderd, of denk je eigenlijk nog hetzelfde? Want als jouw gevoel is dat het ook weinig zinvol is zal zij dat waarschijnlijk aanvoelen. Dan wordt het moeilijk haar te motiveren. Wat maakt dat je nu wél vindt dat zij dat huiswerk moet doen? En wat heb jij er voor over om haar zover te krijgen? Ik zou dat eerst voor jezelf uitzoeken en dan in overleg met de leerkracht. Ik bedoel dit niet als kritiek overigens, er valt een hoop te zeggen over de zin en onzin van huiswerk, maar als je er zelf niet achter staat is het lastiger om je kind te overtuigen.

[Vlinder42]

Ja, het speelde eerder ook en nu nog steeds dus. Het is niet zo dat ik huiswerk niet zinvol vindt. ZIJ vindt het niet zinvol, maar dat is het wel want ze weet niet alles. Engelse woordjes komen niet vanzelf in je hoofd. Ze heeft wel faalangst en wat Paula schrijft herken ik ook, maar daarmee heb je het nog niet getackled. Tenminste bij onze dochter niet.

[Axator]

Als het huiswerk is op niveau/nodig: We hebben hier destijds met de plusklasjuf, schooljuf en ouders een front gevormd. Want hij wist altijd wel iemand te vinden die hem bij strijd wel een aai over zijn bol gaf en hij wegkwam met geen huiswerk maken. Of hij vertelde de ene juf het ene en de andere iets anders, waardoor hij niks hoefde te doen.

Dat front werd: hier is je werk dat weet iedereen, en als je het niet maakt, dan heeft dat consequenties. Heb je je huiswerk van Chinees niet gemaakt, dan maak je dit bij de plusklas in de pauze als de rest buiten speelt. Als je je schoolwerk niet maakt, maak je dat onder de vrije leestijd. En voor ons was het zijn pianoles die hij dan desnoods moest oefenen(minimaal 5 minuten) tijdens zijn gametijd als hij het daarvoor nog niet gedaan had.

Soms stak hij wel moeite in zijn werk, maar was er gewoon weinig resultaat omdat het moeilijk was, dan berichtte ik de juf dat de tijd er wel in gegaan was. Dan hielp die juf hem gewoon onder de reguliere tijd vooruit.

Dat heeft niet eens lang geduurd. Want al snel bleek de consequentie nogal irritant en het werk eigenlijk niet zo'n drama. Die faalangst was er ook wel, maar niks maken is ook falen, maar dat kregen we op een andere manier er niet in. Nu was het een kwestie van ervaren wat er gebeurd als je gewoon je best doet.. Juf vreet je heus niet op, mits je je best maar doet.

Wel had hij in die periode ook PMT voor zijn emotieregulatie.

[Paula]

Ze heeft wel faalangst en wat Paula schrijft herken ik ook, maar daarmee heb je het nog niet getackled. Tenminste bij onze dochter niet.

Klopt, ik heb ook geen kant-en-klaar oplossing, die is bij elk kind anders. Wat Axator schrijft, probeerden wij ook bij jongste. Het hielp nauwelijks, zijn weerstand voor school werd er eigenlijk alleen groter door. En juist omdat hij met zoveel weerzin naar school ging en het zo moeilijk had, wilde niemand hem straffen door hem in de pauze of na school door te laten werken. Wat bij jongste wél werkte, is dat de juf van de externe plusklas zeer streng was. Je spullen niet bij je of niks gedaan aan je thuisopdrachten? Dan hoef je de volgende keer niet te komen. Dat lijkt heel hard, maar toen hij één keer bij de ingang weer naar huis gestuurd werd, heeft dat zo'n impact op hem gehad dat het nooit meer gebeurde.
En wat betreft het huiswerk van school: tsja, als je zonder inspanning een 9 of 10 kunt halen door het 's morgens op weg naar school even in de auto door te lezen (was bij ons het geval), wat is dan het nut van dat huiswerk? Als je steeds oefeningen moet maken die je al doorziet of kent, wat is dan het nut?
Natuurlijk, zonder woordjes leren is het lastig om een taal te leren. Legt iemand haar uit waaróm je die woordjes leert? Hebben jullie gekeken of je het op een andere manier kunt aanbieden dan stomweg die rijtjes met woordjes? (een spelletje ervan maken of een wedstrijdje - jongste was gevoelig voor competitie - hielp hier nog wel eens).

Ik zou graag een mooie oplossing bieden, maar die hebben wij nooit gevonden. Tot halverwege 3 VO bleef jongste weigeren zich in te spannen. Deels vanuit een fixed mindset, deels omdat hij zijn intrinsieke motivatie om te leren geheel kwijt was. Pas toen die terug was (ergens in zijn 3e studiejaar) was hij weer bereid om te oefenen, fouten te maken en inspanning te leveren.
Het boek 'bright minds, poor grades' hielp mij toen een beetje, maar daarin las ik ook dingen waar ik me helemaal niet in kon vinden, dus ik ben er nooit serieus mee aan de slag gegaan.

[Axator]

Kinderen verschillen inderdaad. Die van mij was gewoon niet meer naar de plusklas gegaan. Dan maar niet. Dan ging hij wel in de gewone klas zitten lezen..

Het is echt een kunst om de handleiding te vinden

(en de mijne heeft juist een hekel aan competitie)

[Hanneke]

Wat kun je als ouder doen als je hb kind op school niets doet, thuis ook geen huiswerk wil doen en vervolgens een onvoldoende haalt en daar niet mee om kan gaan? Het is iedereens schuld, het is een oud boekje, iedereen had een slecht cijfer etc volgens haar, wij zijn stom, de juf is stom, maar het komt gewoon doordat ze niet heeft opgelet in de klas en niet geleerd heeft, of geprobeerd heeft om weken werk in 1 uurtje bij te werken. Ze heeft een hekel aan de juf. Wat wij of de juf ook zeggen, niets helpt tot nu toe. Haar conclusie is ‘O, ik word gedwongen’. Ja, in de kern is dat zo, door de leerplicht word je gedwongen. Je kunt er boos en met weerstand doorheen gaan, of het gewoon doen en tijd overhouden voor leukere dingen. Zij kiest voor het 1e. Ik vind het zo moeilijk. Ik begrijp gewoon niet waarom ze hiervoor kiest.

Ik denk niet dat ze hier bewust voor kiest. Ze weet gewoon niet hoe het anders moet.

[Blokje]

Wat kun je als ouder doen als je hb kind op school niets doet, thuis ook geen huiswerk wil doen en vervolgens een onvoldoende haalt en daar niet mee om kan gaan? Het is iedereens schuld, het is een oud boekje, iedereen had een slecht cijfer etc volgens haar, wij zijn stom, de juf is stom, maar het komt gewoon doordat ze niet heeft opgelet in de klas en niet geleerd heeft, of geprobeerd heeft om weken werk in 1 uurtje bij te werken. Ze heeft een hekel aan de juf. Wat wij of de juf ook zeggen, niets helpt tot nu toe. Haar conclusie is ‘O, ik word gedwongen’. Ja, in de kern is dat zo, door de leerplicht word je gedwongen. Je kunt er boos en met weerstand doorheen gaan, of het gewoon doen en tijd overhouden voor leukere dingen. Zij kiest voor het 1e. Ik vind het zo moeilijk. Ik begrijp gewoon niet waarom ze hiervoor kiest.

Ik denk niet dat ze hier bewust voor kiest. Ze weet gewoon niet hoe het anders moet.

Ik denk het ook. Ze is er heel lang mee weggekomen, omdat het waarschijnlijk lange tijd ook wel goed ging om met minimale inzit een goed resultaat te halen. Bij mijn zoon vrees ik dit moment ook nog steeds. En die volgt nb voltijds HB-onderwijs maar ik zie hem - thuis althans - nauwelijks íets doen voor school en heeft vervolgens toch weer een 9 of 10 gehaald. Dingen die gewoon stamp-werk zijn krijgt hij uiteraard ook, maar dan kijkt hij 5 minuten op een blaadje en heeft dan weer een tien op de toets.
Zaken die meer werk vergen zoals een werkstuk of presentatie kosten wel meer tijd, maar ook dat wordt minimaal gedaan en een zes wordt dan geaccepteerd. En ik wil niet de push-ouder zijn voor wie het beter moet of een hoger cijfer moet zijn, maar het komt op mij allemaal heel lamlendig over. Ook proberen te stimuleren die energie en overgebleven tijd in iets als sport, muziekinstrument, toneel etc et gaan steken stuiten op veel weerstand. "Ik ga dat niet doen alleen maar omdat jij dat wil" krijg ik dan te horen. Toen hij kleiner was wel geprobeerd maar dat werkte inderdaad echt niet. Het leverde zó zichtbaar zo weinig plezier op dat ik zelf ook vond dat hij er beter mee kon stoppen. Maar vind het wel jammer van de potentie die er in zit.

[boom]

Ik moet hierbij denken aan mijn vader, die ons altijd vroeg als we hem de spelregels uitlegden van een nieuw spelletje: "Wat is het doel van het spel?".
Mijn vader is zonder twijfel hb, heeft zich met veel jaren vertraging door school en studie heen geworsteld, omdat hij zich altijd afvroeg wat het doel van het spel was. Het werd hem nooit uitgelegd en het werd mijn zoon ook niet uitgelegd, toen hij ernaar vroeg. Sterker nog, de vraag: "Wat is het nut van het vak Nederlands?", werd hem duidelijk niet in dank afgenomen. De relatie met de docent stond meteen op scherp, terwijl het een hele oprechte vraag was.

Het bijzondere aan mijn vader en mijn zoon is, is dat ze mede hierdoor een hele lastige schoolcarrière hebben gehad, maar dat ze in hun hobby's heel erg ambitieus zijn en excelleren. Dan gaat het oefenen blijkbaar opeens vanzelf. Het kán dus wel. Als de interne motivatie er maar is. En die moet een kind zelf vinden, die kun je niet afdwingen.

[merriedroom]

“Wat is het doel?” is toch wel een hele mooie en essentiële vraag. Het zorgt voor de kapstok om alles wat verder uitgelegd wordt aan op te hangen. Dat heb ik met een nieuw spel ook. Door het doel te kennen, snap je beter waarvoor de regels zijn en je weet waar je naartoe aan het werken bent.

Dochter heeft hier ook die zoektocht naar motivatie. Waarom moet alles? Wat wil ik eigenlijk? Eigenlijk helemaal niets. 2 hobby’s om naartoe te gaan is zat, hele dagen in pyjama heerlijk, op school is aanwezigheid het maximaal haalbare. Tenzij de les leuk is, dan heeft ze haar werk zelfs dubbel af in zeer korte tijd en blijft er ineens tijd over…

[Blokje]

Ik herken het ook, van mijn kinderen dan wel te verstaan. Totaal niet bij mijzelf. Het doel van een spelletje? Plezier hebben met elkaar. Het doel van een feestje? Gezellig onder vrienden of familie zijn. Het doel van muziek of kunst, je laten ontroeren. Het doel van een boswandeling, genieten van het buiten-zijn, je zintuigen de natuur laten opsnuiven.

Maar zij zijn ook heel erg op "het nut" gericht. En zien van niets het nut in. Of ervaren de dingen op een compleet andere manier. Wat wellicht inherent is aan het hb-zijn... maar waar zij dit benoemen als míjn grote manco, tekortkomen en gebrek aan het hebben van een gave, zie ik het in zekere zin ook juist helemaal niet als alléén maar een voorrecht. Al ben ik voor henzelf blij dat ze er in elk geval niet onder lijken te lijden.

[Paula]

Het bijzondere aan mijn vader en mijn zoon is, is dat ze mede hierdoor een hele lastige schoolcarrière hebben gehad, maar dat ze in hun hobby's heel erg ambitieus zijn en excelleren. Dan gaat het oefenen blijkbaar opeens vanzelf. Het kán dus wel. Als de interne motivatie er maar is. En die moet een kind zelf vinden, die kun je niet afdwingen.

Heel herkenbaar Boom! Mijn vader was ook zo, en onze zoon ook. De motivatie en ambitie van zoon zie ik terug in zijn sport, in de dingen die hem echt interesseren, en waar hij het nut van inziet. Dan zie ik ineens ook een perfectionisme om de hoek komen kijken waar ze op school nooit iets van gezien hebben. Als een docent hem het nut van een vak of oefening niet kon uitleggen, verloor die docent zijn geloofwaardigheid en spande zoon zich niet meer in voor dat vak. Hij mikte dan op een 5,5 om het vak te kunnen halen. Alleen wanneer hij echt gemotiveerd was, zagen we hoge cijfers.
Gelukkig is dit na de puberteit beter geworden, hij is dit patroon zelf gaan herkennen en ging zich ook realiseren dat je daarmee soms behoorlijk je eigen glazen kunt ingooien. Maar dat heeft dus wel geduurd tot ergens in zijn 3e studiejaar.

Zoon geeft training aan jeugd en senioren in zijn sport (hi hi, ik krijg training van mijn eigen kind want ik beoefen dezelfde sport, zij het op een veel lager niveau). En hij legt dus áltijd uit wat het nut en doel is van een bepaalde oefening. Dat ervaar ik als een verademing na de trainers die we in het verleden hadden.

[Hanneke]

Maar herkennen jullie dit ook niet bij jezelf?

Ik zal mijn kostbare tijd ook niet snel " verdoen" met dingen waar ik het nut niet van zie.
Op school had ik dat ook.
En bij mijn kinderen zie ik het net zo.

Uiteindelijk staat dat ook los van of iets saai is.

Wanneer een voldoende voor een saai, voor jouw vervolgstappen nutteloos schoolvak nodig is om een diploma te krijgen, dan ga je dus voor die 5 1/2.
Want het nut is dan dat het nu eenmaal nodig is voor dat diploma.

Voor de dochter van Vlinder is het nodig voor een passend schooladvies ( waarschijnlijk). (Hoewel dat natuurlijk een misvatting is).
Zij heeft nog niet geleerd of in de praktijk kunnen brengen hoe je iets moet aanpakken dat niet meteen komt aanwaaien. En zij worstelt nog met de negatieve gevoelens die dat oproept. En dat omgaan met die gevoelens, of de erkenning daarvan, is net weer iets anders dan geen moeite willen doen voor nutteloze dingen.

[merriedroom]

Interessante vraag, Hanneke. Ik ben misschien zo’n gelukkige die nagenoeg alles heel erg interessant vind en daardoor intrinsiek gemotiveerd was voor elk schoolvak (talen wel wat minder). Dat raakt ook het punt waar het volgens mij om draait: motivatie. Iedereen vindt de motivatie ergens anders en dat is meestal ook nog per situatie verschillend.

Je doet het om een beloning te krijgen of straf te ontlopen (een onvoldoende valt er ook onder).
Je doet het om goed over te komen of niet uit de groep te vallen.
Je doet het om beter te worden of om niet onderaan te eindigen.
Je doet het om eigen doelen te behalen of om niet met lege handen achter te blijven.
Je doet het omdat het je voldoening geeft.

De voorbeelden hierboven lopen van extern gemotiveerd naar intern gemotiveerd tot intrinsiek gemotiveerd (de laatste). Hoe meer intern, hoe sterker/stabieler de motivatie is.

Voor mijn dochter is het ook zoeken naar wat haar motiveert. De standaard motivatieprikkels in de klas werken voor haar onvoldoende. Ze haalt al goede resultaten zonder iets te doen, ze voelt zich al naast de groep staan, ze is al veruit de beste van de klas… waarom leren? Ik ben op zoek gegaan naar het doel voor haar. Wat wil ze bereiken? Welk doel dient dit oefenen en is dat ook haar doel? En je blijft hopen dat het lesaanbod uiteindelijk zelf ook voldoening geeft, maar dat kun je niet beïnvloeden.

[Hanneke]

Ik denk dat het voor kinderen met een (heel) hoog iq erg lastig is om intrinsieke motivatie voor schoolse zaken te vinden. Het meeste " weten" ze immers gewoon al?
Althans, dat was bij mij wel zo, en bij onze kinderen ook.

Middelste verveelt zich op de uni momenteel ook heel erg. Haar motivatie is de verwachting dat het volgend jaar dan echt uitdagend wordt. En anders wacht ze op de minor. Maar zij is nu oud genoeg om dat te kunnen overzien. Niet ieder basisschoolkind kan dat al.

Ik vind heel veel dingen razend interessant, maar meestal niet de dingen die doorsnee zijn. Omdat dat niet nieuw is. En niet uitdagend genoeg.

Eigenlijk leerde ik pas leren toen ik samen met mijn man een bedrijf begon.

En toen ontdekte ik ook dat zelfs inspanning "omdat het nu eenmaal nodig is, niet omdat het interessant is" , uiteindelijk ook voldoening kan geven.

[Vlinder42]

Ik begrijp de overwegingen, maar alles overziende denk ik dat het bij ons kind toch anders ligt. Ons kind heeft groep 6 (en een deel van groep 5) overgeslagen en was daarvoor ook al de jongste van de klas.

In groep 7 had ze een leerkracht die nog wel wat begrip voor haar had, maar nu heeft ze er een, die het allemaal maar onzin vindt en de hele tijd benadrukt dat ze jonger is dan de rest en wat ze allemaal fout doet. Dat is heel demotiverend.

De overstap van groep 5 naar 7 is door school niet begeleid. Dat is best wel vervelend, want in groep 6 leer je best veel belangrijke dingen. Breuken bijvoorbeeld. Bepaalde spellingscategorieën. Omgaan met een agenda. School heeft daar niets aan gedaan. Ze heeft 1,5 jaar aan uitleg niet gehad en dat is niet ‘gerepareerd’.

Vervolgens hebben ze het kind verantwoordelijk gemaakt voor het omgaan met de hiaten door te zeggen ‘Als je het niet snapt, moet je het vragen, hoor!’ Maarja, het kind weet niet wat ze wel en niet heeft gehad of gehad had moeten hebben, en voelt zich onzeker, want ze was altijd veruit de beste, maar nu zijn er toch dingen die ze soms niet weet. Niet omdat ze te dom is, maar omdat ze die uitleg nooit heeft gehad. Of omdat sommige dingen zoals bij rekenen op een bepaalde manier moeten die ze niet heeft aangeleerd gekregen. Conclusie van het kind is Zie je wel, ik ben dom. Ze vindt de juf onaardig en zit in een klas vol halve pubers die 2 jaar ouder zijn dan zij. Ze durft niks te vragen, niet aan klasgenoten en niet aan de juf. En daarover krijgt ze dan weer negatieve feedback van de juf dat ze niet zelfstandig genoeg is volgens haar.

Bij het gesprek over het schooladvies kwam er ook weer een preek over het huiswerk, terwijl bij de oudste (op een andere school) het gesprek over het schooladvies juist een vrolijk gesprek was, waar de juf aangaf wat haar goede competenties waren, hoe trots ze op haar waren en dat de docenten veel vertrouwen in haar hadden. Dat had ik de jongste ook gegund en dat was ook terecht geweest, want er zijn veel positieve dingen te vertellen over haar.

In groep 5 hebben ze haar een half jaar geen les gegeven en haar alleen met levelwerkboekjes in de klas laten zitten. Dit werd individueel leerarrangement genoemd, maar ze werd helemaal niet begeleid. Dit heeft bij ons kind een diepe aversie opgewekt tegen levelwerk, waar ze nog steeds niet overheen is. Ze gaat naar de interne plusklas, maar die gaat heel vaak niet door vanwege personeelstekort. Het schoolwerk is dus enerzijds te makkelijk, maar ze heeft ook hiaten en dat maakt heel onzeker.

En ook bij andere activiteiten zoals de musical, open podium, de voorleeswedstrijd, klusjes etc heeft ons kind heeft het gevoel dat ze bij deze juf bij alles aan het kortste eind trekt. De oudste kreeg in groep 8 vaak klusjes die maakte dat ze zich speciaal voelde, maar de jongste krijgt niets wat haar een beetje optilt. Dat is heel jammer, want ze was altijd heel enthousiast om mee te doen met dingen op school, maar dat is ook helemaal weg.

Ze gaat 1x per week naar een externe plusklas. Dat sleept haar er doorheen.

[Ilumen]

Dat klinkt alsof school het niet goed aanpakt maar de schuld op het kind schuift Heel vervelend. Is er een beter vooruitzicht voor groep 8? En is er contact met de ib-er?

Wij hadden op onze vorige school dat er door de leerkrachten nooit positief werd gesproken over mijn zoon. Er was altijd wat mis met hem en het lag nooit aan hen. Op de huidige school zijn ze wel positief over hem. Er zijn wel dingen, maar dat wordt als “aandachtspunt” gebracht ipv probleem.

Geen oplossing voor jouw situatie, maar als beeld dat het per school erg kan verschillen…

[Vlinder42]

Ze zit al in groep 8. We strepen de dagen af.

Ik weet dat het per school erg kan verschillen. De oudste zat door omstandigheden op een andere school en daar ging het heel anders. Daar waren ook wel dingetjes, overal is wel wat, maar niet dit. Het ligt deels ook maar net aan de leerkracht die er is, de ene heeft wel wat kennis van en begrip voor hb, de ander niet. De ene klikt wel met je kind, de ander niet. Maar het is wel een naar afscheid van de basisschool zo. Heel jammer.

[Hanneke]

Maar dan weet je dus toch eigenlijk wel wat de oorzaak is van haar houding?

[Blokje]

Ik denk dat het voor kinderen met een (heel) hoog iq erg lastig is om intrinsieke motivatie voor schoolse zaken te vinden. Het meeste " weten" ze immers gewoon al?
Althans, dat was bij mij wel zo, en bij onze kinderen ook.

Middelste verveelt zich op de uni momenteel ook heel erg. Haar motivatie is de verwachting dat het volgend jaar dan echt uitdagend wordt. En anders wacht ze op de minor. Maar zij is nu oud genoeg om dat te kunnen overzien. Niet ieder basisschoolkind kan dat al.

Ik vind heel veel dingen razend interessant, maar meestal niet de dingen die doorsnee zijn. Omdat dat niet nieuw is. En niet uitdagend genoeg.

Eigenlijk leerde ik pas leren toen ik samen met mijn man een bedrijf begon.

En toen ontdekte ik ook dat zelfs inspanning "omdat het nu eenmaal nodig is, niet omdat het interessant is" , uiteindelijk ook voldoening kan geven.

Als het echt gaat over puur schoolse zaken, veel herhaling bevat (van dingen die kind idd al weet of beheerst) dan snap ik inderdaad wel dat daar een gebrek aan intrinsieke motivatie bij kan komen kijken. Maar wat mij dan verbaast (en ik moet zeggen: soms ook frustreert of ergert...) is dat deze lijn zich op alle fronten doortrekt. Dat het zinloos is eindeloos sommen te blijven herhalen die je allang snapt en saai vindt: snap ik.

Maar weet je álles over gesteenten? Vogels? Een bepaalde stad of land waar je bent geweest of naartoe gaat? Architectuur? Er zijn instrumenten waar je op kunt leren spelen, er zijn sporten die je kunt leren beheersen, tekenen, schilderen, recepten om uit te proberen, scheikundige proefjes om zelf te doen, er is natuur om te ontdekken, ook dichtbij huis. En allemaal niet eens omdat je het moet leren kennen, beheersen of perfectioneren, maar ook omdat het ontspanning kan bieden, of creativiteit.
Lezen kunnen ze uiteraard, Maar het lezen van een verhaal wordt al gauw afgedaan als saai. Het kijken naar een film "duurt te lang".

Heeft dit nu te maken met het nooit hebben "leren leren"? Het is op zovéél fronten zo anders, de hele manier van ervaren. Alles wordt ervaren als traag, saai, kost teveel tijd, gaat te langzaam... En ik vind het (evenals school trouwens) lastig hoe daarin te begeleiden. Een gerecht bereiden daar gaat nou eenmaal tijd in zitten. Een taal vloeiend(er) leren spreken ook. Een boswandeling van 10 kilometer loopt geen mens in 5 minuten.

[Hanneke]

Ja, het is wel een interessante vraag. Ik heb er zelf ook geen sluitend antwoord op.

Misschien zijn de zaken waar je echt meer over wil weten of moeite voor wil doen wat meer beperkt? Omdat je zo snel leert en dus al bovengemiddeld veel weet?

Waarom zou ik bijvoorbeeld ook nog alles willen weten over stenen? Of over architectuur? Dat voegt voor mij niet zo veel toe.

Ik speel een instrument. Gewoon op een redelijk niveau. Ik had dat best ook heel goed willen kunnen bespelen, maar daarvoor had ik dagelijks veel moeten oefenen en meer les moeten nemen. Vond ik het dat waard? Nee. Dus het bleef bij dit niveau. En bij af en toe spelen.

Auto rijden vind ik ook saai, maar wel handig. Om het te leren was tijd nodig. Dat vond ik het wel waard.

Paardrijden voor mij net zo. Ik heb zo veel moeten leren, zo vaak moeten struikelen, om te kunnen rijden hoe ik nu doe
( deed, ik rij niet meer). Ik weet inmiddels zo veel over het gedrag van deze dieren. Dat vond ik wel alle inspanningen dubbel en dwars waard. Zelfs de weg naar het punt toe waar ik uiteindelijk stond vond ik leuk. En die ging echt niet altijd over rozen.

Waarom dat wel, maar andere dingen niet? Misschien omdat dit me echt iets kostte? Of omdat het echt nieuw was? Omdat het iets is waar mijn talenten lagen?

Ik weet het ook echt niet.

Edit: het gaat dus misschien niet altijd om " alles al weten", maar meer om." Wat wil je echt weten".

[Paula]

Ik denk niet dat een gebrek aan intrinsieke motivatie alleen bepaald wordt door 'het meeste al weten'. Het heeft ook te maken met de eigen interesse, bereidheid om je grenzen te verleggen, bereidheid om inspanning te leveren, bereidheid om te falen/oefenen om beter te worden, werkhouding, mindset, etc. Dat op school alles bottom up wordt aangeboden en vaak niet echt de diepte in gaat, helpt meestal niet mee. Wanneer je al veel weet en ook nog eens gemakkelijk verbanden legt, voelt het ook inderdaad alsof je dingen al weet. Maar dat wil niet zeggen dat alles ook geautomatiseerd en ingebed is. En als dat wél zo is, dan is het tijd voor een gesprek met school over de mismatch tussen aanbod en ontwikkelbehoefte.

Maar het lezen van een verhaal wordt al gauw afgedaan als saai. Het kijken naar een film "duurt te lang".

Duurvermogen moet je opbouwen. Dat is bij schaatsen zo, en bij lezen of films kijken niet anders. Wanneer kinderen veel op een laptop/telefoon/i-pad bezig zijn, ontwikkelingen ze dat duurvermogen minder. Online (TikTok, YouTube) zijn dingen meestal kort, snel. Langdurige concentratie is dan niet nodig. M.i. heeft het dus niet zozeer te maken met niet leren leren, maar eerder met niet geleerd hebben om langere tijd met iets bezig te zijn.

Alles wordt ervaren als traag, saai, kost teveel tijd, gaat te langzaam...

Dat kan ook een manier zijn om je te verschuilen, om dingen die je misschien lastig gaat vinden te vermijden. Gewoon zeggen dat je het al weet/kunt/saai vindt en het dan niet doen. Onze jongste hanteerde deze strategie zeer succesvol tijdens de hele basisschool, om onder dingen die hij niet leuk vond uit te komen. Alleen als hij ergens echt uitzichzelf gemotiveerd voor was, hoorde je hem niet. Dan kon hij eindeloos bezig blijven om te perfectioneren en dat te bereiken wat hij wilde. Die intrinsieke motivatie dus. Helaas gingen die motivatiepieken inderdaad zelden samen met schoolse activiteiten.

[Vlinder42]

Hoe gaat het met iedereen?

Hier hadden we van de week dat ze zei dat ze ziek was. Maar lopende de dag bleek dat ze niet ziek was, maar een toets had waar ze tegenop had gezien. Het blijft dus zeilen bijzetten. Verder gaat het wel goed. Ze heeft een vriendinnetje gemaakt bij turnen. Laatst een partijtje. Ze heeft plezier in de musical. Ze is aangemeld voor de middelbare school. Er zijn bij ons eigenlijk geen nieuwtjes.

[Vlinder42]

Ja, het is wel een interessante vraag. Ik heb er zelf ook geen sluitend antwoord op.

Misschien zijn de zaken waar je echt meer over wil weten of moeite voor wil doen wat meer beperkt? Omdat je zo snel leert en dus al bovengemiddeld veel weet?

Waarom zou ik bijvoorbeeld ook nog alles willen weten over stenen? Of over architectuur? Dat voegt voor mij niet zo veel toe.

Ik speel een instrument. Gewoon op een redelijk niveau. Ik had dat best ook heel goed willen kunnen bespelen, maar daarvoor had ik dagelijks veel moeten oefenen en meer les moeten nemen. Vond ik het dat waard? Nee. Dus het bleef bij dit niveau. En bij af en toe spelen.

Auto rijden vind ik ook saai, maar wel handig. Om het te leren was tijd nodig. Dat vond ik het wel waard.

Paardrijden voor mij net zo. Ik heb zo veel moeten leren, zo vaak moeten struikelen, om te kunnen rijden hoe ik nu doe
( deed, ik rij niet meer). Ik weet inmiddels zo veel over het gedrag van deze dieren. Dat vond ik wel alle inspanningen dubbel en dwars waard. Zelfs de weg naar het punt toe waar ik uiteindelijk stond vond ik leuk. En die ging echt niet altijd over rozen.

Waarom dat wel, maar andere dingen niet? Misschien omdat dit me echt iets kostte? Of omdat het echt nieuw was? Omdat het iets is waar mijn talenten lagen?

Ik weet het ook echt niet.

Edit: het gaat dus misschien niet altijd om " alles al weten", maar meer om." Wat wil je echt weten".

Dit herken ik erg bij mezelf. Ja, ik kon snel dingen leren en verbanden zien. Dat vond ik leuk en het maakte me eigenlijk niet echt uit waar dat dan over ging, want dat maakte ik me meestal snel genoeg eigen. De wil om alles te willen weten van een onderwerp heb ik dus nooit op die manier gehad. Misschien stond hb zijn op die manier alles willen weten van iets eigenlijk juist in de weg.

(Paarden en muziek waren voor mij trouwens ook belangrijk. Ik denk bij mezelf dat dat kwam omdat daar ook andere aspecten bij komen kijken dan alleen cognitie.)

[Ilumen]

Hoe gaat het met iedereen?

Hier hadden we van de week dat ze zei dat ze ziek was. Maar lopende de dag bleek dat ze niet ziek was, maar een toets had waar ze tegenop had gezien. Het blijft dus zeilen bijzetten. Verder gaat het wel goed. Ze heeft een vriendinnetje gemaakt bij turnen. Laatst een partijtje. Ze heeft plezier in de musical. Ze is aangemeld voor de middelbare school. Er zijn bij ons eigenlijk geen nieuwtjes.

Hier gaat het wel aardig. Ze is wel veel ziek geweest sinds de winter met langzaam herstel. Ze is een poos zelfs maar halve dagen naar school geweest daardoor.

Inschrijving VO is gedaan, ze heeft gekozen voor een montessori school met tweetalig onderwijs. Sprak haar helemaal aan.
Nu nog de laatste loodjes tot de zomervakantie.

[Vlinder42]

Onze jongste had de afgelopen tijd een vriendinnetje van sport. Dat meisje is een jaar jonger, zit in groep 6 op een andere school en kwam bij ons in de buurt wonen. Mijn dochter kreeg meteen een bff ketting, moest elk weekend 2 dagen komen spelen, blijven eten en liefst blijven slapen, meefietsen naar sport.. Ik vond het wat veel allemaal, er was weinig ruimte voor ons, maar m’n dochter vond het leuk met dat meisje, al kwam ze wel vaak heel overprikkeld thuis als ze daar was geweest. Ik vermoed dat ze zich heel erg aanpaste daar.

Met de avondvierdaagse ging het fout. Ze zouden lopen met een groepje, maar dat meisje ging alleen met haar andere vriendinnen van school praten en liet mijn dochter staan. De moeder zei dat ze het had geprobeerd bij te sturen, maar dat dat niet was gelukt. Mijn dochter kwam meisjes van haar eigen school tegen en is daar toen verder mee gelopen.

Maar het lijkt niet meer goed te komen. Dat meisje heeft ineens geen tijd meer. Dat kan natuurlijk, maar ze doet over de app wel vervelend tegen mijn dochter dat ze niet bij sport was, maar dat gaf niet want er waren wel andere leuke kinderen. Terwijl, mijn dochter was er niet omdat ze kamp had van school, daar zat verder niks achter. (Dat meisje is zelf overigens heel vaak niet bij sport zonder iets te zeggen. Maar dat hoeft voor ons ook niet per se, we zijn er meestal gewoon.)

Ik twijfel of ik hier iets mee moet doen. Per saldo heeft alles iets van 3 maanden geduurd. Nog 1 maand en ons kind is van de basisschool af, maar ik vind het jammer als het zo eindigt. Zeker omdat mijn dochter heel verguld was met de vriendschap.

Wat zouden jullie doen?

[Noelle]

Lastig en ook wel heel sneu. Er zitten denk ik ook wel wat "klassiekers" in zo op het oog. Vermoedelijk is het meisje meer een "hopper" die zich van de ene in de andere (korte) vriendschap stort. Ik vraag me af of het tij te keren is en denk dat dat ook niet hoeft als je dochter bijna naar de middelbare gaat. Ik zou daar iig niet echt op inzitten al zou het leuk zijn als er iets leuks overblijft van het intensieve contact. Je bericht klinkt wel alsof je met de moeder kunt praten ook al heeft ze niet kunnen bijsturen tijdens de avond4daagse. Hoewel een nieuwe fase voor je dochter aanstaande is zou ik denk ik toch een poging doen tot normalisatie. Ook een tijdelijke vriendschap kan fijn zijn (of gewoon goed uitkomen aan beide kanten) en fijne herinneringen opleveren. Zowel bij de kids als ook bij jezelf. Ik herken de tijdelijke intensieve vriendschappen (al is 3 maanden erg kort) met vooral veel initiatief van de ander in die periode. Maar ook dat het echt slecht eindigen echt niet fijn is. Heb zelf echt nog nare gevoelens bij zo'n situatie en denk dochter ook al is die er niet zo open over maar was echt niet fijn. Het was in ons geval deels een 3 hoeks relatie. Het andere meisje bleef aardig al was het (intensieve) contact weer snel voorbij. Dat voelde zo anders. Kreeg van de moeder van meisje dat wel aardig bleef ook nadat contact al voorbij was nog een keer wat leuke foto's opgestuurd en kon toen ook zelf zonder vervelend gevoel zeggen dat ze samen wel een leuke tijd hadden gehad ook al was het niet blijvend. Ik denk dat dat voor kinderen niet heel anders is al merkte ik iig hier dat over dit soort zaken het toch lastig praten was/is. Als er meer nare berichten volgen zou ik zeker met de moeder gaan praten.

[boom]

Ik sta er anders in. Vriendschappen zijn naar mijn idee niet te sturen door ouders. Ik zou vooral je eigen kind in zijn of haar kracht proberen te zetten door het niet (te) afhankelijk te maken van anderen en hem of haar normen en waarden mee te geven over hoe je met anderen omgaat.

Volgend jaar gaat ze naar de middelbare school. Veel ouders (moeders met name ) maken zich dan druk over het samen naar school fietsen. Dat blijkt in de praktijk ook weinig stuurbaar en sommige kinderen fietsen ook net zo lief alleen.

Mijn idee is het los te laten en er een leermoment voor je kind van te maken en haar niet in de slachtofferrol te duwen.

[Vlinder42]

Ik duw het kind niet in de slachtofferrol en ik heb me er tot nu toe ook niet mee bemoeid. Wel zie ik dat de kinderen niet handig zijn met appen en daar veel kapot mee maken, wat niet nodig is. Dat is niet zo gek op die leeftijd. Van mij hoeven ze geen vriendinnen te zijn als ze dat niet willen, maar ik vind het wel zonde als ze dat wel willen, maar het door onhandigheid niet lukt. Net zoals het voor volwassenen beter is om niet te emailen als je boos bent, moeten ze dit ook gewoon nog leren.

[Paula]

Ik sta er anders in. Vriendschappen zijn naar mijn idee niet te sturen door ouders. Ik zou vooral je eigen kind in zijn of haar kracht proberen te zetten door het niet (te) afhankelijk te maken van anderen en hem of haar normen en waarden mee te geven over hoe je met anderen omgaat.

Volgend jaar gaat ze naar de middelbare school. Veel ouders (moeders met name ) maken zich dan druk over het samen naar school fietsen. Dat blijkt in de praktijk ook weinig stuurbaar en sommige kinderen fietsen ook net zo lief alleen.

Mijn idee is het los te laten en er een leermoment voor je kind van te maken en haar niet in de slachtofferrol te duwen.

Ik sluit me aan bij boom. Wij hebben vriendschappen en hoe anderen hier in kunnen staan altijd heel open besproken met onze kinderen. (Leren) relativeren was een onderdeel van die gesprekken, uitleggen hoe anderen kunnen denken en reageren op jouw gedrag ook. Dit maakte hen weerbaar en weinig afhankelijk van andere kinderen.
Ik begrijp je wens om je kind hierin te helpen Vlinder. Maar behalve uitleg geven (ook over appen, wat het kan doen, hoe dingen bedoeld kunnen worden, etc.) kun je vermoedelijk niet veel doen. Dit is 'gewoon' een leermoment dat hoort bij het opgroeien.

[Eigenwijsneus]

Ik denk dat dit meisje en jouw dochter best ver van elkaar af staan. Ze kennen elkaar alleen uit de buurt en via sport? Dus hier is juist ruimte voor expirimenteren, want er is geen dagelijks contact zoals in een klas. Mogelijk zocht door de verhuizing het meisje een vriendschap met jouw dochter, maar nu alles weer een beetje op z'n plek valt voor haar is de vriendschap voor haar niet meer zo noodzakelijk. Dat is niet leuk voor jouw dochter, vooral als zij wel nog behoefte heeft aan de vriendschap. Als er nare dingen over de app worden gestuurd door dit meisje is het denk ik voor jouw dochter verstandig te accepteren dat ze geen (beste) vriendinnen meer zijn. Blijkbaar is dit toch niet zo'n leuke vriendschap, want vrienden sturen elkaar geen gemene berichten. Ik zou me er verder niet in mengen. Jouw dochter gaat over een paar maanden naar de middelbare school. Dan is alles ook weer anders.