Voorsprong, maar liever niet nog een keer versnellen

[Karan_1]

Even een vraag over mijn jongste van 9. Hij is 1 jaar versneld en gaat volgend jaar naar groep 7. Gaat graag naar school en heeft zelfs wat vriendjes. Hij draait sinds de versnelling (groep 2-3 in 1 jaar) een grotendeels eigen programma: hoeft geen instructie mee te doen en wordt sterk gecompact. Veel pluswerk en eens in de twee weken een dag buitenschoolse plusklas. Cognitief totaal geen problemen, sociaal groeit hij, plannen van werk vindt hij nog lastig.

Op zich geen problemen dus en volgend jaar in groep 7 zal hij zich nog zeker een jaar kunnen vermaken. Maar daarna?
Cito's maakt hij vrijwel foutloos, de E7 rekenen was ook foutloos. Eigenlijk vermoed ik dat hij grotendeels door het basisschoolcurriculum is.

Een tweede versnelling zijn we huiverig voor, we zijn bang dat hij nog niet klaar is voor het VO. Cognitief wel, maar sociaal en qua vaardigheden nog niet.

Mijn angst is nu dat eind groep 7 blijkt dat hij gewoon helemaal klaar is met het PO. Ik mag niet teveel vergelijken, maar dat gebeurde met onze dochter. Ze is toen last minute naar het VO gegaan (groep 8 overgeslagen). Dat gaat goed (gaat nu naar 4 gym), maar het overslaan van groep 8 was achteraf toch minder, omdat ze toch dingen als kamp en musical gemist heeft. Ook was er weinig aandacht voor haar bij het afscheid van de basisschool, school had haar een beetje vergeten, ze kreeg ook geen cadeautje, wat de groep achters wel kregen, mocht niet door de boog lopen enzovoorts.

Volgende week ga ik in gesprek met school, maar ik zit hiermee in mijn maag. Een jaar basisschool gaat nog prima lukken, maar gaan ze hem nog twee jaar bezig houden?
Een tussenvoorziening (10-14) hebben we hier in de regio helaas (nog) niet.

Overigens was bij de eerste versnelling al duidelijk dat de voorsprong veel groter was dan 1 jaar (in groep 2 werd de E4 rekenen al foutloos gemaakt en was hij Avi-uit), maar met een eigen leerlijn gaat hij met plezier naar school, al is het verschil met klasgenoten erg groot, zo geeft school ook aan.

Iemand enige ideeën. Ik sta in dit stadium open voor allerlei soorten oplossing, ook out of the box.

[merriedroom]

Lastig joh. Ik voel je dilemma.

Als het hem zit in de voorbereiding richting VO zou nu naar groep 8 ipv groep 7 beter zijn. In dat jaar zie je al die leerlingen er ‘heel erg klaar’ voor zijn. Ze groeien uit hun basisschooljasje in dat jaar. Mede door de bezoeken aan middelbare scholen, kamp en de eindmusical.

Als je vooral wil voorkomen dat hij in leeftijd zo jong naar het VO gaat, kun je nagaan welke opties school nog meer heeft. Ze zijn in staat gebleken om je zoon al jaren aangepast werk te geven, waarom zou dat niet nog een jaartje lukken? Op de school van mijn kinderen hebben ze nog zeker twee jaar aan PO-wiskunde in de kast liggen als een leerling al klaar is met rekenen. Mijn beide kinderen zijn met rekenen versneld en zullen in ieder geval eind groep 7 al door het rekenonderwijs heen zijn.

En als het echt niet meer twee jaar vol te houden is, wat wil je het liefst voor je zoon komend jaar? Zijn eigen klas met vrienden is ook veel waard en dan op school duidelijk aangeven dat je voor hem ook een ‘groep-8’-afscheid wil om het gemis bij je dochter te voorkomen.

Succes met je keuze.

[Karan_1]

Merriedroom, bedankt voor je antwoord.

Ik zit momenteel erg in twjfel. Er is ook veel onzeker, zo is er momenteel nog geen leerkracht voor het komend schooljaar.
Zoon heeft het goed naar zijn zin in de klas, maar ik hoor eigenlijk al zijn hele schooljaar dat hij in zijn klas geen ontwikkelingsgelijken heeft, zelfs geen kinderen die enigszins in de buurt komen.

Met 10 jaar naar het VO zie ik ook niet helemaal zitten. Kind is sociaal en emotioneel gewoon zijn leeftijd, zeker geen voorsprong. Cognitief verwacht ik op VO geen problemen, organisatorisch wel.

Voor volgend jaar (groep 7) ben ik niet zo bang. Er is genoeg verrijking voorhanden. Maar is dat voldoende om hem in groep 8 nog een jaar bezig te houden. Groep 8 is vooral veel herhaling en dat is nou net iets waar kind niet zo goed op gaat. En dan kan het weleens een lang jaar worden...

[Noelle]

Hi Karan, ik weet niet of onze ervaringen nuttig zijn maar misschien goed te weten dat onze kinderen (die al lang voor einde groep 8 door het basis school curriculum geen waren - ingeval oudste zeker al 3 jaar) juist groep 8 leuk vonden. Het besef dat ze het jaar daarop allemaal hun eigen weg zouden gaan zorgde voor ‘een soort van verbroedering’ en was goed voor de sfeer net als de musical (maar die is natuurlijk pas later in het jaar). Hier hadden ze ook vanuit middelbare scholen wat programmma’s ter kennismaking (over een semester heen). Maar mijn kinderen hielden ook erg van de pauzes en de sport en activiteiten op school, met name oudste. Als dat anders is geeft dat wellicht ook een andere blik. Gr Noëlle

[Karan_1]

Zoon is de hele vakantie al humeurig en kan zich slecht vermaken. Vandaag vond hij een oud wiskundeboek van zijn zus uit de brugklas en hij heeft wat sommen gemaakt. Nu is de eerste klas natuurlijk vrij veel herhaling van de basisschoolstof, maar het gemak waarmee hij de sommen maakte (de denkopgaves) viel mij op. Waar mijn oudere kinderen best even moeite hadden met de denkstap naar het rekenen met variabelen, pakte zoon dit moeiteloos op. Eigenlijk was het merendeel van de opgaves te makkelijk voor hem.
Maar dit moet hij dus pas over twee jaar doen. Zoon wil ook echt graag naar groep 8 ("ik heb geen zin in school, het is allemaal te makkelijk voor mij").
Pff, lastig hoor...

[Vlinder42]

Bij ons in de buurt heeft het gymnasium een ‘pre-gymnasium’ programma. Een half jaar 1 ochtend per week voor kinderen in groep 8 met voorlopig vwo-advies. Misschien is er bij jullie in de buurt ook zoiets?

[Karan_1]

Bij ons in de buurt heeft het gymnasium een ‘pre-gymnasium’ programma. Een half jaar 1 ochtend per week voor kinderen in groep 8 met voorlopig vwo-advies. Misschien is er bij jullie in de buurt ook zoiets?

Er is wel een dergelijk programma, maar helaas nog niet voor onze schoolstichting.

[Bissi]

Bij onze zoon op school kreeg de hele klas wiskundeles als verrijking. Iedereen vond dat leuk. Ze kregen het de hele basisschooltijd, met wisselende leerkrachten, wisselende ideeën over de invulling van de lessen.
Ze kozen dan speciaal onderwerpen die niet in de brugklas aan bod kwamen. Dat is handig, omdat je anders het probleem van herhaling en verveling verschuift.

Er is intussen veel wiskunde verrijking beschikbaar en ook interessant rekenmateriaal als verrijking. Zowel online (khan academy, freudenthal instituut, wiskunde olympiade voor de basisschool, worksheetswork) als in boekvorm.
Of bijvoorbeeld leren programmeren, wat ook wiskundig inzicht vereist en uitdagend is ( van scratch naar python programmeren voor kinderen, daar had ik zelfs een boekje thuis van).

Is dat niet leuker, met meer persoonlijke vrijheid, dan al eerder aan het vo beginnen?
Vergt wel wat uitzoekwerk en zo. En liefst iemand die ook uitleg of feedback geeft.

[Meisje16]

Wat wil je zoon zelf het liefst en beseft hij wat de consequenties zijn van een bepaalde keuze? Wellicht kun je de opties met hem bespreken? Dan kun je vervolgens ook beter het gesprek aan gaan en op zoek naar een passend vervolg. Ik lees hier ook aardig wat verhalen van jonge kinderen naar het VO waarbij er twijfels waren tav het sociale, maar dat dat in de praktijk toch vaker goed gaat dan fout. Als je weet dat het sociaal een uitdaging wordt, kijken naar welke begeleiding hij (extern) op dat vlak nodig zou kunnen hebben. Zodat hij/jullie de stap niet alleen hoeven maken. Succes!

[Karan_1]

Bij onze zoon op school kreeg de hele klas wiskundeles als verrijking. Iedereen vond dat leuk. Ze kregen het de hele basisschooltijd, met wisselende leerkrachten, wisselende ideeën over de invulling van de lessen.
Ze kozen dan speciaal onderwerpen die niet in de brugklas aan bod kwamen. Dat is handig, omdat je anders het probleem van herhaling en verveling verschuift.

Er is intussen veel wiskunde verrijking beschikbaar en ook interessant rekenmateriaal als verrijking. Zowel online (khan academy, freudenthal instituut, wiskunde olympiade voor de basisschool, worksheetswork) als in boekvorm.
Of bijvoorbeeld leren programmeren, wat ook wiskundig inzicht vereist en uitdagend is ( van scratch naar python programmeren voor kinderen, daar had ik zelfs een boekje thuis van).

Is dat niet leuker, met meer persoonlijke vrijheid, dan al eerder aan het vo beginnen?
Vergt wel wat uitzoekwerk en zo. En liefst iemand die ook uitleg of feedback geeft.

Klopt. Hij doet ook al veel van dit soort dingen. Oo school doet hij al jaren een eigen programma met veel verrijking (plusboeken, rekentijgers, wisschriften) en programmeren (hij heeft een zus die dol is op programmeren, dus die helpt hem weleens). Voor taal een boek geschreven tijdens de taallessen. Oefenopgaven uit de Beverwedstrijd e.d.Hij doet regelmatig projecten met de HB-leerkracht (bedrijfje opzetten), buitenschoolse plusklas 1 dagdeel per 2 weken.

Maar ik merk dat het hem een beetje gaat nekken dat hij qua niveau weinig gelijken heeft in de klas (dat geeft school ook aan) en daardoor veel apart werkt van de klas. En wat hij dan samen met de klas doet is eigenlijk veel te makkelijk. Dat is al vanaf groep 2 toen hij hier op school kwam (hij heeft altijd een eigen leerlijn gehad).

Vandaar mijn twijfels.

Afgelopen 2 dagen hebben we de Kangoeroeopgaves gedaan en gelukkig vond hij de moeilijk opgaves echt heel moeilijk. Hij werd er zelfs bijzonder boos van en wil niet meer. Heel fijn, want naar dit soort werk was ik op zoek.Wiskundeolympiade kan ik inderdaad ook nog naar kijken: daar hebben de oudste twee vroeger ook aan meegedaan (toen we nog niet in NL woonden, dat was ook best lastig weet ik nog).

[Karan_1]

Wat wil je zoon zelf het liefst en beseft hij wat de consequenties zijn van een bepaalde keuze? Wellicht kun je de opties met hem bespreken? Dan kun je vervolgens ook beter het gesprek aan gaan en op zoek naar een passend vervolg. Ik lees hier ook aardig wat verhalen van jonge kinderen naar het VO waarbij er twijfels waren tav het sociale, maar dat dat in de praktijk toch vaker goed gaat dan fout. Als je weet dat het sociaal een uitdaging wordt, kijken naar welke begeleiding hij (extern) op dat vlak nodig zou kunnen hebben. Zodat hij/jullie de stap niet alleen hoeven maken. Succes!

Dat is inderdaad een goede om te doen. Ik gun hem vooral nog even de ontspanning van de basisschool. Maar dat is ook wellicht mijn projectie. Zijn zus is ook jong begonnen en die heeft het op het VO de eerste jaren best lastig gehad, ook qua hoeveelheid leerwerk en sociale aansluiting. En dan is jongste qua gedrag nog een stuk heftiger. Het stuk na het eindexamen (zie ik nu met oudste) vind ik ook best lastig, ze gaat nu studeren en oo kamers, maar ik twijfel een beetje of ze echt al aan die fase toe is en of ze de juiste keuze gemaakt heeft.

[MrsBucket]

Ik doe even een tegengeluid: mijn zoon van 7 gaat starten in groep 8. Hij heeft geen peers op school en ook niet echt aansluiting. Hij heeft een eigen leerlijn, met individuele begeleiding en gaat 1 dag per week naar de plusklas. We zien allemaal dat hij geen aansluiting heeft en dat hij op de basisschool niet op zijn plek zit. Maar dat zou hij op geen enkele basisschool hebben. Dus dan maar versneld er doorheen.

Zoon vroeg zelf of hij na de basisschool een jaar pauze mocht. Gelukkig hebben we dat al gepland en gaan we een jaar op reis.

[Noelle]

Het lijkt me inderdaad heel kindsafhankelijk. Geen Peers kan een gemis zijn maar lost alleen iets op als dat in de andere klas wel het geval is. Ik merk bij mijn kinderen dat eerder naar de middelbare school voor hen niet fijn zou zijn geweest ook al waren ze in de middenbouw al door de (cognitieve) leerstof van de basisschool heen. De dingen die ze nu met leeftijdgenoten doen en willen hadden ze - denk ik- niet aangedurfd als ze waren versneld. Ik heb mijzelf ook altijd afgevraagd hoe het zou zijn bij de fase na de middelbare bij versnellingen. Maar wij hadden dan ook kinderen die het op de basisschool gezellig vonden en het naar hun zin hadden. Oudste zit nu in de vijfde. Ze denkt nu aan ofwel een tussenjaar in het buitenland en als ze in NL blijft wil ze op kamers en hoor binnen de vriendinnengroep al plannen voor studentenverenigingen etc. Welke optie t ook wordt: ik vind 17 wat ze zal zijn een mooie leeftijd en jonger was in ons geval voor deze plannen in mijn ogen minder ideaal geweest. Beetje meer levenservaring en wat steviger in de schoenen voelt als meerwaarde maar zoals gezegd: zo kinds (en vermoedelijk ook ouder) afhankelijk....

[Paula]

Soms (vaak) is vaker dan 1x versnellen de beste keuze uit meerdere niet geweldige opties.
Bij onze jongste is het qua cognitieve uitdaging het altijd zoeken geweest, ondanks een eigen programma, 3 versnellingen en veel verrijking. Voor hem was vooral het gebrek aan ontwikkelingsgelijken met wie hij kon samenwerken en aan wie hij zich kon spiegelen een probleem. Hij werkte altijd alleen en voelde zich een eilandje in zijn klas. Hij hoorde nergens echt bij omdat hij altijd met iets anders bezig was als de rest. Dat maakte hem onzeker, hij kon niet inschatten hoe hij het deed ten opzichte van anderen. Na school had hij trouwens wel contact met een aantal (veel oudere) klasgenoten. Hij werd ook gewoon geaccepteerd door zijn klas.
Hij ging met krap 9 jaar naar het VO en cognitief en sociaal was hij daar helemaal aan toe. Maar het ontbrak hem aan algemene en motorische vaardigheden en hij heeft het de eerste 2-3 jaar dan ook best moeilijk gehad op het VO. Vooral het elke dag 'moeten' vond hij niet fijn. Ondanks dat heeft hij altijd gezegd dat hij heel blij was dat hij niet nog langer op de basisschool heeft hoeven doorbrengen. Het VO bood meer mogelijkheden en meer peers dan de basisschool.
Ideaal? Nee, verre van dat. Zouden we het nog een keer doen? Ja, tenzij er een passend alternatief zou zijn. En dat was er destijds niet.

Zowel jongste als oudste waren net 16 toen ze naar de universiteit gingen. Daar zagen we ze helemaal opbloeien. Leeftijd is vanaf dat moment nooit meer een issue geweest. Op het VO trouwens ook niet.

[Vlinder42]

Mijn dochter heeft een klas overgeslagen en start vandaag in groep 7. Ze wil alleen naar school gaan fietsen, maar ik vind dat eng. Het is een hartstikke drukke weg in de stad en ik vind haar daar eigenlijk nog veel te jong voor.

Ik had zelf het liefst ook deze keer niet voor versnellen gekozen (1e keer), maar we zijn er een half jaar mee bezig geweest en van alle beschikbare opties was deze het minst slecht. Dus fingers crossed dat het allemaal goed gaat.

[Vlinder42]

Bij ons in de buurt heeft het gymnasium een ‘pre-gymnasium’ programma. Een half jaar 1 ochtend per week voor kinderen in groep 8 met voorlopig vwo-advies. Misschien is er bij jullie in de buurt ook zoiets?

Er is wel een dergelijk programma, maar helaas nog niet voor onze schoolstichting.

Is daar geen mouw aan te passen?

[Karan_1]

Ik doe even een tegengeluid: mijn zoon van 7 gaat starten in groep 8. Hij heeft geen peers op school en ook niet echt aansluiting. Hij heeft een eigen leerlijn, met individuele begeleiding en gaat 1 dag per week naar de plusklas. We zien allemaal dat hij geen aansluiting heeft en dat hij op de basisschool niet op zijn plek zit. Maar dat zou hij op geen enkele basisschool hebben. Dus dan maar versneld er doorheen.

Zoon vroeg zelf of hij na de basisschool een jaar pauze mocht. Gelukkig hebben we dat al gepland en gaan we een jaar op reis.

Stoer, zo'n jaar op reis!

En daarna naar het VO?

[Karan_1]

Mijn dochter heeft een klas overgeslagen en start vandaag in groep 7. Ze wil alleen naar school gaan fietsen, maar ik vind dat eng. Het is een hartstikke drukke weg in de stad en ik vind haar daar eigenlijk nog veel te jong voor.

Ik had zelf het liefst ook deze keer niet voor versnellen gekozen (1e keer), maar we zijn er een half jaar mee bezig geweest en van alle beschikbare opties was deze het minst slecht. Dus fingers crossed dat het allemaal goed gaat.

Zoon wil dat ook graag, maar helaas is de route naar school geen fijne route met een paar hele vervelende oversteken. Korte, veiliger stukken in de stad fietst hij al een tijdje zelf of met een broer/zus. Ik vind het ook lastig.

[Karan_1]

Soms (vaak) is vaker dan 1x versnellen de beste keuze uit meerdere niet geweldige opties.
Bij onze jongste is het qua cognitieve uitdaging het altijd zoeken geweest, ondanks een eigen programma, 3 versnellingen en veel verrijking. Voor hem was vooral het gebrek aan ontwikkelingsgelijken met wie hij kon samenwerken en aan wie hij zich kon spiegelen een probleem. Hij werkte altijd alleen en voelde zich een eilandje in zijn klas. Hij hoorde nergens echt bij omdat hij altijd met iets anders bezig was als de rest. Dat maakte hem onzeker, hij kon niet inschatten hoe hij het deed ten opzichte van anderen. Na school had hij trouwens wel contact met een aantal (veel oudere) klasgenoten. Hij werd ook gewoon geaccepteerd door zijn klas.
Hij ging met krap 9 jaar naar het VO en cognitief en sociaal was hij daar helemaal aan toe. Maar het ontbrak hem aan algemene en motorische vaardigheden en hij heeft het de eerste 2-3 jaar dan ook best moeilijk gehad op het VO. Vooral het elke dag 'moeten' vond hij niet fijn. Ondanks dat heeft hij altijd gezegd dat hij heel blij was dat hij niet nog langer op de basisschool heeft hoeven doorbrengen. Het VO bood meer mogelijkheden en meer peers dan de basisschool.
Ideaal? Nee, verre van dat. Zouden we het nog een keer doen? Ja, tenzij er een passend alternatief zou zijn. En dat was er destijds niet.

Zowel jongste als oudste waren net 16 toen ze naar de universiteit gingen. Daar zagen we ze helemaal opbloeien. Leeftijd is vanaf dat moment nooit meer een issue geweest. Op het VO trouwens ook niet.

Dat eilandgevoel heeft zoon ook. Hij heeft wel contacten in de klas, maar hij functioneert op een ander niveau (maar is op sociaal gebied geen voorloper: lastige combi.

Wisten jouw kinderen welke studie ze wilden? Ik zie mijn oudste hiermee worstelen en weet ook niet of haar keuze de juiste is. Ze moet ook op kamers.

Een voorbeeld waarmee ik oudste (die is 17, dus niet opvallend jong) zie worstelen: ze is zonder enige vorm van inspanning door het vwo gerold, opletten in de les was voldoende voor haar en ze leert extreem makkelijk dingen uit haar hoofd. Studiekeuze continu uitgesteld en op de valreep voor een dubbele master gekozen (ik had al twijfels of dit dé studie voor haar was). Ze kregen van beide studies een opdracht waar een vrijblijvend studieadvies uit voortkwam. Dochter joeg die opdrachten er in een uurtje doorheen (ik kan mij voorstellen dat er iets langer voor stond) en kreeg voor 1 master een positief advies en voor de ander een twijfelachtig advies (in de trant van: denk er eens over na).
Ik stelde voor om het gewoon een paar maanden te proberen, maar dochter was zo onzeker dat ze zich diezelfde dag nog heeft uitgeschreven voor die ene master.

Nu in de zoektocht naar een kamer loopt ze er ook tegenaan dat ze 17 is (en zeggen dat ze 18 is gaat er bij haar niet in).

Voor mijn gevoel is ze nog net te jong om een gedegen keuze te maken (hoe zelfstandig ze ook is).

Nu moet ik dit miet teveel betrekken op haar broertje, maar ik merk dat ik dit automatisch toch doe. Als hij nu nog een keer versnelt is hij net 16 als hij klaar is met VO. Anderzijds is tweede dochter ook jong, maar die weet nu al wat ze over twee jaar wil gaan studeren in onze stad (want die vindt zichzelf er nog niet aan toe om dan al op kamers te gaan).

[loekie]

Mijn jongens (allebei 1x versneld) wisten al vanaf 4e of begin 5e klas wat ze wilden studeren. Bij de oudste is studiekeuze nooit veranderd, bij jongste is keuze een klein beetje aangepast (van ene exacte vak naar andere exacte vak). Nu hebben ze ook weinig moeite met het kiezen van andere dingen, dus dat speelt wellicht ook mee.
Zelf heb ik een opstel liggen uit de 6e klas lagere school waarin ik beschreef wat ik wilde worden (en dat ben ik ook ongeveer geworden).
Misschien goed om je te te realiseren dat leerlingen die naar het Vmbo gaan vaak rond hun 16e jaar opleiding moeten kiezen.
M.a.w: ik zou me over dat soort dingen niet bij voorbaat te veel zorgen maken, maar meer kijken wat je zoon nu nodig heeft.

[Bissi]

Studiekeuze continu uitgesteld en op de valreep voor een dubbele master gekozen

Gaat ze op haar 17de een master of een bachelor doen?

[Karan_1]

Studiekeuze continu uitgesteld en op de valreep voor een dubbele master gekozen

Gaat ze op haar 17de een master of een bachelor doen?

Oeps, een stomme fout van mij: ze gaat aan haar bachelor beginnen.

[Bissi]

Met hb kids verbaast me niks meer

Dubbele masters heb je ook namelijk. Misschien is dat later dan iets voor haar.
Jammer dat ze het niet aandurft nu in de bachelor, maar ook wel begrijpelijk na dat advies. Het zijn vaak bacheloropleidingen die toch al veel overlap hadden, zoals wiskunde en natuurkunde.

[Karan_1]

Met hb kids verbaast me niks meer

Dubbele masters heb je ook namelijk. Misschien is dat later dan iets voor haar.
Jammer dat ze het niet aandurft nu in de bachelor, maar ook wel begrijpelijk na dat advies. Het zijn vaak bacheloropleidingen die toch al veel overlap hadden, zoals wiskunde en natuurkunde.

Ja klopt. Zo'n soort studie is het.

Op zich denk ik dat één bachelor al voldoende uitdaging biedt. Anderzijds vind ik het jammer dat ze zich door een vrijblijvend advies zo snel uit het veld laat slaan (het advies was niet eens negatief, maar iets minder positief dan het andere) en zo impulsief beslissingen neemt.

[Paula]

@Karan: Mijn oudste dacht heel lang dat ze wiskunde wilde gaan studeren. Uiteindelijk vond ze dat te theoretisch, en door een enthousiaste docent met passie voor zijn vak heeft ze uiteindelijk voor een andere richting gekozen. Ze is inmiddels afgestudeerd en bezig met haar PhD. En nog steeds glinsteren haar ogen als ze over haar vak en haar onderzoek vertelt. Een juiste keuze dus.

Zij is zonder noemenswaardige inspanning door het VO gerold en pas in haar 3e studiejaar hoorde ik haar vertellen dat ze iets niet direct begreep. Ze zei toen letterlijk "dat heb ik nog nooit gehad, na 2x uitleg begrijp ik het nog niet goed. Je zult dat maar elke dag hebben". Gelukkig is ze er niet van geschrokken. Zij zet graag haar tanden in een uitdaging.

Jongste had eigenlijk geen idee welke kant hij op wilde. Zijn weerstand tegen school en alles wat met onderwijs te maken had, was groot. Hij wilde in de 5e en 6e klas niet naar open dagen omdat die volgens hem toch niet representatief waren voor de te volgen studie. Hij puberde op dat moment ook volop, dat hielp niet mee. In zijn eindexamenperiode hadden we te maken met ziekte en overlijden van mijn vader. Door alle emoties en regelzaken had ik totaal geen tijd voor jongste. Ik heb hem alleen gezegd "zorg dat je een studie bedenkt, want de uiterste inschrijfdatum nadert". Een paar dagen later kondigde hij aan dat hij wat websites bekeken had en een keuze had gemaakt. Achteraf bleek dat de studie niet helemaal paste bij wat hij wilde, maar dat heeft hem niet weerhouden om ermee door te gaan.

Bedenk ook dat een studiekeuze niet voor eeuwig is. Mocht je kind een verkeerde keuze maken, dan is dat niet het einde van de wereld (al heeft het natuurlijk ook financiële consequenties). Ook van een 'mislukt' studiejaar leer je. Misschien niet zozeer vakinhoudelijk, maar wel op gebied van persoonlijke ontwikkeling en dat is minstens zo belangrijk.

[Vlinder42]

Ze kregen van beide studies een opdracht waar een vrijblijvend studieadvies uit voortkwam. Dochter joeg die opdrachten er in een uurtje doorheen (ik kan mij voorstellen dat er iets langer voor stond) en kreeg voor 1 master een positief advies en voor de ander een twijfelachtig advies (in de trant van: denk er eens over na).
Ik stelde voor om het gewoon een paar maanden te proberen, maar dochter was zo onzeker dat ze zich diezelfde dag nog heeft uitgeschreven voor die ene master.

Ik herken dit heel erg. Ik was ook onzeker. Ik deed een studie en besloot in jaar 2 er een studie bij te gaan doen. Ik vond het hartstikke leuk en het ging prima. Maar toen kreeg ik de griep met 40 graden koorts en alles erop en eraan. Ik miste 3 weken en vond daarna dat ik dat niet meer in kon halen bij 2 studies en dat ik mij op mijn hoofdstudie moest concentreren en schreef me uit voor studie 2.

Helaas heb ik dit soort dingen ook wel gedaan later in mijn studie en mooie kansen laten liggen, bijv een beurs voor een paar maanden studeren in het buitenland en een stage bij een bedrijf waar ik graag wilde werken. Een klein tegenslagje en ik dacht meteen dat ik het niet zou kunnen of dat ik het niet aan zou kunnen of dat het niet voor mij was weggelegd.

Als je dochter hopelijk nog een beetje naar je wil luisteren, ga dan samen terug en schrijf haar terug in. Mijn ouders bemoeiden zich er niet mee, terwijl ik achteraf gezien alleen maar een beetje support op het goede moment nodig had gehad. Iemand die even wel vertrouwen in mij had.

Dit is een verkeerde manier om de stress die er is door zo’n niet 100% positief advies, op te lossen. Er zullen nog veel meer van zulke hobbeltjes komen en het is goed om te leren dat je dan niet op moet geven en je koers moet vasthouden.

Het vervelende van hb zijn is dat je op zo’n moment jezelf van heel overtuigende argumenten kunt voorzien waarom stoppen of iets niet doen een heel goed idee is. Maar mijn ervaring is achteraf gezien dat geen enkele keer dat ik dit zo heb gedaan een goed idee is geweest. Ik heb er alleen maar onnodig mooie kansen door gemist.

Ik heb een lange weg afgelegd om te leren dat ik me niet 100% hoef te voelen om iets te doen, dat de omstandigheden niet 100% hoeven te zijn om iets te doen, dat niet iedereen mij 100% hoeft te zien zitten om iets te doen. Dat ik niet van te voren iets 100% zeker hoef te weten om iets te doen. Je moet vasthouden aan wat je zelf wilt en daarvoor gaan. En als je het niet weet jezelf in elk geval de kans geven om iets te proberen.

Zo’n vrijblijvend advies stelt niet zo heel veel voor in het perspectief van je leven, dat zal ze zelf over een tijdje ook wel inzien. Zoiets staat niet in verhouding tot wat zo’n studie aan je leven kan bijdragen als je het wel doet. Misschien is het ook niet de juiste studiekeuze, maar als ze het een paar maanden gedaan heeft, dan weet ze in elk geval of dat zo is of niet. Anders blijft het speculeren. Sommige dingen kun je niet echt bedenken van tevoren, dan werkt ervaren beter.

[Bissi]

Toen ik mijn post schreef dacht ik: zal ik schrijven: gewoon alsnog proberen, terugdraaien kan altijd nog? Of: begrijpelijke reactie, dubbele master kan ook?
Op zich herken ik de ervaring van Vlinder. Op sommige momenten heb ik een droom doorgezet met hele goede ervaringen en resultaten erna. Op andere momenten niet en dan blijft het altijd een tikje knagen dat ik het niet gedaan heb.
Een dubbele bachelor kan jouw dochter best proberen. Door de overlap is het niet zo'n punt als het achteraf tegen valt, dan ga je gewoon verder met de richting die je het leukst vond.
Als je wiskunde of natuurkunde gaat studeren zit je altijd tussen slimme mensen, sommige leuk en sociaal, andere nerdy. Misschien motiveert het haar om ook haar eigen mogelijkheden verder te verkennen.

Anderzijds: het is haar leven...

[Vlinder42]

Natuurlijk is het haar leven. Dat was het van mij ook. Je kunt het ook niet afdwingen als ouder. Maar het is zo jammer. Je overziet op die leeftijd niet dat het een patroon kan zijn en je overziet ook niet wat het effect op je leven kan zijn van zulk vermijdend gedrag. Zeker niet omdat op die leeftijd iedereen om je heen je vertelt dat je dingen ‘altijd nog’ later kunt doen.

[Noelle]

Helemaal eens met Vlinder. Mijn oudste neigt er in lichte mate naar om op een enigszins vergelijkbare mate uitdagingen uit te stellen. Ook wel onder het mom dat het altijd nog kan. Dat is met kleine dingen al zo gebleken. Bv niet de uitwisseling doen die evt ook een jaar later kon omdat t toch spannend was. Door Corona niet doorgegaan. Niet te vergelijken met het vb maar ik heb haar wel voorgehouden dat je vaak meer spijt hebt van de dingen die je niet doet dan wat je niet hebt gedaan of geprobeerd. En dat je kansen moet grijpen als ze er zijn. Natuurlijk is er een balans. Maar het kan altijd nog vind ik niet voor iedere situatie zo’n ideaal advies.

[Bissi]

Ik weet natuurlijk niet hoe oud jullie zijn en hoe lang geleden je studeerde. Maar in vergelijking met mijn studietijd, eind vorige eeuw, is er veel veranderd.

Veel studenten zetten zichzelf momenteel heel erg onder druk om het heel goed te doen, alles uit hun studietijd te halen, aan hun cv te werken. Sociale media versterken die trend, ze zien hoe anderen zich van hun beste kant laten zien. Groeiende FOMO, zodat bijv veel derdejaars studenten nog lid worden van een studentenvereniging.
Dat moet dan allemaal in de bachelor, want in de master moet je serieus aan de slag, heb je nergens tijd voor en is je studententijd al bijna voorbij. Laat staan als je gaat werken, dan moet je echt serieus aan de bak. Dat denken ze in ieder geval.

Die druk is op dit moment veel groter dan vroeger. Dat leidt er ook toe dat er ontzettend veel studenten hulp van psychologen zoeken, ook veel en veel meer dan vroeger.

Je studietijd kan ook de tijd zijn om jezelf te leren kennen, je eigen keuzes te leren maken. Helemaal op je eigen manier. De matching die Karan's dochter doorlopen heeft, is bedoeld om de aankomende studenten te laten ontdekken: past de studie bij jou? Uit haar eigen antwoorden bleek blijkbaar: de ene studie meer dan de andere. Dat wordt doorgaans niet zo zeer op basis van intelligentie of capaciteiten bepaald, maar op basis van vragen over interesse. Als ze twijfelt aan het advies, kan ze nog contact opnemen met de opleiding voor een gesprek. Maar als ze zich herkent in het advies, wil ze dat misschien niet. Het matchingsadvies is vermoedelijk een niet bindend advies. Ze mag zich alsnog voor de dubbele bachelor inschrijven.

Ik snap je redenering heel goed, vlinder. We kunnen onze eigen ervaringen uit een eerder 'tijdperk' echter niet projecteren op haar. Kinderen lijken op hun ouders, maar zijn niet hetzelfde en ze leven in een andere tijd.
Terugkijkend op de eigen studietijd kun je zeggen: achteraf gezien had ik liever / beter dit of dat gedaan.

Maar Karan's dochter moet zelf haar toekomst leren uitstippelen, keuzes maken, haar gevoel volgen. Ervaart ze een extra zetje daarbij als aanmoediging of als pushen van haar ouders? Dus daarom denk ik toch: laat haar haar eigen leven leiden.

[Karan_1]

Allereerst heel veel dank voor de reacties, ik waardeer ze enorm.

Ik heb met dochter gepraat, maar ze wil echt niet en blijft bij haar besluit. En dat moet ik dan respecteren. Op zich denk ik dat een enkele bachelor beter past in haar leven dan de dubbele en dat gun ik haar dan ook. Anderzijds heb ik twijfels bij haar reden om zich voor de ene studie uit te schrijven (op basis van 1 enkele opdracht).

Ik vind het een lastige kwestie, maar anderzijds hoort dit ook bij volwassen worden en zit ik af en toe op mijn handen.

[Anne72]

Goed om haar besluit te respecteren: wat je zegt ze moeten het ook zelf doen en ervaren.

[Karan_1]

Ondertussen is jongste een paar weken bezig in groep 7 en het gaat nog niet helemaal van een leien dakje. De klas is enorm onrustig en naar mijn idee gaat (te) veel onderwijstijd verloren aan het rustig krijgen van de klas en werken aan algemene regels.

De onrust in de (kleine) klas is er al jaren, maar voorheen leek zoon het redelijk makkelijk van zich af te laten glijden. Dat is nu anders, hij ergert zich enorm en lijkt ook slecht in zijn vel te zitten. Is veel aan het mopperen, hyperactief enzovoorts.

Ik ben dus gaan informeren naar andere scholen, want hoe blij ik ook altijd geweest ben met onze school: nog twee jaar zo door gaan gaat ons kind geen goed doen. Als het aan hem ligt gaat hij per direct naar het VO, maar daar is hij m.i. echt nog niet klaar voor.

[Karan_1]

Even geleden hebben we een oudergesprek gehad en ons kind lijkt redelijk door de basisschoolstof heen. Dit jaar hem nog bezig houden is geen probleem, maar we hebben grote twijfels over volgend schooljaar. Of liever gezegd: ik zie echt niet in hoe we dit gaan doen.

Maar ik heb ook buikpijn van de gedachte dat hij volgend jaar met 10 jaar naar het VO gaat. Cognitief zal hij het kunnen, daar twijfel ik niet aan, maar ik ben bang voor de rest. Hij is op sociaal gebied nog zo kwetsbaar en volop in ontwikkeling. Ik zou hem zo verschrikkelijk graag een bredere basis gunnen, want ik kan zo al 10 dingen noemen waar hij tegenaan gaat lopen.

Kortom, ik voel mij verschrikkelijk in een spagaat zitten, want we moeten een keuze gaan maken. Nu naar groep 8 of nu in groep 7 blijven met het risico dat het alsnog uitdraait op groep 8 overslaan.

De leerkracht zei het mooi: kind past niet in ons schoolsysteem en zo voelen man en ik het ook.

Heeft iemand nog out of the box-suggesties, die ik over het hoofd zie?

HB-onderwijs hebben we hier niet in de regio en de 10-14-school richt zich meer op zwakkere leerlingen.

[Von]

Op basis van die keer dat ik hem gezien heb snap ik zowel het probleem van klaar met de basisschool als je zorg.

Hebben jullie toevallig al gekeken naar het Da VInci in Neede?
Dat is een basisschool met afdeling voor hb. Wij hebben daar van onze school nu een jongen uit groep 8 voor 3 dagen per week zitten, en de andere 2 zit 'ie dus nog bij ons. Moet flink aanpoten om alles af te krijgen en wordt daar echt uitgedaagd. Een andere jongen uit groep 6 gaat er binnenkort fulltime heen. Het is niet echt naast de deur natuurlijk, maar vanaf hier ook niet en er is vanaf hier wel vervoer heen (maar ik weet niet of dat vergoed wordt). Ik weet niet hoe dat vanaf jullie is.
Ze kunnen ook begeleiding geven aan andere basisscholen.

[Karan_1]

Op basis van die keer dat ik hem gezien heb snap ik zowel het probleem van klaar met de basisschool als je zorg.

Hebben jullie toevallig al gekeken naar het Da VInci in Neede?
Dat is een basisschool met afdeling voor hb. Wij hebben daar van onze school nu een jongen uit groep 8 voor 3 dagen per week zitten, en de andere 2 zit 'ie dus nog bij ons. Moet flink aanpoten om alles af te krijgen en wordt daar echt uitgedaagd. Een andere jongen uit groep 6 gaat er binnenkort fulltime heen. Het is niet echt naast de deur natuurlijk, maar vanaf hier ook niet en er is vanaf hier wel vervoer heen (maar ik weet niet of dat vergoed wordt). Ik weet niet hoe dat vanaf jullie is.
Ze kunnen ook begeleiding geven aan andere basisscholen.

Dank voor de tip. Tot nu toe heb ik mij hier nog niet zo in verdiept, maar het is het zeker waard om deze optie eens te onderzoeken. Vervoer is zeker wel een probleem, maar praktische bezwaren zijn vaak ook wel op te lossen.
(Grappig dat je hem nog herinnert trouwens).

[Karan_1]

Na veel mensen gesproken te hebben lijkt de kogel door de kerk en gaan we voor een tweede versnelling. Met gemengde gevoelens, maar ook met de wetenschap dat we nu doen wat het beste (of minst slechtste) lijkt.

[Paula]

Na veel mensen gesproken te hebben lijkt de kogel door de kerk en gaan we voor een tweede versnelling. Met gemengde gevoelens, maar ook met de wetenschap dat we nu doen wat het beste (of minst slechtste) lijkt.

Spannend Karan, ik begrijp jullie gemengde gevoelens.

Voor zover mijn ervaring (van inmiddels 14 jaar geleden) iets kan toevoegen: Hoe spannend ook, je neemt deze beslissing met de informatie die je nú hebt. En je zoekt een oplossing voor het probleem dat nú ontstaat of dreigt te ontstaan. En dat doe je, omdat er op dit moment geen andere oplossing is. Soms kies je dan inderdaad niet zozeer voor de beste of ideale oplossing, maar voor de minst slechte of schadelijke. Maar dat maakt je beslissing niet fout als later blijkt dat de gevolgen niet helemaal zijn zoals je gehoopt had!

Het is een beetje koffiedik kijken hoe je kind zich ontwikkelen zal het komende jaar en daarna. Soms kunnen ze je verrassen. Soms gaan ze gewoon, net zoals elke ander kind, puberen en gooien ze er een tijdje met de pet naar. Dat komt dan niet per se omdat ze jong zijn.
De sfeer op school en het wel/niet vinden van aansluiting (vaak is één vriend/vriendin al voldoende) speelt ook een rol. De ruimte die school biedt als je je net even anders ontwikkelt, ook.
Het blijft, tenminste zo heb ik het ervaren, toch altijd een beetje inspelen op de situatie.

Wat voor mijn kinderen (10 en 9 toen ze naar het VO gingen) wel belangrijk was, dat we ze zo goed mogelijk voorbereid hebben op wat ze te wachten stond. Qua lange dagen, reistijd en huiswerk konden ze zich daar niet direct een voorstelling van maken, dat kwam pas toen ze eenmaal op het VO zaten. Maar de wetenschap dat ze misschien cognitief sneller gingen maar dat hun klasgenoten zich vermoedelijk fysiek en sociaal anders zouden ontwikkelen, was voor hen fijn om te weten. Zo kwam het niet als een schok toen zoon als enige in zijn bovenbouwklas nog niet aan zijn groeispurt was begonnen, nog een beugel droeg en niet in meisjes geïnteresseerd was. En vond dochter het geen punt dat haar fysieke ontwikkeling achter lag op die van veel klasgenootjes. Al zal natuurlijk elk kind daar anders op reageren en mee omgaan ... .

[Karan_1]

Paula, dank voor de bemoedigende woorden. Voor nu lijkt dit indêrdaad de minst slechtste oplossing. Hoe het uitpakt kunnen we achteraf pas zeggen.

Zoon is nu gelukkig fysiek redelijk groot. Wat je noemt kennen we ook wel van dochter, die nu in de vierde pas een beetje aan de puberteit lijkt te gaan beginnen.