Wel of juist geen behoefte aan sructuur

[Karan_1]

Omdat ik het interessante materie vind nu een algemene vraag/discussie. Voel je vrij om mee te schrijven!

Als ik over hoogbegaafdheid lees wordt autonomie vaak als kenmerk genoemd. Hoogbegaafde kinderen en mensen zouden vaak behoefte hebben aan autonomie. In de benadering (onderwijs, hulpverlening) e.d. wordt naar mijn idee ook vaak gehandeld vanuit de autonomiegedachte.

Echter, een aantal van mijn kinderen zijn juist enorm gebaad bij structuur en regelmaat (wat naar mijn mening niet hoeft te botsen met autonomie). Mijn jongste heeft dit heel erg extreem: vanaf zijn geboorte al doet hij het het beste in een omgeving met heel veel structuur en hele duidelijke regels.

Een mederwerkster van de (buitenlandse) kleuterschool, waar jongste op zat, verwoordde het eens heel mooi: dit kind is continu op zoek naar de grenzen. Ervaren dat deze grenzen er zijn en gehandhaafd worden geeft hem een gevoel van veiligheid. Immers zonder de grenzen te overtreden weet je ook niet zeker of ze er zijn.

Dat was voor mij destijds echt een eye-opener. Ineens leek het duidelijk waarom mijn kind altijd alle grenzen aan het verkennen was.

Ondertussen is het kind in kwestie wat ouder, maar nog steeds functioneert hij het beste in een omgeving met veel structuur en duidelijke regels. Op momenten dat er niet strak gehandhaafd wordt, raakt hij ook verloren en zit hij minder goed in zijn vel.

In het huidige onderwijs zorgt dit soms voor problemen, omdat men tegenwoordig meer lijkt te sturen op autonomie en eigen verantwoordelijkheid.

Ik ben benieuwd of mensen dit herkennen? Ook omdat het zo haaks lijkt te staan op de opvattingen over hoogbegaafdheid. Wellicht past dit meer bij hoogintelligent?
Mijn jongste heeft het het sterkste, maar de behoefte aan structuur en regelmaat herken ik bij al mijn kinderen in zekere mate.

[loekie]

Mijn oudste had met name als jong kind heel veel behoefte aan structuur (vaste tijden om te eten en slapen, vaste afspraken over momenten waarop hij fruit/koek/snoep kreeg en tv mocht kijken).

[Vlinder42]

Geen of weinig structuur heeft ook soms iets verlorens in zich. Alsof je er niet toe doet. De jongste hoefde vorig jaar niet meer mee te doen met de klas maar kreeg een stapel levelwerkboekjes waar ze alleen zelfstandig mee moest werken. Onder het mom van leren leren. En zat daarmee vervolgens volkomen met haar ziel onder de arm op school.

[Hanneke]

Ik vind eigenlijk dat autonomie en structuur prima samen kunnen gaan.
Structuur in je leven nodig hebben, of in het leven van je kind aanbrengen, heeft in mijn ogen niet tot gevolg dat iemand niet autonoom zou kunnen zijn.

Kun je uitleggen waarom dit voor jouw gevoel botst?

[Karan_1]

Ik vind eigenlijk dat autonomie en structuur prima samen kunnen gaan.
Structuur in je leven nodig hebben, of in het leven van je kind aanbrengen, heeft in mijn ogen niet tot gevolg dat iemand niet autonoom zou kunnen zijn.

Kun je uitleggen waarom dit voor jouw gevoel botst?

Goede vraag.

Ik merk dat er naar mijn idee, vooral bij slimme kinderen, vanuit gegaan wordt dat leerlingen veel vrijheid willen en veel sturing in hun eigen leerproces. Ook bij plusklassen ligt de nadruk vaak op projecten en eigen invulling.

Mijn kinderen leren vooral door "afkijken, meelopen en het dan uiteindelijk zelf doen". Een strategie, die ik bij mijzelf (niet hoogbegaafd) herken, maar die dus haaks lijkt te staan op de algemene opvattingen hoe hoogbegaafde leerlingen het liefste leren (ik moet zeggen dat ik sowieso veel moeite heb met generalisaties).

Ik vroeg mij af of dit herkenbaar is.

[Vlinder42]

Ik herken dat bij mijn jongste dochter. De oudste heeft altijd wel ideeën wat ze wil doen, de jongste heeft daar veel minder een beeld van. De oudste heeft vaak last van structuur, de jongste heeft er juist baat bij omdat ze binnen die structuur beter richting weet te vinden.

[Karan_1]

Ik merkte het bij mijn kinderen vooral bij het online onderwijs. Alleen mijn oudste kon daar mee overweg (dat was omdat zij extreem makkelijk leert, waardoor online onderwijs haar niet in de weg zat). Mijn andere kinderen hadden extreem veel moeite met thuis onderwijs volgen, het was alledrie eigenlijk weggegooide schooltijd (mijn zoon is mede hierdoor ook afgestroomd en we kregen een melding bij de leerplichtambtenaar).
Sinds er weer fysiek onderwijs was, zijn alle problemen verdwenen.

[Bissi]

Autonomie is ook een containerbegrip geworden, dat vooralop scholen misbruikt wordt. Net als creativiteit.

Autonomie is niet hetzelfde als: hier heb je een verrijkingsboekje, doe er je ding mee. Het resultaat doet er niet toe, want ik heb belangrijkere dingen te doen. Dat is gewoon laksheid en onkunde van een docent. Je voelt je daarmee inderdaad heel verloren, niet gezien, letterlijk en figuurlijk.

Autonomie is ook niet 'zelfontdekkend leren ', maar ook daar wordt van gezegd dat hb-ers er zo van houden. Dat komt vaak neer op: proberen te prutsen tot je denkt dat je weet hoe iets werkt. Of: ga eens raden hoe dit werkt. Dat vond ik altijd zo zinloos. Als bekend is hoe iets werkt, waarom moet je dan 'zelfontdekkend' tijd verspillen om het wiel uit te vinden als kind? Geef dan een vraagstuk waar nog geen oplossing voor is.

In beide gevallen is de enige autonomie die je hebt de mate van serieuze inzet die je wil tonen.

Het ter discussie stellen van regels vind ik dan wel weer een vorm van autonomie.

[Karan_1]

Dat ter discussie stellen van regels is ook zoiets. Mijn jongste doet dat niet: hij zal wel altijd proberen uit te zoeken waar de grens ligt. En waar de grens exact ligt weet je alleen als je hem overtreedt. En dan weet je ook zeker, dat de regels, die belangrijk voor je zijn, er zijn (beter zeker weten dan gissen immers).

Ik merk dat bij hem vaak gedacht wat dat hij regels ter discussie stelt. Maar er zit bij hem dus, grappig genoeg, een heel ander mechanisme achter.

Eens met de rest van je post.

[Axator]

We hebben hier vrijheid binnen grenzen. Jongste fladdert door het leven en heeft weinig interne structuur. En de "zelluf doen-fase" is nooit echt overgegaan. Nu heeft hij cognitief genoeg over voor de basisstof van school, maar als hij uitgedaagd wordt dan mist hij de organisatorische vaardigheden. Dat wordt wel goed geoefend met de plusklas, dus hij leert het wel. En hoe meer hij zelf die structuur kan aanbrengen in zijn werk, hoe minder wij hem hoeven te helpen. Deze weken is het wat drukker en onrustiger (sinterklaas, verjaardag, kerst, huiswerk, etc) dus dan bespreken we wel even vaker zijn dagen. Anders ziet hij door de bomen het bos niet meer en komt er niks uit zijn handen. Dat is even 5 minuutjes.

Soms knalt hij tegen een grens aan, bijv over gametijd, prioriteiten van taakjes, bedtijd. Maar dan is het simpel: hier ligt de grens en dan botst hij ertegenaan en is daarna weer een poosje oké. Als je toegeeft, dan staat hij de dag erna weer die grens op te rekken (gisteren mocht ik een kwartiertje later naar bed, vandaag nog een kwartiertje extra?)

Hij had als baby al zijn eigen tijden. Als wij eerder de fles kwamen, dan kwam hij alsnog om zijn eigen tijd. Ook als dat maar een uurtje later was. Toen al eigenwijs.
Het was een periode lastiger te sturen, omdat zijn emoties heb de baas werden en hij nogal eens vastliep. Dat is nu beter onder controle (lang leve PMT) en daardoor kan hij ook beter nadenken over planningen.

Op school blijft het wel lastig, zijn montessori onderwijs geeft hem overdag best wat vrijheid in zijn planning. Precies niet zijn sterke punt. Dus hij was nogal eens overwhelmed met alle taken van een dag, waardoor hij eind van de dag nog niks af had. Inmiddels lukt het hem beter om zijn eigen structuur aan te brengen, vaste volgordes van werken. En niet meer panieken als juf er eens een activiteit tussendoor gooit. Dan gaat hij daarna verder waar hij gebleven was. Dus waar er wel eens twijfel was of dit nou het beste onderwijs was, denk ik dat het precies zijn zwakke punten verbeterd (naast de heerlijke hoeveelheid kennis en peers op die school)

Zoals oudste zei: wat heerlijk dat ik op het VO nu de vakken allemaal los heb, heerlijk overzichtelijk (tot het huiswerk dan, dat is weer een chaos).

[merriedroom]

Mooi onderwerp, Karan.

Ik denk ook dat autonomie vaak verkeerd wordt uitgelegd. Het is in elk geval niet synoniem aan zelfstandigheid. Ik vind het ook een lastig kenmerk om op hb’ers te plakken omdat er zoveel uitingsvormen van zijn. Uitingsvormen die ook prima op gemiddeld begaafden passen.

Bij mijn dochter is teveel ‘autonomie’ juist heel slecht. Zij heeft duidelijke grenzen nodig om zich veilig te voelen. Anders zal ze alles uitproberen en overal over in discussie gaan. Doodvermoeiend voor haar en voor haar omgeving die daardoor minder positief op haar reageert waar ze weer zeer gevoelig op reageert. Die wisselwerking kan heel snel escaleren. Maar ze is wel creatief en verzint 1001 oplossingen. Haar talenten komen boven wanneer ze hiervoor ruimte krijgt. Is die ruimte de bedoelde autonomie?

M’n zoon wil juist alles samen doen (gezellig) en overal hulp bij (veilig). Als jij vertelt hoe het moet, doet hij het precies zo. Maar op cognitief vlak maakt hij zich heel veel zelfstandig eigen. Hij heeft (vooralsnog) nauwelijks instructie nodig en je kan niets anders dan hem daarin zijn gang laten gaan. Maar dat is zelfstandigheid en geen autonomie. Hij heeft baat bij structuur omdat hij zich daaraan kan vasthouden en hij minder last heeft van zijn onzekerheid. Onafhankelijk daarvan zou ik hem dus niet omschrijven als autonoom.

[Hanneke]

Autonomie is 'm.i. iets anders dan grenzeloosheid.
Misschien komt daar de verwarring vandaan?

Ik denk dat behoefte aan autonomie voor ieder mens geldt. Voor de één iets meer dan voor de ander, en omgeving en opvoeding zijn ook zeker van invloed op hoe de behoefte tot uiting komt.
Iemand met een hoog IQ zal deze behoefte over het algemeen wel meer en sterker voelen denk ik. Ook weer als reactie op de omgeving.

Voor behoefte aan structuur geldt volgens mij hetzelfde. Zeker voor kinderen zijn bepaalde kaders en grenzen belangrijk. Maar binnen gezinnen kunnen grenzen en de mening over wat een grens is ook erg verschillen. Soms beperkt een grens je in je autonomie, soms ook juist helemaal niet.

Hier hele autonome gezinsleden, die het erg goed doen bij bepaalde structuren.

[Hanneke]

Ik vind eigenlijk dat autonomie en structuur prima samen kunnen gaan.
Structuur in je leven nodig hebben, of in het leven van je kind aanbrengen, heeft in mijn ogen niet tot gevolg dat iemand niet autonoom zou kunnen zijn.

Kun je uitleggen waarom dit voor jouw gevoel botst?

Goede vraag.

Ik merk dat er naar mijn idee, vooral bij slimme kinderen, vanuit gegaan wordt dat leerlingen veel vrijheid willen en veel sturing in hun eigen leerproces. Ook bij plusklassen ligt de nadruk vaak op projecten en eigen invulling.

Mijn kinderen leren vooral door "afkijken, meelopen en het dan uiteindelijk zelf doen". Een strategie, die ik bij mijzelf (niet hoogbegaafd) herken, maar die dus haaks lijkt te staan op de algemene opvattingen hoe hoogbegaafde leerlingen het liefste leren (ik moet zeggen dat ik sowieso veel moeite heb met generalisaties).

Ik vroeg mij af of dit herkenbaar is.

De autonomie zit hem er dan volgens mij in dat jouw kinderen een leerstrategie hebben die hen goed past ( kijken en nadoen) en daarin hun vrijheid krijgen.

Ik herken dat, zo leer ik ook het beste, en razendsnel, gecombineerd met zelf uitproberen. Wanneer ik gedwongen wordt op een andere manier te leren, ga ik in de ankers. Blokkeer ik.

Ik wil dus ook graag mijn eigen leerproces sturen. Voor mij werken projecten en eigen invulling totaal niet.
Persoonlijk denk ik dat dit ook een beetje denkfouten zijn in bepaalde plusklassen.
En dat herken ik ook bij plusklas van jongste destijds. Daar was totaal geen ruimte voor autonomie, terwijl men dacht van wel. Eigenlijk wat jij dus zegt: alle hoogbegaafden willen zus en zo. Want autonomie.

M.i. klopt die redenering dus niet zo goed.