Beeldscherm is heilig

[Bloempje]

Geen idee of ik in het goede forum zit, maar ik denk het wel. Heb hier een 11 jarige stiefzoon die alleen maar achter een beeldscherm zit. Is hij niet achter de pc, dan zit hij wel achter te tv etc. Hij is al snel uitgekeken op de speelplek achter ons huis en de straat is te druk om lekker te kunnen spelen. Het park vindt hij ook te klein. Het is geen kind dat er zelf op uittrekt, zelf gaat ontdekken. Wij (vriend en ik) moeten altijd mee of het iets buiten is of het is iets met speelgoed.Hij heeft niet echte vrienden, want vanwege zijn hoogbegaafdheid 'speelt' hij anders en hij wil vaak de leider zijn en zijn zin doordrijven en hangt hij vaak de agent uit als iemand iets doet wat niet mag. Ik baal hier enorm van, want juist met dat mooie weer moet je er lekker op uit, lekker rennen, buitenspelen etc. Mijn vriend heeft ook periodes dat hij zich er aan ergert, maar behalve een goed gesprek doet hij er weinig aan. Het enige sociale wat hij heeft is online gamevriend met wie hij aantal keer in de week online gamet. Is dat vele computeren en dat weinig sociale contacten iets wat hoort bij hoogbegaafdheid. Hij is ook licht autistisch en heeft weinig empathie voor anderen.

[Pompom]

Het lijkt me eerder auti-gerelateerd, dan hb. Er zijn heel wat hoogbegaafde kinderen die volop sporten of fantasiespel doen, uren met lego aan de slag kunnen etc.
Mijn oudste (16) zit ook veel achter beeldschermen, maar hij pakt het wel heel sociaal aan. Vaak samen met anderen (via internet). Toen hij 11 was, was dat wel veel minder, toen deed hij ook nog 2 sporten (door omstandigheden nu niet meer).

Maar ook nu, hij komt wel achter zijn scherm vandaan als er iets te doen is. Wel ook vooral als zijn zusje iemand over de vloer heeft. Maar hij kan goed tegen alleen zijn, de lessen online vindt hij ook veel fijner dan in de klas bijvoorbeeld. En als we bv naar Archeon gaan, wil hij graag mee.

En ik ken ook wel niet-hb kinderen die vooral in schermen hangen trouwens.

Ik zou me er niet al te druk over maken richting kind of vriend, maar wel proberen om iets of iemand te vinden waar hij andere dingen dan schermhangen mee doet. Een sport, of een hb-peer groep bijvoorbeeld. Of, (als het weer kan), mee nemen naar een musesum oid.

[Pompom]

Oja, over sport. Zowel hb als ass kunnen een reden zijn om te zoeken naar een individuele sport, bijvoorbeeld atletiek, tennis / badminton / padel, of roeien, boogschieten, schaken.

[Anne72]

Wij hebben met zoon een uur per dag offline afgesproken en in het weekend 2. Dat werkt goed.
Ook zijn er leuke combi’s van buiten en op een scherm. Denk aan geocachen en Pokemons vangen
Daarnaast is het ook nog wel interessant om bij jezelf na te gaan waarom jij last hebt van zijn gedrag. Belemmert hetjou om naar buiten te gaan, wordt hij er on aardiger van of suf, praat hij niet gezellig mee aan tafel enz enz. Dan kun je kijken of daar een andere oplossing voor is.

Anne72

[Bissi]

Het fijne van stiefmoeder zijn, lijkt me, is dat het niet buiten spelen niet jouw probleem is dat je voor hem moet oplossen of waar je je druk over hoeft te maken. Hij heeft een vader (en moeder) daarvoor.

Je schrijft dat hij op sommige vlakken, vooral cognitief, voorloopt en op andere niet, met name op sociaal vlak. Zoiets komt bij veel kinderen voor. Misschien kun je hem op dat vlak op een vriendelijke manier een beetje bij de hand nemen om hem de kans te geven zich op een veilige manier daarin verder te ontwikkelen. Misschien wil hij dat wel, maar weet hij niet zo goed hoe en probeert hij dat daarom te vermijden.

Zomaar bij mooi weer de straat op sturen om met anderen te spelen werkt blijkbaar niet zo voor hem. Waar kan hij kinderen ontmoeten met dezelfde belangstelling als hij zelf heeft? Buiten of binnen? En dan liefst zonder de druk om meteen vrienden te worden.
Als dat een te grote stap is, dan misschien samen met hem buiten iets doen? Bijv skaten, basketballen of balletje trappen met zijn vader en of jou?

[Vlinder42]

Je schrijft dat hij licht autistisch is en daar past dat gedrag wel bij. Je gunt hem dat hij lekker buiten gaat spelen met vrienden, maar zo zit hij niet in elkaar. Ze hebben weinig vrienden omdat ze de antenne missen voor de non-verbale communicatie en ongeschreven regels van de wereld. Dit levert onrust en angst op en in reactie daarop ontwikkelen ze vaak een ‘speciale interesse’. Een interesse waar ze meer dan gemiddeld intensief mee bezig zijn. Gamen kan zo’n interesse zijn. Hij heeft mensen nodig die hem helpen om de sociale wereld beter te begrijpen en daar zelfvertrouwen in op te doen. Je moet als het ware steeds ‘ondertitelen’ wat er op sociaal vlak gebeurt, hoe je zou kunnen reageren etc., want die kennis doet hij niet automatisch op zoals andere kinderen. Het beeldscherm ‘afpakken’ heeft weinig zin, want dan ontwikkelt hij waarschijnlijk wel een andere speciale interesse. Ik zou idd kijken of je op een zachte manier hem een beetje kunt uitdagen en ontwikkelen op het sociale vlak, elke dag een beetje. Misschien met het gamevriendje een keer iets anders gaan doen dan gamen? Misschien hebben ze zelf wel een idee wat ze dan zouden willen doen.

Ik denk overigens dat het wel iets is om je zorgen over te maken. Want hij heeft al een achterstand op het sociale vlak. Online is de communicatie anders dan in de echte wereld omdat bijv de gezichtsexpressie etc mist omdat bijna alles wordt ingetypt en de mores zijn soms ook anders. Dingen die online kunnen, kunnen soms niet in de echte wereld, maar als je van die communicatie sowieso al niet veel begrijpt, kun je daarmee makkelijk de plank misslaan. Op die manier kan de sociale achterstand en de isolatie nog verder versterkt worden door het gamen. Het is in elk geval denk ik de moeite waard om daarover met hem te praten.

[Bloempje]

Zo daar ben ik weer, had problemen met inloggen, maar nu eindelijk weer gelukt. Bedankt voor jullie reacties. Helaas heb ik als stiefmoeder niet het laatste woord en zijn de verdelingen zo dat o.a moeder moet zorgen voor bijv een leuke hobby of sportclub. Helaas zijn stiefzoon en moeder zo dat als een sportclub o.i.d niet in de buurt zit, ze er ook niet heen gaan, want dat kost (vrije) tijd, zelfs als stiefzoon er zelf heen kan fietsen. Hij mist inderdaad de antenne waar Vlinder42 het over heeft, veel leeftijdsgenoten begrijpen hem niet, vinden hem maar vreemd. We proberen hem vaak bij te brengen hoe hij beter (aardiger) op iets of iemand kan reageren. Alleen is hij erg koppig en geeft hij zijn fouten niet zo snel toe en probeert hij het zo te draaien dat hij niet de schuld krijgt. Hij is niet op zijn mondje gevallen (zo nu en dan zou ik willen dat dat wel was) en praat tegen een volwassene net zoals hij met kinderen praat. Zo zei hij eens tegen een oudere mevrouw uit de buurt hier, dat ze lekker ver weg in een hutje op de hei moest gaan zitten, nadat ze hem ergens (terecht) op had aangesproken. Waarom ik mij er als stiefmoeder aan erger? Dat is een gevoel dat moeilijk uit te leggen is: als ik terugkijk op mijn eigen jeugd speelde ik veel buiten en was ik ook altijd wel actief binnen, tuurlijk zat ik ook regelmatig achter een scherm, maar niet zoveel als dat de jeugd nu doet. Ik had veel vriendjes en vriendinnetjes, maar kon mij ook prima alleen vermaken. Ik kan er niet bij dat stiefzoon niet lekker zijn energie kwijt wil na een dag school , vooral niet bij mooi weer. Hij is snel uitgekeken op het buitenspelen, maar dat is ook gelijk weer zijn vooroordeel, want echt zijn best om eens naar de mogelijkheden te kijken wat hij buiten allemaal kan doen, doet hij niet. Hij komt nog wel gewoon eten, ik ga ook gewoon naar buiten en als we iets leuks gaan doen, gaat hij gewoon mee, maar voor de rest is het een wonder als hij een keer ergens anders mee gaat spelen.

[Pompom]

Het klinkt mij toch allemaal vooral ass gerelateerd. Die kinderen pakken sociale interacties doorgaans niet vanzelf handig op, hebben daar veel begeleiding bij nodig, en het kost ze veel energie. Ook bij clubs en buitenspelen.
Niet alleen van het kind zelf, maar ook van de omgeving.
Veel uitleggen, veel nabespreken. Heel concreet en helder zijn. Niet 2 of 3 keer, maar soms wel 100x.

[Paula]

Eens met Pompom. Misschien kan een stukje psycho-educatie op gebied van ASS voor jou helpen om hem beter te leren begrijpen? Dat haalt voor jullie allebei mogelijk wat spanning weg.

[Vlinder42]

Ze hebben buiten hun ‘speciale interesse’ vaak weinig andere interesses. Als je meer contact met hem wilt krijgen, zou je met hem over zijn speciale interesse kunnen praten. Als je zelf geen autisme hebt, is de manier waarop je zelf met beeldschermen om ging/gaat niet te vergelijken met hoe hij dat doet. Ik vrees dat je ergeren geen enkel effect heeft. Dat zal ook langs hem heen gaan.

Mark Hutten heeft op youtube veel informatieve filmpjes over het opvoeden van kinderen met autisme.

[Bloempje]

Ik denk zelf ook dat hij wel wat meer heeft dan 'lichte autisme' (dat is de conclusie na diverse onderzoeken) maar als stiefmoeder moet ik voorzichtig zijn met deze uitspraak... Hij snapt niet dat bewegen en sociale contacten erg belangrijk zijn,ook voor later.
Ook nu weer nu de zon zo lekker schijnt zit hij weer achter de computer .
Ik ga ook een online cursus volgen omtrent autisme.

[Pompom]

Bewegen is natuurlijk voor iedereen belangrijk. Ik denk dat hij dat wel snapt, maar niet weet hoe hij dat kan organiseren op een voor hem aanvaardbare manier. Mijn oudste gaat nooit alleen naar buiten, maar alleen met de jongste of mij. Als wij niet kunnen, kan oudste 'dus' ook niet. Sport is in het verleden misgelopen door sociale mismatch. En mijn oudste heeft geen ASS, alleen wat trekken.

Sociale contacten zijn niet voor iedereen even belangrijk, zeker niet IRL contacten. En, zoals eerder gezegd, kunnen contacten wel hard werken zijn voor iemand met ASS, en dus niet ontspannend, zoals je eigenlijk zou willen / verwachten.

Wat goed dat je die cursus gaat doen!

[Bloempje]

Hij ziet het nut er echt niet van in, als hij mocht kiezen tussen fietsen of gebracht worden met de auto naar school, dan koos hij voor het laatste. Moet ik ook wel aangeven dat zijn moeder dat karakter trekje ook wel heeft. Van ons moet hij met de fiets, tenzij het weer het niet toelaat of er een andere goede reden is. Hij is er juist van overtuigd dat veel achter de computer zitten goed is, omdat het je reactievermogen en ruimtelijk inzicht verbeterd. Ja dat klopt, maar dat hoeft dan niet de hele dag. Hij is 11 en ik vind dat je dan ook best alleen kan spelen, als je even niet achter een beeldscherm kan. Buiten spelen is hier net zoals Pompom, alleen zal hij niet zo snel gaan, wel met (een van) ons. Als andere ouders praten over beeldschermtijd dan schaam ik mij altijd diep dat stiefzoon geen limiet heeft en voel ik mij rot als foto's voorbij komen van andere ouders over hoe leuk hun kinderen wel niet spelen. Voor iemand als hij zijn sociale contacten erg moeilijk, maar ook wij kunnen niet altijd zijn 'vriendje' blijven.

[Anne72]

Hoe ziet jouw partner dit allemaal? En wat hebben jullie afgesproken over jouw rol bij de opvoeding van jouw stiefzoon. En misschien wel het belangrijkste hoe ziet hij dat?

Heb zelf geen directe ervaring met stiefkinderen. Uit mijn omgeving hoor ik wel dat de rol van stiefouder vaak erg beperkt is als het aan komt op de opvoeding. Hoeveelheid schermtijd en hoeveelheid (verplicht) bewegen gaat de stiefouder meestal niet aan is vaak de gedeelde opvatting van kinderen en hun biologische ouders.

Als dat bij jullie ook zo is, en jouw partner staat er meer laissez-faire in dan jij doet, dan zijn je opties beperkt.
Meer dan proberen te verleiden tot voor jouw meer acceptabel gedrag zit er niet in. En dat is dan misschien toch samen iets doen.

Anne72

[Bloempje]

Mijn partner maakt er geen groot probleem van. Hij snapt niet dat men het zo slecht vindt om zo veel achter een scherm te zitten. Hij deed het vroeger ook veel en na een volle werkdag achter de pc, kruipt hij in de avond tot het slapen er weer regel regelmatig achter. Hij is ook niet echt streng qua bewegen, hij vindt wel dat stiefzoon dat meer moet gaan doen, daar is regelmatig met de 11 jarige over gesproken, maar deze blijft koppig.

Ik heb een redelijke rol in de opvoeding, ik mag mee denken en mijn mening geven. Alleen officiële dingen zoals schoolgesprekken bijv. Is voor de biologische ouders. Afspraken worden ook door vriend vertelt en hij is ook de eindverantwoordelijke. Hier is sowieso de regel dat we niet als 2 of (als ze er zijn) meer volwassenen tegen stiefzoon 'preken' als het nodig is.

[Anne72]

Tja als zijn ouders het niet als een probleem ervaren of in ieder geval niet iets waar zij echt wat mee moeten. En je stiefzoon vindt het allemaal wel best dan is heel ingewikkeld om iets aan de situatie te veranderen.

Ik denk niet dat het een HB ding is. Misschien ASS? Goed dat je je daar in verdiept. Alleen is het lastig er een vervolgstap aan te geven wanneer ouders en zoon geen probleem ervaren.

In die zin lijkt het minder schermtijd en meer bewegen een strijd te zijn die je alleen aan moet gaan en die je niet kunt winnen. Probeer het los te laten. Focus je op andere dingen en laat dit bij hem en zijn biologische ouders.

In je vorige reacties lees ik ook dat je je schaamt tov andere. voor het gebrek aan schermtijd en de leuke beelden die andere delen je een rot gevoel geven. Dat is echt iets van jou. Mooi om eens te onderzoeken waarom dat zo belangrijk is. En hoe groot deel dat uitmaakt van jouw wens om iets aan de situatie te veranderen.

Anne72

[merriedroom]

Ik las ook een beetje mee, want volgens mij is dit ook een heel actueel thema. Ik proef ook bij je, wat Anne72 zegt, dat je het moeilijk vindt wat anderen hiervan vinden. In de opvoeding kom je heel veel meningen tegen en anderen weten zó goed hoe jíj je (stief)kinderen zou moeten opvoeden. Je overleeft deze druk van buiten haast alleen door die mensen maar lekker te laten kletsen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Als het lukt om die druk van buiten ook buiten te houden, blijven alleen jouw wensen en waarden over. Dan kun je die ook misschien eens bevragen. Wat vind je zelf zo moeilijk aan zoveel schermtijd? En is het vooral de schermtijd of ook dat wat hij doet achter het scherm? Vind je het lastig om het initiatief te nemen in naar buiten gaan? Wat zou er mogelijk mis kunnen gaan als hij (nu) afhankelijk is van jouw initiatief om iets anders te gaan doen? Hopelijk helpt je dit verder?

[Vlinder42]

Ik denk dat het helpt om je in ass te verdiepen, wat je zelf ook schreef. Het heeft niet veel zin om hem te vergelijken met anderen die dit niet hebben. Als dit zijn speciale interesse is, dan kun je daar weinig aan veranderen. Hij kan er ook weinig aan veranderen. Je hoeft je niet te schamen. Jij hebt andere uitdagingen in je gezin dan die andere mensen.

Ik begrijp wel dat je je er rot over voelt als je foto’s ziet van anderen waar je het idee van hebt dat het daar goed gaat, of dat het daar gaat zoals je het in je hoofd hebt hoe het zou moeten zijn. Mijn eigen kind heeft adhd. Een van de moeilijkste dingen daarvan vind ik, dat ik zelf soms anders moet acteren als moeder dan hoe ik in mijn hoofd heb hoe ik wil of moet zijn als goede moeder. Dit omdat mijn kind in de realiteit andere dingen nodig heeft van mij, dan ik mij bewust was toen dat beeld zich vormde. Mijn gezin is ook anders dan ik van tevoren had gedacht. Het kan pijnlijk zijn om te zien dat het ergens anders wel gaat zoals je graag had gewild. Maar als dit de mensen zijn van wie je houdt, dan krijg je dit erbij, dit hoort bij hen. Mij helpt het om te praten met andere ouders van kinderen die hetzelfde hebben. Dan vind je in elk geval herkenning en ben je er minder alleen mee.

[loekie]

Misschien helpt het ook om te focussen op meer bewegen en niet op minder schermtijd.

[Bloempje]

Leerde bij de cursus o.a. dat de hersenen van iemand met autisme anders werken, andere prikkel verwerking en het kan minder flexibel zijn. De hersenen moeten het e.e.a opruimen om weer andere informatie te verwerken. Misschien ruimt hij het op d.m.v. gamen? Meer focussen om te bewegen, die pogingen hebben we al veel gedaan, maar vaak zonder succes of hij loopt alleen maar te klagen als hij toch is 'overgehaald'.

En ja inderdaad moet ze lekker laten kletsen, maar dat is best moeilijk, vooral als je het met die ouders eens bent, maar je er gewoon niets mee kan. Zo heb ik 2 nichtjes, iets jonger dan hij. Zij mogen absoluut niet achter een beeldscherm (tenzij het voor school is natuurlijk) en als ze het mogen dan voor beperkte tijd. Zij kunnen zich prima alleen vermaken (ook onafhankelijk van elkaar) ook als ze bij opa en oma (mijn ouders) zijn. Ze zoeken lekker in de kast naar knutselspullen of gaan naar buiten. Stiefzoon die vraagt alle aandacht op, als hij geen beeldscherm tot zijn beschikking heeft. Hij komt niet op de gedachte van: laat ik eens de skelter pakken en op straat gaan spelen. Hij heeft ook nooit alleen leren spelen. Na de scheiding gaf mijn vriend alle aandacht aan hem toen hij daar was en hij werd al vroeg geïntroduceerd met de pc. Natuurlijk allemaal met de goede bedoelingen , maar dat heeft dus deze resultaten opgeleverd.

[Marthe]

Zou je kunnen accepteren dat je stiefzoon niet anders kan dan hij nu laat zien?
Dat hij letterlijk niet kán bedenken dat hij wel met de skelter kan gaan spelen?
Dat hij letterlijk niet kán bedenken hoe iets voor iemand anders is?
Je vergelijkt je stiefzoon met je nichtjes. Dat is heel gevaarlijk.
Die nichtjes laten gedrag zien dat jij normaal en wenselijk vindt.
Zou je dingen kunnen bedenken die wel leuk zijn aan je stiefzoon?
Je stiefzoon heeft ASS en die diagnose heeft hij niet voor niets.
Je kunt hem niet vergelijken met een neurotypisch kind.
Zou je hem tegemoet kunnen komen in wie hij is?
Hij vertoont dit gedrag niet om jou of iemand anders dwars te zitten.
Zoals je zelf al zegt; zijn brein werkt anders dan bij iemand zonder ASS.
Hij zal wel jouw weerzin voelen en die helpt hem niet.
Natuurlijk is het moeilijk. Maar dit kind is wel wie hij is. Daar verander je niets aan, je kunt er alleen zo goed mogelijk mee om leren gaan. Als dat lukt is er voor hem ook mogelijkheid voor groei.

[Vlinder42]

Hij heeft ook nooit alleen leren spelen. Na de scheiding gaf mijn vriend alle aandacht aan hem toen hij daar was en hij werd al vroeg geïntroduceerd met de pc. Natuurlijk allemaal met de goede bedoelingen , maar dat heeft dus deze resultaten opgeleverd.

Ik begrijp goed dat je dit zo voelt, maar ik denk niet dat het zo ligt. Hoe hij zich gedraagt komt door het autisme, niet doordat hij veel of weinig aandacht heeft gekregen. Als het gamen niet zijn speciale interesse was geworden, dan had hij wel een speciale interesse ontwikkeld voor iets anders, en had hij ook niet het gedrag vertoond wat je graag had gezien. Het moeilijke aan autisme is denk ik juist dat je er als ouder juist veel minder invloed op hebt, dan je graag zou willen. Het gedrag is heel star en hardnekkig, je kunt als ouder op je kop gaan staan, maar er verandert niets. Buiten hun speciale interesse hebben ze vaak weinig andere interesses. Dat is jammer en moeilijk om mee om te gaan. Maar het is denk ik geen ‘opvoedfout’ van je vriend. Het is gewoon moeilijk.

[Paula]

Het boek 'Geef me de 5' van Colette de Bruin wordt ook veel gebruikt door ouders met kinderen met ASS. Het geeft uitleg en praktische tips. Colette de Bruin biedt ook cursussen voor ouders van kinderen met ASS (nee, ik heb geen aandelen ).

[Bissi]

Misschien helpt het ook om te focussen op meer bewegen en niet op minder schermtijd.

Doet me denken aan bijvoorbeeld een stappenteller, smart watch of app op de telefoon die bijhoudt hoeveel je gedaan hebt of waar je gelopen hebt. Misschien maakt dat het ook leuker voor hem om te bewegen? Mijn zoon vond een tijdje Samsung health als app om die reden leuk. Die detecteert wat je doet en past de berekening er op aan.
Dat kun je ook samen doen en dan vergelijken wie het meeste heeft gedaan.

Wat ook leuk is om samen te doen, is geocaching: een soort speurtocht met raadsels, waarbij je uit moet zien te komen bij een schat (de cache). Gaat via de app Cgeo .

[Bissi]

Martine Delfos heeft een theorie ontwikkeld over autisme ( mas1p) die ook tot meer inzicht in ongrijpbare reacties kan bieden.

. Ieder mens met autisme heeft een regenboog aan leeftijden in zichzelf. Iemand met een kalenderleeftijd van 17 jaar kan met betrekking tot
hechting 9 maanden zijn, in zijn spelgedrag 3 jaar, op het gebied van wiskunde 25 jaar en met betrekking tot treinen het niveau hebben van een getrainde professional op dat terrein.
Uitgaande van een vertraging in plaats van een defect betekent het dat er aangesloten moet worden bij de mentale leeftijd. Dan verwachten we dus groei. Om de mogelijkheden van het kind met autisme te ontwikkelen, is het noodzakelijk het kind uit te dagen. Dat lijkt haast onmogelijk wanneer we uitgaan van die regenboog aan leeftijden. Toch is de praktijk
gemakkelijker dan men vaak denkt. Eerst moet met betrekking tot een bepaald onderwerp
vastgesteld worden wat de mentale leeftijd is. Dat is erg vaak zeer jong, men komt regelmatig terecht in de eerste levensjaren. Om een mentale leeftijd met betrekking tot een onderwerp te ontdekken, is er een simpele vuistregel zolang onderzoek nog geen test voor de mas1p heeft ontwikkeld. Men neemt het verbazingwekkende en hardnekkige gedrag en
past daarop de volgende regel toe: Dit is heel normaal gedrag op de leeftijd van … Wanneer een leeftijd gevonden wordt, past men de kern van de opvoeding toe die bij dat onderwerp op die leeftijd hoort.

Toegepast op jouw stiefzoon, kom ik ook uit op een vrij jonge leeftijd, waarop kinderen niet alleen naar buiten durven gaan om te spelen. Stel dat hij wat spelen betreft een leeftijd van 2 jaar heeft, dan moet je jouw verwachting en manier van aanmoedigen eerst afstemmen op die leeftijd. Van daaruit kan hij zich dan verder ontwikkelen.
Op andere aspecten heeft hij zich al wel sneller ontwikkeld. Dat is soms ook het schrijnende eraan.

Zie onderstaand artikel voor voorbeelden hiervan:
https://www.mdelfos.nl/artikel/autism ... -tegelijk/

[Bloempje]

@Bissi. Hij speelt juist als een ouder iemand vergeleken met zijn leeftijdsgenoten, gaat verder in het spel, dan de andere kinderen waarmee hij speelt.

[Bissi]

@Bissi. Hij speelt juist als een ouder iemand vergeleken met zijn leeftijdsgenoten, gaat verder in het spel, dan de andere kinderen waarmee hij speelt.

Het gaat om de stappen daarvoor: hoe maak ik contact met onbekende kinderen om mee te spelen.
Dat is iets wat je ook moet leren.
Bij samen spelen komt eigenlijk heel veel kijken.

[noor]

Ik vind het lastig om een grens aan te geven over het schermtijd. Ik heb nu een schermtijd van 3 uur per dag.

[noor]

Misschien helpt het ook om te focussen op meer bewegen en niet op minder schermtijd.

Vind dat een hele goede! Ik ga ook minder kinderabonnementen afsluiten voor kijk programma's

[noor]

Ik heb ook een netflix kids account, heb deze maar helemaal opgezegd om de schermtijd te mindere, goede tip om het via Link verwijderd i.v.m. spam

[Bloempje]

@Bissi: Ah dan begreep ik je verkeerd. Ik denk dat je daar wel een punt hebt. Hij speelde een paar jaar geleden wel veel buiten, maar wij merkten ook dat de kinderen uit de straat steeds weggingen als hij buiten kwam, want dan vond hij dat hij het voor het zeggen had en probeerde hij alles zo te draaien dat hij zijn zin kreeg (hij is erg goed in manipuleren) of hij was de kinderen steeds aan het zeggen wat wel/niet mocht (terwijl dat dan een taak van de ouders is). Zoals je al zegt: komt er veel kijken bij samenspelen en dat stukje 'mist' hij inderdaad.
Nu is het na een paar jaar wel zo dat de kinderen of een heel andere leeftijdsfase in gaan (buurmeisje is bijv. 12 en is nu echt met meidendingen bezig) of dat de kinderen nog te jong zijn om alleen buiten te spelen. Hij is ook erg veel gepest en daar heeft hij ook flinke schade van opgelopen, het vertrouwen in leeftijdsgenoten is dan ook flink geschaad. Hij heeft nu 2 vrienden, waarmee hij er met 1 regelmatig gamet en met de ander heeft hij sinds kort weer contact, al moet ik hem wel steeds motiveren om die vriend eens een appje te sturen. Hij blijkt er zelf niet mee te zitten dat hij weinig tot geen vrienden heeft, hij gaat vaak ook met ons mee naar vrienden of hij is bij ons als er vrienden over de vloer komen. Zelf ben ik daar niet altijd mee eens, maar vriend ziet daar het probleem niet in. Vriend denkt ook dat hij waarschijnlijk op de middelbare straks wel vrienden gaat krijgen en dat hoop ik dan maar. Wat ik al eerder zei, sta je er als stiefmoeder machteloos in, want als het aan mij had gelegen dan had hij allang op een club gezeten van iets wat zijn interesse heeft, zolang hij zich maar tussen leeftijdsgenoten bevindt. Zelf werd ik op mijn 7e door mijn ouders op scouting gezet en dat is toch een van de beste dingen die ze toen gedaan hebben, ik heb er vriendinnen aan over gehouden, heb doorzettingsvermogen gekregen etc. en waren heel veel buiten. Zoiets zou ik ook het liefst voor hem hebben.

Schermtijd minderen door bijv. Netflix kids er af te halen heeft geen zin, dan vindt hij wel weer wat anders.

[Paula]

want als het aan mij had gelegen dan had hij allang op een club gezeten van iets wat zijn interesse heeft, zolang hij zich maar tussen leeftijdsgenoten bevindt. Zelf werd ik op mijn 7e door mijn ouders op scouting gezet en dat is toch een van de beste dingen die ze toen gedaan hebben, ik heb er vriendinnen aan over gehouden, heb doorzettingsvermogen gekregen etc. en waren heel veel buiten. Zoiets zou ik ook het liefst voor hem hebben.

Het valt mij op dat je de situatie vooral vanuit jouw eigen leefwereld benadert. Ik begrijp jouw zorg maar wat voor jou goed was, is niet per sé voor hem ook goed. Ik krijg uit jouw verhaal niet het gevoel dat het gaat om een jongen die 'gewoon een zetje nodig heeft' of 'gewoon verlegen is' maar om een knul voor wie contact leggen en onderhouden niet vanzelfsprekend zijn omdat er sprake is van onvermogen vanuit ASS. Hem zonder goede begeleiding op een club doen zodat hij zich onder leeftijdsgenootjes bevindt, legt dan misschien wel vooral de zere vinger precies daar waar je hem niet wil hebben: hij gaat mogelijk vooral ervaren dat hij 'anders' is en dat het hem niet lukt om aansluiting te vinden. Om nog maar niet te spreken over de kans dat hij overprikkeld raakt door zijn omgeving en daar onvoldoende ruimte krijgt om bij te tanken of zich even terug te trekken wanneer hij dat nodig heeft.

[Anne72]

Ik ben het wel eens met Paula dat zomaar op een club doen reële risico’s met zich meebrengt. Onze kinderen zitten ook op scouting en ik ben het met je eens dat dat kinderen veel kan brengen. Tegelijkertijd heb ik ook kinderen zien komen en gaan die er echt ongelukkig van werden om in dat sociale en actieve gebeuren mee te moeten.

Het is een ingewikkelde situatie waar je in zit omdat je als stiefmoeder minder invloed hebt op wat er gebeurd terwijl het wel een impact op jouw leven heeft. Omdat je het goede wil voor hem, omdat je geraakt wordt door wat anderen zeggen en misschien wel denken en omdat hij dus ook in praktische zin veel bij jullie is, ook op momenten dat je misschien liever wilt dat hij er niet bij zit. Of lees ik dat niet goed en vul ik het in omdat ik zelf de kinderen weleens wegstuur als wij bezoek hebben?

Omdat je niet kunt veranderen hoe hij is en weinig invloed hebt op de manier waarop jouw man en zijn ex de opvoeding aanpakken, blijft er weinig anders over dan meer gemak in de situatie te vinden voor jezelf. De situatie en hem accepteren voor wat/wie hij is, de positieve kanten daarin zien en voor jezelf erkennen waar je van baalt, en vandaar uit jouw grenzen bepalen. Misschien dat een paar gesprekken met een coach daarbij kunnen helpen. Want eenvoudig is het niet denk ik om alles goed op een rijtje te krijgen.

Anne72

[Paula]

Mijn reactie was niet bedoeld als kritiek hoor Bloempje, hopelijk vat je het niet zo op. Ook ik schrijf met in mijn achterhoofd mijn eigen ervaringen. Kleine toelichting: Jaren geleden hoopten Manlief en ik dat onze dochter wat gemakkelijker contact zou gaan leggen met andere kinderen als ze maar gewoon meer kon oefenen. Dus deden wij haar 'op scouting'. En ze vond het verschrikkelijk ... verplicht gezellig doen, verplicht meedoen met groepsactiviteiten, rennende en gillende kinderen terwijl zij na een moeizame schoolweek juist behoefte had aan rust en bijtanken. De dingen die haar wél interesseerden, mocht ze nog niet doen want 'dat doen we nog niet bij de Bevers'. De deskundige vrijwilligers bleken in de praktijk vooral goedbedoelende jongeren/studenten die het leuk vonden om zo'n met groep kinderen spelletjes te doen maar die nul kennis hadden van ADHD, ASS, zorgen die ouders kunnen hebben, etc. Na een half jaar moesten we concluderen dat het een leuk idee was maar dat dochter niet gelukkig werd van de scouting. Individuele sporten bleken veel beter bij haar te passen. En die sociale contacten, die kwamen pas echt toen ze in de bovenbouw van het VO zat. En nog later, op de uni.

Ben het verder eens met Anne72. Je kunt kind en de manier waarop zijn ouders hem opvoeden niet veranderen. De enige verandering die je kunt bewerkstelligen, is bij jezelf. Dus inderdaad, accepteren en relativeren (en ik zeg niet dat dat gemakkelijk is!). Coaching kan daar inderdaad bij helpen. Succes!

[Bloempje]

@Paula: ik zag het zeker niet als kritiek. Ik snap jouw punt en dus die van Anne72 ook . Ik bedoelde inderdaad dat hij niet altijd tussen ons bezoek hoeft te zitten, ik wil ook dingen met volwassenen kunnen bespreken zonder dat er steeds een kind tussen zit, die of de aandacht gaat trekken of zich er mee gaat bemoeien. Hij denkt ook vaak dat de personen dan ook voor hem komen, dat ze ook vrienden van hem zijn. Het idee van: dan ga ik op mijn kamer spelen, zodat 'de grote mensen' kunnen kletsen komt niet in hem op. Gelukkig heb ik nog eigen vriendinnen, waar hij gewoon niet tussen komt. Ik zeg dan ook vriendelijk tegen hem, dat we met elkaar willen kletsen, al moet ik zeggen dat wij meestal ergens anders afspreken dan thuis.

Ik benader inderdaad de situatie vanuit mijn leefwereld, ook omdat ik zelf als kind ook de nodige problemen had (geen autisme, maar wat wel dat laat ik liever achterwege vanwege eventuele herkenbaarheid) en bij mij werd er vanalles aan gedaan dat ik een sociaal leven had. Al moesten ze een half uur rijden naar de club (bwv spreken) dan was dat geen probleem. Stiefzoon en zijn moeder vinden 10 minuten met de auto al te ver voor een sportclub. Ik stoor mij er dus best aan dat moeder,maar ook vader zich er best makkelijk er van af maken. Tuurlijk moeten we er geen druk opzetten, maar een poging tot stimuleren kan geen kwaad. Ik heb al coaching hiervoor en die zegt net zoals de meeste hier, dat ik het moet loslaten, maar dat is erg moeilijk voor mij zoals jullie wel merken uit al mijn berichten

[Marthe]

Het idee van: dan ga ik op mijn kamer spelen, zodat 'de grote mensen' kunnen kletsen komt niet in hem op.

Nee, dat kán hij met zijn ASS niet bedenken.
Daar zullen jij en je partner structuur aan moeten geven.
Dat kun je doen door duidelijke afspraken met hem te maken.
De kans is reëel dat hij met volwassenen makkelijker communiceert dan met leeftijdgenoten. Voor hem is het dus ook fijn dat er andere volwassenen zijn met wie hij kan praten. Dat betekent niet dat hij er de hele tijd bij moet zitten.
Je kunt met hem afspreken dat hij er een kwartier of een half uur (of wat jij dan ook maar haalbaar vindt) bij mag zijn. Daarna gaat hij naar zijn eigen kamer. Geef dan ook aan wát je van hem verwacht. Dat hij b.v. een bepaald boek gaat lezen of welke film hij gaat kijken o.i.d. Dan wéét hij waar hij aan toe is en is het voorspelbaar voor hem.

Stiefzoon en zijn moeder vinden 10 minuten met de auto al te ver voor een sportclub. Ik stoor mij er dus best aan dat moeder,maar ook vader zich er best makkelijk er van af maken.

Ook dit is vanuit jouw eigen belevingswereld geredeneerd.
Voor mensen die hoogsensitief zijn kan een autorit van 10 minuten al te veel zijn na een drukke dag op school of werk.
Zeker in combinatie met een sportclub waar het over het algemeen niet geruisloos is en de prikkelemmer dus nog veel sneller vol loopt.

Ik zag dat het boek 'Geef me de vijf' van Collette de Bruin al is aangeraden.
Dat is echt een boek dat ontzettend veel praktische handvatten geeft.
Lees eerst dat boek eens en kijk dan of je nog zo veroordelend tegenover de handelswijze van je partner en zijn ex staat.
Bedenk ook eens dat ASS vaak erfelijk is. Het kan dus heel goed zijn dat je partner en/of zijn ex ook ASS hebben maar dat ze geen diagnose hebben.
Ik hoop alleen dat je je veroordeling kunt laten varen.
Die voelen ze nl. alledrie en dat blokkeert ze dan ook nog eens waardoor de situatie nog veel vaster komt te zitten.

[Paula]

Ik heb al coaching hiervoor en die zegt net zoals de meeste hier, dat ik het moet loslaten, maar dat is erg moeilijk voor mij zoals jullie wel merken uit al mijn berichten

Dat je het moeilijk kunt loslaten betekent ook dat je begaan bent met hem. Je gunt hem een 'normale' kindertijd. Maar feit is, dat hij zich anders ontwikkeld en dat zijn 'normaal' niet het jouwe is. Loslaten met een Hoofdletter L dus ... .

[Bloempje]

@Paula Ik ben zeker begaan met hem, dat maakt het juist zo lastig. Hij heeft nooit echt alleen leren spelen. Door moeder werd hij voor de tv gezet, want dan was hij niet zo lastig en kon zij haar ding doen en als hij bij vader was (voordat ik in beeld kwam ) gingen ze altijd naar een speeltuin. Dat laatste heb ik ook nog met hem gedaan, maar dat vindt hij nu ook niets meer aan (wat ik dan wel weer begrijp). We (stiefzoon en ik) hebben beiden een heel verschillend karakter. Ik ben zorgzaam en vooral op sociaal vlak intelligent, hij vooral intellectueel. Hij kan erg naar tegen mij doen en mij zo behandelen alsof ik dom ben. Dat maakt dat ik niet graag alleen ergens met hem naar toe ga. Hoe jammer ik dat ook vind. Als het wel echt moet of ik vind dat hij er echt even uit moet, dan moet ik mij daar echt even mentaal op voorbereiden. Als we bijv. Een stuk gaan fietsen en ik fiets (voor zijn gevoel) te dicht achter hem, kan dat al vanuit hem een flinke discussie opleveren. Ik vraag mij vaak af: hoe zou straks als volwassene terug kijken op zijn kindertijd? Dat hij nooit is gaan wezen ravotten, geen vriendjes uit de buurt heeft opgezocht om eens lekker te spelen, is gaan racen met zijn fiets etc.

[Paula]

Ik vraag mij vaak af: hoe zou straks als volwassene terug kijken op zijn kindertijd? Dat hij nooit is gaan wezen ravotten, geen vriendjes uit de buurt heeft opgezocht om eens lekker te spelen, is gaan racen met zijn fiets etc.

Jij ziet dit , vanuit jouw belevingswereld, als een gemis. Maar iemand met ASS voelt dit vaak helemaal niet zo! Ravotten en spelen met andere kinderen levert onvoorspelbare situaties en veel prikkels (en vaak frustraties door wederzijds onbegrip) op. Misschien kan hij dit nu nog niet onder woorden brengen maar vaak zie je dat ze dat soort situaties uit zichzelf al vermijden omdat ze aanvoelen dat ze er niet gelukkig van worden.

[Vlinder42]

Ik begrijp heel goed dat loslaten moeilijk is, Bloempje. Het beïnvloedt je leven enorm terwijl je er niet zoveel aan kunt doen. Dat vind ik hier in huis ook lastig, al is het niet precies hetzelfde als bij jou. Er meer van weten en begrijpen helpt wel, maar ik merk dat ik toch soms er ook behoefte aan heb dat er eens iets ‘normaal’ zou kunnen gaan.. Ik vind het wel zwaar om me altijd zo aan te moeten passen.

[Bloempje]

@Vlinder42 Wij zitten allebei in het zelfde schuitje inderdaad. Alleen heb jij dan nog het voordeel dat je de echte moeder bent. Als stiefmoeder sta je sowieso al achter, vooral als de biologische moeder nog in beeld is. Toen ik stiefmoeder werd had ik mij ook voorgenomen om leuke dingen met hem te gaan doen, maar ik merk dat als ik iets voorstel, ik het verwijt krjjg dat ik hem achter het beeldscherm vandaan wil hebben en ik hem niet zelf laat kiezen wat hij mag gaan doen. Dit verwijt kreeg ik vandaag weer, toen ik aan stiefzoon voorstelde om morgen eens buiten te gaan spelen als het mooi weer was. Want waar zou hij moeten gaan spelen? We hebben geen fijne buurt (veel tuig) om hem alleen te laten spelen. Verhuizen is voorlopig geen optie om diverse redenen die ik hier niet kan bespreken. Vader is wel wisselvallig hier in, ene keer is hij het volledig met mij eens dat stiefzoon makkelijk alleen naar het park kan, de andere keer is het weer te 'gevaarlijk'. Het is voor mij ook moeilijk in te schatten wanneer hij het wel en wanneer niet met mij eens is. En ik zeg echt niet van: je moet buiten gaan spelen, maar meer van: het is lekker weer, misschien een leuk idee om buiten te gaan spelen? Ik krijg dan zelfs het verwijt dat ik hem weg wil hebben. Dit kan ook komen vanuit jeugd van vader zelf. Zijn moeder was hem liever kwijt dan rijk en liet dit ook duidelijk merken. Vriend was dus als kind graag van huis. Ik merk daarom ook dat vriend dit gevoel aan stiefzoon graag niet wil geven en dat snap ik, maar je kunt er ook te ver in doorgaan. Als we met zijn 2en uit eten gaan, voelt hij zich al schuldig naar stiefzoon toe en zelfs op een vriendenweekend, zou hij hem meenemen. Terwijl ik vind dat met zijn tweeën dingen doen, ook belangrijk is (doen we ook wel, alleen merk ik heel erg dat hij zich dus wat schuldig voelt).

[MrsBucket]

Hoe is jouw band met stiefzoon? Ga je wel eens samen met hem gamen? Of zit je wel eens te kijken, terwijl je interactie met hem hebt? Kan jij aansluiten bij zijn belevingswereld, in plaats van dat je van hem verlangt dat hij in jouw belevingswereld mee gaat? Ik weet niet hoe lang jij zijn stiefmoeder bent, dat kan ik in dit draadje niet terug vinden, dus ik heb geen idee wat voor ‘traject’ jullie samen hebben gelopen tot nu toe.

En verder schrijf je over loslaten; ik heb geleerd dat het soms fijner is om te denken dat je iets niet los hoeft te laten, maar slechts anders vast hoeft te pakken.

[Bloempje]

@MrsBucket: ik ben zo'n 5 jaar stiefmoeder. Onze band is niet erg goed. Hij heeft het vaak op mij gemunt, vooral omdat ik vaak te lief ben en snel toegeef, dit eigenlijk vooral om vader niet tot last te zijn. Af en toe zitten we samen achter een spelconsole en soms vraag ik of het leuk is,wat hij achter de pc aan het doen is. Ik vind zelf achter de pc zitten ook leuk maar niet een hele dag. Na 2 u krijg ik toch echt hoofdpijn. De 2 mannen hier zitten er van s'ochtends tot laat in de avond aan (dat laatste geldt alleen voor vriend natuurlijk incl zijn werkdag achter de pc). Zo nu en dan wordt er tijd gemaakt voor iets anders en ik mag blij zijn als het iets is zonder beeldscherm. Dus ja ik vind het lastig om mij aan te sluiten in zijn belevingswereld, omdat die van mij totaal anders was als kind zijnde.
Wat bedoel je precies met je laatste zin over het loslaten en vastpakken?

[MrsBucket]

Wat lastig, dan liggen jullie belevingswerelden echt heel ver uit elkaar. Om dan aansluiting bij elkaar te vinden, kost veel energie, tijd en vertrouwen. Vanuit zijn ass gaat het hem waarschijnlijk niet lukken om bij jou aan te sluiten, dus lijkt mij dat het vanuit jou moet komen. En dat is echt geen eenvoudige opgave, ik kan me voorstellen dat je in die 5 jaar al veel hebt geprobeerd.

Met die laatste zin bedoel ik: Je kunt dingen loslaten, waardoor je er geen controle over hebt en maar moet zien waar het schip strandt. Je kunt iets ook heel krampachtig op dezelfde manier vast blijven houden, een manier die niet werkt, maar je weet gewoon niet hoe het anders moet. Een derde manier kan zijn om het op een andere manier vast te pakken, ergens tussen loslaten en krampachtig vast blijven houden in. Je kijkt dan vanuit verschillende kanten naar het probleem en vindt een andere manier om er mee om te gaan.

Wat ik bij jou lees, is dat jij heel veel vervelende ervaringen hebt opgedaan de afgelopen 5 jaar en keihard aan het werk bent om jouw ideale beeld waar te maken. Je weet ook al wel dat het helemaal niet haalbaar is, maar je hebt geen idee wat je anders zou kunnen doen. Het compleet loslaten gaat jou ook zeker niet gelukkig maken. Dus op zoek gaan naar een andere manier om hiermee om te gaan, door het van verschillende kanten te bekijken, door tips van anderen te gaan toetsen, kan helpen om er op een andere manier mee om te gaan.

[Bloempje]

@MrsBucket bedankt voor je uitleg. Onze belevingswereld ligt inderdaad ver uit elkaar (op enkele punten na dan). Het is heel moeilijk om het los te laten of er een tussenweg in te vinden. Pas geleden gingen we naar familieleden waar ze kinderen hebben van (ongeveer) zijn leeftijd, dan speelt hij wel buiten. Hier niet. Hij is al kapot van een kwartier hard fietsen en een paar 100 meter rennen, puur vanwege het weinige bewegen. Ik houd erg van mooi weer, maar aan de andere kant ga ik mij ook weer irriteren als hij de hele dag binnen zit dan.

[Paula]

Als ik iets geleerd heb van leven met iemand met ASS (mijn vader), is dat je de ander met ASS niet kunt veranderen. Je kunt alleen je directe omgeving en jezelf veranderen. En daarbij moet je keuzes maken. Waar voel je je wel/niet prettig bij? Wat past bij jou? Wat kost veel/weinig energie? Hoe kun je de band goed houden zonder dat je daarbij jezelf verliest? De antwoorden op die vragen zullen voor iedereen anders zijn.

Kinderen met ASS voelen vaak intuitief dat 'de buitenwereld' voor prikkels zorgt en die prikkels proberen ze te vermijden. Als sociale contacten voor spanningen en prikkels zorgen (en dat doen ze voor veel ASS'ers), kan ik me voorstellen dat dit jongetje liever binnen zit. Daar is het veilig, die omgeving is voorspelbaar. 'Buiten spelen' is een situatie vol onbekenden en onvoorspelbare situaties. Daar wordt hij hoogstwaarschijnlijk niet gelukkig van. Bij gamen zijn die sociale relaties ook geen struikelblok, dan ben je net zoals de andere deelnemer aan het spel en heb je even geen beperkingen.

[Hanneke]

Ik vraag mij vaak af: hoe zou straks als volwassene terug kijken op zijn kindertijd? Dat hij nooit is gaan wezen ravotten, geen vriendjes uit de buurt heeft opgezocht om eens lekker te spelen, is gaan racen met zijn fiets etc.

Jij ziet dit , vanuit jouw belevingswereld, als een gemis. Maar iemand met ASS voelt dit vaak helemaal niet zo! Ravotten en spelen met andere kinderen levert onvoorspelbare situaties en veel prikkels (en vaak frustraties door wederzijds onbegrip) op. Misschien kan hij dit nu nog niet onder woorden brengen maar vaak zie je dat ze dat soort situaties uit zichzelf al vermijden omdat ze aanvoelen dat ze er niet gelukkig van worden.

En dat geldt ook voor mensen zonder ASS . Ik denk dat je dat niet moet onderschatten.
Ieder mens is anders, niet iedereen wordt blij van lekker buiten spelen met buurkinderen.

Ik heb lang getwijfeld of ik zou reageren, maar ik doe het toch. Met vooraf de opmerking dat ik het zeker niet beter weet, of jou wil afkraken Bloempje. Maar ik lees wel steeds dingen die iets bij mij triggeren. Vandaar.

Kinderen voelen vaak intuïtief aan dat de ander ze niet goed vindt zoals ze zijn. Als ik je posts zo lees, zou ik me kunnen voorstellen dat dit misschien bij jouw stiefzoon ook speelt. En dat terwijl jij juist de allerbeste bedoelingen hebt, en dit alleen maar zegt en schrijft omdat je juist het beste wil voor hem. Tenminste , jij wil datgene waarvan jij vindt dat het het beste is.

Ik schrijf dit met grote voorzichtigheid. Ik ken bovendien ook de situatie niet, behalve dan wat ik hier lees. Ik probeer me te verplaatsen in jouw stiefzoon, en heel eerlijk gezegd zou ik me als kind heel erg naar voelen over de situatie. En dan druk ik me zacht uit.
Ik herken het hier ook van de basisschool, van een juf destijds, Waar twee kinderen, waaronder de mijne, diep ongelukkig waren. Omdat zij aanvoelden dat zij op geen enkele manier voldeden aan het beeld dat hun juf had van een gezond kind, en een gezonde leefwereld. Je moet daar echt heel erg voorzichtig mee zijn. Niet in de laatste plaats omdat het niet jouw kind is. Maar ook omdat je er echt helemaal niemand mee helpt, integendeel.
Misschien kun je toch proberen je stiefzoon te accepteren zoals hij is, ook al denk jij dat een andere leefstijl voor hem veel beter zou zijn. Accepteer ook de regels en het gedrag van zijn ouders. Daarmee leg je een sterkere basis dan wanneer je steeds, ongewild, de boodschap uitstraalt dat hoe hij nu doet niet oké is, dat er iets verbeterd moet worden. Hoe moeilijk dat ook is.

En vanuit die basis kun je dan misschien ooit, in de toekomst, bijdragen aan een meer gezonde leefstijl, met wat meer beweging, en wat minder scherm.

[Vlinder42]

@Vlinder42 Wij zitten allebei in het zelfde schuitje inderdaad. Alleen heb jij dan nog het voordeel dat je de echte moeder bent. Als stiefmoeder sta je sowieso al achter, vooral als de biologische moeder nog in beeld is.

Ik ben idd geen stiefmoeder en weet ook niet hoe dat is. Wat je erover schrijft, lijkt me dat wel moeilijk. Autisme is al moeilijk en dan een samengesteld gezin nog meer. Wat ik me afvroeg is of je stiefzoon de scheiding en jou als nieuwe partner van zijn vader wel echt geaccepteerd heeft. Misschien heeft hij er toch nog moeite mee en trekt hij zich daarom meer terug. Ik zie ook wel jouw irritatie naar hem, maar ik zie ook veel afwijzing van hem naar jou. Het kan zijn dat dit is omdat jij meer waarde hecht aan buiten spelen dan hij, maar het zou ook kunnen zijn dat het eigenlijk niet echt uit maakt waar het over gaat en dat hij ‘gewoon’ alles wat jij voorstelt niks vindt omdat jij zijn stiefmoeder bent en hij eigenlijk nog steeds moeite heeft met die situatie.

[Bloempje]

@Hanneke dank je wel voor je antwoord. Ik zie het zeker niet als afkraken, daarbij mag iedereen zijn/haar mening geven. Ik probeer hem ook zeker in zijn waarde te laten, maar dat is heel moeilijk. Ik zie hem steeds dikker worden, door het weinige bewegen en hij eet als een volwassen man. Minder eten klaarmaken heeft geen zin, want dan compenseerd hij het wel met iets anders. Drinken pakt hij niet uit zichzelf, ik moet dat echt aanbieden, want hij zit de hele dag met zijn hoofd achter een beeldscherm. Ik zie problemen aankomen die de biologische ouders volgens mij niet zien. Ze hebben zoiets van komt wel goed enzo.

@Vlinder Hij heeft mij al een tijdje geaccepteerd. Hij noemt mij bij mijn voornaam, maar dat komt ook, omdat zijn moeder nog gewoon in beeld is. Alleen als hij boos is , echt boos, dan gaat hij nog weleens roepen van ' je bent mijn moeder niet ' of zegt hij naar de andere ouder te willen. Wel merk ik dat hij veel meer naar zijn vader trekt en heel veel aan hem vraagt i.p.v mij.

[Vlinder42]

Gelukkig maar, dat de acceptatie geen probleem is. Het kan wel uitmaken wat hij eet. Mijn dochter hield erg van hagelslag. Daar kon ze rustig ‘s ochtends 3 boterhammen mee eten en bij de lunch nog 3. Daar werd ze wel dik van, ook al sport ze wel en speelt ze ook graag buiten. Sinds we over de hagelslag afspraken gemaakt hebben is het gewicht er ook weer af gegaan. Maar ja, als het hem en zijn ouders niet interesseert, dan kun je niks. Kun je met je man niet over deze dingen praten? Het zou fijn zijn als hij jouw bezorgdheid begrijpt.

[Bloempje]

Stiefzoon neemt ook graag hagelslag op zijn brood, niet iedere dag gelukkig. Ik zorg altijd (uitzonderingen daargelaten) altijd voor gezond eten en genoeg fruit in huis. Dat laatste pakt hij ook vaak als hij honger heeft, weet dat fruit ook suikers heeft, maar is nog altijd beter dan snoep.Vanuit ons krijgt hij ook altijd fruit mee naar school. Man ziet het probleem niet echt , aangezien hij zelf ook graag achter de pc zit. We proberen stiefzoon wel vaker te waarschuwen dat hij meer moet bewegen en stimuleren het zeker als hij uit zichzelf vraagt om bijv te gaan voetballen of te gaan fietsen. Naar school fietsen moet hij ook van ons, behalve als het weer het niet toestaat natuurlijk of bij andere omstandigheden. Het jammere is alleen dat vader niet strenger is en er wat te losjes mee omgaat naar mijn zin. Vooral als stiefzoon net van zijn moeder afkomt, moet je vooral niet er mee aankomen om iets buiten de pc te gaan doen, want dan heeft hij dat zo gemist....

Ik wil ook iedereen even bedanken voor het lezen van mijn 'gezeik'. Het is fijn om anoniem van mij af te kunnen schrijven en goed bedoelde adviezen te krijgen.

[Hanneke]

Misschien moet je het toch meer bij jezelf houden. Want daar is waar het " probleem" uiteindelijk ligt, niet bij je partner, zijn ex of zijn zoon.

[Paula]

Ik wil ook iedereen even bedanken voor het lezen van mijn 'gezeik'. Het is fijn om anoniem van mij af te kunnen schrijven en goed bedoelde adviezen te krijgen.

Je 'zeikt' niet. Je maakt je zorgen over je stiefzoon en dat siert je! Het lijkt er alleen op dat je maar beperkt grip hebt op de situatie, en het is een uitdaging om daar mee om te leren gaan.