De titel geeft het probleem al duidelijk aan denk ik: Calimero (net zes) kan niet tegen zijn verlies. D'r zijn vast meer kinderen die dat hebben , maar hij begint het nu zelf ook lastig te vinden. Op school is ie aangemeld voor schaakles en daar heeft ie heel veel zin in, maar hij zei zelf al meteen dat dat niks zou worden omdat ie toch niet tegen zijn verlies kan . Vandaag ging ie een potje schaken met zijn zus, en hij deed het hardstikke leuk totdat zus zijn loper sloeg. Een grote krijspartij volgde, hij was woest vanwege zijn loper maar vooral omdat hij weeeeer niet tegen zijn verlies kon. Qua zelfreflectie krijgt Calimero dus een dikke tien, maar heeft er nog iemand tips hoe hem verder te helpen? Ik heb hem voorgesteld om eens voor de gein expres te verliezen (exposuretherapie zeg maar ), maar daar voelt ie niks voor. Veel te eng.

Hoezo tips! Zelfs papa heeft er hier nog last van....

De meiden doen hier spelletjes omdat ze dat leuk vinden en de heren om te winnen.

Nu moet ik wel zeggen dat M. het wel steeds beter leert en dan vooral door spelletjes te doen zoals pesten. Ook andere kaartspelletjes waar het gewoon om geluk gaat werken wel...al moet de winstverdeling niet te veel doorslaan naar zijn zus want dan is het afgelopen.

Nu heeft die meid ook wel erg veel geluk in spelletjes...
maar gelukkig gaat het vaak wel heen en weer.
Blijven spelen dus...
Is dat een tip?

Nu is het natuurlijk wel een ander verhaal dat hij er zelf last van heeft.
Denk dat íe het zichzelf niet kwalijk moet nemen.
Het is in principe toch niet erg om niet tegen je verlies te kunnen.
Als je een spelletje speelt wordt het er niet leuker door als dat je niets zou interesseren.
Alleen zijn de reacties en de manier waarop je het uit natuurlijk niet altijd zo lekker.
Daarbij is het ook wel eens leuk voor de ander dat íe ook een keertje mag winnen...

Het is denk ik toch vooral een kwestie van groter groeien en zelfs dan....

gr a3n

Mss heb je hier wat aan: ikzelf kan een beetje te goed tegan mijn verlies; zo goed dat ik het moeilijk vind om bv bij schaken echt goed alles door te denken. En ik (dus) ook vaak verlies, wat ik niet erg vind, want, ik had immers ook niet heeeeeel hard geprobeerd? (vorm van faalangst).

Verder probeer ik altijd eerst te vragen of het leuk was (bv sportwedstr) en pas daarna wie er gewonnen heeft (om te benadrukken dat het niet draait om winnen)

Ook kan je hem voorhouden dat mensen veranderen / groeien kunnen, het is denk ik niet een onveranderlijke eigenschap als oogkleur oid.

Dit alles gezegd hebbende biegt ik meteen maar even op dat ik meelees met de tips die komen gaan, want mijn eigen zoon weet ik niet aan de spelletjes te krijgen, zeker niet geluksdingen. Ganzenb bv kapt ie mee zodra hij denkt te verliezen.
Op school / Nso doet hij overigens wel spelletjes, en schaken vindt hij ook leuk, al kan hij het nog niet echt foutloos, laat staan goed.

Ik heb geen wijze tips. Junior kon toen hij jonger was ook slecht tegen zijn verlies. Hij zag het als een persoonl falen, zocht ook direct externe oorzaken (jij wiebelde, ik had last van het geluid, etc) zodat het niet zijn schuld kon zijn dat hij verloren had .
We hebben hem idd eindeloos verteld dat verliezen bij een spelletje niet belangrijk is, dat het gaat om het plezier dat je (samen) hebt als je speelt. En hem laten zien hoe we zelf reageren als we eens verliezen ... gewoon, zeggen dat 't jammer is. Wat trouwens ook wel hielp toen hij jonger was: reageren zoals hij dat zelf deed . Hij realiseerde zich dat hij een vrij idioot spektakel liet zien als ie verloren had. Daardoor probeerde hij zich toch wel meer in te houden.
Nu hij 10 is, heeft hij nog steeds een hekel aan verliezen. Maar hij maakt er geen punt meer van. Hij vraagt gewoon om revanche.

Ook van mij geen verdere wijze tips.
Ik had er vroeger ook last van en eigenlijk nog steeds.
Bij ons thuis werd het met ´humor´ opgelost : bij mijn aanvallen (en nog steeds) werd gewoon gezegd dat ik gewoon heeeeeeeel goed tegen mijn winst kon. Wellicht dat een positieve opmerking bij dit ´ongewenste´ gedrag tot een inzicht leidt.

Wat hier goed hielp, was spelen tegen computer of op de DS.
Deze spelletjes zijn soms heel goed in het opbouwen van het niveau. Dus het wordt langzaam moeilijker. Bovendien is het veel makkelijker om te verliezen van een computer dan van een persoon.
Schaken via computer, schaakcomputer of DS dus (of andere spellen)

We hadden er hier ook zo-een. Met 2-3 jaar al.. en we hebben toen vaak uitgelegd dat een spelletje alleen leuk voor iedereen is, als iedereen eens een keer wint of verliest. Wanneer je altijd wint, wil uiteindelijk niemand meer met je spelen. Bij spelletjes waarbij kans een grote rol speelt, kun je er bovendien niets aan doen als je verliest. Bij denk-spelletjes ligt dat natuurlijk een beetje anders. Die zijn moeilijker om te verliezen.

Verder hebben we er een gewoonte van gemaakt om degene die het spelletje wint te feliciteren. Daarmee zet je (geloof ik) het vervelende gevoel van verliezen om in iets positiefs, iets sportiefs.

En inderdaad - computerspelletjes hebben ook een rol gespeeld in het leren om met verlies (en mislukken) om te gaan. Je moet eerst vaak verliezen/oefenen voordat je wint.

Inmiddels.. tja - ik zal niet zeggen dat ons ventje geweldig tegen zijn verlies kan. Hij kan er soms best een beetje verdrietig van worden - maar niet boos. We laten 'm nog heel regelmatig winnen, maar proberen het winnen en verliezen wat in balans te houden.
De keren dat hij verliest lijkt hij daar sportief mee om te gaan. Het is mijn indruk dat hij hierin 'volwassener' is wanneer hij met andere kinderen een spelletje speelt, dan bij mamma of pappa.

Nog even als aanvulling:
Omdat hij best wel reflectief is en het zelf ook niet wil, kan je hem vragen hoe hij zich dan wel wil voelen en gedragen als hij op verliezen staat. En wat hij wil is dat haalbaar of is het wel normaal dat je altijd wel een beetje teneergeslagen voelt, maar het gaat erom hoe ga je daarmee om. Hoe wil hij wel met dat 'teneergeslagen' (of andergevoel) omgaan en wat zou hem daarbij kunnen helpen.
Vaak weten ze wel wat ze niet willen, maar wat wil hij dan wel!